อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่877 ทำยังไงดี
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่877 ทำยังไงดี
“ข้อสาม ข้าอยากให้เจ้ามีความสุขทุกวัน ไม่มีทุกข์มีภัย”
“ข้อสี่ ถ้าเวินเส้าหยีกลายเป็นคนชั่วจริงๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะฆ่าเขาได้ เพื่อปกป้องเผ่าหยกให้แคล้วคลาดจากภัยอันตราย เผ่าหยกประสบเรื่องราวร้ายๆมาหลายพันปี หากต้องเจอกับเรื่องแย่ๆอีก เผ่าหยกคงไม่รอดแน่”
กู้ชูหน่วนกอดอก พิงกำแพง ถามอย่างขี้เกียจ
“สุดยอดผู้อาวุโส ฟังจากน้ำเสียงของท่าน คนที่กำลังสั่งเสียเหมือนจะเป็นท่านนะ แต่ไม่ใช่ข้า หรือว่า วิธีการถอนคำสาปโลหิต นอกจากการคว้านเลือดจากหัวใจข้าแล้ว ยังมีวิธีอื่นอยู่อีกเหรอ?”
“ไม่มีแล้ว นอกจากสังเวยชีวิตของเจ้า ด้วยการคว้านเลือดจากหัวใจแล้วเอาเข้าเบ้าหลอมยา ไม่งั้นคำสาปโลหิตจะถอนไม่ได้ตลอดไป”
“งั้นเจ้าจะพูดอีกเยอะแยะทำไม?”
“ข้า…”
สุดยอดผู้อาวุโสพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
เขาอยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปอยู่แล้ว
ถึงแม้…
ถึงแม้ความหวังนั้นจะมีน้อยนิด
“วันนี้ไม่ค่อยดี รอพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงพระอาทิตย์ออกค่อยเริ่มสังเวย โอกาสสำเร็จเยอะกว่า”
“ได้”
กู้ชูหน่วนปล่อยมือลง แล้วเดินออกจากห้องประชุมไป
“อาหน่วน เจ้าไม่อยากไปเจอเพื่อนๆของเจ้า ไปบอกลาพวกเขาเหรอ?”
“ไม่จำเป็นหรอก การจากลาย่อมเศร้าโศกอยู่แล้ว ข้ากลัวว่า ถ้าไปเจอพวกเขา ข้าจะเปลี่ยนความคิด ไม่อยากสังเวย”
อีกอย่าง นางไม่มีเพื่อนเยอะขนาดนั้นด้วย
เพื่อนที่ดีที่สุดก็มีแค่จอมมารกับเซียวหยู่เซวียน
ถ้าบอกจอมมารเดี๋ยวจะเป็นเรื่องเปล่าๆ
และเซียวหยู่เซวียน…
นึกถึงเซียวหยู่เซวียน กู้ชูหน่วนก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ
นางเดินออกไปได้ไม่นาน ผู้อาวุโสหกที่เมาจนไม่ได้สติก็รีบวิ่งออกมาขวางทางนางไว้
“อาหน่วน เจ้าบอกข้ามานะ ที่เจ้าพูดกับสุดยอดผู้อาวุโสเมื่อกี้เป็นความจริงเหรอ?”
“เจ้าแอบฟังพวกเราพูดกันเหรอ?”
“เจ้าบอกข้ามานะ ที่พวกเจ้าพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม? ถ้าอยากถอนคำสาปโลหิต จะต้องคว้านเลือดจากหัวใจของเจ้าเหรอ?”
เขาเมามากแล้ว
และในเผ่าก็ไม่อยากให้เขาดื่มเยอะขนาดนี้
ดังนั้นตอนที่เขาอยากดื่ม มักจะแอบมาดื่มในห้องลับของห้องประชุม
วันนี้ตอนที่เขาหลบมาดื่มเหล้าอยู่นั้น ก็ได้ยินที่พวกเขาพูดกันโดยบังเอิญ
เขาคิดอยู่แล้วเชียว อาหน่วนเปลี่ยนไปกะทันหัน จะต้องมีเรื่องปกปิดทุกคนอยู่แน่
แต่เขาไม่คิดเลยว่า นางจะปกปิดเรื่องที่ตัวเองจะต้องสังเวยชีวิต เพื่อถอนคำสาปโลหิต
“ใช่”
“เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ? ถ้าเจ้าคว้านเลือดจากหัวใจออกมา เจ้าก็ต้องตายน่ะสิ”
“งั้นเจ้าบอกข้ามา ข้าควรจะทำยังไง? มองดูคนในเผ่าของตัวเองต้องทรมานจนตายงั้นเหรอ?”
“หรือรอข้าควบคุมผนึกไม่ได้ พิษคำสาปโลหิตกำเริบ ทุกเดือนต้องทนทุกข์กับกระดูกที่หักทีละท่อน สุดท้ายก็ต้องตายไปเหรอ?”
“ไม่ได้ๆ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด จะต้องมีทางอื่นสิ”
“เรื่องนี้ข้ายังไม่อยากให้ใครรู้ โดยเฉพาะเย่จิ่งหาน เจ้าเงียบปากไว้นะ อย่าเอาออกไปพูดที่อื่น”
“อาหน่วน พวกเราคิดวิธีอื่นเถอะนะ”
“เผ่าหยกคิดมาแล้วพันกว่าปี คิดวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ได้ไหมล่ะ?”
“งั้นเจ้าตายไป ข้าจะทำยังไง?”
“…”
กู้ชูหน่วนแย่งเหล้าจากมือของผู้อาวุโสหกมา เดินผ่านผู้อาวุโสหกแล้วเดินออกไปคนเดียว กระดกเหล้าไปด้วยและเดินไปด้วยตามลำพัง
นางตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว คนอื่นไม่มีทางพูดโน้มน้าวนางได้อีก
ผู้อาวุโสหกสร่างเมาทันที
เขากระทืบเท้า
ทำยังไงดี?
จะโน้มน้าวนางยังไงดี?
