อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่872 เวินเส้าหยีกลายเป็นคนร้าย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่872 เวินเส้าหยีกลายเป็นคนร้าย
กู้ชูหน่วนยังคงส่ายหัว
นางฆ่าเขาได้
แต่ให้นางฟันคอเขาขาด นี่มันโหดเหี้ยมเกินคนไปแล้ว
ถ้า…ถ้าเวินเส้าหยีรู้…
นางไม่อยากจะคิดเลยว่า เวินเส้าหยีจะเกลียดนางมากแค่ไหน
“หรือเจ้าอยากเห็นนางควบคุมศพของข้า ฆ่าคนไปทั่วงั้นเหรอ? ถึง…ถึงแม้ข้าจะเป็นแค่ศพ ไม่มีกระดูกสะบัก ไม่โดนยาพิษ…นั่นก็ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญคือ…ข้า…ข้าคือขั้นสูงสุดระดับเจ็ด……”
คำพูดเดียวทำเอากู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด
ลูกน้องของนางรีบพูดว่า “หัวหน้าเผ่า ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้แล้ว พวกเราก็ตัดหัวเขาเถอะ ฮัวอิ่งจิตใจไม่ดี ถ้าหลอกใช้ศพของเขาทำต่อกรกับเผ่าหยกของเราล่ะ เกรงว่า…เกรงว่าจะ…”
“นั่นสิหัวหน้าเผ่า ยังไงเขาก็จะตายอยู่แล้ว ฝืนมีชีวิตต่อไปก็เจ็บปวดเปล่าๆ พวกเราตัดหัวของเขา ก็ถือว่าได้ช่วยเขาปลดทุกข์”
เผ่าเทียนเฟิ่นฆ่าคนเผ่าหยกไปมากมายขนาดนั้น พวกเขาเกลียดคนเผ่าเทียนเฟิ่นเขากระดูกไปแล้ว
แต่ทว่าหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่นอนาถจริง
พวกเขาก็ไม่อยากทรมานเขาต่อไปแล้ว
ฟันหัวเขาให้เขาไปอย่างสงบดีกว่า
“หัวหน้าเผ่ากู้ เจ้า…เจ้ารีบลงมือเถอะ ข้าขอร้องเจ้าล่ะ…”
เวินเฉิงเทียนไม่เคยขอร้องใครมาก่อน
ไม่คิดว่าก่อนตายกลับขอร้องให้คนอื่นฆ่าตัวเอง
ช่างเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี
กู้ชูหน่วนหลับตาลงอย่างเจ็บปวด
นางไม่อยากทำ แต่นางจะไม่ทำก็ไม่ได้
ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด…
นี่เป็นระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดทุกครั้ง
ถึงแม้ฮัวอิ่งไม่ได้ใช้ศพของเขามาจัดการคนเผ่าหยก แต่ถ้าเอาไปจัดการสำนักอื่นล่ะ หรืออาจจะเอาไปฆ่าผู้บริสุทธิ์…
งั้น…
“เจ้าแน่ใจนะว่า ขอแค่ฟันหัวเจ้าก็ได้แล้ว?”
“ข้าแน่ใจ แน่ใจมาก นี่เป็นหนทางเดียวที่ทุกคนจะปลอดภัย”
อยากถอนเวทมนตร์เผ่าเทียนเฟิ่น นอกจากจะฟันหัวให้ขาดตอนยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว และเวทมนตร์ก็จะสลายไปเอง
“ได้ ขออภัยด้วย…”
ใบหน้าอันเจ็บปวดของเวินเฉิงเทียน ในที่สุดก็มีรอยยิ้ม
สำหรับเขาแล้ว ความตายในตอนนี้เป็นการปลดปล่อยเขาไปสู่สุคติ
เขาหลับตาลง รอความตายมาเยือน
กู้ชูหน่วนยกดาบขึ้นด้วยมืออันสั่นเทา เหมือนเป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ ก็ถึงยกดาบขึ้นแล้วฟันไปที่หัวของเวินเฉิงเทียน
เลือดสาดกระจาย
หัวตกลงพื้นกลิ้งไปหลายตลบ
ขอโทษด้วย…เวินเส้าหยี…
ข้าก็ไม่อยากฆ่าพ่อเจ้าด้วยวิธีอันโหดร้ายเช่นนี้
แต่ข้า…ไม่มีทางเลือกจริงๆ…
มันไม่ผิดเลย…ที่เจ้าจะโกรธข้า
กู้ชูหน่วนหัวใจเต้นเร็วแรง ขอบตาแดงก่ำขึ้นมา
ขณะเดียวกัน ในตอนที่นางฟันหัวของเวินเฉิงเทียน เวินเส้าหยีกับพวกผู้อาวุโสวิ่งมาทางนี้พอดี และเห็นภาพที่กู้ชูหน่วนยกดาบฟันหัวของเวินเฉิงเทียนพอดิบพอดี
“ท่านพ่อ…”
เวินเส้าหยีตะโกนเสียงดัง สองมือประสานกัน อากาศรอบด้านแข็งตัวขึ้นมา
เกล็ดหิมะหลายแสนชิ้นตกลงมาทีละเม็ด กลายเป็นบัวหิมะแหลมคมโจมตีไปยังกู้ชูหน่วน
ความโกรธของเขาพลุ่งพล่าน สายตาเต็มไปด้วยความแค้น ความรักในอดีตมลายหายไปจนสิ้น เฉกเช่นเทพแห่งการสังหาร
เทพแห่งการสังหารที่มาจากนรก
เยือกเย็น
โหดเหี้ยม
อำมหิต
รอบกายแผ่ซ่านไปด้วยรังสีพิฆาต
“กู้ชูหน่วน เจ้าฆ่าพ่อข้า ฆ่าเผ่าพันธุ์ข้า ทำลายล้างเผ่าเทียนเฟิ่นข้า แค้นนี้ข้าต้องชำระ ข้าเวินเส้าหยีสาบานว่า ขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน ข้าจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด สักวันข้าจะทำลายล้างเผ่าหยกและทุกเผ่าในโลกให้สิ้นซาก ไม่เหลือแม้กระทั่งมนุษย์และสัตว์”
หิมะลอยละล่อง
ขนาดอากาศยังเต็มไปด้วยแรงอาฆาต
แผดเผาไปทุกหนแห่ง
กู้ชูหน่วนได้ยินคำพูดของเขา หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบแตกสลาย
แต่นางไม่มีเวลามาโศกเศร้ามากนัก
หากหยุดเวินเส้าหยีไม่ได้ พวกเขาในที่นี้จะต้องตายกันทั้งหมด
