อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่880 ตามหาไปเผ่าหยก
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่880 ตามหาไปเผ่าหยก
ชิงเฟิงก็กลัวว่ากู้ชูหน่วนจะเป็นอันตรายจริงๆ ถ้าเขาไปรายงานช้า ท่านอ๋องอาจจะเสียใจตลอดชีวิต
ผู้อาวุโสหกขี่ม้ามาเวียนหัว รีบวิ่งไปอ้วกข้างๆ
ตอนแรกเขาอยากไปเจอเย่จิ่งหานพร้อมกับชิงเฟิง
แต่เขาเวียนหัวมากจริงๆ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
จึงต้องรออย่างร้อนใจ รอพวกเขาออกมาโดยเร็ว
ไม่นาน ชิงเฟิงก็ออกมา แต่มีแค่เขาออกมาคนเดียว เย่จิ่งหานไม่ได้ออกมาด้วย
ชิงเฟิงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ท่านอ๋องมีธุระ ไปเผ่าหยกไม่ได้ ไม่มีเวลาเจอท่าน”
ผู้อาวุโสหกอึ้ง
“เจ้าว่าไงนะ? เจ้านายเจ้าไปเผ่าหยกไม่ได้ ไม่สนใจว่าอาหน่วนจะเป็นตายร้ายดียังไงเหรอ เขายังชอบอาหน่วนอยู่ไหม? เจ้าได้บอกหรือเปล่าว่าอาหน่วนมีอันตราย?”
“บอกแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้าพาข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปบอกกับเขาเอง”
“ท่านอ๋องไม่ว่าง ไม่มีเวลาเจอท่าน” ชิงเฟิงพูดย้ำอีกครั้ง
เขาก็คิดว่า ถ้าท่านอ๋องได้ยินว่าพระชายามีอันตราย น่าจะพยายามไปเผ่าหยกทุกวิถีทาง
แต่ท่านอ๋องแค่ตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้น และไม่มีวี่แววว่าจะไปเผ่าหยก
เขาสงสัยว่า ไม่ก็พระชายาทำร้ายจิตใจของท่านอ๋อง ไม่ก็คนพวกนี้ตั้งใจมาแกล้งท่านอ๋อง
นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก อำนาจค้ำฟ้า พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือควบคุมฝน
เผ่าเทียนเฟิ่นถูกฆ่าล้างเผ่า โลกนี้จะมีใครทำร้ายนางได้อีก
เกรงว่าพวกคนเผ่าหยกตั้งใจมาหาเรื่องกลั่นแกล้งท่านอ๋องมากกว่า
“ให้มันได้อย่างนี้สิๆ เสียแรงที่อาหน่วนของข้ามอบดวงใจให้เขา เขากลับไร้จิตใจเช่นนี้ ข้าว่าแล้ว แม่มันเป็นยังไง ลูกมันก็เป็นแบบนั้น”
“บังอาจ เจ้ากล้าหยามท่านอ๋องงั้นเรอะ ถึงเจ้าจะเป็นผู้อาวุโสเผ่าหยกแล้วยังไง ท่านอ๋องของข้าก็สูงศักดิ์เหมือนกัน เจ้าไม่มีสิทธิ์มาว่าร้ายเช่นนี้นะ”
“เหอะ! สูงศักดิ์งั้นเรอะ ก็แค่ลูกชายที่เกิดจากหญิงชั้นต่ำ”
“ทหาร จับตัวมันไว้”
ชิงเฟิงโกรธจัด กวักมือให้ทหารลงมือ
เขาทนเผ่าหยกมานานมากแล้ว
หลายปีมานี้เผ่าหยกชอบมาหาเรื่องท่านอ๋องตลอด ทุกครั้งท่านอ๋องก็จะปล่อยเผ่าหยกไปเพราะเห็นแก่กู้ชูหน่วน แต่เผ่าหยกกลับไม่สำนึก บังอาจมากขึ้นทุกวัน มันช่างน่าโมโหยิ่งนัก
“โครม…”
ผู้อาวุโสหกตบด้วยฝ่ามือด้วย พวกทหารก็กระเด็นออกไปไกลแล้ว
เขาก็โมโหมากเหมือนกัน
ตอนแรกก็ไม่มีเวลาอยู่แล้ว แต่เจ้าพวกนี้กลับไม่ยอมปล่อยเขาเข้าไป ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พิธีสังเวยของอาหน่วนคงจบลงแล้ว
ผู้อาวุโสหกพุ่งเข้าไป พร้อมกับตะโกนเสียงดัง
“เย่จิ่งหาน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เจ้ามันไอ่เต่าหัวหด อาหน่วนมีอันตราย เจ้ายังหมุดหัวอยู่ในจวนอยู่อีก เจ้ามันยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม”
“เย่จิ่งหาน เจ้าได้ยินไหม ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไปเผ่าหยกกับข้าเดี๋ยวนี้ เย่จิ่งหาน”
“…”
ผู้อาวุโสหกตะโกนเสียงดังมาก อย่าว่าแต่เย่จิ่งหานได้ยินเลย
คนทั้งจวนได้ยินกันหมดแล้ว
ภายในห้องนอนอันหรูหรา
เย่จิ่งหานกุมหน้าอกไว้ ไอคอกแคะไม่หยุด
สีหน้าของเขาซีดเซียวไม่มีสีเลือด ลมหายใจก็อ่อนล้ามาก
ผมดำขลับยาวสลวยของเขาไม่รู้ว่ากลายเป็นสีขาวโพลนสะดุดตาตั้งแต่เมื่อไหร่
อาจเพราะบาดเจ็บสาหัส แค่ยืนก็ยังยืนแทบจะไม่ไหวเลย ทำได้แค่นั่งอยู่บนรถเข็น
เจี่ยงเสวียดูแลเย่จิ่งหานอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงด่าของผู้อาวุโสหก แต่ละคำที่ด่านั้นก็ด่าท่านอ๋องทั้งนั้น
เจี่ยงเสวียพูด “ท่านอ๋อง ให้ข้าน้อยเรียกทหารไล่ตาแก่นั่นออกไปไหมขอรับ”
“ให้เจ้าไปตรวจสอบ เป็นยังไงแล้วบ้าง? นาง…มีอันตรายจริงหรือไม่?”
“สายสืบส่งข่าวมาว่า พระชายาอยู่ในเผ่าหยกสบายดีขอรับ ไม่มีอันตรายใดๆ ตอนนี้นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก ทุกคนในเผ่าหยกเคารพนาง ตอนนี้เผ่าหยกไม่มีศัตรูแล้ว พระชายาไม่น่าจะมีอันตรายอันใด”
“ไม่มีอันตราย ผู้อาวุโสหกคงไม่ร้อนใจขนาดนั้น นางอาจจะเกิดเรื่องจริงๆ เตรียมตัวหน่อย ออกเดินทางไปเผ่าหยกกับข้า”
