อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1223 ทางรอด
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1223 ทางรอด
เย่จิ่งหานเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่ได้พูดประชดกู้ชูหน่วนอีก แค่ขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าจะออกจากที่นี่ยังไง
ความจริงคือ ไม่ว่ากู้ชูหน่วนหรือเย่จิ่งหานก็ไร้หนทางกันทั้งนั้น
วังใต้ดินอันกว้างใหญ่ถล่มลงมา ใช้ว่าเรี่ยวแรงของมนุษย์จะสู้ได้
เงียบ
ภายในถ้ำเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน
สักพักใหญ่ กู้ชูหน่วนหันไปมองเย่จิ่งหาน แล้วถามว่า “เจ้าว่าตัวปลอมนั่นจะรู้ไหมว่าพวกเราอยู่ในทางลับนี้ ระดมพลทหารหลายหมื่นมาช่วยกันยกหินพวกนี้ออก แล้วช่วยพวกเราออกไป”
เย่จิ่งหานมองนางด้วยสายตาดูถูก “ระดมทหารหลายหมื่นนายเจ้าวัง? เจ้าใช้สมองคิดอยู่เหรอ?”
จะมีกษัตริย์ที่ไหนระดมทหารเป็นหมื่นนายเข้าวังได้?
ถ้าระดมเข้ามา การปกป้องที่แคว้นน้ำแข็งจะทำยังไง?
อีกอย่าง ถึงจะระดมทหารหลายหมื่นนาย อยากขุดพวกเขาออกจากที่นี่ ก็ต้องใช้เวลานานเหมือนกัน
ที่สำคัญคือ ถ้าถูกพวกเขาหาตัวเจอ เกรงว่าพวกเขาจะตายเร็วขึ้นกว่าเดิม แถมยังจะทำให้ยัยปีศาจนั่นสมหวังอีก
กู้ชูหน่วนรู้ว่าวิธีนี้ไม่ได้ผล นางเงยหน้ามองท้องฟ้า พูดด้วยน้ำเสียงสลดใจ “อนาถจริงๆ จะให้ข้ากับเจ้าเป็นคู่ชีวิตที่ลำบากจริงเหรอ”
“ใครจะเป็นคู่ชีวิตเจ้ากัน”
“อย่างเจ้าน่ะเหรอ ให้เปล่าๆข้าก็ไม่เอาหรอกนะ”
กู้ชูหน่วนยื่นมือไปเชยคางของเขาขึ้น ถูกเย่จิ่งหานปัดออก
“วางใจได้ ถึงทั้งโลกนี้ไม่มีสตรีอยู่แล้ว ข้าก็ไม่มีทางชอบเจ้าได้หรอก”
“เจ้าไม่ชอบข้า ภรรยาเจ้าคงจะชอบข้ามากเลยนะ ไม่งั้นจะเลือกข้ามาประทับร่างนี้ได้ยังไงล่ะ ดีไม่ดี ถ้านางฟื้นคืนชีพ ยังต้องใช้ร่างกายของข้าอีก”
กู้ชูหน่วนแค่พูดเล่น แต่นางไม่คิดว่า คำพูดเล่นๆของนางจะกลายเป็นจริง
เย่จิ่งหานหัวเราะออกมา แล้วพูดว่า “อาหน่วนของข้ารสนิยมดีจะตาย ร่างกายของเจ้าน่ะเหรอ เหอะ……”
“ชิ……อย่าลืมล่ะ คนที่เจ้าเกลียดขี้หน้าที่สุดเป็นคนรักษาขาให้เจ้านะ”
ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็จิ้มไปที่เข่าของเขา เย่จิ่งหานเจ็บจนสูดหายใจซี๊ด
“เอามือสกปรกของเจ้าออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะต้องช่วยเจ้า กระดูกเข่าของข้าจะร้าวแบบนี้ไหม?”
“ถึงจะไม่ร้าว เจ้าก็ยังไร้ประโยชน์อยู่ดี”
“ปัง……”
ได้ยินคำว่าไร้ประโยชน์ เย่จิ่งหานก็ชกหมัดไปอย่างแรง ถ้าไม่ใช่เพราะกู้ชูหน่วนหลบได้เร็ว คงได้ตายไม่ก็พิการ
นางหลบได้แล้ว แต่กำแพงหินด้านหลังของนางกลับสั่นสะเทือน พร้อมที่จะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ
ยังดีที่เขาควบคุมแรงไว้ได้ ไม่งั้นพวกเขาคงโดนหินทับตายแล้วล่ะ
“เสี่ยวเย่เย่ เจ้าว่าเจ้าไม่ชอบขี้หน้าข้า เจ้าอยากตายก็ยังจะลากข้าตามไปด้วยเหรอ”
“หุบปากเน่าๆของเจ้าซะ”
“ข้าก็อยากหุบอยู่นะ แต่กลัวเจ้าตกนรกไปจะเหงาน่ะสิ ก็เลยอยากคุยกับเจ้าหน่อยไง?”
“……”
“ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าผีเสื้อกับเสี่ยวเซวียนเซวียนเป็นยังไงแล้วบ้าง เจ้าผีเสื้อโดนข้าหลอกซะ หวังว่าเขาจะออกมาได้อย่างปลอดภัยนะ”
“วางใจได้ เวินเส้าหยีไม่ตายหรอก” ได้ยินนางเรียกเขาว่าเจ้าผีเสื้อ เย่จิ่งหานก็รู้สึกแปลกๆ
“นั่นสิ เขาไม่ตายง่ายๆหรอก” ถึงแม้จะรู้ว่าเวินเส้าหยีไม่ได้ตายง่ายขนาดนั้น กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้เป็นห่วงอยู่ดี
นางส่ายหัว ตั้งสติ “ถ้าพวกเราอยากออกจากที่นี่ นอกจากว่าจะมีวิชาหายตัวได้”
ระหว่างที่พูดอยู่นั้น มีหนูตัวหนึ่งวิ่งเข้ามา แล้วหมุดเข้าไปในรูเล็กๆ
กู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานสบตากัน ความรู้สึกดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“พวกเราอาจจะใช้วิชาหายตัวออกจากที่นี่ได้”
ว่าแล้ว ทั้งสองก็เริ่มย้ายก้อนหินตรงรูที่หนูวิ่งเข้าไป พยายามหาทางออก
“เจ้าบาดเจ็บอยู่ อย่าขยับสิ ข้าทำเอง”
