อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 795 เวินเส้าหยีอยู่ไหน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 795 เวินเส้าหยีอยู่ไหน
จากเสียงของกู้ชูหน่วนที่ดังขึ้น อีกทั้งพลังฝ่ามืออีกพลังหนึ่งด้วย

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยแยกพลังฝ่ามือออกไปด้วยสัญชาตญาณ เหลือบตาขึ้นเห็นกู้ชูหน่วนที่อยู่ไกลเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วเป็นที่สุด

เนื่องจากการบุกเข้ามาอย่างกะทันหันของนาง พายุลมฝนอันบ้าคลั่งที่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยรวบรวมขึ้นมาเมื่อครู่จึงถูกขัดจังหวะ

ในป่ารกร้าง ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง คนแก่หนึ่งเด็กหนึ่งยืนประจันหน้ากัน

ผู้ชายมีอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว ทั่วทั้งร่างกายบนล่างเต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณ ดูไม่ออกว่าจะเป็นคนแก่หง่อมเลยสักนิด

หญิงสาววัยกำลังเติบโตงดงาม ชุดสีแดงทั้งร่าง แพรวพราวหยาดเยิ้ม ลมภูเขาพัดผ่าน โบกโชยให้เสื้อผ้าของนางส่งเสียงหวีดหวิวออกมา ราวกับเป็นเทพนารีแห่งเก้าสวรรค์ลงมาจุติบนโลกเช่นนั้น

กู้ชูหน่วนยื่นมืออันงดงามอ่อนเยาว์ออกมา จัดผมหน้าม้าที่ถูกลมพัดจนยุ่งเหยิง มุมปากปริเป็นรอยยิ้มอันสดใส

แม้ว่าศักยภาพจะแตกต่างกันมากสุดๆ แต่บนตัวของนาง ก็ไม่ได้มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจใดๆ

“ตาเฒ่า เจ้าอยากมาชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามของเผ่าหยก แค่บอกข้ามาตรงๆสักคำก็ได้แล้ว ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆ ลำบากฝ่าอันตรายนับหมื่นเข้ามาด้วยล่ะ หากว่าพลาดเข้าไปที่ค่ายกลสังหาร ทำให้ท่านบาดเจ็บ ในใจข้าก็จะต้องรู้สึกผิดแน่”

ดวงตาของสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเย็นชาขึ้นทันที อำนาจของผู้ที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมาทันที ตั้งใจจะกดดันผู้หญิงที่หยิ่งผยองเบื้องหน้านี้ลงไป

ทว่านางกลับไม่กระดิกสักนิด ยังคงมองไปรอบๆและยิ้มบางๆ

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยปล่อยอำนาจความน่าเกรงขามออกมาอย่างต่อเนื่อง คลื่นแล้วคลื่นเล่า นางก็ยังสงบนิ่งราวกับสายลม

แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อมใสในความกล้าหาญของกู้ชูหน่วน

อายุยังน้อย ก็มีการเรียนรู้วิทยายุทธที่ลึกซึ้งระดับนี้ ทั้งยังมีความกล้าไม่หวาดกลัวที่จะเผชิญกับอันตรายอีก ซึ่งเป็นที่พบเห็นได้น้อยในคนที่มีอายุน้อยลงมาอีกรุ่นหนึ่ง

“สมกับที่เป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ก่อนหน้านี้ข้าประเมินเจ้าต่ำไปแล้ว”

“พูดคุยกันได้พูดคุยกันได้”

โดยผิวเผินแล้วดูกู้ชูหน่วนสงบนิ่งไม่แยแส เผชิญหน้าด้วยความนิ่งเฉย แต่ในความเป็นจริงกลับถูกกดดันจนแทบจะหมอบลงกับพื้นอย่างอดไม่ได้

เพียงแค่ศักดิ์ศรีของนางได้บังคับให้ร่างกายของตัวนางยื่นอย่างมั่นคงเท่านั้น

ศักยภาพของตาเฒ่านี่ช่างน่ากลัวจริงๆ

จากการที่เขาเก็บอำนาจที่แผ่ออกมาด้านนอกไป กู้ชูหน่วนเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวปิดไม่มิด เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ข้าคาดไม่ถึงคือ ท่านรู้ตัวตนของข้าได้เร็วขนาดนี้ได้อย่างไรกัน”

“หึ สิ่งนี้ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก เจ้าก็จำเป็นต้องตาย”

“คนที่คิดอยากจะฆ่าข้ามีนับพันหมื่น ข้าก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้แล้วหรือ? ตาเฒ่าท่านคิดจะฆ่าข้า กลัวเพียงแค่ไม่ใช่เรื่องง่ายดายขนาดนั้นเช่นกัน”

ฐานะหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยกสูงศักดิ์มากเพียงใด ตามหลักควรจะถูกห้อมล้อมเป็นศูนย์กลางดั่งดาวล้อมเดือน มีคนมากมายคุ้มกันถึงจะถูก แต่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยได้สังเกตการณ์อย่างถี่ถ้วนหมดแล้ว ที่ใกล้เคียงไม่มียอดฝีมือระดับสูงใดๆคอยแอบคุ้มกันอยู่เลย

ผู้สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยคาดเดาไม่ออกเล็กน้อยแล้ว

นางเกิดมาเป็นเด็กที่มีความกล้าหาญไม่หวาดกลัวสิ่งใด มุ่งหน้ามาคนเดียวโดยพลการ หรือว่าเบื้องหลังยังมียอดฝีมือที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเขาแอบคุ้มกันอยู่กันแน่

คนที่แข็งแกร่งกว่าเขา ก็มีเพียงระดับเจ็ดแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเผ่าหยกมียอดฝีมือระดับเจ็ดหรือไม่

ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้สุดยอดผู้อาวุโสของเผ่าหยกหลายท่านช่วยนางผนึกคำสาปโลหิตไว้ ทั้งหมดล้วนสละชีพไปแล้ว ศักยภาพของนางควรจะลดลงไปมากถึงจะถูกต้อง

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยกล่าว “คนอื่นฆ่าเจ้าไม่ง่าย แต่ข้าคิดจะฆ่าเจ้ากลับเป็นการกระทำที่ง่ายดาย แม้ว่าข้างกายของเจ้าจะมียอดฝีมือคอยคุ้มกันมากมายเพียงใด ก็ไม่มีทางหยุดยั้งความจริงที่กำหนดไว้ว่าเจ้าจะต้องตายวันนี้ได้”

“ข้าให้โอกาสเจ้า มอบมุกมังกรเม็ดที่เจ็ดกับเส้าหยีออกมาซะ บางทีข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้าได้”

“ไว้ชีวิตข้า? ฮ่าฮ่า ตาเฒ่า เจ้าน่าจะรู้ว่าที่นี่เป็นอาณาเขตของใครใช่หรือไม่?”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็จะทำให้เจ้าพิการก่อน แล้วค่อยสอบปากคำเจ้าด้วยการทรมานช้าๆ”

พูดพลาง เขาก็ยกฝ่ามือขึ้นคิดจะลงมือ

กู้ชูหน่วนทุบพิณหิมะที่แทบหักเป็นท่อนนับไม่ถ้วนทีหนึ่งแล้วโยนไปเบื้องหน้าของสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮย

ทันทีที่เห็นพิณหิมะแตกหัก ความเดือดดาลของสุดยอดผู้อาวุโสก็พุ่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง กระบวนท่าในมือก็หยุดลงแล้ว

“เส้าหยีอยู่ที่ไหน?”