อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 963 หน้ากากผีเสื้อ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 963 หน้ากากผีเสื้อ
“เจ้าไม่มีสิทธิ์กินอยู่แล้ว เจ้าไม่ได้ผูกสัญญากับนาย”
“เชอะ ถึงข้าจะไม่ได้ผูกสัญญากับนายหญิง แต่ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของนายหญิงแต่แรกแล้ว เจ้าเป็นเสือมาจะที่อื่นจะไปรู้อะไร”
กู้ชูหน่วนหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นคิดอยากที่จะกิน พอหยิบมาถึงปาก ไม่รู้ทำไมนางถึงเอาขนมดอกไม้วางกลับไปเหมือนเดิม เก็บไว้ในแหวนมิติต่อไป
เจ้าเสือน้อยกระโดดขึ้นว่า พร้อมพูดขึ้นว่า “นายหญิง ท่านอยากกินไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่กินแล้วล่ะ”
“รอหิวค่อยกิน”
“แต่ตอนนี้ข้าหิวแล้ว”
“นายหญิง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หิว อยากกินหมูย่าง”
“ดึกดึนค่ำคืนจะไปหาหมู่ป่าที่ไหน? เจ้าไปหามาเอง หามาแล้วข้าค่อยย่างให้เจ้า”
“ซี๊ดๆ….เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย”
พริบตาเดียวก็ไม่เห็นเงาร่างเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้ว
กู้ชูหน่วนพาเจ้าเสือน้อยไปหาเก็บผลไม้ หรือล่าสัตว์อย่างอื่นมารองท้องก่อน
ในป่าลึกรกร้างแบบนี้ ยังเป็นเวลากลางดึก ข้างหูนอกจากได้ยินพวกเสียงนกแมลง ก็ไม่มีเสียงอะไรอีก
แสงจันทร์สาดส่องผ่านต้นไม้เขียวชอุ่ม ส่องให้เห็นแสงสว่างร่ำไรในป่าลึก
เจ้าเสือน้อยฟุบอยู่ในอ้อมกอดของกู้ชูหน่วนอย่างเกียจคร้าน
กู้ชูหน่วนอ้าปากหาวขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นอย่างง่วงนอนว่า “สถานที่นี้ ทำไมแม้แต่ไก่ฟ้ากับกระต่ายก็ไม่มีเลย หรือไม่ เจ้าไปจับมาหลายตัวหน่อยดีไหม”
“ข้าอยากดื่มนม”
“ข้ายังอยากกินหูฉลาม กับรังนก”
“นายหญิงมีของกินแล้วค่อยเรียกข้านะ ข้าง่วง อยากนอนแล้ว”
มันเพิ่งพูดเสร็จ เสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอก็ดังขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะง่วงหรือเพราะยังเด็กอยู่
กู้ชูหน่วนลูบหัวเสือของมัน มุมปากอมยิ้ม
จู่ๆ
นางไม่รู้ว่าไปเหยียบถูกอะไร ร่างกายร่วงตกลงไป
“อ้าก….”
“อ้าก…”
กู้ชูหน่วนร้องตะโกน คิดว่าต่อให้ไม่ตกลงไปจนกระดูกแหลก ก็คงตกลงไปอย่างเท้าชี้ฟ้า
กลับคิดไม่ถึงว่าด้านล่างจะอ่อนนุ่ม ไม่เจ็บเลยสักนิด
แต่ด้านล่างมีเสียงถอนหายใจของผู้ชายดังขึ้น
กู้ชูหน่วนกะพริบตา
เหมือนนาง….
หล่นทับร่างกายผู้ชายคนหนึ่ง จนชายคนนั้นขยับไม่ได้
ปลายจมูก ได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกจำปีบนตัวชายคนนั้น กลิ่นหอมสดชื่น น่าดมอย่างมาก
ภายใต้เงามืด นางเห็นไม่ชัดว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง เพราะผู้ชายคนนั้นสวมหน้ากากผีเสื้อ
“เจ้าลุกขึ้นมาได้หรือยัง?” ชายที่อยู่ด้านล่างอดกลั้นความโกรธ พูดลอดไรฟันออกมา
“ขออภัย ข้าจะรีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
กู้ชูหน่วนดิ้นรนลุกขึ้นมา เพราะตกลงมาจากที่สูง ร่างกายไม่ค่อยมีแรง นางจึงคว้าดึงสิ่งของอย่างหนึ่ง เพื่อพยุงลุกขึ้นมา
“ซี๊ด…”
ผู้ชายคนนั้นถอนหายใจอีกครั้ง จ้องมองดูกู้ชูหน่วนด้วยสายเย็นชาราวกับคมมีด
ในใจกู้ชูหน่วนตกตะลึง
ความอาฆาตที่แรงกล้า
ลักษณะบนตัวของผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงดูแข็งแกร่งกว่าผู้ชายสวมหน้ากาก?
“ข้าเพียงแค่ไม่ทันระวังหล่นลงมาจากข้างบน แล้วก็ทับเจ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้าเป็นผู้ชายตัวโตไม่ต้องขี้น้อยใจขนาดนี้มั่ง?”
“เจ้าปล่อยมือได้ไหม?” เสียงผู้ชายเข้มต่ำ พูดออกมาสั้นๆ ทำให้ในใจรู้สึกหวาดหวั่น
กู้ชูหน่วนก้มหัว มองดูมือที่คว้าจับอะไรบางอย่างไว้แน่น
นางไม่มองยังดี
เมื่อมองดู ต่อให้นางใจกล้าแค่ไหน
ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าดี
ด้วยความร้อนใจ สิ่งที่นางคว้าจับไม่ใช่อย่างอื่น
แต่เป็น…..
แต่เป็นขาข้างหนึ่งบนตัวเขา
เหี้ย
กู้ชูหน่วนรีบปล่อยมือ คลานลุกขึ้นมาอย่างโซเซ
เพราะรีบร้อนเกินไป นางก็เหยียบโดนสิ่งของบางอย่าง
ผู้ชายที่อยู่ด้านล่างถอนหายใจอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนนวดสายตาตนเอง อยากที่จะให้ตนเองสลบตายไปจริงๆ
สิ่งที่นางเหยียบไม่ใช่อย่างอื่น
แต่เป็น…..
ขาข้างที่สามของเขา
