อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 942 อิจฉา
“…….”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าวขึ้นอย่างจริงจัง “นายหญิง สิ่งของมากมายในนี้ล้วนไม่ได้เรื่องเท่าไหร่”
“ยังเพ้อเจ้ออีกคำ หลังจากนี้ก็อย่าติดตามข้า ข้าไม่รู้จักเจ้า”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หน้าละห้อย ทำท่าทางวาดเป็นห้าด้วยความขุ่นเคือง
“ไม่มีทาง”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำท่าทางวาดเป็นสี่อีกครั้ง
“ตัวเดียว มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“นายหญิง ตัวเดียวยังไม่พออุดซอกฟังของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมีสี่ตัวนะ”
“กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก
นับว่านางเข้าใจแล้ว
ที่แท้งูตัวนี้ ก็คืองูตะกละเห็นแก่กินตัวหนึ่งจริงๆ ทำเรื่องอะไรนิดหน่อยก็ต้องต่อรองทั้งสิ้น
ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเลี้ยงดูบ่มนิสัยเช่นนี้ออกมา
“ไม่มีให้หารือ จะขนหรือไม่ขนก็ตามใจ หากไม่ขนประเดี๋ยวข้าให้เจ้าเสือน้อยมาขน” กู้ชูหน่วนหลับตา กระแทกชีพจรยุทธ์ต่อเนื่องอย่างแรง
นางรู้สึกว่ามีพลังอันยิ่งใหญ่กระทบเทือนนางอยู่อย่างต่อเนื่อง ราวกับร่างกายจะระเบิดออกมาแล้ว
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้ยินว่าเจ้าเสือน้อยก็ไม่พอใจในทันที ไล่ถามไม่หยุด “เจ้าเสือน้อยเป็นใคร นายหญิง ท่านรับสัตว์เลี้ยงใหม่แล้ว ฉะนั้นจึงไม่ต้องการเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้วใช่หรือไม่”
“……”
โธ่เว้ย มันไม่เห็นหรือว่านางทรมานมาก?
ยาชั้นสูงระดับสอง อำนาจช่างมากมายเกินไปแล้วล่ะมั้ง
ราวกับว่าร่างกายของนางยืนหยัดได้ถึงขีดสุดแล้ว
กู้ชูหน่วนใช้ความทรงจำที่เหลืออยู่น้อยนิดในสมอง ดูดซับละลายอำนาจอันทรงพลังของยาอย่างต่อเนื่อง
ข้างหูเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ยังคงพูดพร่ำอยู่
“นายหญิง ก่อนหน้านี้ท่านเคยบอกว่าท่านจะรับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เพียงเท่านั้น ท่านคืนคำได้อย่างไร ท่านทำข้อตกลงความสัมพันธ์กับเจ้าเสือน้อยแล้วหรือ? เหมือนว่าจะไม่มีข้อตกลงนี่นา ท่านไล่มันไปได้หรือไม่?”
“นายหญิง…..ฮือฮือ…..เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะเสียใจ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รอท่านมาตั้งหลายปีขนาดนี้ ทั้งยังหาท่านมาอีกตั้งหลายปี ไม่ง่ายกว่าจะได้พบเจอท่านอีกครั้ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่อยากเป็นงูน้อยไม่มีแม่”
กู้ชูหน่วน “……”
“นายหญิง……”
กู้ชูหน่วนกระอักเลือดสีดำออกมาเต็มปาก มือทั้งสองข้างค้ำยันอยู่ที่พื้น ฝืนไว้ไม่ให้ตัวเองล้มลงไป
ร่างกายของนางเปล่งแสงเป็นประกายแวววาว ส่องให้ห้องลับสว่างไสวราวกับกลางวัน…..
บรรลุแล้ว…..
นางบรรลุอีกแล้ว
จากชีพจรยุทธ์ขั้นที่ห้าบรรลุไปถึงชีพจรยุทธ์ขั้นที่หกแล้ว
แม้ว่าจะไม่มาก แต่ก็นับว่าได้ผล
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังเกาะแกะนางอยู่
กู้ชูหน่วนชี้ไปที่เลือดสีดำบนพื้น
“เจ้างู เจ้าอยากให้ข้าตายไปเดี๋ยวนี้รึไง หรือว่าเจ้าตาบอด ไม่เห็นว่าข้ากินยาเข้าไป จำเป็นต้องขับเคลื่อนลมปราณปรับลมหายใจ เพื่อหลอมละลายยาหรือ?”
“แม้แต่ยาระดับเจ็ดนายหญิงก็กินมาแล้ว แค่ระดับสองจิ๊บจ๊อยสร้างการทำร้ายอะไรนายหญิงไม่ได้หรอก”
แม้ว่าตอนนี้นายหญิงจะเปลี่ยนเป็นอีกร่างหนึ่ง ก็ยังคงสร้างการทำร้ายอะไรไม่ได้
นายหญิงไม่ได้เป็นคนที่จะยืมใช้ร่างกายของผู้คนไปเรื่อยเปื่อยสักหน่อย
ร่างกายร่างนี้ที่นางเลือก จะต้องเป็นร่างกายที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นแน่
กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว “ระดับเจ็ด เจ้าบอกว่าข้าเคยกินยาระดับเจ็ดไป?”
ยาระดับเจ็ดจะต้องฝืนกฎธรรมชาติมากเพียงใด นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?
อีกทั้งหากนางเคยกินยาระดับเจ็ดไป ตอนนี้จะยังเป็นเพียงแค่ชีพจรยุทธ์เล็กๆได้หรือ?
เกรงว่าคงจะบรรลุระดับหนึ่งไปนานแล้วล่ะมั้ง
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ปิดปากของมัน ดวงตามีความคลุมเครือเล็กน้อย
“ในฝันเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เห็นว่านายหญิงเคยกินยาระดับเจ็ดเข้าไป”
กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก
“เก็บของทุกอย่างเข้าไปแล้วหรือ?”
“ยัง”
“งั้นยังไม่รีบเก็บอีก”
“ในนี้ไม่ได้มีของดีอะไรสักหน่อย มีอะไรให้เก็บกัน ไปเก็บของอร่อยๆที่ห้องครัวยังจะดีซะกว่า”
เมื่อเห็นสีหน้าไม่เป็นมิตรของกู้ชูหน่วน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงตอบรับด้วยความไม่เต็มใจ
“ก็ได้ก็ได้ เก็บก็เก็บ แต่เจ้าเสือน้อยที่นายหญิงพูด……”
“เด็กดีเก็บให้ดี ประเดี๋ยวข้าจะตรวจดู ข้าไปที่ห้องหลอมยาก่อน เจ้าจัดการให้เรียบร้อย แล้วมาหาข้าที่ห้องหลอมยา”
