อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่888 ฟื้นฟูวิทยายุทธ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่888 ฟื้นฟูวิทยายุทธ
หัวคนคนนั้นมองตาค้อน เหมือนตายอย่างไม่พอใจ และเหมือนจะหวาดกลัวมาก
เลือดไหลออกมาหยดลงพื้น เลือดที่หยดลงพื้นมีชี่ทิพย์ลอยออกมาไม่หยุด
ผู้ที่ฝึกวิทยายุทธต่างก็รู้ดีว่า มีเพียงยอดฝีมือระดับเจ็ดขึ้นไปเท่านั้น หลังตายเลือดของพวกเขาถึงจะมีชี่ทิพย์ออกมาด้วยไม่หยุด
ระดับเจ็ด…
ในมือนางถือหัวของยอดฝีมือระดับเจ็ดไว้อยู่นะ
งั้นความสามารถของนางล่ะ?
คลายผนึกแล้วเหรอ?
“อาหน่วน…”
ในสายตาของเย่จิ่งหานมีเพียงกู้ชูหน่วนคนเดียว พอเห็นกู้ชูหน่วนก็รีบพุ่งเข้าไป อยากจะกอดนางไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ
จอมมารรีบเข้ามาขวางเย่จิ่งหานก่อน และประกาศว่า “พี่สาวเป็นของข้า นางตกลงข้าแล้ว ขอแค่ข้าปลูกดอกพุดซ้อนทั้งภูเขาได้ นางจะตกลงแต่งงานกับข้า แน่เย่จิ่งหาน ถ้ารู้ตัวก็รีบไสหัวไปเลยนะ อย่าคิดมาแย่งภรรยาของข้า”
“นางเป็นภรรยาของข้า เป็นภรรยาที่ถูกยอมรับ และสู่ขอมาอย่างถูกกฎธรรมเนียมวัฒนธรรม” เย่จิ่งหานเตือน
คนทั้งใต้หล้า ใครไม่รู้บ้างว่ากู้ชูหน่วนเป็นพระชายาเอกที่เขาสู่ขอมา ซือโม่เฟยยังมาหาเรื่องอะไรตรงนี้อีก
“เจ้าบังคับนางต่างหาก พี่สาวไม่ได้ตกลงแต่งงานกับเจ้าเสียหน่อย ไม่นับๆ”
“หลีกทางไป”
“คนที่ควรหลีกคือเจ้า”
“โครมครามๆ…”
ทั้งสองทะเลาะและตีกันเพื่อผู้หญิง
กู้ชูหน่วนกวาดตามองเย่จิ่งหานกับจอมมารที่ตีกันอย่างดุเดือด นางโบกมือออกไป ค่ายกลหงส์ไฟของเผ่าหยกก็ถูกคลายออก
และโบกมือไปอีกครั้ง หัวคนในมือสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน ชี่ทิพย์ก็สลายหายไปยังตามจุดต่างๆของหุบเขาเจวี๋ยเฟิง ชี่ทิพย์อันเข้มข้นกลายเป็นปุ๋ยชั้นดีให้กับต้นเมเปิล
บ้างก็ลอยไปยังร่างของผู้ที่บาดเจ็บ ผู้บาดเจ็บดูดซับพลังจากชี่ทิพย์ ร่างกายก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว
“อาหน่วน เจ้า…เจ้าคลายผนึกแล้วเหรอ?” ผู้อาวุโสหกพูดอย่างเกรงกลัว
กู้ชูหน่วนพยักหน้าเล็กน้อย ถือว่าเป็นการยอมรับ
นางประสานมือเข้าด้วยกัน ไม่รู้ว่าทำยังไง ต้นไม้ใบหญ้าที่แห้งตายของเผ่าหยกก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ค่ายกลที่เสื่อมโทรมก็กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง เต็มไปด้วยแรงพิฆาตที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว
แม้แต่ซากปรักหักพังที่หลงเหลือหลังจากสงครามได้รับการฟื้นฟูด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า…
นี่มัน…
นี่มันวิชาฟื้นกฎธรรมชาติแบบไหนกันนะ
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียตกตะลึง
พวกเขารู้มาตลอดว่ายอดฝีมือระดับเจ็ดเก่งมาก
แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่า ยอดฝีมือระดับเจ็ดจะมีพลังที่สามารถเปลี่ยนซากปรักหักพังให้กลับมาดีได้ แม้แต่วิชาฝืนธรรมชาติแบบนี้ก็ยังทำได้
พวกเขาคิดมาตลอดว่า ท่านอ๋องของพวกเขาเก่งที่สุดแล้ว
แต่พอมาเทียบกับพระชายา รู้สึกจะยังห่างกันเล็กน้อย
ไม่แปลกที่ทุกคนอยากทะลุไปถึงระดับเจ็ดให้ได้
“อาหน่วน…”
ผู้อาวุโสรองพยุงสุดยอดผู้อาวุโสเดินโซเซมาทางนี้
สุดยอดผู้อาวุโสสีหน้าเข้มงวด
ผู้อาวุโสรองกลับตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมา
“หัวหน้าเผ่า…หัวหน้าเผ่า…พลังท่านกลับมาแล้วเหรอ? งั้นความทรงจำก็กลับมาแล้วน่ะสิ”
“ผู้อาวุโสทุกคนแห่งเผ่าหยกฟังคำสั่งข้า เฝ้าห้องหลอมยาไว้ให้ได้ ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามไม่ให้ทุกคนเข้าออก สุดยอดผู้อาวุโสก็เช่นกัน”
“รับทราบๆ…” ผู้อาวุโสรองพยักหน้าแรงๆ
ผู้อาวุโสหกรีบพูดว่า “อาหน่วน หรือเจ้ายังอยากสังเวยอยู่อีกเหรอ? ไม่ต้องถอนคำสาปโลหิตแล้ว พวกเราไม่ต้องถอนแล้วนะ”
“ผู้อาวุโสหกขัดคำสั่ง ถอนออกจากตำแหน่งผู้อาวุโส นำตัวไปขังในคุก”
ชาวเผ่าหยกทยอยเดินเข้ามา รู้ว่ากู้ชูหน่วนคลายผนึก พลังกลับมาแล้ว ต่างก็ดีใจกันมาก
ได้รับคำสั่งจากนาง ทุกคนก็เข้าไปจับตัวผู้อาวุโสหกไว้
ผู้อาวุโสหกรีบพูดว่า “ปล่อยนะ ปล่อยข้า พวกเจ้าจับตัวข้าทำไม พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าหัวหน้าเผ่าจะทำอะไร นางจะสังเวยตัวเองเพื่อถอนคำสาปโลหิต ด้วยการคว้านเลือดจากหัวใจออกมาสังเวย คนที่พวกเจ้าควรห้ามเป็นนางต่างหาก”
“ไร้สาระ นำตัวลงไป”
“เย่จิ่งหาน…เย่จิ่งหาน…พวกเจ้าไปตีกันถึงไหนแล้ว รีบกลับมาเร็ว…”
