อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 824 ถูกลักพาตัว
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 824 ถูกลักพาตัว
ในป่า
ดรุณีอาภรณ์แดงร่างหนึ่ง ลากร่างที่มีบาดแผลมากมายเดินอย่างไร้จุดหมายราวปราศจากวิญญาณ
โดยมีบุรุษชุดดำปลอดที่มีบาดแผลเต็มตัวเดินตามมาอยู่ข้างหลัง
และที่ห่างออกไปสิบเมตรยังมีหนุ่มน้อยชุดน้ำเงินตามมาเงียบๆ อีกคนหนึ่ง
หนุ่มน้อยชุดน้ำเงินหน้าตาหล่อเหลา เผยบุคลิกสูงส่งที่ไม่อาจล่วงเกิน
นัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นปรากฏสีแดง ความจนใจ รวดร้าว เศร้าใจ…
เย่จิ่งหานอยากไปอยู่เป็นเพื่อนนาง ทว่าถ้อยคำตัดรอนของนางตอนที่อยู่ในคุกของเผ่าหยกยังปรากฏอยู่ตรงหน้าจนถึงบัดนี้
เย่จิ่งหานไม่มีความกล้าที่จะเดินเข้าไปหา ได้แต่อยู่เคียงข้างอย่างลับๆ เจ็บปวดและเสียใจพร้อมกับนางเงียบๆ…
ผ่านไปนาน…
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็หยุด
เลว่อิ่งก็หยุดด้วย
คนหนึ่งอยู่ข้างหน้า คนหนึ่งอยู่ข้างหลัง ต่างคนต่างไม่เอ่ยวาจา นอกจากเสียงสายฝนซัดสาดและเสียงฟ้าผ่ากึกก้อง ในป่าก็ไม่มีเสียงใดอื่น
ในที่สุด กู้ชูหน่วนก็แง้มริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าคล้ายกับพึมพำ
“หรือว่าเจ้าไม่ควรอธิบายกับข้าหรือ?”
เลว่อิ่งหอบหายใจหนักสองสามที ตามมาระยะหนึ่ง เขาแทบใช้กำลังที่เหลืออยู่จนหมด
ร่างกายรับไม่ไหวอีก เลว่อิ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้ แล้วเปล่งถ้อยคำเย็นชาออกมาจากปาก
น้อยนักที่เขาจะพูด ด้วยเหตุนี้เวลาพูดจึงตะกุกตะกักอยู่บ้าง
“เป็นนายท่าน…ให้ข้าฆ่าล้างจวนแม่ทัพ”
“เฮอะ…เขาให้เจ้าฆ่า เจ้าก็ฆ่า? แล้วตอนนี้ตามข้ามาทำไม? เสียใจแล้ว? หรือว่าเพิ่งค้นพบมโนธรรมในจิตใจ?”
“ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่ถูกเขา…ถูกเขาจับตัวไป…ถ้าข้าไม่ฆ่าคนในจวนแม่ทัพทั้งหมด นายท่านจะฆ่าฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่”
เดิมทีเขาก็เป็นแค่เครื่องมือสังหาร
นายสั่งให้เขาฆ่า เขาก็ฆ่า
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขัดขืนคำสั่งของผู้เป็นนาย
แต่…
นายท่านใช้ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่มาบีบคั้น
นั่นคือคนที่เคยให้ความอบอุ่นแก่เขาเพียงคนเดียวในชีวิตนี้
ไม่ทราบเพราะสาเหตุอะไร เขาไม่ปรารถนาเห็นพวกเขาตาย
ดังนั้นเขาจึงรับปาก…
เขาฆ่าล้างคนในจวนแม่ทัพ
แต่เขาไม่ได้ฆ่าพวกเซียวหยู่โหลวกับเซียวหวั่นเอ๋อร์
พวกเขาถูกลูกน้องของเขาฆ่า…
เลว่อิ่งถอนหายใจด้วยความทรมานเสียงหนึ่ง
เป็นเขาที่พาลูกน้องเข้าจวนแม่ทัพ ลูกน้องของเขาฆ่าก็มีค่าเท่ากับเขาฆ่า…
เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้ง
“เจ้าฆ่าข้าเถอะ”
เลว่อิ่งหลับตาลง ยินยอมพร้อมใจที่จะตายด้วยน้ำมือนาง
“เพียะๆๆ…”
กู้ชูหน่วนตบหน้าเขาหลายสิบครั้งด้วยมือซ้ายมือขวา เสียงตบดังชัดในค่ำคืนที่ฝนตก
“เจ้าสมควรตาย มือเจ้าเปื้อนเลือดตระกูลเซียวสามร้อยยี่สิบห้าชีวิต เจ้านึกว่าเจ้าชีวิตเดียวจะชดใช้ได้หรือ?”
เลว่อิ่งมีเลือดออกจากตรงมุมปาก
ถูกตบจนฟันหลุดออกมาสองซี่
เขาไม่ชำนาญการเจรจา
ที่ตามกู้ชูหน่วนมา ประการแรกเพราะเขาไม่ได้ฆ่าเซียวหยู่เซวียน เขากลัวว่านายท่านจะทำอันตรายฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ อยากขอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหลือ
ประการที่สอง เพราะกู้ชูหน่วนบอกว่าฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่เป็นบิดามารดาของเขา เขาจึงอยากถามให้แน่ชัด ว่าพวกเขาเป็นบุพการีที่แท้จริงของตนจริงหรือไม่
ประการที่สาม เพราะกู้ชูหน่วนยอมหันเป็นอริกับเซียวหยู่เซวียนเพื่อช่วยเขา เขาไม่ทราบว่าทำไมนางจึงดีกับเขาถึงขั้นนั้น
เลว่อิ่งสับสน
ถ้อยคำที่อัดอั้นจึงกลับลงไป ปล่อยให้กู้ชูหน่วนระบายอารมณ์
ลมหายใจเย่จิ่งหานกระชั้น ปวดใจที่กู้ชูหน่วนตบจนมือแดง
มือสังหารคนหนึ่ง ตายไปก็ไม่เสียดาย แต่เพื่อตบหน้าเขา มือของนางแดงไปหมดแล้ว…
“ถึงจะเฉือนเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น เจ้าก็ชดใช้ตระกูลเซียวทั้งสามร้อยกว่าชีวิตไม่ได้”
เลว่อิ่งไม่มีกำลังโต้แย้ง
“เจ้าอยากช่วยฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่?”
“ใช่” เลว่อิ่งมีความหวังเล็กน้อย
กู้ชูหน่วนพุ่งประกายแห่งแรงอาฆาต “เช่นนั้นเจ้าก็จงช่วยข้า กำจัดไอ้เดรัจฉานรองหัวหน้าเผ่าซือคงนั่นเสีย”
