อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่769 ตายอย่างอนาถ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่769 ตายอย่างอนาถ
ไป๋จิ่นพวกนางน้ำตาไหลออกจากหางตา
พวกนางก็ไม่อยากจากนายหญิงและพี่น้องมากมายในเผ่าไปเหมือนกัน
แต่พวกนางรู้ดีว่า หน้าที่ของพวกนางคือกระโดดลงเบ้าหลอมยานี้ เพื่อช่วยนายหญิงหลอมมุกมังกร
ไฟของเบ้าหลอมยาปะทุสูงขึ้นเรื่อยๆ ชี่พิฆาตก็เข้ามารวมกันเยอะมากขึ้น เตรียมระเบิดทุกครั้ง
ถึงแม้ไป๋ซินกับไป๋หลันจะเสียดายมากแค่ไหน ก็ต้องหลับตาลง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายหญิง พวกเราโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกน้องของท่าน หวังว่านายหญิงจะไม่ลืมพวกเรานะเจ้าคะ”
ว่าแล้ว พวกนางสองคนก็จับมือกันกระโดดลงเบ้าหลอมยา ไฟก็ปะทุสูงขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่นะ……”
กู้ชูหน่วนเจ็บปวดหัวใจมาก ฮัวฉีหลัวก็ร้องไห้คลานไปที่เบ้าหลอมยา
มีแผงกั้นใสกั้นระหว่างเบ้าหลอมยากับพวกนางเอาไว้ ขวางพวกนางไว้ด้านนอก
ฮัวฉีหลัวเข้าไปไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ
“พี่ไป๋จิ่น พี่ไป๋หลัน……ฮื่อๆ……พี่หน่วน พี่รีบไปช่วยพวกนางสิ”
กู้ชูหน่วนหลับตาลง น้ำตาไหลพรากออกมา หยดลงมือของนาง ความเจ็บปวดแทรกซึมทะลุเข้ามาในหัวใจ
ถ้าเป็นเมื่อกี้ นางจะเกลี้ยกล่อม นางจะขอร้อง นางจะพยายามหยุดโศกนาฏกรรมทุกอย่างไม่ให้มันเกิดขึ้น
แต่ตอนนี้……
ไม่ทันแล้ว……
มันสายเกินไปแล้ว……
พี่น้องร้อยห้าคนของเผ่าน้ำแข็งถูกดูดเลือดจนแทบจะหมดตัวก็ช่างเถอะ ยังมาถูกชี่พิฆาตเขมือบอีก
ไม่มีทาง……ช่วยพวกนางได้เลย
ถึงแม้จะไม่มีการสังเวย พวกนางก็ไม่รอดอยู่แล้ว
เห็นว่าขอร้องกู้ชูหน่วนไม่ได้ ฮัวฉีหลัวจึงต้องฝากความหวังสุดท้ายไว้ที่ไป๋จิ่น
“พี่ไป๋จิ่น พี่บอกว่าจะปกป้องข้าไปตลอดชีวิตไง พี่จะไม่ผิดคำสัญญาใช่ไหม? พวกเราไม่มาเผ่าหยกแล้วนะ กลับเผ่าน้ำแข็งของเรากันเถอะ ใช้ชีวิตที่มีความสุขและสงบสุขของพวกเรากัน”
“เสี่ยวฉีหลัว ต่อไปพี่ไป๋จิ่นคงจะปกป้องเจ้าไม่ได้แล้ว เจ้าควรจะเติบโตได้แล้ว พวกเราไปแล้ว เผ่าน้ำแข็งไร้หัวหน้า นายหญิงก็ยุ่งอีก เจ้าจะต้องรับหน้าที่ดูแลเผ่าน้ำแข็งนะ”
“ข้าเพิ่งอายุสิบกว่าขวบ ไม่มีพวกพี่ ข้าจะดูแลเผ่าน้ำแข็งทั้งหมดได้ยังไง พี่อย่าล้อเล่นหน่อยเลย”
“พี่ไป๋จิ่นไม่ได้ล้อเล่นกับเจ้านะ เจ้าไม่เพียงแต่ต้องดูแลเผ่าน้ำแข็งเท่านั้น ยังต้องแบกท้องฟ้าทั้งผืนด้วย ดูแลนายหญิงให้ดี……เจ้าจะต้องดูแลนายหญิงแทนพวกเราทุกคน คอยปลอบใจนายหญิงด้วย”
“พี่ไป๋จิ่น……ฮื่อๆ……”
“ปัง……”
แสงเจ็ดสีไม่ได้ดูดเลือดของลูกศิษย์ทั้งร้อยห้าคนแล้ว
พวกนางสลัดตัวออกมาได้แล้ว
หลังจากนั้น พวกนางก็กระโดดลงเบ้าหลอมยาทีละคน ชีวิตร้อยกว่าคนหายไปต่อหน้าต่อหน้าของทุกคน
“นายหญิง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดของการสังเวย ถ้าพลาดไปแล้วกลัวจะกดชี่พิฆาตไม่ได้ ขออภัยที่พวกเราไม่สามารถบอกลาท่านได้ ขอท่านดูแลตัวเองดีๆ”
“ชาติหน้าพวกเราขอเกิดมาเป็นลูกน้องของนายหญิงอีก”
“ตูมๆๆ……”
“ปังๆๆ……”
ลูกศิษย์เผ่าน้ำแข็งกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล ทุกคนที่กระโดดลงไปจะมีไฟปะทุขึ้นมาทุกครั้ง
กู้ชูหน่วนคุกเข่าลงไปตุบ
นางกัดฟันกรอด บังคับไม่ให้ตัวเองออกเสียง มองดูภาพที่ลูกศิษย์เผ่าน้ำแข็งทุกคนสละชีพไม่ละสายตา เหมือนจะจำภาพพวกนางทุกคนเอาไว้ในสมอง
เล็กของนางกดลงพื้น นางกดแรงมาก กดจนเลือดออกที่เล็บก็ยังไม่รู้สึกตัว
ภาพนี้โหดร้ายเกินไปจริงๆ
โหดร้ายมากสำหรับเผ่าน้ำแข็ง
โหดร้ายมากสำหรับกู้ชูหน่วนเหมือนกัน
ลูกศิษย์ทั้งหมดร้อยห้าคน บวกกับทูตศักดิ์สิทธิ์อีกสามคน รวมทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดคนเต็มๆ ล้วนแต่เป็นคนที่นางกับหัวหน้าเผ่าคนก่อนไปช่วยมาจากสถานที่ต่างๆ
พวกนางรักกันมาก แทบจะเหมือนพี่น้องกันจริงๆ
ช่วยพวกนาง หนึ่งคือเห็นใจ
สองคือพวกนางมีร่างหยินบริสุทธิ์
