อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่892 ยกตำแหน่ง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่892 ยกตำแหน่ง
กู้ชูหน่วนพูดต่อ “ข้าหลอกเจ้า แต่เจ้าก็เคยฆ่าข้า พวกเราเจ๊ากันแล้ว ก่อนที่ข้าจะยังไม่เปลี่ยนความคิด รีบไสหัวออกไปจากเผ่าหยกซะ”
“ข้าไม่เชื่อหรอกนะ พี่สาว ที่เย่จิ่งหานบอกว่าสังเวยเมื่อกี้คืออะไร? พี่จะสังเวยตัวเองเพื่อหลอมมุกมังกรใช่หรือไม่”
ทุกคนในเผ่าหยกตกใจกันหมด
หัวหน้าเผ่าจะเสียสละตัวเอง เพื่อหลอมมุกมังกรเหรอ?
การหลอมมุกมังกรล้มเหลวแล้วไม่ใช่เหรอ?
และหัวหน้าเผ่าไม่ได้มีร่างหยินหยางบริสุทธิ์ จะหลอมมุกมังกรได้ยังไง?
มีเพียงสุดยอดผู้อาวุโสพวกเขาที่รู้
พวกเขาอดไม่ได้มองไปยังจอมมาร
จอมมารอึ้ง แต่ยังไงก็เป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ จิตใจก็ถือว่าละเอียดอ่อนมาก
จอมมารเดินเข้าไป ใบหน้าอันหล่อเหลามีความตึงเครียด “ข้าเดาถูกแล้วใช่หรือไม่ เจ้าตั้งใจทำให้เย่จิ่งหานโกรธ พูดทำร้ายจิตใจของเย่จิ่งหาน ก็เพื่อให้เย่จิ่งหานตัดใจจากเจ้า เจ้าแทงเขา บาดแผลดูเหมือนน่าหลัว แต่ความจริงแล้วเลี่ยงจุดสำคัญของเขาไป เจ้าตบเขาด้วยฝ่ามือพิฆาต ดูเหมือนจะแรง แต่ความจริงแล้ว เจ้ากำลังช่วยเขาบีบเลือดเสียในตัวเขาออกมา ใช่หรือไม่?”
“เจ้าบอกว่าเจ้าแค่หลอกใช้ข้า ข้าเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง ความจริงแล้ว เจ้าไม่อยากลากข้าเข้ามาเกี่ยวด้วย ไม่อยากให้ข้าเสียใจ ดังนั้นถึงได้คิดหาวิธีบีบข้าออกไป”
จอมมารว่าแล้ว ไม่รู้ว่านึกถึงอะไร สีหน้าเขาซีดเซียวขึ้นมา ร่างกายสั่นเทา
“รวมถึงดอกพุดซ้อนที่เจ้าให้ข้าปลูก เจ้าไม่ได้อยากแต่งงานกับข้า แต่อยากไล่ข้าไป…แต่เจ้าคิดไม่ถึงว่า ข้าจะปลูกต้นพุดซ้อนได้ทั้งภูเขาเร็วขนาดนั้น”
มองดูใบหน้าที่เสียใจ เศร้าโศก เจ็บปวดและโกรธของจอมมาร กู้ชูหน่วนก็กระตุกยิ้ม อยากเถียงกลับ แต่ก็ไม่รู้จะเถียงกลับยังไง
นางรู้ว่าซือโม่เฟยไม่ได้โง่เหมือนที่นางคิด
“การถอนคำสาปโลหิตไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าคนเดียว ทำไมเจ้าถึงต้องทำให้ตัวเองเหนื่อยขนาดนั้น? เจ้าสังเวยไป คำสาปโลหิตจะถอนได้จริงเหรอ? เจ้าลืมเรื่องอี้เฉินเฟยกับไป๋จิ่นไปแล้วหรือไง?”
