อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 821 เจ้าตาบอดหรือ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 821 เจ้าตาบอดหรือ
“ฟิ่วๆๆ…”

มือสังหารชุดดำนับสิบมาเสริมจากจุดไกลอีก มือสังหารเหล่านี้ต่างถือโซ่อยู่ในมือ ครั้นมาถึงก็สะบัดโซ่ออกไป หมายใช้โซ่พันธนาการเซียวหยู่เซวียนไว้

ระหว่างที่กู้ชูหน่วนกำลังจะยื่นมือเข้าช่วย

ปลายทวนของเซียวหยู่เซวียนก็ยกขึ้น ตวัดโซ่ที่ปกคลุมเขาหมุนอยู่กลางอากาศก่อนจะฟาดมือสังหารชุดดำนับสิบปลิวออกไป

ท่ามกลางพิรุณเลือดสายลมคาว เซียวหยู่เซวียนใช้ทวนเงินทะลวงหมื่นศัตรูอย่างองอาจ กระหน่ำฟาดฟัน ครั้นเสือกทวนไปชายชุดดำเป็นต้องล้มลงทุกครา

โลหิตแดงฉานไหลไปถึงปลายทวนของเขา รังสรรค์เป็นภาพความสมเพชเวทนาภาพหนึ่ง

ภายใต้การเข่นฆ่าอย่างบ้าคลั่งของเขา คนเหล่านี้เหมือนข้าวสาลีที่ถูกเกี่ยวโดยปราศจากกำลังต่อต้านอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตุบ…”

อาวุธทั้งสองของเลว่อิ่งต้านทวนเงินหนักหมื่นชั่งไม่อยู่ ทรุดเข่าลงข้างหนึ่ง

ทวนเงินที่เสริมแรงอย่างต่อเนื่อง กดทับพื้นใต้ฝ่าเท้าของเลว่อิ่งจนแตกออกเป็นร่อง

ไหล่ของเขาก็บาดเจ็บเพราะทวนเงินด้วย โลหิตสีแดงทะลักหลั่งออกมา

เซียวหยู่เซวียนเข่นฆ่าจนคลุ้มคลั่ง เส้นผมปล่อยสยาย ในดวงตาเจือแสงเย็นกระหายเลือด

กู้ชูหน่วนไม่สงสัยเลยสักนิด ขอเพียงเซียวหยู่เซวียนออกแรงอีกหน่อย เลว่อิ่งต้องตายแน่

จากที่วรยุทธ์เลว่อิ่งไม่ด้อยไปกว่าเซียวหยู่เซวียน แต่ด้วยบาดแผลเดิมที่ยังไม่หายดี จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

เมื่อเห็นเลว่อิ่งจวนจะถูกเซียวหยู่เซวียนสังหาร กู้ชูหน่วนก็ใช้ดาบอ่อนที่แฝงกำลังภายในของนางวาดแนวขวางออกไป กระแทกทวนเงินของเซียวหยู่เซวียน สกัดกระบวนท่าพิฆาตสุดท้ายของเขา

ร่างสีแดงเพลิงแวบเข้ามาบังอยู่ตรงหน้าเลว่อิ่งในฉับพลัน

“ซ่า…”

ฝนตกกระหน่ำ ร่วงพรูลงมาราวกับไข่มุกสายขาด แต่มิได้ทำให้จิตอันแจ่มชัดของพวกเขาเลือนราง

ครั้นสายฟ้าผ่าเปรี้ยงก็สาดส่องดวงตากังวลคู่นั้นของกู้ชูหน่วน

และสาดส่องสายตาเคียดแค้นไร้กำลังและโศกเศร้าของเซียวหยู่เซวียนด้วย

กู้ชูหน่วนเอ่ยเสียงสั่น “เสี่ยวเซวียนเซวียน…”

นางอยากปลอบเขา อยากเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าเขา

แต่นางไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ และไม่กล้าแตะตัวเขาด้วย

เซียวหยู่เซวียนในเวลานี้ราวกับตุ๊กตากระเบื้องที่เจียนจะพังทลาย หากแตะถูกก็จะพลังทลายในทันที

ครั้นเห็นกู้ชูหน่วน จิตสังหารของเซียวหยู่เซวียนก็ลดลงประมาณหนึ่ง ทว่าใบหน้ายังคงเคียดแค้นและโศกเศร้า

เขาเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าหลีกไป”

กู้ชูหน่วนกวาดตามองเลว่อิ่งที่ล้มอยู่กับพื้น บาดแผลเต็มตัว ลมหายใจรวยริน ไม่มีกำลังต่อสู้อีก

นางพยายามทำเสียงให้นุ่มนวลอีกหน่อย “เสี่ยวเซวียนเซวียน นี่ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ เจ้าวางทวนเงินลงก่อน ข้าจะรักษาแผลให้เจ้า”

เซียวหยู่เซวียนสั่นเทิ้ม รูม่านตาพลันเบิกกว้าง

เขามองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่แทบจะเป็นความเหลือเชื่อและผิดหวัง

“ข้าเห็นมันพาคนมาฆ่าพวกเราทั้งครอบครัว ฆ่าพี่ใหญ่ พี่รอง ฆ่าพี่หวั่นเอ๋อร์กับพี่เขยข้า แล้วยังมีผู้บริสุทธิ์ในจวนอีกสามร้อยสิบแปดชีวิต แต่ตอนนี้เจ้ากลับบอกข้าว่านี่เป็นความเข้าใจผิด…กู้ชูหน่วน เจ้าเอาตาไปไว้ที่ไหน? เจ้าไม่เห็นว่าจวนแม่ทัพข้ามีแต่ศพหรือ?”

กู้ชูหน่วนถูกไต่ถามจนไร้กำลังจะตอบโต้

เมื่อนั้นก็ปรากฏภาพนองเลือดที่เห็นตรงสระโลหิตออกมาสู่สายตานาง

นั่นเป็นคืนที่ฝนตก ท่ามกลางเสียงสายฟ้าผ่า นางแตกหักกับเซียวหยู่เซวียน สะบั้นความสัมพันธ์ จากนี้คือศัตรูมิใช่สหาย…

หรือว่า…

ภาพนี้จะเกิดขึ้นจริง?

กู้ชูหน่วนหน้าซีดขาวพลัน

ภาพที่สระโลหิตกลายเป็นจริงทีละเรื่อง

ที่นางหวั่นใจที่สุดก็คือการแตกหักกับเซียวหยู่เซวียน เดินสู่เส้นทางแปลกหน้านับแต่นี้ ดังนั้นจะตายจึงเร่งมาที่จวนแม่ทัพ อธิบายสาเหตุการตายที่แท้จริงของแม่ทัพใหญ่กับเซียวหยู่เซวียนก่อน

คิดไม่ถึง…

ครั้นเห็นกู้ชูหน่วนนิ่งเงียบ เซียวหยู่เซวียนก็ขวางทวนยาว ไม่คิดไว้ชีวิตเลว่อิ่ง

หางตาเขาเป็นประกาย แยกไม่ออกว่าเป็นหยาดน้ำฝนหรือหยดน้ำตา

“ถ้าเจ้ายังเห็นข้าเป็นเพื่อน ก็หลีกไปเสียเดี๋ยวนี้ เรื่องในคืนนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า”