อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 825 ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ดับอนาถ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 825 ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ดับอนาถ
เลว่อิ่งเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน
ความซับซ้อนสอดแทรกอยู่ในนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้น
ในฐานะที่เป็นมือสังหาร เขาไม่เคยคิดทรยศและหันกลับไปแว้งกัดผู้เป็นนาย…
“หากเจ้าไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ”
กู้ชูหน่วนก้าวเท้าจะจากไป
เลว่อิ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่ เป็นพ่อแม่ข้าจริงหรือ?”
“ใช่”
“แล้วทำไม…”
“ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นนักฆ่าน่ะหรือ? ก็เพราะรองหัวหน้าเผ่าซือคงอย่างไรเล่า เพราะนายท่านที่เจ้าเรียก รักแต่ไม่ได้มาจึงฉวยโอกาสตอนที่แม่เจ้าคลอดชิงตัวพวกเจ้าพี่น้องมา เย่เฟิงถูกทิ้งอยู่ที่เผ่าปีศาจ ส่วนเจ้าก็ถูกอุ้มไปที่สำนักวิญญาณมืด ถูกฝึกเป็นนักฆ่า เขาพรากพวกเจ้าไปจากครอบครัวยี่สิบปีเต็ม”
เลว่อิ่งผงะ
ถ้อยคำของกู้ชูหน่วนสะเทือนใจเขาเกินไป
เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่ามือสังหารที่เลียโลหิตปลายดาบก็มีบิดามารดาเหมือนกัน
อีกทั้งยังเป็นฮ่องเต้และฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ของแคว้นฉู่อีกด้วย
ครั้นนึกถึงที่ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ดีกับเขา และความโศกเศร้าขณะที่พวกเขาคิดถึงบุตรชายแล้ว เลว่อิ่งก็รู้สึกปวดใจเป็นครั้งแรก
“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยอย่างไร?”
“บอกเรื่องที่เจ้ารู้ทั้งหมด รวมถึงอิทธิพลลับของตาแก่ซือคงด้วย”
“ได้”
ยามนี้ฝนยังคงตกหนัก ฝูกวงมาหาด้วยความร้อนใจ ในมือถือสารลับฉบับหนึ่ง อารมณ์ดำดิ่งยิ่ง
กู้ชูหน่วนรับสารลับมา
นางไม่ได้โง่งม เมื่อเห็นสายตาเคร่งขรึมของฝูกวงแล้วก็ทราบโดยทันทีว่าสารลับฉบับนี้ไม่ใช่ข่าวดีอะไร
หลายวันนี้นางผ่านเรื่องราวมามากมายเหลือเกิน
มากจนเกินกำลังความสามารถของนางแล้ว
นางคิดไม่ออกว่ายังมีเรื่องอะไรร้ายแรงกว่าเรื่องเหล่านั้นอีก
ครั้นเปิดสารลับออกมา
มือที่ถือสารลับของกู้ชูหน่วนก็นิ่งไป นัยน์ตาสีขาวตัดกับสีดำชัดคู่นั้นจับจดอยู่กับเลว่อิ่ง
เลว่อิ่งกระวนกระวายขึ้นมาเป็นระลอกโดยไม่มีสาเหตุ คล้ายกำลังจะสูญเสียอะไรไป
เขาส่ายหน้า “นายท่านรับปากข้าแล้ว ขอเพียงฆ่าล้างตระกูลเซียว เขาก็จะปล่อยฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่…”
“ฮ่องเต้แคว้นฉู่ถูกทรมานตาย ส่วนฮองเฮา…ก็ตายตามรักแล้ว…”
ครั้นกู้ชูหน่วนคลายมือ สารลับก็ร่วงตกลงพื้น เกิดเป็นเสียงใสของแผ่นไม้ไผ่
สุดท้ายนางก็ยัง…ผิดต่อการฝากฝังสุดท้ายของเย่เฟิง
ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ผู้มีจิตใจดีงาม หวังเพียงตามหาบุตรชายหวนคืน เสพสุขกับชีวิตครอบครัวก็ต้องเสียชีวิตไปทั้งอย่างนี้…
เลว่อิ่งหมดกำลังล้มลงตึงกับพื้น
ใบหน้าเขากลายเป็นตกตะลึงพลัน ปากก็พึมพำ “ไม่…เป็นไปไม่ได้…เขารับปากข้าแล้ว”
ฝูกวงเอ่ย “คนชั่วช้าพรรค์นั้นยังเชื่อได้อีกหรือ? เขาไร้มโนธรรม ยังมีอะไรที่ทำออกมาไม่ได้อีก เขาหลอกใช้เจ้ามาโดยตลอด ไม่ว่าเจ้าจะฆ่าล้างตระกูลเซียวหรือไม่ เขาก็ไม่ปล่อยฮ่องเต้แคว้นฉู่อยู่แล้ว”
เลว่อิ่งมองกู้ชูหน่วนด้วยความสับสน หวังว่านางจะบอกว่านี่เป็นเรื่องโกหก
ทว่าสีหน้าของนางกลับไม่ได้ดีไปกว่าเขา
เลว่อิ่งตะลีตะลานเก็บแผ่นไม้ไผ่ขึ้นมาจากพื้น ตัวอักษรในนั้นปรากฏเด่นชัด
“ฮ่องเต้แคว้นฉู่ถูกทรมานเสียชีวิต ฮองเฮาตายตามรัก”
ตายแล้ว…
ตายกันหมดแล้ว?
เป็นไปได้อย่างไร…
เขาเพิ่งได้ทราบว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของเขา ยังไม่ทันได้รู้จักกับพวกเขาเลย…
“ข่าวผิดหรือไม่?”
เลว่อิ่งยังคงกอดความหวังสุดท้าย
ฝูกวงเอ่ย “ข่าวที่หอหนึ่งในหล้าสืบได้ไม่เคยผิดพลาด”
“เพราะอะไร…เพราะอะไรถึงทำเช่นนี้…”
เขาทราบเรื่องที่ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ตามหาบุตรชายมายี่สิบปี
เพราะเขาทราบ ดังนั้นจึงเจ็บปวดใจมากกว่าเดิม
เลว่อิ่งกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง อั๊ก ดวงตาเย็นชาคู่นั่นปรากฏความเคียดแค้น
ลักพาตัวเขากับเย่เฟิง ทำให้พวกเขาต้องพลัดพรากจากบิดามารดายี่สิบปี ทำให้บิดามารดาเขารวมถึงเย่เฟิงเสียชีวิต
แค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมโลก
