อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 90 ยันต์อักขระขยับได้

เซียวหยู่เซวียนถูหมัดด้วยความพร้อมอย่างเต็มที่ เหมือนกับตื่นเต้นมากเช่นกัน “แคว้นเย่ของพวกเรามีภูเขาสืบมังกรแห่งหนึ่ง ด้านในมีของศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ำและระดับกลางมากมาย หากโชคดี ก็สามารถได้รับของศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงอีกด้วย ไข่มุกอุ่นจิตของอาจารย์ใหญ่ก็หามาได้จากภูเขาสืบมังกร”

“จากนั้นล่ะ?”

“เพียงแค่คนที่เข้าไปด้านในหาสมบัติอะไรได้ สมบัติชิ้นนั้นก็เป็นของเขาแล้ว แต่ว่าคิดจะได้รับสิทธิ์เพื่อเข้าสู่ภูเขาสืบมังกร นั้นก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก แน่นอน คนในราชวิทยาลัยของพวกเรามีสิทธิ์ก่อน สามารถให้จำนวนรายชื่อเป็นสิทธิพิเศษเข้าไปได้ นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงมีคนมากมายอยากเข้ามาในราชวิทยาลัยอีกเหตุผลหนึ่ง”

แม้ว่าจะเป็นประโยคสั้นๆของเซียวหยู่เซวียน ในใจของกู้ชูหน่วนก็เข้าใจโดยประมาณแล้ว เกรงเพียงแค่งานชุมนุมสืบมังกรนี้จะไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

ผู้ใดได้สมบัติ สมบัติก็เป็นของเขา?

เช่นนั้นก็จะต้องออกมาจากงานชุมนุมสืบมังกรด้วยความปลอดภัยระดับไหนจึงจะนับได้

เรื่องการฆ่าคนแย่งชีวิตเพื่อชิงสมบัติ เห็นได้ทั่วไป

ของศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงหรือ?

กู้ชูหน่วนลูบคาง แล้วเกิดความน่าสนใจขึ้นมาสองสามอย่าง

เพียงแค่สามารถหาสมบัติที่เหมือนกับไข่มุกอุ่นจิตได้ ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ก็สามารถกระตุ้นการรักษาได้ ก็เหมือนจะไม่เลว

หลังจากเลิกเรียน ทุกคนล้วนจากไปหมดแล้ว เหลือเพียงกู้ชูหน่วนและเซียวหยู่เซวียนที่ยังคงวิ่งรอบราชวิทยาลัยอยู่

เพิ่งจะวิ่งสองรอบ เซียวหยู่เซวียนก็เหนื่อยจนเหงื่อไหลเปียกโชก หายใจไม่ทัน กระทั่งเอวก็ยืดตรงขึ้นมาไม่ได้แล้ว

แล้วมองดูกู้ชูหน่วนที่วิ่งไปพลาง ขบคิดเรื่องหยกเสี้ยวจันทร์ไปพลาง คนทั้งคนสติอารมณ์สงบนิ่ง ผ่อนคลายอิสระ แม้แต่ลมหายใจก็ไม่ได้มีการหอบสักน้อย

เซียวหยู่เซวียนตะลึงแล้ว “ยัยขี้เหร่ วิ่งตั้งนานแล้ว เจ้าไม่เหนื่อยหรือ?”

“หากว่าเจ้าเหนื่อยก็พักผ่อนได้ครู่หนึ่ง ยังไงซะพวกเขาก็ไม่ได้มีเงื่อนไขว่าเจ้าจะต้องวิ่งให้ครบภายในเวลามากเท่าไหร่”

“เจ้าไม่ได้มีความคิดแปลกๆมากที่สุดหรือ? คิดหน่อยได้หรือไม่ว่าจะหนีการทำโทษครั้งนี้ไปได้อย่างไร”

“ไม่ใช่แค่สิบรอบหรือไง ข้าขี้เกียจใช้สมอง” กู้ชูหน่วนวิ่งไปพลาง ศึกษาร่องรอยบนหยกเสี้ยวจันทร์ไปพลาง

“ไม่ใช่แค่สิบรอบหรือไง? ยัยขี้เหร่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าราชวิทยาลัยใหญ่แค่ไหน ข้าไม่สน ยังไงซะเจ้าก็ต้องดูแลข้า ข้าวิ่งไม่ไหวแล้ว”

เซียวหยู่เซวียนเหนื่อยจนหมดสภาพ จึงหาที่ใกล้นั่งลง หยิบพัดในหน้าอกขึ้นมา ผึบเสียงหนึ่งเปิดออก สนใจแค่ตัวเองแล้วกวัดแกว่งขึ้นมา

กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้กับเขา ลมที่พัดโบกออกมาพัดโดนร่างของนาง

ร่องรอยบนหยกเสี้ยวจันทร์ขยับเล็กน้อยอย่างฉับพลัน

นางตะลึงทันที ก็หยุดตามลงมาแล้ว “เหมือนว่าร่องรอยบนหยกจะขยับได้”

“มีหรือ? ทำไมข้าถึงมองไม่เห็น เจ้าคงไม่ได้ตาลายหรอกนะ”

กู้ชูหน่วนแย่งพัดของเขา ปลายเท้าจรด ร่างกายเหมือนดั่งลมเบาๆสายหนึ่งหายตัวไปตรงสุดขอบเขตของวิทยาลัย

เซียวหยู่เซวียนขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก

เขาคงไม่ได้เจอผีแล้วหรอกนะ?

ความรวดเร็วของยัยขี้เหร่ทำไมถึงได้รวดเร็วเพียงนี้?

นี่นางมีวิชาตัวเบาที่ดีมากเพียงใดกันนะ? เทียบกับพี่ใหญ่ของเขาก็มีเพียงแต่จะล้ำหน้ากว่าสินะ

“นี่ ยัยขี้เหร่ เจ้าแย่งพัดของข้าไปทำอะไร นั่นเป็นพัดที่ข้าชอบที่สุด เจ้าคืนให้ข้านะ”

เซียวหยู่เซวียนวิ่งไล่ตาม ด้านหน้ายังจะมีเงาคนของกู้ชูหน่วนอีกที่ไหน มีเพียงเสียงด่าทอด้วยความโกรธเคือง

ในห้องหนึ่งห้องที่เปล่าเปลี่ยวที่สุดของราชวิทยาลัย

กู้ชูหน่วนลองใช้พัดพัดลมให้หยกเสี้ยวจันทร์ ร่องรอยบนหยกเสี้ยวจันทร์กลับไม่มีการขยับแม้แต่น้อย

หยกชิ้นนี้นอกจากจะสัมผัสมือแล้วอุ่น ก็ไม่มีอะไรพิเศษอื่นแล้ว

“น่าแปลก เมื่อครู่ข้าเห็นได้ชัดเจนว่ามันเคลื่อนไหวได้เล็กน้อย”

กู้ชูหน่วนหยิบกล่องไม้จันทน์สีดำกล่องหนึ่งออกมาจากในหน้าอก ในกล่องไม้บรรจุกระดิ่งทลายวิญญาณ

กระดิ่งอันหนึ่ง หยกเสี้ยวจันทร์อันหนึ่ง ระหว่างสองอันนี้แทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวโยงกัน

นางเท้าคาง ครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่เป็นเวลานานก็จัดการเหตุผลอะไรออกมาไม่ได้

กู้ชูหน่วนค่อนข้างไม่ยอมแพ้ หยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง ทุบลงไปที่กระดิ่งทลายวิญญาณอย่างรุนแรง