อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 917 ปล้น
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 917 ปล้น
เข้าไปข้างในอีกนิดหนึ่ง พิษในอากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรง ทั้งสองคนจึงต้องทานยาต้านพิษอีกหนึ่งเม็ด
ตลอดทางที่เดินผ่าน บนพื้นกองเต็มไปด้วยซากศพไม่น้อย
ศพพวกนี้มีบางส่วนตายเพราะถูกสัตว์อสูรกัดตาย มีบางส่วนถูกพิษตาย มีบางส่วนตายเพราะฝ่ามือหรืออาวุธมีคม
เซียวหยู่เซวียนพูดขึ้นว่า “สี่ตระกูลใหญ่มาแล้วสามตระกูล ไป๋หลี่ ตระกูลเวิน ตระกูลซ่างกวนล้วนมีคนมาแล้ว เราเข้ามาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขาเจียงเจ๋อแล้ว เจ้าระวังตัวด้วย”
กู้ชูหน่วนค้นบนศพพวกนั้น ค้นหาสักพักก็หาอะไรไม่เจอเลย อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นขึ้นมาว่า “สามตระกูลใหญ่อะไร สามขอทานยังจะเหมาะกว่า”
เซียวหยู่เซวียนหัวเราะออกมา
“นี่เจ้าเข้ามาภูเขาเจียงเจ๋อก็เพื่อมาเก็บของหรือ”
“ใครให้ข้าไม่มีอะไรติดตัวเลยล่ะ ยังไงก็ต้องค้นหาดูเผื่อมีของดี”
กู้ชูหน่วนเดินไปด้วย ถือถุงกระสอบที่เตรียมไว้แต่แรกไปด้วย ตลอดทางที่เจอยาสมุนไพรล้วนเก็บเอามาทั้งหมด
เซียวหยู่เซวียนมองดูถุงกระสอบที่ใหญ่สูงเกือบเท่าตัวนาง แล้วก็อดไม่ได้ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
แต่เขากลับพบว่า ถึงแม้กู้ชูหน่วนจะโลภมาก ยาสมุนไพรที่เก็บล้วนเป็นยาสมุนไพรที่ดี นางไม่สนใจยาสมุนไพรธรรมดา
ในใจเขากระตุก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหลอมยาเป็นหรือ?”
“การหลอมยาเป็นความสามารถที่สูงส่งขนาดนั้น ข้าจะไปมีความรู้ได้อย่างไร รู้เพียงการรักษาบ้างเท่านั้นเอง”
เซียวหยู่เซวียนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ยาสมุนไพรพวกนี้เป็นยาสมุนไพรชั้นดีในการหลอมยานะ
“ครืนๆ……”
พื้นดินสั่นสะเทือน ทันใดนั้นก็มีสีรุ้งเจ็ดสีส่องสดใสขึ้นสู่ท้องฟ้า
สายตากู้ชูหน่วนเป็นประกาย
“ขุมทรัพย์แห่งสวรรค์กำเนิดขึ้นแล้ว”
นางไม่พูดอะไรเลย พุ่งตรงไปยังที่ดินแดนแห่งแสงตะวัน
เซียวหยู่เซวียนพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
แค่ชีพจรยุทธ์ชั้นหนึ่งคนหนึ่ง กล้าคิดที่จะไปแย่งสมบัติ
นางไม่รู้หรือว่า ปกติตรงสถานที่มีขุมทรัพย์แห่งสวรรค์ล้วนมีสัตว์อสูรเฝ้าอยู่?
นางไม่รู้หรือว่าแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เมื่อกี้ เกิดจากการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือกับสัตว์อสูร?
เขารีบร้อนตามหาน้ำค้างแห่งสวรรค์
แต่ไม่ตามไปด้วยก็ไม่ได้
“ผู้หญิงที่ไม่รู้จักกลัวตาย”
เซียวหยู่เซวียนเดินขย้ำเท้า ไม่รู้จริงๆว่าทำไมตนเองจะต้องนำภาระมาที่นี่ด้วย
รอเมื่อเซียวหยู่เซวียนตามมาทัน
เขาทำอะไรไม่ถูก
ภาพสถานการณ์ตรงหน้าเป็นยังไง
ราชาสิงโตระดับสองตัวหนึ่งกำลังต่อสู้กับคนตระกูลไป๋หลี่อยู่อย่างคึกคักเร่าร้อน
ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนไปล่อสิงโตระดับหนึ่งเป็นร้อยกว่าตัวมาจากไหน ทำให้การต่อสู้ยิ่งทวีความรุนแรง
คนตระกูลไป๋หลี่มีทั้งหมดสิบคน เดิมพวกเขาเป็นฝ่ายได้เปรียบ เมื่อสิงโตระดับหนึ่งมาเป็นร้อย พวกเขาตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างเห็นได้ชัด
ไป๋หลี่เจิ้นก็อยู่ด้วย เขาตะโกนพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “เกิดอะไรขึ้น สิงโตระดับหนึ่งกว่าร้อยตัวถูกพวกเราควบคุมไว้แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ข้า….ข้าน้อยก็ไม่รู้”
“เร็ว รีบส่งสัญญาณ รีบขอความช่วยเหลือ”
“ขอรับ”
“ตูม…..”
ลูกศิษย์สิบกว่าคนถูกกัดตายไปกว่าครึ่งในพริบตา
กู้ชูหน่วนอมยิ้ม ฉวยโอกาสปีนขึ้นต้นไม้ เด็ดผลไม้เคลือบเจ็ดสมบัติที่เพิ่งสุกมาครอบครอง จากนั้นก็หลบหนีจากไป
นางวิ่งได้รวดเร็ว วิ่งไปด้วยทานผลไม้เคลือบเจ็ดสมบัติไปด้วย
ไป๋หลี่เจิ้นเห็นแล้ว
เขาโกรธโมโหมาก
ตระกูลไป๋หลี่เสียสละชีวิตคนมากมายขนาดนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าจะสามารถควบคุมสิงโตพวกนั้นไว้ได้
เดิมผลไม้เคลือบเจ็ดสมบัติเป็นของพวกเขา ตอนนี้กลับถูกมู่หน่วนนังสารเลวคนนั้นแย่งไปแล้ว
โกรธ…..
โกรธโมโหอย่างมาก
ไป๋หลี่เจิ้นอยากที่จะฆ่านาง
จนใจที่สิงโตพวกนั้นรุมทำร้ายพวกเขา เขามีพลังมากกว่าสิงโต แต่เพราะมีจำนวนมาก จึงไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้โดยเร็ว
เซียวหยู่เซวียนปาดเหงื่อแทนนาง
เอาผลไม้เคลือบเจ็ดสมบัติใส่ปากแล้วก็ทานเลย?
นางไม่กลัวตายหรือ?
ไม่รู้ว่าผลไม้เคลือบเจ็ดสมบัติจะต้องผ่านการกลั่นก่อนหรือ?
