อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่890 ตัดใจ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่890 ตัดใจ
“ข้าเชื่อเจ้า” เย่จิ่งหานพูดอย่างหนักแน่น
กู้ชูหน่วนหัวเราะออกมา ใบหน้าอันงดงามนั้นเต็มไปด้วยความดูถูก
“เจ้ากลัวว่าข้าจะห้ามไม่ให้เจ้าสังเวย ถึงได้พูดจาใจร้ายแบบนั้นออกมา?”
“สังเวย? สังเวยอะไรกัน?” จอมมารถาม
ทุกคนไม่มีใครตอบเขา
เย่จิ่งหานอดทนกับความเจ็บปวด และถามต่อ “อาหน่วน เจ้าลืมคำสัญญาของเราไปแล้วเหรอ? เจ้าลืมคำสัญญาทุกอย่างที่เราเคยให้ไว้ในดินแดนเหนือสุดแล้วเหรอ?”
“นั่นก็แค่หลังจากข้าเสียความทรงจำ ก็แค่คำสัญญาหลอกๆที่ไม่เป็นจริง เรื่องทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว”
ผ่านไปแล้ว?
คำมั่นสัญญาความเป็นความตาย ผ่านไปได้ง่ายๆเลยงั้นเหรอ?
เย่จิ่งหานไม่อยากจะเชื่อ และไม่อยากยอมรับด้วย
“ขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าสังเวยเด็ดขาด”
“เจ้าเป็นใคร? มีสิทธิ์มาสั่งข้าด้วยเหรอ”
“ข้าเป็นสามีของเจ้า เป็นสามีตัวจริงเสียงจริง”
“ไร้สาระ เย่จิ่งหาน ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เจ้าไม่ได้สำคัญอะไรกับข้าเลย ทั้งชีวิตนี้ของข้าชอบแค่อี้เฉินเฟยเท่านั้น”
เย่จิ่งหานหน้าเสีย
จอมมารก็เช่นกัน
พวกเขาต่างก็เป็นบุคคลใหญ่โตและวิทยายุทธแข็งแกร่ง เกี่ยวกับเรื่องราวของกู้ชูหน่วน พวกเขาก็พอจะรู้มาบ้างเหมือนกัน
และรู้ว่าอี้เฉินเฟยเป็นคนสำคัญสำหรับนาง แต่พอนางพูดออกมาตรงๆแบบนี้ พวกเขาก็รู้สึกปวดใจเหมือนกัน
“ข้าบอกแล้วว่าขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าสังเวยเด็ดขาด” เย่จิ่งหานพูดย้ำ
“งั้นเจ้าก็ไปตายแล้วกัน”
กู้ชูหน่วนดวงตาเฉียบคม ตบฝ่ามือพิฆาตไปยังเย่จิ่งหาน
“เฮือก…”
เย่จิ่งหานบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว และยอมให้นางทำร้าย จะรับฝ่ามือพิฆาตนี้ไว้ได้ยังไง เขาถูกตบจนกระเด็นไปไกล กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“ท่านอ๋อง…ท่านเป็นยังไงบ้าง?”
“พระชายา ท่านทำเกินไปแล้วนะ ท่านอ๋องไม่ได้ทำอะไรผิดต่อท่านเสียหน่อย ท่านรู้ไหมว่าท่านอ๋องอาจจะตายได้เลยนะ?”
“ตายก็ตายเถอะ ก็แค่มดตัวหนึ่ง”
คำพูดใจร้ายแบบนี้ ทุกคนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าออกมาจากปากของกู้ชูหน่วน
เย่จิ่งหานเวียนหัวจะสลบอยู่แล้ว แต่กลับกัดฟันฝืนตัวเองไม่ให้หลับ
ตายก็ตายเถอะ ก็แค่มดตัวหนึ่ง…
นางอยากให้เขาตายขนาดนั้นเชียวเหรอ?
“พวกเจ้ามาจับตัวเขาโยนออกไป น่ารังเกียจ”
กู้ชูหน่วนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา
คนเผ่าหยกมองหน้ากันเลิ่กลั่ก นานมาก ผู้อาวุโสรองก็ถึงสั่งคนให้โยนตัวพวกเขาออกไป
“พระชายา ท่านทำเกินไปแล้วจริงๆ สักวัน ท่านจะต้องเสียใจกับการกระทำในวันนี้”
“จัดการลูกชายของคนที่ฆ่าพ่อแม่ของข้า ข้าไม่เหยียบเขาให้ละเอียดก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ผู้อาวุโสรอง ถ้าพวกเขายังพูดมากอยู่อีก ก็ฆ่าพวกเขาแล้วโยนให้หมากินเลย”
“ขอรับ”
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียอยากฆ่ากู้ชูหน่วนจริงๆ แต่คนเผ่าหยกเยอะเกิน บวกกับที่ท่านอ๋องไม่ไหวแล้ว จึงต้องยอมถูกพวกเขาไล่ออกมา
เย่จิ่งหานหนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆ
ก่อนจะสลบลงไปยังคงมองไปยังสายตาที่เย็นชาของกู้ชูหน่วน เหมือนกำลังรอนางเปลี่ยนใจ แต่กลับได้แค่สายตาที่ดูถูกของนาง
“เจี่ยงเสวีย…นำ…นำกำลังคนมา ห้ามไม่ให้นางสังเวย”
ถึงแม้จะใกล้ตายอยู่แล้ว เย่จิ่งหานก็ยังเป็นห่วงกู้ชูหน่วนอยู่
กู้ชูหน่วนหลับตาลงอย่างเจ็บปวดลับหลังทุกคน ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สายตานางก็กระจ่างขึ้น
เย่จิ่งหานไปแล้ว จอมมารก็ถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่สาว ทั้งที่พี่ไม่อยากทำร้ายเย่จิ่งหาน ทำไมถึงลงมือกับเขาหนักขนาดนั้นล่ะ?”
“เป็นเจ้า ตอนนั้นที่แย่งมุกมังกรข้า จอมมารที่ทำร้ายข้าจนบาดเจ็บสาหัส”
