อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 906 สามปีต่อมา

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 906 สามปีต่อมา
ไป๋หลี่สงจับตัวคนหมู่บ้านหลินกว่าร้อยชีวิต แต่ไม่ได้พากลับไปที่ตระกูลไป๋หลี่

แต่ไปที่ภูเขาหมาป่าหิมะ

เขาพาพวกชาวบ้านไปยังส่วนที่ลึกสุดของภูเขาหมาป่าหิมะ

ส่วนตนเองกลับยืนมองทุกอย่างอยู่บนเขาลูกหนึ่งนอกภูเขาหมาป่าหิมะ

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองดู

มองเพียงแวบเดียวก็สามารถมองรู้ว่า ภูเขาหมาป่าหิมะถูกวางไปด้วยค่ายกล นอกจากทำลายค่ายกล ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไม่สามารถออกไปได้

บนภูเขาสูง ไป๋หลี่สงที่เมื่อกี้ยังหยิ่งทะนงและครอบงำ ตอนนี้กลายเป็นขันทีน้อยเหมือนอย่างสุนัขตัวหนึ่ง ปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายคุณชายสวมชุดผ้าแพรสูงศักดิ์ ใบหน้ายิ้มแย้ม ประจบประแจงอย่างไม่รู้สึกละอาย

คุณชายสวมชุดผ้าแพรไป๋หลี่หมิงสีหน้าหยิ่งผยอง ในสายตาไม่เห็นหัวใคร

ข้างกายไป๋หลี่หมิง ยังมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งอายุประมาณสี่สิบ สายตาชายวัยกลางคน สามารถมองรู้ว่ามีฝีมือได้เบา แต่เขาเพียงแค่ยืนอยู่ด้านข้างไป๋หลี่หมิง ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดีคนหนึ่ง

นอกจากพวกเขา ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมหน้ากากผี

ขาทั้งคู่ของชายหนุ่มพิการ นั่งอยู่บนรถเข็น ในมือจับขลุ่ยหยกขาวที่ขาวผ่องเล่นอยู่ไปมา

เพราะสวมหน้ากากผีไว้ จึงไม่มีใครเห็นว่ารูปร่างหน้าตาของเขาเป็นยังไง แต่เขาเพียงแค่นั่งอยู่บนรถเข็น ก็ทำให้มีความรู้สึกว่าสูงส่งอย่างขัดขืนไม่ได้ ความสูงศักดิ์นี้เผยให้เห็นออกมาจากข้างใน มีมาแต่กำเนิด เพียงในพริบตาก็ไม่สามารถละเลยได้

ไป๋หลี่สงสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างเอาใจว่า “คุณชาย หมาป่าหิมะชอบทานเนื้อ โดยเฉพาะเนื้อคนสดๆ ครั้งนี้เราใช้คนกว่าร้อยชีวิตมาเป็นตัวล่อ จะต้องสามารถล่อหมาป่าหิมะออกมาได้แน่ รอเมื่อหมาป่าหิมะออกมาแล้ว ด้วยความสามารถของคุณชาย จะต้องสามารถจับตัวหมาป่าหิมะได้แน่ ในวันงานชุมนุมล่าสัตว์ในอีกไม่กี่วัน คุณชายจะต้องเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าแน่”

ไป๋หลี่หมิงแสดงสีหน้าได้ใจ พร้อมพูดขึ้นอย่างโอหังว่า “หากเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”

“ขอบคุณคุณชาย คุณชายจะต้องจับหมาป่าหิมะได้แน่”

หมาป่าหิมะยังไม่ออกมา ไป๋หลี่หมิงกลับรู้สึกเหมือนได้หมาป่าหิมะมาครอบครองอยู่ในมือแล้ว

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียที่อยู่ด้านข้างเย่จิ่งหาน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ยอยู่ในใจ

อย่างแรกคือไม่เห็นด้วยกับการกระทำของพวกเขา

ใช้ชีวิตคนหลายร้อยชีวิตมาเป็นตัวล่อ เพียงเพื่อจะล่อหมาป่าหิมะออกมา เป็นวิธีที่โหดเหี้ยมอำมหิตเกินไป

ต่อให้ได้หมาป่าหิมะมาครอบครอง หมาป่าหิมะก็อยู่ขั้นระดับหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าดีใจ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่เป็นสัตว์เลี้ยงของพระชายาในตอนนั้น อยู่ขึ้นระดับห้าก่อน

ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านจะต้องยอมตกลงมาเป็นขุนนางผู้อาวุโสต่างแคว้นของตระกูลไป๋หลี่ ซึ่งตระกูลไป๋หลี่ที่ใหญ่โต สำหรับพวกเขาเห็นว่าไม่มีใครดีเลย

คิดถึงเมื่อสามปีก่อนหลังจากที่พระชายาตายแล้ว ถึงแม้นายท่านจะสามารถถอนคำสาปโลหิต แต่ก็ถูกพลังของตนเองย้อนกลับมาทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้ขาทั้งคู่พิการอีกครั้ง บวกกับเดิมที่บาดเจ็บสาหัสเดิมอยู่แล้ว จึงแทบจะเอาชีวิตไม่รอด

สามปีมานี้ นายท่านก็ไม่ได้ตั้งอกตั้งใจรักษาตนเอง นำไหกักวิญญาณ เดินทางไปทั่วแผ่นดิน แสวงหาวิธีทำให้พระชายาฟื้นคืนชีพ

สามปีแล้ว ตลอดสามปีเต็มๆ พวกเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มของนายท่านอีก

ครั้งนี้ พวกเขาสืบรู้มาว่าน้ำค้างแห่งสวรรค์ของแคว้นปิง สามารถหล่อเลี้ยงพลังของจิตวิญญาณ กระทั่งสามารถทำให้ดวงวิญญาณเกิดใหม่

เจ้านายยอมทุกอย่าง ยอมแลกกับทุกสิ่ง ข้ามผ่านแคว้นเย่มายังแคว้นปิง

แคว้นเย่กับแคว้นปิงเป็นสองแผ่นดินที่ไม่เหมือนกัน

แคว้นปิงที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าน้ำค้างแห่งสวรรค์อยู่ที่ไหน

พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า น้ำค้างแห่งสวรรค์มีอยู่บนโลกนี้จริงหรือไม่

บนภูเขาหมาป่าหิมะ

พวกชาวบ้านหมู่บ้านหลินต่างหวาดกลัวไม่เป็นสุข แต่ละคนเกาะกลุ่มกันกลม พร้อมพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “พวกเขาพาพวกเรามาที่นี่ทำไม? คงไม่คิดที่จะยิงพวกเราให้ตายอยู่ที่นี่ใช่ไหม”

“หากจะยิงให้ตาย ตอนที่อยู่หมู่บ้านหลิน ก็สามารถฆ่าพวกเราแล้ว จะดั้นด้นพาพวกเรามาถึงที่นี่ทำไม”

“หรือว่า อยากที่จะให้พวกเราเก็บยาสมุนไพรบนหุบเขานี้?”

“หุบเขานี้แลดูเงียบสงัด คงไม่มีสัตว์ดุร้ายใช่ไหม?”

“ถ้าเป็นสัตว์ร้ายยังดี กลัวจะเป็นสัตว์อสูรนะสิ”

ได้ยินคำว่าสัตว์อสูร มีบางคนที่ขี้ขลาดร้องไห้ออกมาแล้ว

กู้ชูหน่วนมองดูรอบๆอย่างระมัดระวัง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า

“บรรยากาศที่นี่ผิดปกติ อย่างน้อยก็มีสัตว์อสูรระดับหนึ่งมากมาย ยังมีสัตว์ร้ายระดับหนึ่งอีกไม่น้อย”

“อะไรนะ….มีสัตว์อสูรจริงๆหรือ? งั้นจะทำอย่างไรดี? พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา จะสู้สัตว์อสูรได้ อย่างไร ตระกูลไป๋หลี่โหดเหี้ยมเกินไปจริง ที่ให้คนทั้งหมู่บ้านเรามาเป็นอาหารสัตว์อสูร”

“ฟังข้า คนแก่เด็กผู้หญิงยืนอยู่ตรงกลาง ชายหนุ่มแข็งแรงหาท่อนไม้กิ่งไม้มาคอยปกป้องชาวบ้าน”

กู้ชูหน่วนพูดเสร็จ ก็มีเสียงหมาป่าดังขึ้นมาจากที่ห่างไกล

เมื่อเสียงหมาป่าดังขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงหมาป่าหิมะจำนวนไม่น้อย ตามด้วยเสียงหมาป่าเห่าหอน

“ฟืด…..”

บนภูเขาหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะที่แข็งแรงโผล่ออกมาทีละตัว

หมาป่าหิมะแต่ละตัวสูงเกือบครึ่งมนุษย์ ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกาย เหี้ยมโหดดุร้าย จ้องมองพวกชาวบ้าน ราวกับเห็นพวกชาวบ้านเป็นเหยื่อ

มองดูแล้ว หมาป่าหิมะพวกนี้น่าจะมีร้อยกว่าตัว

พวกชาวบ้านทั้งหมดต่างก็อึ้ง ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ยังจะฟังคำพูดของกู้ชูหน่วนรู้เรื่องเสียที่ไหน

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นด้วยเสียงดังว่า “นิ่งอึ้งอยู่ทำไม ช่วยโอกาสตอนที่ราชาหมาป่ายังไม่มา รีบควานหาอาวุธ ปกป้องคนแก่กับเด็ก”

หลินซือหย่วนกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อได้สติกลับมา ก็รีบพาพวกชาวบ้านควานหาท่อนไม้กับกิ่งไม้ต่างๆ

กู้ชูหน่วนแตะนิ้วกลางของตนเองอย่างมีเงื่อนไข อยากค้นหาอาวุธในแหวนมิติ กลับไม่เจออะไรเลย

ตรงนิ้วกลางของนางว่างเปล่า ไม่ได้สวมอะไรไว้ ยิ่งไม่มีแหวนอะไรเลย

แล้วกู้ชูหน่วนก็ลูบตรงเอวของตนเอง รู้ด้วยสัญชาตญาณว่าตรงเอวของตน น่าจะมีดาบหนึ่งเล่ม

แต่ตรงเอวของนางนอกจากเข็มขัดแล้ว ไม่มีอาวุธอะไรเลย

ความเคลื่อนไหวด้วยสัญชาตญาณนี้ เย่จิ่งหานที่นั่งอยู่บนภูเขาสูงตื่นตระหนก

ความเคลื่อนไหวนี้….ทำไมถึงได้เหมือนอาหน่วนขนาดนั้น?

เขามองพิจารณาดูกู้ชูหน่วน

ผู้หญิงคนนี้อายุแตกต่างจากอาหน่วนไม่มาก แววตาการกระทำก็มีคล้ายคลึงกัน แม้เผชิญภยันตราย ก็ไม่หวาดกลัวหวั่นเกรงเลยสักนิด ไม่สะทกสะท้านสงบเยือกเย็น

แต่ใบหน้า…..

ไม่ใช่ภรรยาของเขา…..

เย่จิ่งหานหัวเราะอย่างขมขื่น

เขากำลังคิดอะไรอยู่

วิญญาณของอาหน่วนยังอยู่ในไหกักวิญญาณ ศพก็ยังอยู่ที่เผ่าหยก นางจะเป็นอาหน่วนได้อย่างไร

เสียงของไป๋หลี่สงดังขึ้นข้างหูอย่างดีใจว่า “คุณชาย ราชาหมาป่าหิมะออกมาแล้ว”

“ข้าเห็นแล้ว ราชาหมาป่าหิมะตัวนี้อยู่ขั้นระดับหนึ่งใช่ไหม”

“ใช่ขอรับ ลุงเกิงบอกว่า ไม่เพียงอยู่ขั้นระดับหนึ่ง ยังเป็นระดับหนึ่งสูงสุด”

“เร็ว รีบจับตัวราชาหมาป่าหิมะ ข้าจะให้มันมาเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ข้าจะต้องเป็นหนึ่งในใต้หล้าในงานชุมนุมล่าสัตว์”

“คุณชายไม่ต้องรีบร้อน ราชาหมาป่าหิมะหนีไม่พ้นแน่ รอให้ราชาหมาป่าหิมะกินชาวบ้านพวกนี้หมดแล้ว อาจจะเพิ่มพลังถึงขั้นระดับสอง ถึงตอนนั้น…..ฮ่าๆ….”

“ดี ดีมาก…..ฮ่าๆ…..ไป๋หลี่สง ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก ครั้งต่อไปเราจะทำแบบนี้อีก แต่ว่าครั้งหน้าเจ้าจะต้องจับตัวชาวบ้านมาเยอะกว่านี้ แค่ไม่กี่ร้อยคนไม่เพียงพอให้สัตว์เลี้ยงของข้ากิน”

“ขอรับ…..”

หมาป่าหิมะมีเยอะมาก ล้อมชาวบ้านในลักษณะวงล้อม

ที่ยังไม่โจมตี เพียงเพราะราชาหมาป่าหิมะยังไม่มีคำสั่งให้โจมตี

เมื่อมีคำสั่งให้โจมตี หมาป่าหิมะพวกนี้ก็จะโจมตีพร้อมกันเป็นฝูง

กู้ชูหน่วนรู้ดีแก่ใจ อาศัยเพียงชาวบ้านพวกนี้ไม่สามารถที่จะรับมือหมาป่าหิมะนับร้อยตัว

มีเพียง……

ทำลายค่ายกล แล้วล่อหมาป่าหิมะไปยังคนชั่วพวกนั้น