อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 823 กลายเป็นศัตรู
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 823 กลายเป็นศัตรู
ครั้นเซียวหยู่เซวียนสะบัดทวนเงินออกก็ปักลงพื้นลึก
ด้วยน้ำหนักของแรงทำให้พื้นดินแตกออกเป็นร่อง
ทวนเงินปักลงพื้นลึกหลายนิ้ว ด้ามทวนแกว่งไกวสะท้านตามลม
เซียวหยู่เซวียนหมุนกายจากไป เขาจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวไร้ความอาลัยอาวรณ์ แม้แต่น้ำตาสักหยดก็ไม่หลงเหลือ
อย่างไม่มีลางล่วงหน้าจนน่าปวดใจ
แผ่นหลังอันเย็นชาจากไปท่ามกลางสายฝนประทับอยู่ในดวงวิญญาณส่วนลึกของกู้ชูหน่วน
สายฝนตกไม่เพียงไม่หยุด ซ้ำยังตกหนักกว่าเดิม คล้ายสวรรค์รับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าของนาง จึงราวกับจะเทน้ำฝนของหลายปีในคราวเดียว
“ครืน…”
ฝนที่ตกหนักทำให้แผ่นหลังที่จากไปไกลของเซียวหยู่เซวียนรวมถึงดวงตานางพร่าเลือน
กู้ชูหน่วนเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้น
นางกุมหน้าอกตัวเองแน่น ทรมานจนนางแทบหายใจไม่ออก
มิตรภาพแน่นแฟ้นของนางกับเซียวหยู่เซวียนหายไปหมดแล้ว แล้วยังกลายเป็นศัตรูกันอีก
นางไม่ทราบว่านางทำเช่นนี้ถูกหรือผิด
นางแค่กลัว…
กลัวมาก กลัวมากๆ…
“นายหญิง…”
ฝูกวงนำหน้าองครักษ์ลับมา
เขาเห็นกู้ชูหน่วนคุกเข่ากับพื้นอย่างไร้กำลัง มือหนึ่งกุมหน้าอกแน่น มือหนึ่งค้ำยันกับพื้น ตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด ไม่ทราบว่าเพราะหนาวหรืออย่างไร
เขาไม่เคยเห็นสายตาเศร้าสลดโดดเดี่ยวของนายหญิงมาก่อน
ฝูกวงรีบถอดชุดนอกของตัวเองแล้วคลุมให้กับกู้ชูหน่วน งอเข่าทั้งสองคุกเข่าตรงหน้านาง
“นายหญิง…”
กู้ชูหน่วนเงยหน้า ที่ฉายเข้าม่านตาคือใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ของฝูกวงประดับความกังวลที่มีมากจนไม่อาจปกปิด
นางเอ่ยเสียงสั่น “เซียวหยู่เซวียน…ไปแล้ว…เขาจะไม่กลับมาอีก ไม่ยกโทษให้ข้าด้วย”
ฝูกวงกรอบตาแดง ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ แต่ก็ยังยิ้มปลอบ “คุณชายเซียวผูกพันแน่นแฟ้นกับท่าน เขาจะจากท่านไปได้อย่างไร จู่ๆ จวนแม่ทัพก็พบกับเคราะห์ใหญ่ เขาอาจจะยังรับไม่ได้ เอาไว้ให้เขาสงบสติอารมณ์แล้วต้องดีกับท่านเหมือนแต่ก่อนแน่ขอรับ”
จะเป็นเช่นนั้นหรือ…
เขายังจะกลับมาหรือ?
ยังจะยกโทษให้นางหรือ?
เป็นไปไม่ได้
แม้เซียวหยู่เซวียนจะดูเหมือนคนเสเพลไม่ ทำตามอารมณ์
แต่เขา…ก็มีขีดจำกัดความอดทนของตัวเอง…
หากตระกูลเซียวไม่ถูกฆ่าล้าง เซียวหยู่เซวียนจะเห็นนางเป็นศัตรูได้อย่างไร
น่าเสียดาย…
สามร้อยกว่าชีวิต สิ้นแล้ว…
สิ้นแล้ว…
ในขณะที่เขาต้องการนางที่สุด นางไม่เพียงไม่อยู่เคียงข้างเขา ทั้งยังช่วยศัตรูที่สังหารครอบครัวเขาอีก…
ความแค้นนี้จะสลายไปด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำหรือ
“นายหญิง ท่านอ๋องหานอยู่ด้านนอกจวนแม่ทัพ จะ…ให้เขาเข้ามาหรือไม่ขอรับ?”
“ให้เขาไสหัวไป ข้าไม่อยากพบใครทั้งนั้น”
กู้ชูหน่วนเดินกะเผลกซวนเซออกไปข้างนอก
สายฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง กู้ชูหน่วนเดินอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางสายฝน ประหนึ่งบุตรที่ถูกสวรรค์ทอดทิ้ง
ฝูกวงปวดใจ
ระยะนี้นางหญิงเผชิญกับเรื่องน่าสลดมากเหลือเกิน
เขาอยากตามไป แต่เขาทราบว่าเวลานี้นายหญิงไม่ต้องการให้ผู้ใดตามไปทั้งนั้น
จึงได้แต่สะอื้นเอ่ย “ข้าน้อยจะให้คนไปสืบหาฆาตกรตัวจริงที่สังหารจวนแม่ทัพ”
กู้ชูหน่วนหัวเราะเสียงเบา
สืบ?
ยังต้องสืบอีกหรือ?
นอกจากรองหัวหน้าเผ่าซือคง ยังจะมีใครสามารถให้เลว่อิ่งกวาดล้างจวนแม่ทัพได้อีก
กู้ชูหน่วนเดินล้มลุกคลุกคลานโซเซจากไปโดยไม่ได้หันกลับมา
กู้ชูหน่วนมองฝูกวง แล้วมองไปที่ศพที่ระเนระนาดเต็มไปหมด
สุดท้ายจึงโบกมือ ให้คนฝังศพผู้เสียชีวิตในจวนแม่ทัพก่อน
เลว่อิ่งใช้ดาบและกระบี่ค้ำยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก เขาเดินแบบล้มลุกคลุกคลานเหมือนกับกู้ชูหน่วน ตามนางไปอย่างไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว
