อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่773 หลอมรวม
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่773 หลอมรวม
ผู้อาวุโสรองถูกด่าจนอึ้ง
และผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ไม่ได้ยืนข้างเขาอีก ลูกศิษย์ในเผ่าก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ผู้อาวุโสรองโกรธจนหน้าแดงก่ำ สุดท้ายก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป
จอมมารเดินตามกู้ชูหน่วนติดๆ อย่างกับลูกสมุนไปแล้ว
เวินเส้าหยีถูกขัง
เย่จิ่งหานเหม่อมองดูแผ่นหลังของกู้ชูหน่วน แผ่นหลังที่ผอมแห้งนั้น เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเศร้าโศก เหมือนเถาวัลย์ ขนาดสภาพรอบด้านยังเศร้าโศกไปด้วย
“ครืน……”
ฟ้าร้องดังลั่น เมฆฝนปกคลุมไปทั่ว
ในตอนที่อากาศกำลังดีนั้น ทันใดนั้นก็มีฟ้าผ่า สักพักก็มีฝนกระหน่ำตกลงมา
ฟ้าสวรรค์เหมือนจะรู้เรื่องโศกนาฏกรรมของกู้ชูหน่วนกับเผ่าหยก ร้องไห้แทนพวกเขา
ภายใต้ฝนที่กระหน่ำตกลงมา กู้ชูหน่วนเดินตากฝนอย่างไร้ทิศทาง
จอมมารถอดเสื้อคลุมของตัวเอง บังฝนให้กู้ชูหน่วน แต่ทว่าฝนมาพร้อมกับลม เสื้อของจอมมารจะบังฝนที่ตกลงมาขนาดนี้ได้ยังไง
เย่จิ่งหานกำหมัดแน่น เจ็บปวดหัวใจจนหายใจไม่ออก
กวาดตามองไปรอบๆ ชาวบ้านนับไม่ถ้วนในเผ่าหยกต่างก็คุกเข่าลงร้องไห้ต่อหน้าศพของคนที่ตัวเองรัก
เสียงร้องไห้ดังพร้อมกับเสียงฟ้าฝน รวมไปถึงเสียงของฟ้าร้อง กลายเป็นวันสิ้นโลกที่น่าอนาถ
“ท่านอ๋อง พวกเราจะไปหาพระชายาไหมขอรับ” เจี่ยงเสวียถาม
เขาเพิ่งจะเคยเห็นพระชายาเป็นแบบนี้ครั้งแรก
เมื่อก่อนพระชายามั่นใจและร่าเริงมาตลอด มีแต่นางรังแกคนอื่นได้ ไม่มีทางที่คนอื่นจะรังแกนางได้แน่นอน
แต่ตอนนี้……
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่รู้จักพระชายาคนนี้แล้ว
ตั้งแต่ที่รู้ว่านางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เขาก็เริ่มรู้สึกสงสารพระชายาโดยไม่รู้ตัว
นางเป็นหัวหน้าเผ่าที่ต้องทนเห็นชาวบ้านในเผ่าทนทุกข์กับอาการกำเริบของพิษคำสาปเลือด นางจะปวดใจมากแค่ไหนกันนะ……
เมื่อก่อนความเข้มแข็งของพระชายา เกรงว่าคงจะเป็นแค่ภายนอกเท่านั้น
เจี่ยงเสวียปวดใจ เย่จิ่งหานปวดใจมากกว่า
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ากู้ชูหน่วนต้องแบกรับความทุกข์ในใจมากแค่ไหน และต้องแบกรับภาระหนักแค่ไหน
หัวหน้าเผ่าหยก เป็นตำแหน่งที่สูงส่งมาก
แต่ก็เป็นตำแหน่งที่หนักหนาสาหัสมากเช่นกัน
นางเป็นแค่หญิงสาวตัวเล็ก ทำไมถึงเอาภาระหน้าที่ที่หนักขนาดนี้ให้นางรับผิดชอบกันนะ
เย่จิ่งหานกวาดตามองไปยังศพของผู้อาวุโสเก้า ส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่มืดมน
ตอนนี้คนที่นางไม่อยากเห็นมากที่สุด อาจจะเป็นเขาก็ได้
ให้นางอยู่คนเดียวเงียบๆก็ดีเหมือนกัน
ภายในห้องหลอมยาเผ่าหยก
เบ้าหลอมยาสองตัวยกมาไว้ที่เดียวกันแล้ว วางใกล้กันซ้ายขวา
ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสหกและคนอื่นๆคอยรับใช้ข้างกู้ชูหน่วน และพูดรายงานว่า
“หัวหน้าเผ่า ชี่พิฆาตของเบ้าหลอมยาหยินได้รับการสังเวยจากพวกแม่นางไป๋จิ่น ชี่พิฆาตหายไปแล้ว ตอนนี้สามารถเบ้าหลอมยาหยางกับหยินสามารถเข้ากันได้แล้ว”
“หัวหน้าเผ่า ท่านจะพักผ่อนก่อนหรือไม่ ค่อยหลอมมุกมังกร”
“นั่นสิ ไม่ต้องรีบก็ได้” จอมมารพูดแทรกอย่างรู้เวลา
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า สายตาจ้องมองไปยังเบ้าหลอมยาทั้งสอง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่
“ถึงแม้ข้าจะไม่รีบ ชาวบ้านนับหมื่นคนของเผ่าหยกก็รีบ ข้าจะหลอมมุกมังกรเดี๋ยวนี้”
“ก็ได้ งั้นพวกเราจะคอยปกป้องเอง”
“เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่า ขอแค่สังเวยคนที่มีร่างหยินกับหยางบริสุทธิ์ก็จะหลอมมุกมังกรได้ หลังจากหลอมเสร็จแล้วก็จะสามารถลบล้างคำสาปเลือดของทุกคนได้?” กู้ชูหน่วนถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ
ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้า พูดอย่างเด็ดขาดว่า “ใช่แล้ว บรรพบุรุษสืบทอดมาแบบนี้”
“ได้ งั้นก็มาเริ่มกันเลย”
กู้ชูหน่วนไม่อยากพูดไร้สาระอีก นางรีบนั่งขัดสมาธิ
ทุกคนสบตากัน
นี่……รีบร้อนเกินไปหรือเปล่า……
