อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1245 ถลกหนังเซียวหยู่เซวียน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1245 ถลกหนังเซียวหยู่เซวียน

“จะบอกว่าเจ้าโง่ก็น้อยไป ฆ่าพวกตัวเองทั้งหมด เจ้ากำลังรอพวกเราบุกเข้ามาเหรอ? อ้อ ไม่สิ เจ้าน่าจะอยากต้อนรับพวกเรามากกว่า แต่เขินที่จะพูด ดังนั้นก็เลยฆ่าพวกของตัวเองทั้งหมด”

เกี่ยวกับราชินี กู้ชูหน่วนบอกได้แค่ นางโรคจิตมาก

ราชินีตัวปลอมนี่ ทั้งที่วางกับดักไว้ เตรียมฆ่านางกับอ๋องเสวี่ยฉิน

แต่นางกลับบ้าคลั่งฆ่าลูกน้องของตัวเองทั้งหมด โจมตีโดยไม่คำนึงถึงคนรอบข้าง ทำตามอำเภอใจขั้นสุด

ยังฆ่าขุนนางผู้ภักดีทุกคนอีก นางบังคับให้พวกเขากบฏเอง

ไม่รู้จริงๆว่านางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่เป็นแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องต่อสู้เยอะ

ราชินีก็ถึงเห็นว่า คนที่นางซ่อนไว้เพื่อดักโจมตี ไม่รู้ว่าตายในกระแสอากาศของนางไปเมื่อไหร่

ราชินีโกรธมาก นางเดินเข้าไป “ข้ารอเจ้ามานานมากเลยนะ มู่หน่วน”

“เซียวหยู่เซวียนอยู่ไหน?”

ถึงแม้นางจะเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด กู้ชูหน่วนก็ไม่มีความเกรงกลัวเลย พร้อมที่จะสู้กับนางทุกเมื่อ

“ตายแล้ว”

กู้ชูหน่วนมองด้วยสายตาที่เย็นชา จ้องราชินีไม่ละสายตา รอนางพูดต่อ

ราชินีเอาพัดเซวียนกู่ออกมา บนพัดมีเลือดที่แห้งแล้วติดอยู่

กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยียังจำมันได้ นั่นเป็นพัดประจำกายของเซียวหยู่เซวียน และเป็นพัดที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูล เขาพกติดตัวไว้ตลอด

“รสชาติของเขาดีจริงๆ ข้าได้ลิ้มลองชายหนุ่มมากมาย ยังไม่เคยได้กินของอร่อยเท่าเขามาก่อน รวมไปถึง……เลว่อิ่ง”

เลว่อิ่งเกลียดราชินีอยู่แล้ว

ตอนนี้พอได้ยินนางพูดถึงเขา มือที่กำดาบก็กำแน่นขึ้น

สายตาที่เย็นชาก็ประกายไปด้วยแรงอาฆาต

เขาพยายามอดทนไม่ให้ตัวเองพุ่งเข้าไป

ฝูกวงเดินไปหาเขา แล้วพูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องสนใจนางหรอก นางตั้งใจยั่วโมโหเจ้า ยัยราชินีโหดนี่ พวกเราจะต้องฆ่านางได้แน่นอน”

มือที่กำดาบแน่นของเลว่อิ่งก็ถึงคลายลงเล็กน้อย แต่ความเย็นยะเยือกบนตัวกลับไม่ลดลงเลย มองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงความเกลียดชังของเขา

ราชินีคิดว่ากู้ชูหน่วนจะโกรธ และอาละวาด

แต่กู้ชูหน่วนยังคงขี่อยู่บนตัวของกระทิงไฟเก้าเขา กอดอกด้วยท่าทีขี้เกียจ เหมือนจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำท้าทายของนาง

รอยยิ้มเย็นชาของราชินีก็หายไปช้าๆ

“เจ้าไม่เชื่อเหรอ?”

“แค่พัดอันเดียว จะบ่งบอกอะไรได้ เลือดที่แห้งไปแล้วเหรอ? เลือดของทุกคนก็เหมือนกันหมด”

“แล้วอันนี้ล่ะ”

ราชินีเอาหนังแผ่นหนึ่งออกมา เป็นหนังของคน แล้วโยนไปให้กู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนแทบหยุดหายใจ

นางจับหนังคนที่ไม่มีไออุ่นไว้แน่น

หนังคนแผ่นนี้เหมือนของเซียวหยู่เซวียนมาก

กู้ชูหน่วนยังคงคาดหวัง หวังว่าหนังคนแผ่นนี้จะไม่ใช่ของเซียวหยู่เซวียน

แต่นางมองซ้ายมองขวา ความหวังในใจก็เริ่มหายไปช้าๆ

สองมือของนางสั่นเทาอย่างรุนแรง

ไม่ใช่การแต่ง

และไม่ใช่การปลอมแปลง

แต่เป็นหนังคนจริงๆ

นี่เป็นใบหน้าที่ขูดมาจากตัวของเซียวหยู่เซวียนสดๆ

กู้ชูหน่วนพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ แล้วพูดว่า “เซียวหยู่เซวียนล่ะ เจ้าทำอะไรเขา”

“ยังจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องโปรดปรานเขาเหมือนที่โปรดปรานเลว่อิ่ง แต่เขาปากร้ายเกินไป ข้าไม่ชอบ ดังนั้นข้าก็เลยดูดพลังของเขาไปทั้งหมด ดูดเลือดของเขาจนแห้งเหือด และยังถลกหนังใบหน้าของเขาลงมา ตอนแรกข้าก็ไม่อยากถลกหนังเขาหรอก แต่เขาหล่อเกินจนข้ารู้สึกเสียดายน่ะ”

“เจ็บใจมากสินะ ฮ่าๆๆ เจ้ายิ่งเจ็บใจ ข้าก็ยิ่งชอบ เซียวหยู่เซวียนเป็นแค่คนแรก ต่อไป คนที่เจ้ารักรวมไปถึงสัตว์ ข้าก็จะฆ่ามันทั้งหมด”