อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่774 ไม่สามารถหลอมได้

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่774 ไม่สามารถหลอมได้
ผู้อาวุโสหกอยากเกลี้ยกล่อม แต่ถูกผู้อาวุโสใหญ่ห้ามไว้ก่อน

นางกับอี้เฉินเฟยรักกัน พวกผู้อาวุโสในเผ่าต่างก็ดูออก

ถึงแม้นางจะเสียความทรงจำไป แต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่ได้จางหายไปเลย

การตายของอี้เฉินเฟยมีผลกระทบต่อนางมาก การสละชีพร้อยกว่าชีวิตของเผ่าน้ำแข็งกระทบนางมากกว่า ตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร นางก็ไม่ฟังหรอก ให้นางลองสักตั้งยังจะดีกว่าอีก ขอแค่หลอมมุกมังกรได้ ความรู้สึกผิดที่มีต่ออี้เฉินเฟยกับเผ่าน้ำแข็งอาจจะลดน้อยลงก็ได้

พวกผู้อาวุโสถอยออกมา ช่วยปกป้องค่ายอาคมของนางนอกเบ้าหลอมยา

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เบ้าหลอมยาจะกลายเป็นสถานที่ที่เผ่าหยกคุ้มกันแน่นหนามากที่สุด

จอมมารไม่ได้ออกห่างจากเบ้าหลอมยา

เขารู้ว่าการหลอมมุกมังกร จำเป็นต้องใช้เลือดของนาง

เขากลัวว่ากู้ชูหน่วนจะไม่สนใจชีวิตตัวเองเพื่อหลอมมุกมังกร แล้วปล่อยเลือดตัวเองจนหมดตัว ดังนั้นไม่ว่าคนอื่นจะไล่เขายังไง เขาก็ไม่ยอมไปไหน

กู้ชูหน่วนลูบเบ้าหลอมยาทั้งสอง มุมปากยิ้มอย่างขมขื่น

“พี่เฉินเฟยและพี่น้องทุกคนในเผ่าน้ำแข็ง ข้าจะหลอมมุกมังกรให้ได้ จะไม่ให้ทุกคนสละชีพไปเปล่าๆเด็ดขาด ทุกคนจะต้องปกปักรักษาข้านะ”

คนร้อยกว่าชีวิตต้องมาตายจากไป ตอนนี้เหลือแค่เบ้าหลอมยาสองตัว กู้ชูหน่วนจะบอกว่าไม่เสียใจคงไม่จริง

โดยเฉพาะเบ้าหลอมยาหยาง

ในนั้นมีคนที่นางเคยรักมาก่อน

นางในเมื่อก่อน เพราะอี้เฉินเฟยมีร่างหยางบริสุทธิ์ นางกลัวว่าตัวเองจะสนิทกับเขามากเกินไป เขาอาจจะยอมสังเวยเพื่อนาง และเพราะหน้าที่ของนาง ดังนั้นนางจึงต้องจำใจปฏิเสธเขาไป

และเขาก็รู้ว่าตัวเองจะต้องสังเวยชีวิตตัวเอง ดังนั้นจึงตั้งใจรักษาระยะห่างกับนาง เข้าหากันด้วยฐานะพี่น้อง

นึกถึงเรื่องราวในอดีต กู้ชูหน่วนก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

นางกรีดมือตัวเอง หยดเลือดลงไปในเบ้าหลอมยา ต่อมาก็ใช้กำลังภายใน เริ่มทำการหลอมมุกมังกร

มุกมังกรทั้งเจ็ดหมุนเวียนอยู่บนเบ้าหลอมยา มุกมังกรหมุนอย่างต่อเนื่องตามการกระตุ้นของนาง จ้องนานแล้วเวียนหัวมาก

จอมมารจ้องเบ้าหลอมยาโดยไม่กะพริบตาเลย ตื่นเต้นกว่ากู้ชูหน่วนเป็นพันเท่า

เขาไม่สนความเป็นความตายของเผ่าหยกหรอกนะ

เขาสนแค่พี่สาว

ถ้าครั้งนี้หลอมไม่สำเร็จ งั้นพี่สาวของนางก็ต้องปล่อยเลือดต่อไป คำสาปเลือดบนตัวของนางก็จะลบล้างไม่ได้

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวันแล้ว ด้วยการกระตุ้นจองกู้ชูหน่วน ในที่สุดมุกมังกรก็เริ่มหลอมรวมกันแล้ว

จอมมารดีใจ “จะสำเร็จแล้ว จะหลอมได้แล้ว เบ้าหลอมยาหยินหยางดังสมชื่อจริงๆ ไม่เสียแรงที่อี้เฉินเฟยพวกเขายอมสละชีพตัวเอง”

กู้ชูหน่วนเริ่มมีความหวังขึ้นมา

ในตอนที่นางจะหลอมในครั้งสุดท้าย มุกมังกรก็ร่วงตกกระจายลงพื้นทั้งหมด

กว่าจะหลอมมุกมังกรได้บางส่วน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงแยกออกจากกันอีก

มุกมังกรทั้งเจ็ดยังคงมีเจ็ดอัน ทุกอันก็มีสีที่แตกต่างกัน

ตะลึง

ตกใจ

ผิดหวัง

เสียใจ

ความรู้สึกทั้งหมดผสมผสานกัน

สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดเผือดทันที

จอมมารปลอบใจนาง “ไม่เป็นไรนะ มุกมังกรเป็นของล้ำค่าบนโลกใบนี้ จะหลอมง่ายขนาดนั้นได้ยังไง เมื่อกี้เหลืออีกแค่นิดเดียวก็จะหลอมสำเร็จแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเรามาลองกันอีกครั้งนะ ครั้งนี้อาจจะสำเร็จก็ได้”

สีหน้าของกู้ชูหน่วนแย่เป็นเพราะตอนที่นางหลอมมุกมังกรก็ตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับมันตลอด ระมัดระวังทุกกระบวนการไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาด

ตามหลักแล้วไม่มีทางหลอมไม่สำเร็จนะ

ภาพที่เห็นในทะเลโลหิตเมื่อก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางเป็นครั้งคราว สลัดยังไงก็ไม่สลัดออกไปไม่ได้ โดยเฉพาะหลังจากที่อี้เฉินเฟยกระโดดลงเบ้าหลอมยา ภาพนั้นเหมือนกับภาพทะเลโลหิตเลย……

ในทะเลโลหิต หลังจากที่นางคว้านเลือดในหัวใจออกมาเพื่อหลอมมุกมังกร……

หรือว่า……

จะต้องใช้เลือดจากหัวใจของนางถึงจะหลอมมุกมังกรได้?