อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1246 คิดว่าข้าโง่หรือไง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1246 คิดว่าข้าโง่หรือไง
“ลูกพี่ นา
งบ้านี่มันฆ่าพี่เซียว พวกเราต้องแก้แค้นแทนพี่เซียวนะ ฆ่านังนี่ซะ”
“ฟิ้ว……”
ราชินีปัดมือ พลังพิฆาตโจมตีเข้าใส่กระทิงไฟเก้าหัว กู้ชูหน่วนสองมือประสานกัน เกิดเป็นแหขนาดใหญ่ ขวางแรงพิฆาตนี้ไว้
“ปัง……”
พลังทั้งสองคนปะทะกัน เกิดเป็นเสียงระเบิดดัง
กู้ชูหน่วนกับกระทิงไฟเก้าหัวถูกระเบิดจนถอยหลังไปหลายก้าว แต่ก็ยังไม่ล้มลง
เวินเส้าหยี เผ่าเทียนเฟิ่นรวมไปถึงราชินีต่างก็แปลกใจมาก
เวลาสั้นๆ พลังของนางก็มาถึงขั้นสูงสุดระดับห้าแล้วเหรอ
นั่นเป็นถึงขั้นสูงสุดระดับห้าเชียวนะ
ถึงจะมีพรสวรรค์มากแค่ไหนก็ยากที่จะไปถึงขั้นสูงสุดระดับห้าได้
โลกนี้ไม่ได้มีอัจฉริยะเยอะขนาดนั้น
แต่นางยังสาวและไม่มีอาจารย์คอยสอน แต่กลับไปถึงขั้นสูงสุดระดับห้าได้ด้วยตัวเอง
ถ้าให้เวลานางอีกหน่อย นางอาจจะถึงระดับเจ็ดก็ได้ และกลายเป็นขั้นสูงสุดบนโลกนี้
ราชินีแสยะยิ้มพูดว่า “ถึงจะตายไป เจ้าก็ยังน่ารำคาญเหมือนเมื่อก่อน”
ทุกคนได้ยินแล้วก็สงสัย
มีเพียงส่วนน้อยที่รู้ว่านางกำลังพูดถึงวิญญาณที่อยู่บนตัวกู้ชูหน่วนด้วย
แม้แต่กู้ชูหน่วนยังคิดแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางถึงรู้สึกว่ากำลังพูดถึงนางอยู่
กระทิงไฟเก้าเขาตะโกนขึ้น “ลูกพี่ ให้ข้าใช้ไฟเผานางนะ”
“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง”
ถึงนางจะใช้อสูรทุกตัว ก็ยากที่จะฆ่านางได้ ถึงจะทำได้ แต่ผลลัพธ์ที่แลกมานั้นหนักหนาเกินไป
นางโกรธมากก็จริง แต่นางก็รู้ว่า ยิ่งโกรธก็ยิ่งต้องใจเย็น
นางต้องการเวลา
ต้องการเวลาอีกหน่อย
กู้ชูหน่วนพูด “เจ้าเป็นราชินีประสาอะไร ลานพิธีอันกว้างใหญ่ ทหารล้อมหนาแน่น กับดักมากมาย พวกเรากลับบุกเข้ามาได้ อ๋องเสวี่ยฉินแห่งแคว้นปิงนำกองทัพบุกเข้ามาในวังได้อย่างง่ายดาย”
ราชินีมองค้อนกู้ชูหน่วน ตะคอกว่า “ข้ากำลังพูดกับเจ้าเรื่องเซียวหยู่เซวียน”
“ก็แค่หนังของคน ใช้แค่ยานิดหน่อยข้าก็ทำได้แล้ว และยังทำได้สมจริงกว่านี้อีก”
ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็เอาหนังคนนั้นโยนออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่เชื่อ
สีหน้าของราชินีมืดมนลง แหงนหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ฮ่าๆๆ……พวกคนของเผ่าหยกชื่นชมเจ้าอย่างกับอะไรดี แต่ก็แค่นั้น บนโลกนี้ยังมีสิ่งของที่เจ้าไม่รู้จักด้วยสินะ”
เซียวหยู่เซวียนตายแล้ว เวินเส้าหยีไม่รู้สึกเสียดายเลย
และยังรู้สึกถึงตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไป
แต่เห็นกู้ชูหน่วนที่พยายามข่มอารมณ์ไว้ เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
หนังคนแผ่นนั้นไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน
ถ้าเป็นของปลอม เมื่อกี้นางไม่มีทางหายใจถี่แบบนั้นหรอก แถมมือของนางก็ยังสั่นมากด้วย
อย่างอื่นหลอกคนได้ แต่หัวใจเต้นแรงกับสายตากลับหลอกใครไม่ได้
กู้ชูหน่วนไม่กล้าให้นางเอาศพออกมา
นางไม่เชื่อว่าเซียวหยู่เซวียนตายไปแล้ว
นางนั่งไขว่ห้าง แล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า “นี่ เจ้าพล่ามไร้สาระอะไรของเจ้า เจ้าคิดจะยื้อเวลาต่อไปเหรอ อยากเป็นราชินีอีกสองสามวันเหรอ? ข้าจะบอกให้นะ วันนี้จะเป็นจุดจบของเจ้า”
“โง่”
ราชินีหยิบเปลวไฟออกมาและยิงขึ้นไปบนฟ้า รอให้กองทหารของนางมาถึง
แต่ทว่ารอนานมากก็ยังไม่เห็นออกมา
กู้ชูหน่วนก็พูดขึ้นอีก
“ข้าถึงบอกไงว่าเจ้าไม่ปกติ เจ้าฆ่าผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน ฆ่าขุนนางผู้ภักดี ลูกน้องของเจ้ายังกล้าภักดีต่อเจ้าอีกเหรอ?”
ราชินีเหลือบมองกู้ชูหน่วน สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“พวกเขาไม่มีทางทรยศข้า”
“แล้วพวกเขาไปไหนแล้วล่ะ”
“เจ้าคิดว่าข้าโง่เหรอ?”
