อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1229 หนอนแมลงวัน
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1229 หนอนแมลงวัน
“ข้าแปลงโฉมเองได้ เจ้าไม่ต้องช่วยหรอก”
“เจ้าจะแปลงโฉมเป็นอย่างไร แต่สองขาของเจ้าก็ยังบาดเจ็บอยู่ดี”
“ฟังจากที่เจ้าพูดมา หรือวิชาแปลงโฉมของเจ้า จะช่วยให้ข้าลุกขึ้นมาเดินได้”
“ลุกขึ้นอาจจะทำไม่ได้ แต่ขาดเป็นสองท่อนก็ยังทำได้อยู่”
“……”
เย่จิ่งหานมองบน คลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก อยากแปลงโฉมให้ตัวเอง
กู้ชูหน่วนกดตัวเขานั่งลงอีกครั้ง
“พวกเราไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้นนะ พวกเรารอไหว เสี่ยวเซวียนเซวียนพวกเขารอไม่ไหวหรอกนะ อาหน่วนของเจ้าก็รอไม่ไหวด้วย”
ไม่รอเย่จิ่งหานอนุญาต กู้ชูหน่วนก็จัดการทันที
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็แปลงโฉมสำเร็จ
กู้ชูหน่วนแปลงโฉมเป็นนายพรานแก่
และเขาก็แปลงโฉมเป็นหญิงชราที่ใบหน้าเต็มไปด้วยฝ้า
ที่สำคัญคือขาของเขา
เย่จิ่งหานมองดูสองขาของเขาแล้วหมดคำจะพูด
เดิมทีขาของเขาแค่ยืนไม่ได้ หลังจากกู้ชูหน่วนแปลงโฉมให้แล้ว ขาของเขาก็เป็นเหมือนอย่างที่นางพูด มองจากภายนอกแล้ว เหมือนจะขาดออกจากกันเลย
ไม่เพียงแต่ภายนอกที่ดูจะขาดเป็นสองท่อน และตรงที่ขาดเป็นสองท่อนยังมีหนอนแมลงวันขึ้นเต็มไปหมด มีกลิ่นเหม็นลอยออกมา เขาได้กลิ่นแล้วยังอยากอ้วกเลย
เย่จิ่งหานโกรธจนควันแทบออกหู
นางต้องตั้งใจแกล้งเขาแน่ๆ
กำลังคิดว่าจะโมโหกับนาง กลับเห็นกู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าเอาหินก้อนใหญ่มาจากไหนโยนให้เขาสองก้อน แล้วหัวเราะคิกคักออกมา
เมื่อนางยิ้มขึ้นมาตาหยี่เป็นเสี้ยวพระจันทร์ แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เหมือนภรรยาของเขามาก
นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นนางหัวเราะอย่างดีใจขนาดนี้
การกระทำทุกอย่างของนาง ทำเอาเย่จิ่งหานหวั่นไหวไปหมด ทุกการขมวดคิ้ว รอยยิ้ม และทุกการเคลื่อนไหวของกู้ชูหน่วนสะท้อนอยู่ในใจของเขาเสมอ
ถ้าภรรยาของเขายังอยู่ เกรงว่าคงจะไม่แตกต่างจากนางมากเท่าไหร่
ความโกรธที่ปะทุขึ้นมา ไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
และยังคิดถึงการกระทำทุกอย่างของมู่หน่วนที่เหมือนกับกู้ชูหน่วน
“อึ้งไปเลยเหรอ? ได้ยินที่ข้าพูดไหม?”
กู้ชูหน่วนส่ายก้อนหินไปมาต่อหน้าเขา
เย่จิ่งหานพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “กลิ่นเหม็นมาก เปลี่ยนวิธีการแปลงโฉมได้ไหม”
“กลิ่นเหม็นก็ถึงจะสมจริง ไม่งั้นจะหลบการตรวจสอบจากราชินีปลอมนั่นได้อย่างไร เอ้านี่ ให้เจ้า”
“อะไร”
“จะอะไรได้ ก็เอาไว้ตรงหน้าอกไง”
“ไสหัวไปเลยนะ”
เย่จิ่งหานอดไม่ได้ด่าออกไป
แปลงโฉมเขาเป็นหญิงชรามีฝ้าผมขาวโพลน เขาก็อดทนแล้ว
แปลงโฉมให้สองขาของเขามีหนอนแมลงวัน เขาก็อดทนแล้ว
ยังจะให้เขาเอาหินสองก้อนทำเป็นหน้าอกอีก
“เห้อ ข้าก็ทำเพื่อให้สมจริงไง? ถึงแม้เจ้าจะแก่แล้ว หน้าอกอาจจะเหี่ยวยาน แต่อย่างไรก็เป็นผู้หญิง อย่างไรก็ต้องมีหน้าอกนะ”
เย่จิ่งหานมองค้อนกู้ชูหน่วน มองนางด้วยสายตาตักเตือน
กู้ชูหน่วนเข้าใจทันที “ข้ารู้แล้ว เจ้าคิดว่าก้อนหินสองก้อนนี้เล็กไปเหรอ ใช่ไหม? งั้นข้าจะหาก้อนใหญ่อีกสองก้อนนะ สองก้อนนี้เป็นไง”
เย่จิ่งหานอยากจะบ้าตาย
นี่มันอะไรกันแน่?
สองก้อนเมื่อกี้นี้ขนาดเท่าลำไย
สองก้อนนี้……
ใหญ่กว่าเมื่อกี้หลายเท่าตัวเลย
“เจ้าปกติหน่อยได้ไหม”
“ข้ายังไม่ปกติพอเหรอ? ถึงแม้เจ้าจะแก่แล้ว แต่ก็ต้องดูแลตัวเองด้วย เอ้านี่ หน้าอกนี้ใหญ่กว่าหญิงสาวทั่วไปอีกนะ”
“ไสหัวไปเลยนะ”
ถ้านางไม่เหมือนกู้ชูหน่วน เย่จิ่งหานคงจะฆ่านางไปแล้ว
“อย่าใจร้อนไปสิ ถ้าหนอนที่ขาตกลงมาจะไม่เป็นผลดีเอาได้นะ”
“อ้วก……”
ไม่รู้ว่าเพราะเหม็นเกินหรือเปล่า เย่จิ่งหานแทบอ้วกออกมา
ต้องขอยอมรับเลยว่า วิชาแปลงโฉมของนางเหมือนจริงมาก
แต่มันเหม็นเกินไปแล้วนะ
“หนอนพวกนี้เอามาจากไหนน่ะ?”
“จะเอามาจากไหนได้ล่ะ ก็เมื่อก่อนเพื่อแกล้งคนก็เลยจับมาเก็บไว้น่ะ”
เห็นเย่จิ่งหานทำหน้ามืดมน กู้หน่วนโยนก้อนหินทิ้ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เพื่อตบหน้าผู้คนไง ข้าจะเอาหนอนจริงๆมาไว้บนตัวเจ้าได้อย่างไร เจ้าว่าใช่ไหม”
