อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 685 พึ่งพาอาศัยกันด้วยความเป็นความตาย

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 685 พึ่งพาอาศัยกันด้วยความเป็นความตาย
กู้ชูหน่วนดึงเชือก กลับหัวม้า จนสามารถหลบอันตรายนั้นได้

แล้วก็เห็นก้อนหินที่อยู่ข้างหน้านั้นแตกเป็นผงเพราะฝ่ามือนี้

นางแทบกลั้นหายใจ

หากฝ่ามือนี้โดนพวกเขา พวกเขายังจะมีชีวิตอยู่ไหม?

หนึ่งฝ่ามือไม่โดน ก็ตามมาอีกหลายฝ่ามืออย่างต่อเนื่อง ชายแก่ชุดดำยิ่งอยู่ก็ยิ่งมาใกล้

“เจี้ย……”

กู้ชูหน่วนใช้พลังทั้งหมดที่มี ก็ไม่สามารถหนีได้เร็วกว่าชายแก่ชุดดำ กลับถูกตามมาใกล้อย่างที่สุด หลายครั้งที่นางเกือบถูกฝ่ามือฟาด

อาจารย์ซ่างกวนพูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า “สองคนหนักเกินไป วางข้าลง แล้วเจ้ายังมีโอกาสรอด”

“ที่นี่ไม่ใช่วิทยาลัย เจ้าพูดมากแค่ไหนก็ไม่มีคนฟังเจ้า”

“ซี๊ด….”

กู้ชูหน่วนดึงเชือกไว้อย่างแรง

ข้างหน้าพวกเขาเป็นหน้าผาสูงชัน ไม่มีทางหนีอื่นแล้ว

เหวหน้าผาลึกมาก มองลงไปไม่เห็นที่สิ้นสุด หากตกลงไป นางยังจะมีชีวิตรอดอยู่ไหม

กู้ชูหน่วนมองดูเหว มองดูชายแก่ชุดดำที่ไล่ตามมาติดๆ จึงกัดฟันพูดขึ้นว่า “กอดเอวข้าไว้ แล้วนั่งให้มั่น”

เสียงลมพัดผ่าน จนเขาลืมตาไม่ขึ้น เมื่อกู้ชูหน่วนดึงเชือก อาจารย์ซ่างกวนค่อยลืมตาอย่างขึ้นอย่างอ่อนแรง

เมื่อมองดู ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะตกใจ

กู้ชูหน่วนคิดจะทำอะไร?

คิดจะขี่ม้ากระโดดข้ามหน้าผาสูงชันนั่นหรือ?

หน้าผาที่พวกเขาอยู่ห่างจากหน้าผาตรงข้ามอย่างน้อยห้าถึงหกฟุต จะข้ามไปได้ยังไง?

เมื่อคิดดีแล้ว กู้ชูหน่วนขี่ม้าถอยหลังหลายก้าว แล้วใช้แส้ตีม้าอย่างแรง ควบขี่ม้าขาวกระโดดข้ามหน้าผา

ซี๊ด…..

ต่อให้ซ่างกวนฉู่ผ่านประสบการณ์มาเยอะ กล้าหาญและไม่เกรงกลัว ก็ยังตกใจ

การกระทำที่บ้าคลั่งนี้ มีเพียงนางที่กล้าทำ

ชายแก่ชุดดำเกือบจะจับตัวกู้ชูหน่วนได้อยู่แล้ว

กลับคิดไม่ถึงว่า กู้ชูหน่วนจะกระโดดไปหาความตาย

สองหน้าผาห่างกันไกลขนาดนั้น ต่อให้เขาเป็นยอดฝีมือระดับหก อาศัยวิชาตัวเบาก็ข้ามไปไม่ได้ นางกลับคิดอาศัยม้าหนึ่งตัวกระโดดข้ามไป

“บ้า บ้าไปแล้ว….”

ชายแก่ชุดดำก่นด่า กลับไม่มีความกล้าที่จะตามไป ทำได้เพียงมองดูกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่เยือกเย็น ต่อให้รู้ว่าข้างหน้าคือนรก ก็กระโจนไปโดยไม่ลังเล

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ระยะห่างหลายฟุต ต่อม้าขาวเร็วอีกแค่ไหน มือเท้าว่องไวแค่ไหน ก็ไม่สามารถข้ามไปได้ ในระหว่างทางก็ร่วงตกลงไปแล้ว

แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนยกมือขวาขึ้นมา เชือกสว่านเจาะฟ้าอันหนึ่งกระทบก้อนหินก้อนใหญ่ที่หน้าผาฝั่งตรงข้ามด้วยเสียงดังสนั่น

มือข้างหนึ่งของนางคว้าจับเชือกสว่านเจาะฟ้าไว้ มือข้างหนึ่งโอบร่างซ่างกวนฉู่ที่บาดเจ็บสาหัสไว้ กล้าคิดที่จะอาศัยเชือกสว่านเจาะฟ้าปืนขึ้นไปบนยอดหน้าผา

ชายแก่ชุดดำจะปล่อยให้นางขึ้นไปได้ง่ายๆ หรือ

ต่อให้เขาข้ามไปฝั่งตรงข้ามไม่ได้ แต่ด้วยพลังระดับหกของเขา ต้องการที่จะทำร้ายให้พวกนางตกลงไป หรือฆ่าพวกนาง ถือเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

คิ้วดกดำของอาจารย์ซ่างกวนขมวดแน่น

เชือกสว่านเจาะฟ้าไม่ได้เกาะไว้แน่น ยังไถลลงอย่างต่อเนื่อง พวกเขาแขวนอยู่กลางหุบเหว หากชายแก่ชุดดำลงมือฆ่า พวกเขาก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้

สมองอาจารย์ซ่างกวนกระจ่างใสขึ้นมาทันที รีบคิดหาวิธีเอาตัวรอด ข้างหูมีเสียงกู้ชูหน่วนดังขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า

“อาจารย์ หากข้าไม่ตาย หากต่อไปยังมีโอกาสไปเรียนที่วิทยาลัย เจ้าอย่ากลั่นแกล้งข้าดีไหม?”

พูดเสร็จ รอยยิ้มกู้ชูหน่วนหายไป พลังรวบรวมอยู่บนฝ่ามือ ใช้พลังทั้งหมดที่มีส่งร่างซ่างกวนฉู่ขึ้นไปบนยอดหน้าผา แล้วตนเองก็ตกลงไปพร้อมกับเชือกสว่านเจาะฟ้า

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซ่างกวนฉู่รู้ถึงสิ่งกู้ชูหน่วนคิดอยากจะทำหรือเปล่า จึงไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน แทบจะในเวลาเดียวกัน ใช้แรงทั้งหมดที่มีส่งกู้ชูหน่วนขึ้นไปบนยอดหน้าผา

ทั้งสองคนต่างมีความคิดเหมือนกัน

เสียดาย……

ร่วมมือกันได้อย่างไม่ตรงใจกัน

ทั้งสองคนจึงตกลงไปในก้นหน้าผา

กู้ชูหน่วนแทบจะร้องไห้

กว่านางจะพูดกล่อมตนเองได้ ใช้ชีวิตของตนเพื่อช่วยซ่างกวนฉู่ กลับคิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะโง่ แม้แต่ชีวิตก็ไม่เอาแล้ว