อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1224 ว่ายน้ำไม่เป็น
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1224 ว่ายน้ำไม่เป็น
กู้ชูหน่วนใช้แรงทั้งหมดที่มี ในที่สุดก็ย้ายก้อนหินออกทั้งหมด ตรงหน้ามีทางออกปรากฏขึ้น
แต่ว่า……
นี่คือถนนจริงเหรอ?
ตรงหน้าของนางคือแอ่งน้ำซึ่งมีรูปร่างกลมและกว้างเพียงหนึ่งเมตร แต่นางไม่รู้ว่ามันลึกแค่ไหน
เย่จิ่งหานไม่คิดอะไรมาก แล้วพูดว่า “ลองหาดูอีกสิ อาจจะมีทางออกอื่นก็ได้”
“จะมีทางออกไหนอีก ไม่เห็นหนูที่อยู่ตรงซอกหินของแอ่งน้ำเหรอ? ในวังควรจะมีที่ระบายน้ำใต้ดินสิ”
“เจ้าคิดจะทำอะไร?”
“ยังไงก็ไม่มีทางออกอื่นแล้ว งั้นก็ลองปล่อยมือแล้วกัน อาจจะมีทางรอดก็ได้”
“ยังไม่พูดว่าตรงนี้ออกไปได้ไหม ถึงจะออกไปได้ วังหลวงกว้างใหญ่ขนาดนั้น ต้องว่ายน้ำนานแค่ไหนถึงจะไปถึงฝั่งได้?”
นี่คือน้ำใต้ดิน ถ้ากลั้นหายใจว่ายไม่ถึงฝั่ง ไม่มีที่ให้เปลี่ยนอากาศหายใจ นอกจากจะว่ายกลับมา
แต่ด้านล่างมืดมน ตอนว่ายกลับมาจะจำทางกลับได้เหรอ?
“งั้นเจ้าจะรอตายอยู่ที่นี่หรือไง? เจ้าอยากตาย ข้าไม่อยากหรอกนะ”
กู้ชูหน่วนถอดเสื้อคลุมออก มัดแขนเสื้อยาวๆเอาไว้ แล้วเอาเสื้อคลุมตัวเองบิดเป็นเกลียว
เย่จิ่งหานก้มหน้าลง มองดูขาที่บาดเจ็บของตัวเอง ขมวดคิ้วเป็นปม
เขาก็รู้ว่านี่เป็นทางออกเดียว แต่ว่าขาของเขา……จะว่ายน้ำได้ยังไงล่ะ?
ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนก็นั่งลงตรงหน้าเขา ตบไหล่ของตัวเอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังนิ่งอยู่ทำไม ยังไม่รีบขึ้นมาอีก”
ขึ้นไป?
ขึ้นไปบนไหล่ของนาง?
กู้ชูหน่วนชี้ไปยังขาของเขา “เจ้าไม่ให้ข้าแบกเจ้า หรือเจ้าจะว่ายไปเองเหรอ?”
มองดูรอยยิ้มหวานของนาง วินาทีนี้หัวใจของเย่จิ่งหานก็เริ่มหวั่นไหว
“ข้าหนักมากนะ เจ้าจะแบกไหวเหรอ”
“ข้ายังแบกเจ้าด้วยมือข้างเดียวได้เลย เจ้าว่าข้าจะแบกเจ้าไหวไหมล่ะ”
“……”
ผู้หญิงคนนี้กำลังช่วยเขา แต่พูดดีหน่อยไม่ได้หรือไง? เอาแต่ยั่วโมโหเขาอยู่ได้
“เจ้าออกไปเองเถอะ”
นางออกไปเองอาจจะรอดก็ได้
แบกเขาไปด้วย นางจะเสียแรงเยอะกว่านี้
และไม่รู้ว่าจะมีทางออกไหม ไม่รู้ว่าต้องว่ายน้ำนานเท่าไหร่ เขาไม่อยากทำร้ายนาง
“พูดมากอยู่ได้ อยู่นิ่งๆอย่าขยับ”
กู้ชูหน่วนบังคับเขาขึ้นหลังตัวเอง แล้วใช้เสื้อมัดตัวของเขาไว้แน่นๆ หากเจอแระแสน้ำวนด้านใน พวกเขาจะได้ไม่พลัดจากกัน
“เจ้านี่มัน เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?”
“รู้สิ”
“แล้วเจ้ายังจะแบกข้าไปอีก?”
“จะอยู่ก็อยู่ด้วยกัน จะไปก็ไปด้วยกัน เจ้าพูดเองนะ”
เย่จิ่งหานรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ดมกลิ่นสมุนไพรบนตัวของนาง เหมือนได้กลิ่นผู้หญิงที่เขารัก ทำเอาเขารู้สึกสบายใจแปลกๆ
เขาเป็นผู้ชาย แต่กลับต้องให้ผู้หญิงตัวเล็กแบกเขาไว้
เย่จิ่งหานรู้สึกผิดในใจเล็กน้อย
ถึงแม้นางจะยั่วโมโหเขาบ่อยๆ
ยังถอดเสื้อผ้าเขาแล้วให้นอนอยู่กับเวินเส้าหยี
แต่ว่า……
เห็นนางไม่ยอมละทิ้งเขาในยามอันตราย และความเด็ดเดี่ยวของนาง
เย่จิ่งหานก็ไม่โกรธนางอีกเลย
หัวใจก็เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ในตอนที่เย่จิ่งหานซาบซึ้งใจนั้น กลับได้ยินเสียงนางบ่น
“หนักเป็นบ้าเลย กลับไปลดน้ำหนักซะนะ ตัวข้าจะโดนเจ้าทับตายอยู่แล้ว”
“……”
ให้ตายสิ
เมื่อกี้ยังบอกว่าตัวเองแรงเยอะอยู่เลยนี่?
“สูดหายใจ”
‘บุ๋ม’
ไม่รอเย่จิ่งหานตั้งตัว กู้ชูหน่วนก็แบกเขาแล้วกระโดดลงน้ำแล้ว
เย่จิ่งหานสำลักน้ำไปอึกใหญ่
เย่จิ่งหานตีนางแรงๆ แล้วมองค้อนนางอย่างโมโห
กู้ชูหน่วนที่ว่ายน้ำอย่างรวดเร็วรับรู้ได้ ก็อดไม่ได้มองตาขวางเขา
ให้เขาสูดหายใจ ไม่ทำตามเอง ยังจะโทษนางอีก?
เขาจับตัวนางไว้แน่น แล้วยังกระชากคอของนางไว้อีก นางอยู่ในน้ำหายใจไม่ได้ เขายังจะกระชากนางอีก
ให้ตายสิ
เขาบ้าไปแล้วหรือว่ายน้ำไม่เป็นกันแน่?
