อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1234 สงครามกลางเมือง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1234 สงครามกลางเมือง
แค่อยากช่วยนาง?
นางคงจะเชื่อตาย
กู้ชูหน่วนอยากไปเยี่ยมเวินเส้าหยี คิดว่าตระกูลเวินบุกยาก เผ่าเทียนเฟิ่นบุกยากกว่า บวกกับที่พวกเขาน่าจะขาดหมอเทพ กู้ชูหน่วนแค่อยากช่วยเท่านั้นเอง
ระหว่างทางมีผู้คนขอทานตามท้องถนน มีการปะทะกันของพลเมืองในแคว้นน้ำแข็งและการจลาจลที่มีจำนวนนับไม่ถ้วน
นอกจากนี้ยังมีโจรจำนวนมากที่ใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายครั้งนี้เพื่อปล้นและฆ่าผู้คนบริสุทธิ์
ทั้งเมืองเต็มไปด้วยหมอกควันดำ ไม่มีที่ใดสงบเลย
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว คิดว่านางเดินมาผิดแคว้นเสียอีก
เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์อธิบาย “แคว้นน้ำแข็งเกิดสงครามกลางเมือง แต่ก่อนหน้านั้นเมืองที่นายหญิงไปยังสงบสุขอยู่ นี่เป็นสถานการณ์จริงของแคว้นน้ำแข็ง”
“ขอร้องล่ะ นี่เป็นอาหารที่เหลือของพวกเราแล้ว ถ้าพวกเจ้าแย่งไป พวกเราทั้งครอบครัวต้องอดตายกันนะ ขอร้องพวกเจ้าล่ะ”
“ไสหัวไป!”
กู้ชูหน่วนมองไป กลับเห็นพวกโจรกำลังแย่งถุงข้าวสาร ไม่สนใจคนที่คุกเข่าขอร้องทั้งน้ำตาเลย และเตะคนผู้นั้นออกไปอย่างแรง ไม่สนใจเสียงร้องไห้ของคนแก่เด็กเล็กที่อยู่ในบ้านเลยด้วย
แล้วมองไปข้างๆ พวกโจรไม่เพียงแต่ปล้นเท่านั้น ยังฉุดผู้หญิงกลางถนนอีก
ไม่ไกลมาก มีหญิงชราคนหนึ่งมองดูพวกเด็กผู้หญิงในสภาพชุดมอมแมมตั้งแต่หัวจรดเท้า ต่อรองราคากับพ่อของเด็กผู้หญิงอย่างหยิ่งผยอง
ทั้งเมืองอันกว้างใหญ่ เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาขอทาน
ที่นี่วุ่นวายไปหมดแต่กลับไม่มีทหารมาควบคุมเลย
ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา กู้ชูหน่วนคงไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตัวเองแล้ว
“นายหญิง พวกเราเปลี่ยนสถานที่ไหม ถ้าท่านอยากซื้ออาหารที่นี่คงจะยากมาก”
เห็นโจรพวกนั้นแย่งอาหารไปแล้ว ยังอยากฆ่าคนอีก กู้ชูหน่วนยกฝ่ามืออรหันต์ขึ้น แล้วฟาดไปยังโจรพวกนั้น
“เจ้าเป็นใคร กล้าทำเพื่อนของข้างั้นเรอะ! พวกเจ้า! ฆ่านางซะ!”
“ย๊าก……”
ในตอนที่พวกโจรกำลังยกดาบฟันไปยังกู้ชูหน่วน
แต่ทว่า พวกเขายังไม่ทันได้ใกล้ตัวก็ล้มลงไปก่อนแล้ว แต่ละคนกอดขาร้องโอดครวญกันไม่หยุด
เงียบ……
ทุกคนเงียบกันหมด
ทุกคนมองไปตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
หัวหน้าโจรก็แปลกใจมาก
สั่งให้คนตัดหัวนางมาให้ได้ เพื่อบูชาพวกพ้องที่ตายไปของเขา
แต่ไม่ว่าใครเข้ามา ยังไม่ทันได้แตะตัวกู้ชูหน่วนด้วยซ้ำ ก็โดนตีกลับมาจนบาดเจ็บสาหัส และลุกไม่ขึ้นกันหมด
แม้แต่หัวหน้าโจรยังโดนเหยียบอยู่ใต้เท้าเลย
เห็นกู้ชูหน่วนอยากฆ่าเขา หัวหน้าโจรก็รีบขอร้องขึ้นมา
“โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยๆ ข้าไม่กล้าแล้ว ท่านไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด”
“ตอนที่เจ้าฆ่าและปล้นคนอื่นเขา ทำไมถึงไม่ไว้ชีวิตพวกเขา”
“คือ……พวกเราแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”
“คำสั่งอะไร?”
“ราชินี ราชินีบอกว่าชาวบ้านแคว้นน้ำแข็งโอหัง น่าจะให้พวกโจรจัดการ”
เห็นกู้ชูหน่วนไม่เข้าใจ เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ก็รีบอธิบายว่า “ราชินีอำมหิตไร้เหตุผล ปกครองอย่างโหดเหี้ยม รีดไถเงิน ชาวบ้านรวมตัวกันประท้วง เขียนจดหมายให้ราชินีโหดนั่น ราชินีโกรธมาก ก็เลยฆ่าคนนับหมื่นที่เขียนจดหมายมาทั้งหมด และสั่งให้พวกโจรมาจัดการชาวบ้านที่นี่”
กู้ชูหน่วนเข้าใจแล้วล่ะ ถึงว่าที่นี่เละเป็นโจ๊ก แต่ก็ไม่เห็นทหารเข้ามาควบคุมเลยสักคน
การปกครองอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้ ชาวบ้านไม่ประท้วงก็บ้าแล้ว
“ไสหัวไป!”
กู้ชูหน่วนเตะคนผู้นั้นออกไป
ถึงแม้พวกโจรจะรีบหนีออกไป แต่บรรยากาศความหดหู่ก็ยังไม่หายไป
เด็กผู้ชายอายุห้าหกขวบหิวจนเป็นลมล้มลงไป คนเป็นแม่ก็ร้อนใจมาก
“ลูกของแม่ ลูกตื่นเร็วเข้า พ่อของเจ้าอดข้าวจนตายไปแล้ว พี่ชายพี่สาวของเจ้าก็อดข้าวจนตายไปแล้วด้วย ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่อยู่คนเดียวจะทำอย่างไรล่ะ”
กู้ชูหน่วนหยิบขนมดอกไม้จากในแหวนมิติยื่นให้หญิงสาวคนนั้น ยิ้มแล้วให้นางเอาให้เด็กกิน
