อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 985 เซียวหยู่เซวียนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 985 เซียวหยู่เซวียนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ
“ปัง…..”
เซียวหยู่เซวียนสะบัดแขนเสื้อ อาจารย์ผู้หญิงที่สอนอยู่ถูกสะเทือนกระเด็นออกไป ล้มฟาดพื้นอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
นักเรียนทุกคนต่างลุกขึ้นมาอย่างตกใจ
วิทยาลัยอี้เหอสังกัดราชบัณฑิตยสถาน เป็นวิทยาลัยที่ใหญ่และดีที่สุดในแคว้นน้ำแข็ง อาจารย์ผู้สอนทุกคน คัดเลือกมาจากทั่วประเทศอย่างดีที่สุด
การได้เข้ามาในวิทยาลัยอี้เหอ ถือเป็นเกียรติอย่างที่สุด โดยเฉพาะการได้เป็นอาจารย์ผู้สอนในวิทยาลัยอี้เหอ
ในแผ่นดินนี้มีใครไม่เคารพนับถืออาจารย์ของวิทยาลัยอี้เหอบ้าง
นับจากโบราณมาถึงตอนนี้ ก็ไม่เคยเห็นนักเรียนคนไหนกล้าทำร้ายอาจารย์
เซียวหยู่เซวียนถือเป็นคนแรก การทำร้ายอาจารย์กระเด็นออกไปต่อหน้านักเรียนทุกคน
อาจารย์ลุกขึ้นมาอย่างโซเซ ชี้ไปที่เซียวหยู่เซวียน โกรธโมโหจนตัวสั่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เซียวหยู่เซวียน เวลาเรียนเจ้าไม่ตั้งใจเรียนก็ช่างเถอะ นี่ยังกล้าทำร้ายอาจารย์ ต่อไปแม้แต่อาจารย์เจ้าก็จะฆ่าด้วยใช่ไหม ข้าจะไปฟ้องอาจารย์ใหญ่ ให้อาจารย์ใหญ่ไล่เจ้าออกจากวิทยาลัยอี้เหอ”
ไป๋หลี่หมิงพูดขึ้นมาอย่างสะใจว่า “เจ้าตายแน่”
หลินซือหย่วนร้อนใจจนหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่เซียว ทำไมเจ้าถึงใจร้อนขนาดนั้น เจ้ารีบไปขอโทษอาจารย์ พยายามระงับเรื่องนี้ไว้ ไม่อย่างนั้นจะถูกไล่ออกจากวิทยาลัยอี้เหอ ต่อไปหากเจ้าอยากเป็นขุนนางก็จะเป็นเรื่องยาก”
หยางม่านกับหยางโม่ตลอดจนพวกซ่างกวนหมิงหลาง ยังตกตะลึงกับการที่เซียวหยู่เซวียนสะบัดแขนเสื้อนั้น
เขาไม่ได้ลงมือ เพียงแค่สะบัดแขนเสื้อเอง ก็สามารถสะบัดคนกระเด็นออกไปได้ไกลขนาดนั้น
ที่สำคัญที่สุดก็คือ สะบัดอาจารย์กระเด็นไปไกลขนาดนั้น แต่อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่
พลังความสามารถของเขา…
ไปถึงระดับไหนแล้ว…
ทำไมพวกเขาดูไม่ออกถึงกำลังที่แท้จริงของเซียวหยู่เซวียน
กู้ชูหน่วนเงยหน้าจ้องมองเซียวหยู่เซวียน พร้อมพูดขึ้นด้วยหัวใจที่เยือกเย็นว่า “เจ้าคิดจะฆ่าข้า?”
“เจ้าไม่ควรทำไหกักวิญญาณแตก”
“แต่ข้าทำแตกไปแล้ว”
เซียวหยู่เซวียนเงียบ ความเยือกเย็นบนร่างกายถูกปลดปล่อยออกไป
เขาจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างเย็นชา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ใครก็สามารถดูออก ในใจของเขาเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ
เพลิงไฟที่เพียงแตะถูกเล็กน้อยก็สามารถลุกเป็นเพลิง
ไป๋หลี่หมิงลุกขึ้นมาพูดขึ้นว่า “เซียวหยู่เซวียน เจ้าอยากจะฆ่านางไม่ใช่หรือ? ทำไมยังไม่รีบลงมือ ลงมือเลยสิ ฆ่าเศษสวะคนนี้เสีย”
“เพี๊ยะๆๆๆๆ…”
เซียวหยู่เซวียนฟาดตบซ้ายขวา ตบไป๋หลี่หมิงไปหลายสิบที จนฟันของไป๋หลี่หมิงหลุดออกมาทั้งแถว พร้อมกับเลือดอุ่นๆที่หลั่งไหลออกมา
ใบหน้าที่พอได้รูปของไป๋หลี่หมิง เห็นได้ชัดว่าบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือกว่าสิบทีนั้นเห็นร่องรอยชัดมาก กระทั่งพูดได้ว่าบวมเป็นเหมือนหัวหมู
ไป๋หลี่หมิงถูกตบจนมึน ใบหน้าปวดแซบปวดร้อน เจ็บปวดจนเขาพูดไม่ออก
ข้างหูได้ยินเซียวหยู่เซวียนพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “ข้าเซียวหยู่เซวียนจะฆ่าใคร ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมายกมือยกไม้หรือ? หากยังกล้าพูดมากอีก ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าก่อน”
“ปัง…..”
ไป๋หลี่หมิงล้มลง นานสักพักแล้วก็โอบแก้มที่เจ็บปวดยังมีฟันที่หลุดร่วงแล้วร้องไห้ออกมา
“ข้า…..ข้าคือคุณชายตระกูลไป๋หลี่ เจ้ากล้าทำร้ายข้า เซียวหยู่เซวียน ข้า….ข้าจะฆ่าเจ้า ทหาร ฆ่า….ฆ่ามัน”
เขาพูดจาติดอ่าง ทุกคนฟังตั้งนานสักพักถึงค่อยเข้าใจว่าเขาพูดอะไร
ไป๋หลี่หมิงได้สติกลับมา ต่างโอบล้อมเซียวหยู่เซวียนไว้
กลับถูกเซียวหยู่เซวียนสะบัดออกไป แต่ละคนเจ็บปวดจนลุกขึ้นมาไม่ได้ แขนขาแต่ละคนถูกสะบัดจนหัก
ส่วนพวกเขา….
ไม่มีใครเห็นชัดเจนว่าเซียวหยู่เซวียนลงมือยังไง
ราวกับเขาเพียงใช้พลังภายในทำให้พวกเขาบาดเจ็บ
พลังภายในนี้แข็งแกร่งอย่างมาก
