อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 71 เจ้านี่มันร้ายกาจจริงๆ

ถูกพูดแทงใจดำแบบนี้ ทำเอาสีหน้าขององค์หญิงตังตังบึ้งตึงทันที

ห้าล้านตำลึงเยอะเกินไป ตอนแรกนางไม่อยากให้กู้ชูหน่วนแม้แต่ตำลึงเดียวเลยด้วยซ้ำ

แต่เสด็จอาสั่งคนมาบอกว่า ให้นางเอาเงินให้กู้ชูหน่วนทั้งหมด ทำให้ของมีค่าในจวนองค์หญิงของนางต้องถูกนำไปจำนำเกือบหมด ยังต้องเอาสมบัติเกือบครึ่งของเสด็จแม่ออกมา ถึงรวบรวมได้สี่ล้านตำลึง

ที่เหลือหนึ่งล้านตำลึง นางยังหามาไม่ได้

จะให้นางที่เป็นถึงองค์หญิง ไปยืมเงินคนอื่นก็คงไม่ได้

องค์หญิงตังตังโมโห “ตลกแล้ว ข้าจำเป็นต้องติดเงินเจ้าด้วยเหรอ? ก็แค่หนึ่งล้านตำลึง เจ้ารีบอะไร เดี๋ยวข้าจะเอาให้เจ้าเอง”

“เดี๋ยวนี่คือนานเท่าไหร่? ครึ่งชั่วยาม? หนึ่งชั่วยาม? หรือหนึ่งวัน หรือว่าหนึ่งปี?”

“หนึ่งวัน เวลาหนึ่งวัน ข้าจะเอาเงินหนึ่งล้านตำลึงมาให้เจ้า”

“องค์หญิงผู้มียศถาบรรดาศักดิ์ คงไม่ขี้โกงแน่นอน แต่ว่านะ แม้จะมีแค่เวลาสั้นๆหนึ่งวัน พวกเราก็ต้องคิดดอกเบี้ยกันด้วยนะ”

“ดอกเบี้ยอะไร?” สีหน้าองค์หญิงตังตังซีดเซียว อยากจะฉีกร่างกู้ชูหน่วนให้แหลกคามือจริงๆ

ก็แค่เวลาหนึ่งวัน นางจะเอาดอกเบี้ยด้วยเหรอ?

“เสด็จพี่เจ้าติดค้างข้าสามล้านตำลึง ข้าคิดดอกเบี้ยกับเขา ถ้าไม่คิดดอกเบี้ยกับเจ้า ข้าเกรงว่าจิตใจอันบอบบางของเสด็จพี่เจ้าจะบอบช้ำเอาได้ ดังนั้นเพื่อความยุติธรรม ข้าจึงต้องคิดดอกเบี้ยกับเจ้าด้วย”

“เท่าไหร่” นางไม่อยากทะเลาะอะไรกับกู้ชูหน่วนอีกแล้ว

“นิดเดียว หนึ่งหมื่นตำลึง”

“เฮือก……”

องค์หญิงตังตังเกือบล้มหน้าทิ่ม พูดเสียงสูงว่า “หนึ่งหมื่นตำลึง ทำไมเจ้าไม่ปล้นกันเลยล่ะ?”

“เงินหนึ่งล้านตำลึงเก็บดอกเบี้ยเจ้าหนึ่งหมื่นตำลึง ข้าว่ายังน้อยไปนะ เงินหนึ่งหมื่นถ้าเจ้าไม่อยากให้ก็ไม่เป็นไร งั้นก็เอาเงินหนึ่งล้านตำลึงออกมาให้ข้าตอนนี้สิ”

เพราะใกล้เวลาเรียนแล้ว พวกนักเรียนต่างก็เข้ามาในราชวิทยาลัยกันหมด มีผู้คนไม่น้อยที่ล้อมวงเข้ามา แถมยังว่านางอีก

องค์หญิงตังตังหน้าเสีย

ถ้านางมีเงินหนึ่งล้านตำลึง คงเอามาฟาดหน้านางตั้งนานแล้ว ยังจะให้โอกาสนางมาทำตัวโอหังต่อหน้าไหม

นางกำหมัดแน่น กัดฟันพูดว่า “ได้ หนึ่งหมื่นก็หนึ่งหมื่น”

เซียวหยู่เซวียน หลิวเยว่และอวี่ฮุยเดินมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน มองดูแผ่นหลังที่โมโหขององค์หญิงตังตัง หัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าตัวเล็ก เจ้าร้ายกาจจริงๆนะ ชนะคนอื่นเป็นล้านตำลึง แค่ล้านเดียวก็ไม่ยอมปล่อยไปเลยเหรอ?”

“หนึ่งหมื่นก็ดื่มเหล้าได้หลายขวดเลยนะ ในเมื่อคนอื่นอยากให้ ทำไมพวกเราไม่รับไว้ล่ะ?”

“นางยอมให้ที่ไหนกัน เจ้าบีบบังคับคนอื่นต่างหาก ใช่สิ เมื่อคืนกลับไป เทพสงครามได้ทำอะไรเจ้าไหม?”

เซียวหยู่เซวียนร้อนรนใจ เมื่อคืนเขาเฝ้าอยู่ด้านนอกจวนอ๋องหานตลอด แต่ตอนที่เฝ้าจนถึงฟ้าใกล้สว่างแล้ว พ่อของเขาก็สั่งคนมาลากเขากลับบ้าน

เขาไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน กลัวว่ายัยขี้เหร่จะเป็นอะไรไป

กู้ชูหน่วนกลอกตาขึ้นบน “ข้าเป็นคนอ่อนแอขี้กลัวขนาดนั้นเลยหรือไง?”

ได้ยินคำนี้แล้ว เซียวหยู่เซวียนก็ถึงโล่งใจ

“เจ้าสวมเขาให้เทพสงครามขนาดนั้น เทพสงครามไม่ได้ทำอะไรเจ้าจริงเหรอ? จิ๊ๆ……ไม่อยากจะเชื่อเลย”

หลิวเยว่อวี่ฮุยบ่นว่า “ลูกพี่ เมื่อวานพวกเราสองคนรอลูกพี่ที่หอสุราจุ้ยเมิ่งทั้งคืนเลย สุดท้ายลูกพี่กลับไปดื่มเหล้าโดยไม่พาพวกเราไป ไม่มีน้ำใจเลยนะ”

กู้ชูหน่วนตบไหล่พวกเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิ งั้นครั้งหน้าพาพวกเจ้าสองคนไปด้วย”

“โครม……”

หลิวเยว่อวี่ฮุยขาอ่อนทรุดลงไป

ไปดื่มเหล้ากับว่าที่ภรรยาของเทพสงครามงั้นเหรอ?

ตีให้ตายก็ไม่กล้าหรอก

เทพสงครามคงได้ฆ่าพวกเขาตายคามือแน่