“หัวหน้าเผ่า ที่จอมมารพูดมาเป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“ถ้าหัวหน้าเผ่าต้องเสียสละชีวิต พวกเราไม่ต้องถอนคำสาปโลหิตก็ได้”
ทุกคนในเผ่าหยกต่างก็ไม่ยอมกัน
กู้ชูหน่วนยิ้มกว้าง นางเดินไปตรงหน้าจอมมาร กิริยาท่าทางเหมือนเมื่อก่อน ขนาดนั้นน้ำเสียงยังเหมือนเมื่อก่อนเลย
“อาโม่ เจ้าฉลาดกว่าที่พี่คิดไว้ พี่ปิดบังอะไรเจ้าไม่ได้เลยนะ”
“ข้าไม่ยอมให้พี่สังเวยหรอกนะ”
“ได้ งั้นพี่ไม่สังเวยก็ได้”
จอมมารอึ้ง
ทุกคนในเผ่าหยกก็อึ้งเหมือนกัน
พวกเขาคิดว่าจะต้องใช้เวลาโน้มน้าวไม่ให้นางสังเวย ไม่คิดว่านางจะตอบตกลงเร็วขนาดนี้
ดวงตาสีฟ้าข้างหนึ่งสีม่วงข้างหนึ่งของจอมมารครุ่นคิด
กู้ชูหน่วนพูดต่อว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าคว้านเลือดจากหัวใจตัวเอง เสียสละตัวเองก็จะสามารถหลอมมุกมังกรได้ จนกระทั่งหลังจากที่ความทรงจำของข้ากลับมาแล้ว ข้าถึงรู้ว่า ความจริงแล้ว…วิธีนี้ไม่ได้ผล ไม่มีทางได้ผลด้วย ข้าจะเสียสละชีวิตของตัวเองไปทำไมล่ะ”
จอมมารยังคงไม่เชื่อ
“งั้นทำไมเจ้าต้องทำร้ายเย่จิ่งหานด้วย?”
“แม่ของเย่จิ่งหานฆ่าพ่อแม่ของข้า ทำให้ข้าต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า สำหรับเขา ข้ายังรู้สึกข้องใจ”
“เป็นแบบนั้นจริงเหรอ?” ทำไมเขารู้สึกเรื่องมันไม่ง่ายอย่าที่นางว่ามาล่ะ
“ไม่งั้นเจ้าคิดว่าอะไรล่ะ เจ้าปลูกต้นดอกพุดซ้อนไว้ทั้งภูเขาไม่ใช่เหรอ? ไป พาข้าไปดูหน่อย ข้าอยากเห็นดอกพุดซ้อนที่บานเต็มภูเขาจัง อยากดูว่าจะสวยแค่ไหนกันเชียว”
พูดถึงดอกพุดซ้อน ใจที่ร้อนรนของจอมมารก็ใจเย็นลง
เขากำลังจะพานางไป ไม่คิดว่ากู้ชูหน่วนใช้โอกาสตอนที่เขาใจเย็นลง กดจุดทั้งตัวของเขา
พอเขาไหวตัวทัน ร่างกายก็ถูกกดจุดไว้หมดแล้ว ไม่มีทางคลายออกได้ด้วย ทำได้แค่มองกู้ชูหน่วนอย่างหวาดกลัว ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี
“พี่สาว พี่จะทำอะไรน่ะ?”
“อาโม่เด็กดี พี่รู้ว่าเจ้ามีจิตใจละเอียดอ่อน ฉลาดเฉลียว และรู้ว่าเจ้าดีต่อพี่ พี่ก็ไม่อยากทำร้ายเจ้าเหมือนกัน”
“คลายจุดให้ข้าเดี๋ยวนี้เลย เร็ว…”
“จุดของเจ้านอกจากให้ข้าคลายออกแล้ว ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครคลายออกให้เจ้าได้ รวมไปถึงสุดยอดผู้อาวุโส ชาตินี้ได้รู้จักกับเจ้า เป็นโชคดีของข้า ถ้ามีชาติหน้า หวังว่าพวกเราจะยังเป็นเพื่อนกันได้อีก”
“ไม่ เจ้าห้ามสังเวยเด็ดขาดนะ สังเวยไปก็อาจจะหลอมมุกมังกรไม่ได้นะ เจ้าจะสละชีวิตไปเปล่าๆงั้นเหรอ”
“สิ่งที่หลอมได้ มีเพียงเลือดจากหัวใจของข้า ก่อนหน้านี้ที่ไม่สำเร็จ ก็เพราะว่าขาดเลือดจากหัวใจของข้า”
“ใครบอกกัน ลากหัวมันมาสิ” จอมมารตะคอก
เขาพยายามคลายจุดออก แต่ทำยังไงก็ไม่ได้ ทำได้แค่มองคนอื่นๆในเผ่าหยกด้วยสายตาขอร้อง
“หัวหน้าเผ่าของพวกเจ้าจะสละชีพไปทำเรื่องที่ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ พวกเจ้าไม่คิดจะห้ามหน่อยเหรอ?”
ผู้อาวุโสเผ่าหยกอยากห้าม กู้ชูหน่วนกลับยกป้ายประกาศิตหัวหน้าเผ่าขึ้นมาแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ตั้งแต่วันนี้ไป ตำแหน่งหัวหน้าเผ่าหยกเป็นของผู้อาวุโสใหญ่”
