อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1233 เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1233 เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์
“ฟ่อๆๆ……”
ตามด้วยเสียงงูดังขึ้น งูตัวเล็กก็เลื้อยขึ้นมาบนไหล่ของกู้ชูหน่วน ยิ้มให้กับนางอย่างอ่อนโยน
งูตัวเล็กเลื้อยอยู่บนคอของนางอย่างออดอ้อน ยังอยากเลียหน้าของนางด้วย
กู้ชูหน่วนจับมันไว้ในมือ แล้วเตือนว่า “เจ้าเป็นตัวผู้ ข้าเป็นผู้หญิง อย่ามาแต๊ะอั๋งข้านะ”
“ฟ่อๆๆ……เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์คิดถึงท่านนะ”
เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์อิงอยู่ในมือของนาง หาท่าสบายๆแล้วนอน
“ช่วงนี้เจ้าหายไปไหนมา? ข้าเรียกเจ้าตั้งหลายครั้ง ทำไมถึงไม่ตอบ”
ได้ยินดังนั้น เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ก็พูดขึ้นอย่างน้อยใจ “ผู้หญิงชั่วนั่นไล่ฆ่าเพื่อนผองของข้า ข้าจะต้องไปช่วยพวกเขา”
“ผู้หญิงชั่ว? ราชินีอำมหิตนั่นเหรอ?”
“ใช่แล้ว ไม่รู้ว่านางเป็นบ้าอะไร สั่งให้ลูกน้องฆ่าเพื่อนผองของข้า เพื่อนของข้าโดนนางฆ่าไปหมดแล้ว นายหญิงต้องช่วยข้าแก้แค้นนะ”
“อย่างไรนางก็เป็นราชินี ทำไมถึงเข่นฆ่าสัตว์ได้นะ?”
“เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ก็ไม่รู้ นางบ้าไปแล้ว ใครจะรู้ว่านางคิดจะทำอะไร นายหญิงจะต้องไปแย่งตำแหน่งคืนมาให้ได้นะ เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์จะได้มีหมูย่างกินไม่อั้น”
กู้ชูหน่วนมองบน
เจ้างูเอาแต่กิน ในเส้นทางของเรื่องการกิน มันไม่เคยทำให้นางผิดหวังเลย
“เจ้าเสือน้อยล่ะ”
“ตระกูลไป๋หลี่พังทลายแล้ว แต่เงินทองที่เหลือไว้ก็มีเยอะมาก เจ้าเสือน้อยกำลังยุ่งอยู่กับการขนย้ายน่ะ”
กู้ชูหน่วนมองบน
แค่บ่นนางยังขี้เกียจเลย
“เจ้ารู้ไหมว่าเวินเส้าหยีเป็นอย่างไร?”
“คาดว่าบาดเจ็บหนัก จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย ถ้าไม่ใช่เพราะรองหัวหน้าเผ่าไปถึงทันเวลา ยังถ่ายพลังของตัวเองให้เขาด้วย ไม่งั้นเขาคงตายไปแล้วล่ะ”
“หนักขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“นั่นน่ะสิ นายหญิง ท่านนี่จริงๆเล้ย ชักจูงคนเข้าวังหลวง นี่มันเหมือนส่งแกะน้อยบริสุทธิ์ไปให้หมาป่าเจ้าเล่ห์ชัดๆ”
กู้ชูหน่วนตบหัวของมัน แล้วลูบคางของตัวเอง
“ถึงแม้ตัวปลอมนั่นจะมีวิทยายุทธที่กล้าแกร่ง แต่ด้วยความสามารถของเวินเส้าหยี น่าจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นนะ ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันด้วย”
“แต่ท่านประเมินผิดไปอย่างนะ เวินเส้าหยีเพื่อที่จะได้วิญญาณมา ไม่สนใจชีวิตตัวเองเลยด้วยซ้ำ”
นั่นน่ะสิ……
นางประเมินผิดไป
ประเมินจิตใจที่อยากได้วิญญาณของเวินเส้าหยีต่ำไป
เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เอาสามหัวของตัวเองถูไถไปที่ใบหน้าของกู้ชูหน่วน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นายหญิง ท่านก็เก็บเวินเส้าหยีมาเลี้ยงด้วยเลยสิ”
“เลี้ยงทำไม”
“จะทำไม่ได้ล่ะ ก็แต่งงานกันไง ชาติก่อนหรือชาตินี้เวินเส้าหยีก็ชอบแต่ท่าน ถึงระหว่างพวกท่านจะมีความแค้นต่อกัน แต่นั่นก็ปรับความเข้าใจกันแล้วนี่”
“ชาติก่อน……เขาชอบอยู่ใกล้คนคนนั้นในร่างของข้าเหรอ?”
“ไม่ได้แสดงออกมา แต่น่าจะชอบมากเลยนะ ถ้าไม่ชอบแล้วจะยอมทรยศตระกูลเพื่อช่วยท่านทำไม”
“ช่วยนางต่างหาก” กู้ชูหน่วนรีบพูด
แค่อยู่บนหน้าผากนาง ไม่ใช่นางเสียหน่อย
เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ยิ้มแห้งๆ ไม่ได้อธิบายอีก
“ก็คล้ายๆกัน”
“หลังจากนั้นล่ะ เขาได้วิญญาณนั้นมาไหม?”
“ม่ายล่าย~ ยังอยู่ในมือราชินีอยู่เลย นายหญิง วันนี้อากาศดี พวกเราไปเอาวิญญาณจากในวังมาด้วยกันเถอะ”
“แค่เจ้ากับข้าเหรอ?”
“ยังมีลูกน้องของข้าอีกนะ”
“นางส่งคนไปฆ่าพี่น้องของเจ้า ก็ไม่คิดจะป้องกันสัตว์อย่างพวกเจ้างั้นเหรอ?”
“ทุกอย่างย่อมมีจุดบกพร่องเสมอ”
“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเจ้าอยากได้วิญญาณนั้นจังเลย”
“เหรอ? นายหญิงอยากได้ เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์แค่อยากช่วยเอง”
