อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่891 เป็นแค่หมากตัวหนึ่ง
จอมมารลูบเส้นผมดำขลับของตัวเองอย่างเขินอาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาว นี่พี่สาวกำลังจะพูดเรื่องแต่งงานกับข้าเหรอ?”
“ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าต่างหาก”
รอยยิ้มจอมมารชะงัก
“บัญชี? บัญชีอะไรกัน?”
“ท่านคงไม่ได้ลืมไปแล้วหรอกนะ ลืมเรื่องที่ท่านไล่สังหารข้า ทำร้ายข้า สุดท้ายฆ่าข้ายังไงแล้วเหรอ”
“เรื่องนี้…ตอนนั้นข้าอยากประชันวิทยายุทธกับเจ้า แต่เจ้าไม่ยอม ข้าเลยไล่ตามเจ้าไป และ…และข้าไม่เคยเจอคนที่วิทยายุทธแกร่งกว่าข้าขนาดนี้มาก่อน ก็ต้องสนใจในตัวเจ้าอยู่แล้ว แต่ข้ารับรองได้ว่า ข้าไม่เคยคิดจะแย่งมุกมังกรของเจ้าเลยนะ”
“นั่นสิ เจ้าไม่อยากแย่งมุกมังกรของข้า แต่เพราะเจ้า ข้าต้องเผชิญกับอันตราย เสี่ยงชีวิตมาหลายครั้ง คนสนิทรอบตัวก็ตายเพราะเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะข้าโชคดี เกรงว่าตอนนี้ข้าคงตายในมือเจ้าแล้ว”
เป็นเพราะนึกถึงเรื่องราวในอดีต จอมมารก็เลยเกาหัวแกรกๆอย่างรู้สึกผิด
“เรื่องพวกนี้ผ่านไปแล้วนี่? พวกเราคิดถึงเรื่องอนาคตดีกว่านะ”
“อนาคต? ข้าไม่มีอนาคตกับเจ้าหรอกนะ”
“พี่สาว พี่ลืมไปแล้วเหรอ พี่เคยบอกกับข้าว่า ขอแค่ข้าปลูกดอกพุดซ้อนทั้งภูเขาได้ พี่ก็จะแต่งงานกับข้า ตอนนี้ข้าปลูกได้แล้ว พี่ดูสิ นี่เป็นดอกพุดซ้อนที่ข้าปลูกเองกับมือ”
จอมมารเอาดอกพุดซ้อนออกมาจากเสื้ออย่างระมัดระวัง
กลิ่นดอกไม้โชยไปทั่ว ดึงดูดใจคน สีขาวเป็นสีแห่งความบริสุทธิ์ แค่ได้มอง ก็ทำให้คนสดชื่นแล้ว
ใบหน้าอันหล่อเหลาของจอมมารยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา
ดอกพุดซ้อนที่เขาปลูกออกดอกสวยมาก และดอกตูมกับรูปทรงก็สวยกว่าดอกพุดซ้อนทั่วไปมาก ดูออกว่าเขาใช้ใจดูแลมันมากแค่ไหน
จอมมารรอให้กู้ชูหน่วนชมเขา
เพราะยังไงการที่จะปลูกดอกพุดซ้อนในระยะเวลาสั้นๆไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และคนอื่นก็คงจะทำไม่ได้ด้วย
แต่ทว่ากู้ชูหน่วนสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความสุขเหมือนที่เขาคิดเอาไว้
“พี่สาว พี่ไม่ชอบเหรอ? ข้าเอามาน้อยเกินไปหรือเปล่า ไป ข้าพาพี่ไปที่เผ่าปีศาจ ที่นั่นมีต้นดอกพุดซ้อนเยอะมากเลยนะ สวยตระการตามาก ของที่ใช้ในงานแต่งของพวกเรา ข้าเตรียมไว้หมดแล้ว ถ้าพี่ขาดอะไรก็ลองไปดู ข้าจะสั่งให้คนเตรียมมาอีก”
กู้ชูหน่วนสะบัดมือเขาออก พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ซือโม่เฟย คนที่ตกลงจะแต่งงานกับเจ้า คือกู้ชูหน่วนที่เสียความทรงจำไป ไม่ใช่ข้า”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ พวกเจ้าสองคนก็คนเดียวกันนี่?”
“ไม่ใช่ ข้ามีความทรงจำทั้งหมด และนาง เป็นแค่คนที่เสียความทรงจำไป”
จอมมารส่ายหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าชะงักค้าง “พี่สาว พี่อย่าพูดแบบนั้นสิ ตอนนี้พี่ไม่อยากแต่งงานกับข้าเหรอ? ถ้าพี่ไม่อยากแต่งตอนนี้ ข้ารอพี่ได้นะ”
“เห็นแก่ที่เจ้าช่วยข้าไว้หลายครั้ง เจ้าไปเถอะ อย่ากลับมาที่เผ่าหยกอีก ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า”
“ไป? ไปที่ไหน? พี่สาวอยู่ไหน ข้าก็จะอยู่ตรงนั้นด้วย”
“เจ้าอยากให้ข้าพูดให้ชัดเจนหรือไง?”
“อะ…อะไรนะ…”
“ตั้งแต่ต้นจนจบ ข้าก็แค่หลอกใช้เจ้าเท่านั้น หลอกใช้เจ้าที่เป็นจอมมาร หลอกใช้อำนาจระดับหกของเจ้า หลอกใช้ความรู้สึกของเจ้า หลอกใช้ทุกอย่างของเจ้า เจ้าในสายตาของข้า ก็แค่หมากตัวหนึ่ง และตอนนี้ หมากตัวนั้นก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”
จอมมารยังคงยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มนั้นกลับชะงักค้าง
“ข้าไม่เชื่อหรอกนะ พี่บอกว่าจะปกป้องข้า ปกป้องข้าตลอดชีวิต”
“ข้าไม่พูดแบบนั้น เจ้าจะรักข้าได้ยังไง”
“ตอนนั้นพี่ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของข้าเลย”
“เป็นถึงจอมมาร มีดวงตาสีแตกต่างกันข้างละสี บนโลกนี้ใครจะไม่รู้จักบ้าง?”
