อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่893 ตาย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่893 ตาย
“หัวหน้าเผ่า…”
ทุกคนไม่ยอม
ตั้งแต่อดีต หัวหน้าเผ่าทุกรุ่นจะมอบให้ธิดาเทพตลอด ไม่เคยมอบให้ผู้อาวุโสมาก่อน
และพวกเขาก็ยอมรับแค่นางเป็นหัวหน้าเผ่าด้วย
ขนาดผู้อาวุโสใหญ่เองยังปฏิเสธ
กู้ชูหน่วนกวาดตามองทุกคน แล้วพูดว่า
“ความหมายของการอยู่ของเผ่าหยกคืออะไร? คือการรวบรวมมุกมังกรทั้งเจ็ด ถอนคำสาปโลหิต ให้คนในเผ่าไม่ต้องแบกรับกับความเจ็บปวดจากคำสาปโลหิต พวกเราเผ่าหยกผ่านมาหลายพันปีแล้ว ต้องสละเลือดและชีพของคนในเผ่านับไม่ถ้วน กว่าจะรวมมุกมังกรทั้งเจ็ดมาได้ ตอนนี้ขาดอีกแค่สิ่งเดียว หากยอมแพ้ไม่ทำต่อ งั้นการเสียสละหลายพันปีของเผ่าหยก จะเสียสละไปเปล่าๆงั้นเหรอ?”
“ถ้าส่วนผสมชนิดสุดท้ายเป็นเลือดจากหัวใจของท่าน พวกเราไม่ถอนคำสาปโลหิตแล้วก็ได้” ชาวเผ่าหยกตะโกนเสียงดัง
“ใช่ พวกเจ้าไม่ถอนคำสาปโลหิตแล้วก็ได้ แต่ลูกของพวกเจ้าล่ะ ลูกหลานในอนาคตของพวกเจ้าอีกล่ะ? หรือพวกเจ้าอยากให้ลูกหลานของพวกเจ้าต้องแบกรับกับความเจ็บปวดจากคำสาปโลหิตไปตลอดชีวิต?”
นางพูดความจริงที่น่าสะเทือนใจออกมา ทุกคนสีหน้าซีดเซียวกันหมด
พวกเขาก็ไม่อยาก
คำสาปโลหิตเจ็บปวดมากจริงๆ ใช้คำว่าตายทั้งเป็นยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ขอแค่ถอนคำสาปโลหิตได้ ให้พวกเขาเสียสละอะไรก็ได้
แต่ว่า…การเสียสละทำไมต้องให้หัวหน้าเผ่าสละชีพด้วยล่ะ?
“เผ่าหยกยกตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้แค่ธิดาเทพเท่านั้น นั่นเป็นเพราะเลือดจากหัวใจของธิดาเทพสามารถหลอมมุกมังกรได้ หลายพันปีก่อน จุดจบของธิดาเทพก็ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”
“หัวหน้าเผ่า…”
“ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก ก็ต้องรับภาระหน้าที่นี้ไว้ ไม่เพียงแต่เพื่อพวกเจ้า และเพื่อลูกหลานของชาวเผ่าหยกด้วย พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแทนพวกเขา”
กู้ชูหน่วนเอาป้ายประกาศิตหัวหน้าเผ่าให้ผู้อาวุโสใหญ่เองกับมือ
“ต่อไปผู้อาวุโสใหญ่จะเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เรื่องทุกอย่างในเผ่าหยกส่งมอบให้ผู้อาวุโสใหญ่จัดการต่อ”
ผู้อาวุโสใหญ่พูดอย่างเกรงกลัว “หัวหน้าเผ่า ข้า…เกรงว่าข้าจะทำไม่ได้หรอก”
“เจ้าทำไม่ได้ก็ต้องได้ ต่อไปเผ่าหยกก็ฝากเจ้าดูแลด้วย ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”
ผู้อาวุโสหกใช้โอกาสตอนที่ทุกคนกำลังเศร้า สะบัดตัวออกจากคนที่จับตัวเขาไว้ แล้วตะโกนว่า “ถ้าคำสาปโลหิตเผ่าหยกต้องใช้ชีวิตเจ้าถึงจะถอนได้ พวกเราไม่มีทางสบายใจแน่นอน เจ้าจะสังเวยไม่ได้นะ”
“หัวหน้าเผ่า…พวกเรามาหาทางอื่นกันเถอะนะ”
ชาวเผ่าหยกไม่น้อยต่างก็พูดตาม
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น “คิดหาทางอีกงั้นเหรอ? ถ้ามีวิธีจริงๆ เผ่าหยกก็ไม่ต้องแบกรับความทรมานจากคำสาปโลหิตมานานหลายพันหรอก”
จอมมารตะคอกอย่างโมโห “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าสังเวย ถ้าเจ้าจะสังเวย ข้าจะไม่มีทางให้อภัยเจ้าไปตลอดชีวิต”
“ขอโทษด้วยนะ…อาโม่ พี่อยากให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลและตามใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อน”
กู้ชูหน่วนว่าแล้ว ก็ใช้ดาบเสียบลงไปแรงๆ สองมือประสานกัน สร้างม่านอาคมขนาดใหญ่ขึ้นมา ครอบทุกคนในเผ่าหยกเอาไว้ในม่านอาคมทั้งหมด
“ผู้อาวุโสใหญ่ ฝากดูแลจอมมารด้วยนะ”
“หัวหน้าเผ่า ท่านจะไปไหน?”
“หลอมมุกมังกร”
กู้ชูหน่วนเดินไปที่ห้องหลอมยาโดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีก ไม่ว่าคนด้านหลังจะร้องไห้และห้ามแค่ไหน
และไม่สนใจว่าจะมีคนพยายามออกจากม่านอาคมแต่ออกมาไม่ได้
