อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 931 กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 931 กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“จวนมู่ถูกขโมยขึ้น จับขโมยสิ”
ด้านนอกมีเสียงตะโกนดังเข้ามา ทั้งจวนมู่วุ่นวายไปหมด ผู้ชายหลายคนในบ้านเคลื่อนไหวหยิบคบเพลิงไปตามหาหัวขโมยกันทุกที่
จิตใจของกู้ชูหน่วนรู้สึกตระหนก
คงไม่ใช่ผู้ชายสวมหน้ากากมาที่นี่แล้วหรอกนะ?
ความเร็วเช่นนี้จะเร็วเกินไปหน่อยแล้วรึเปล่า?
มู่ซินเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้นด้านนอก?”
“เรียนเจ้าบ้านใหญ่ มีหัวขโมยเข้ามาในจวน ขโมยน้ำนมที่ฮูหยินสามปั๊มออกมาด้วยความลำบากไปหมดแล้วขอรับ”
มู่ซิน “…….”
กู้ชูหน่วน “……..”
“นอกจากน้ำนม ยังมีของอย่างอื่นหายไปอีกหรือไม่?”
“ไม่มีขอรับ”
มู่ซินรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย
นี่เป็นโจรอะไร ของที่มีค่าไม่ขโมย ดันขโมยน้ำนมอะไรนั่น?
สมองของกู้ชูหน่วนคิดได้อย่างฉับพลัน
ผู้ที่ขโมยน้ำนม คงจะไม่ใช่เจ้าเสือน้อยหรอกนะ
เหมือนว่าเจ้าเสือน้อยตัวนี้ก็ยังไม่ได้หย่านมซะด้วย
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งมีความเป็นไปได้
นอกจากมัน ผู้ใดจะอยากได้นมกัน
หาโจรขโมยนมไม่เจอ แต่กลับมีหัวของเจ้าเสือน้อยตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากหน้าต่างห้องของมู่ซิน
สายตาอันเฉียบคมของกู้ชูหน่วนสังเกตเห็นแล้ว นางกระแอมเบาๆสองสามที “เอ่อ ข้ามีธุระเล็กน้อยจำเป็นต้องออกไปสักสองสามวัน ถ้ามีใครถามถึงเบาะแสของข้า ท่านแค่บอกว่าไม่รู้ก็ได้แล้ว”
ไม่รอให้มู่ซินเปิดปากพูด กู้ชูหน่วนก็หายตัวไป
มู่ซินกุมน้ำค้างแห่งสวรรค์ไว้แน่น ยิ่งรู้สึกได้เรื่อยๆว่าลูกสาวของตัวเองมีความเปลี่ยนแปลงมากเกินไป
มากจนเขาแทบจะไม่รู้จักแล้ว
และไม่รู้ว่านิสัยเช่นนี้นั้นดีหรือร้ายกันแน่
นอกห้อง
กู้ชูหน่วนลากเจ้าเสือน้อยเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
ทั้งตัวของเจ้าเสือน้อยเป็นกลิ่นน้ำนม มุมปากยังมีคราบนมอีกด้วย ไม่ต้องสอบสวนก็รู้ว่าน้ำนมของฮูหยินสามต้องเป็นมันที่ขโมยไปเป็นแน่
“ไม่ได้ให้เจ้ารออยู่ด้านนอกหรือ? ทำไมถึงได้ขโมยของจนมาขโมยของที่บ้านข้าล่ะ?”
เจ้าเสือน้อยตบท้องตัวเองด้วยความน้อยใจ หน้าเสือทั้งหน้าละห้อย ทั้งยังเรออยู่บ่อยๆอีกด้วย ท่าทางน่ารักไร้เดียงสา
กู้ชูหน่วนทำหน้าดุ “ไม่ว่าจะหิวยังไงก็ขโมยของที่บ้านข้าไม่ได้ ครั้งหน้าไม่มีข้อยกเว้น”
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่ขโมยไปมากน้อยเท่าไหร่ พุงทั้งพุงป่องจนแทบจะแตกอยู่แล้ว
เจ้าเสือน้อยทำปากจุ๊บจั๊บ
กู้ชูหน่วนเห็นว่ามันเพิ่งเกิด สุดท้ายก็เสียงอ่อนลง “ครั้งหน้าเวลาที่อยากกินนม ก็ไปขโมยที่ตระกูลไป๋หลี่ ยังไงซะพวกเขาก็เป็นตระกูลใหญ่มีกิจการใหญ่โต ขโมยมากเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร”
“โฮกโฮก……”
เจ้าเสือน้อยหมุนเป็นวง กรงเล็บเสือทำท่าทางบอกใบ้ไม่หยุด ราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่างกับกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว
“เจ้าบอกว่าผู้ชายสวมหน้ากากที่ภูเขาเจียงเจ๋อผู้นั้นกำลังตามหาข้า?”
“โฮกโฮก……”
นางเคยคิดว่าเขาจะมาหาถึงที่จวนมู่ แต่นางคิดไม่ถึงว่า เขาจะมาเร็วขนาดนี้
“ไปกันเถอะ พวกเราออกจากจวนมู่กันไปก่อน”
กู้ชูหน่วนหิ้วเจ้าเสือน้อยขึ้นมาแล้วจากไป
แทบจะเป็นเวลาในทันทีที่นางจะออกไปจากจวนมู่ จวนมู่ก็ถูกคนของตระกูลไป๋หลี่ล้อมไว้แล้ว ผู้นำก็คือชายพิการที่สวมหน้ากากผีผู้นั้น
“โฮกโฮก……”
เจ้าเสือน้อยบอกใบ้นาง ฝ่ายตรงข้ามรับมือยาก สถานการณ์ไม่ดีให้รีบถอย
จากนั้นตัวเองก็กลายเป็นเจ้าเสือน้อยที่มีขนาดเท่าฝ่ามือทันที มุดเข้าไปในหน้าอกของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนเบิกตาโพลง
แบบนี้ก็ได้เหรอ?
วิชาย่อส่วน?
นางลูบหัวของเจ้าเสือน้อยที่โผล่ออกมาเมื่อครู่ จะหัวเราะก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง “เคยได้ยินแต่ว่าเจ้าเสือน้อยจะตัวโตขึ้น แต่ก็ยังไม่เคยได้ยินว่าเจ้าเสือน้อยจะย่อส่วนให้เล็กลงได้มาก่อน ก็ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นของประเภทไหนกันแน่”
กู้ชูหน่วนมองไปทางจวนมู่ ใบหน้ามีความกังวลเล็กน้อย
คำนวณผิดไปแล้ว นางควรจะสวมผ้าปิดหน้าต่อไป
ตอนนี้ดีล่ะ ถูกคนจำได้แล้ว ทั้งยังมาหาถึงบ้านอีก
หากว่านางจากไปตรงๆ จากนิสัยในช่วงกลางวันของผู้ชายสวมหน้ากาก จวนมู่อาจจะต้องซวยกันหมด
ดีไม่ดียังอาจจะหายไปจากโลกโดยสมบูรณ์ได้อีกด้วย
หากว่านางไม่ไป……
กู้ชูหน่วนอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
