อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 800 เกลาฝีมือ

“ไปเถอะ ลงต่อไปอีกชั้น”

กู้ชูหน่วนกล่าวโดยแสร้งทำเป็นหวังดีว่า “ข้าเห็นท่านบาดเจ็บไม่เบา ต้องการจะพักผ่อนสักครู่หรือไม่?”

พักผ่อน?

เขาเสียเวลาไปมากมายขนาดนี้ มีเวลาพักผ่อนอีกที่ไหนกัน

ทุกนาทีที่เสียไป เขาก็กังวลมากขึ้นหนึ่งระดับ

เขาไม่กล้าจินตนาการจริงๆ หากว่าเส้าหยีเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เขาควรจะทำอย่างไร

“เอาเถอะ ท่านบอกว่าลงไปต่อก็ลงไปต่อ”

กู้ชูหน่วนกระโจนพรวดไปด้านหน้า กระโดดลงไป

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยก็กระโดดตามลงมาเช่นกัน

เผชิญกับสิบหกชั้นก่อนหน้านั้น เขาก็รู้อยู่ลึกๆว่า ทุกชั้นที่ลงไปอันตรายก็มากขึ้นหนึ่งเท่าตัว

ชั้นที่สิบเจ็ดจะต้องบุกผ่าไปได้ยากเป็นแน่

สิบหกชั้นก่อนหน้านั้นทันทีที่ลงไปก็ได้ประสบกับอันตรายทันที

ทว่าชั้นที่สิบเจ็ดหลังจากที่เขาลงไปแล้ว อันตรายก็ยังไม่มาสักที

ความสงบก่อนเกิดพายุโหมกระหน่ำเช่นนี้ ทำให้จิตใจของสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยยิ่งเป็นกังวล

เขาไม่เชื่อว่าชั้นที่สิบเจ็ดจะไม่มีอันตรายอะไรเลย

กู้ชูหน่วนจ้องมองไปทางซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง และรู้สึกเหมือนว่าชั้นที่สิบเจ็ดจะต่างออกไป

สามารถลากให้สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยตาแก่อมตะนี่ไปสู่ความตายได้หรือไม่นั้น ก็ทำได้เพียงอาศัยสองชั้นสุดท้ายนี้แล้ว หากว่าชั้นที่สิบเจ็ดไม่มีอันตรายใดๆ นางก็ไม่มั่นใจว่าชั้นที่สิบแปดจะสามารถลากเขาไปสู่ความตายโดยสมบูรณ์ได้หรือไม่

“ไม่ถูก ในนี้มีกลิ่นอายของเส้าหยี แต่กลิ่นอายอ่อนเกินไป และล้วนลอยขึ้นไปด้านบนทั้งหมด เส้าหยีเคยมาที่เหวลึกอนันต์ แต่เขาจากไปแล้วถูกต้องหรือไม่?” สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเปิดปากเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน

กู้ชูหน่วนตกตะลึงอยู่ในใจ แต่บนใบหน้ากลับไม่มีการแสดงออกใด

“ออกไป? วิทยายุทธของเขาถูกทำลายหมดแล้ว จะออกไปจากเหวลึกอนันต์ได้อย่างไร”

“นังหนู ข้ารู้ว่าเจ้ามีเจตนาไม่บริสุทธิ์ เจ้าใช้ประโยชน์จากเส้าหยี ตั้งใจลากข้ามาที่นี่ ก็เพื่อใช้ประโยชน์จากเหวลึกอนันต์สิบแปดชั้นกักขังข้าจนตายถูกต้องหรือไม่?”

“ผู้อาวุโสพูดเป็นเล่น ข้าจะสามารถ…….”

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนพูดจบ สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยขัดจังหวะคำพูดของนางด้วยเสียงอันเฉียบขาด

“เจ้าคงยังไม่รู้สินะ วิชาควบคุมฝนของข้าไม่เพียงฆ่าคนได้ แต่ยังสามารถสัมผัสรับรู้ได้ถึงทุกสิ่งอย่างในโลกอีกด้วย ในนี้มีกลิ่นอายของเจ้า มีกลิ่นอายของเส้าหยี และมีกลิ่นอายของผู้อาวุโสหกของเผ่าหยกของพวกเจ้าด้วย กลิ่นอายทั้งสองของพวกเจ้ารุนแรงมาก แต่เส้าหยีกลับอ่อนมาก หากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นพวกเจ้าทั้งสองที่เป็นคนพาเส้าหยีที่บาดเจ็บสาหัสออกไปจากเหวลึกอนันต์”

“พวกผู้อาวุโสใหญ่เอาเวินเส้าหยีมาขังที่เหวลึกอนันต์ ข้าจะกล้าพาเขาออกไปได้อย่างไร การสัมผัสของท่านผิดไปแล้ว”

“ใช่หรือ”

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยควบแน่นฝนเป็นกระจก ภาพแต่ละภาพโผล่ออกมาบนกระจกทันที

ภาพนั้นเป็นภาพที่กู้ชูหน่วนแบกเวินเส้าหยีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสออกไป โดยมีผู้อาวุโสหกเป็นคนเปิดทางให้ตลอดทาง

ระหว่างทางเวินเส้าหยีได้รับบาดเจ็บหนักเกินไป กู้ชูหน่วนยังได้พันแผลให้เขาด้วยตัวเองอีกด้วย

“วิชาควบแน่นฝนไม่เคยล้มเหลวมาก่อน กลิ่นอายของพวกเจ้ายิ่งหนาแน่น ภาพในกระจกที่มันควบแน่นออกมาก็จะชัดเจนยิ่งขึ้น”

“นังหนู เห็นแก่ที่เจ้าพันแผลให้กับเส้าหยี เจ้าบอกข้าว่าเส้าหยีอยู่ไหน ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเป็นการชั่วคราว”

คำโกหกถูกเปิดเผย บวกกับสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยได้สูญเสียกำลังภายในไปอย่างรุนแรง อีกทั้งอยู่ในเหวลึกอนันต์ กู้ชูหน่วนจึงไม่ได้เสแสร้งอีกต่อไป ยิ้มเล็กน้อยเป็นมารยาททันที

“ใช่ เวินเส้าหยีออกไปแล้วจริง หากรอให้ท่านมาช่วยเขา ก็กลัวเพียงแค่จะได้เห็นเพียงกระดูกซากหนึ่งแล้วเท่านั้น สำหรับเขาอยู่ที่ไหน….ข้าว่าท่านไม่จำเป็นต้องรู้แล้ว”

“ฉะนั้น เจ้าก็ต้องการรนหาที่ตายเองหรือ?”

“ใครรนหาที่ตายก็ไม่รู้สินะ”

กู้ชูหน่วนฉึบเสียงหนึ่ง ชักกระบี่ตรงช่วงเอวออกมา ยิ้มอย่างเย็นยะเยือก “ขั้นสูงสุดระดับหกสินะ วันนี้ข้าก็อยากขอคำชี้แนะสักหน่อย ดูซิว่าข้าที่เป็นขั้นต้นระดับสี่ผู้นี้ จะสามารถทำให้ท่านที่เป็นขั้นสูงสุดระดับหกล้มลงในนี้ได้หรือไม่”

“ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา ไม่เจียมตัว”