อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่894 เก็บวิญญาณไว้

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่894 เก็บวิญญาณไว้
สุดยอดผู้อาวุโสถอนหายใจ

“ม่านอาคมที่ยอดฝีมือระดับเจ็ดสร้างไว้ พวกเจ้าออกไปไม่ได้หรอก”

อย่าว่าแต่เขาบาดเจ็บสาหัสเลย

ถึงเขาจะอยู่ในตอนที่แข็งแรงที่สุด ก็ไม่สามารถออกไปได้หรอก

“งั้นจะทำยังไง? จะยอมหัวหน้าเผ่าตายเหรอ? ไม่ได้นะ พวกเราทำไม่ได้”

ผู้อาวุโสหัวหน้าเผ่ากับพวกลูกศิษย์ร่วมมือกัน รวบรวมกำลังที่ตัวเองมีทั้งหมดไว้ด้วยกัน หวังอยากจะทำลายม่านอาคมของกู้ชูหน่วน

ทุกคนในเผ่าร่วมมือร่วมใจกันแล้ว แต่พลังนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

พลังนี้ไม่ด้อยไปกว่ายอดฝีมือระดับเจ็ดเลย

แต่ทว่าไม่ว่าพวกเขาจะทำยังไง ม่านอาคมนั้นก็เหมือนกับม่านอาคมเหล็ก ทำลายยังไงก็ทำลายไม่ได้

“ขอร้องสุดยอดผู้อาวุโสแนะนำ ทำยังไงถึงจะออกจากม่านอาคมนี้ได้”

“ออกไม่ได้หรอก นอกจากหนึ่งในพวกเราจะมียอดฝีมือระดับเจ็ด คนที่เป็นระดับเจ็ดเท่านั้นถึงจะทำลายม่านอาคมของระดับเจ็ดเหมือนกันได้ ไม่งั้นถึงแม้พวกเจ้าทุกคนจะรวมพลังกันก็ไม่สามารถทะลุไปถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ดได้หรอก และทำลายม่านอาคมนี้ไม่ได้ด้วย”

อาหน่วนนึกถึงข้อนี้ได้ ดังนั้นถึงได้สร้างม่านอาคมนี้ขึ้นมา

ม่านอาคมนี้มีเพียงระดับเจ็ดเหมือนกันถึงจะทำลายได้

ทุกคนไม่เชื่อ ยังคงพยายามต่อไป

พวกเขารู้ว่า ถ้าทำลายม่านอาคมนี้ไม่ได้ หัวหน้าเผ่าของพวกเขาก็จะจากพวกเขาไปตลอดกาล

และพวกเขาไม่อยากให้หัวหน้าเผ่าตาย

สุดยอดผู้อาวุโสนั่งขัดสมาธิ หมุนเวียนกำลังภายใน พยายามรักษาบาดแผลให้ตัวเอง

อาจเพราะรีบรักษาตัวเองเกินไป เร็วแต่ไม่บรรลุเป้าหมาย สุดยอดผู้อาวุโสกระอักเลือดออกมา กระเด็นไปยังจอมมารที่ถูกกดจุดตรงหน้าเขา

จอมมารใจร้อน เขาอยากจะทลายออก แต่ไม่ว่าเขาจะทำยังไง แม้แต่จุดเดียวก็ยังคลายไม่ออก

เขาพูดอย่างร้อนใจว่า “พี่สาวเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เจ้ายังไม่รีบมาช่วยข้าคลายจุดนี่อีก”

“หัวหน้าเผ่ากดจุดทั้งตัวของเจ้า จะให้โอกาสพวกข้าคลายง่ายๆได้ยังไง”

“ตาแก่ ถ้าพี่สาวตายไปจริงๆ ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ และจะไม่ปล่อยเผ่าหยกไปด้วย”

“เพี้ยงๆ…”

ผู้อาวุโสกับพวกลูกศิษย์เผ่าหยกต่างก็ถูกม่านอาคมทำร้าย ถูกม่านอาคมดีดกลับมา บาดเจ็บสาหัสจนลุกไม่ขึ้น

พวกเขายิ่งใช้แรงทลายมากเท่าไหร่ ม่านอาคมก็ดีดกลับมาแรงมากเท่านั้น

ถึงแม้จะไม่ถึงกับคร่าชีวิตของพวกเขา แต่กลับทำให้กำลังภายในของพวกเขาลดลงไปมาก

ทุกคนจึงต้องฝากความหวังไว้ที่สุดยอดผู้อาวุโส

สุดยอดผู้อาวุโสตบขาตัวเองอย่างเสียใจ

เขาที่อายุจะร้อยปีแล้ว กลับร้องโวยวายอย่างไม่สนใจบุคลิกครั้งแรก

“ไม่มีประโยชน์…ไม่มีประโยชน์…ทีแรกข้ายังสามารถเก็บวิญญาณของนางไว้ได้ แต่ข้าบาดเจ็บสาหัส ไม่มีพลังที่จะช่วยนางเก็บไว้ได้แล้ว”

“เจ้าเล่ามาให้ละเอียดเลยนะ”

จอมมารตะคอกออกมา

ตอนนี้ใบหน้าของเขานอกจากแรงพิฆาตแล้วก็คือความกังวล ไม่มีความสง่างามและสบายๆเหมือนเมื่อก่อนอีก

“ที่ข้าจำศีลภาวนาอยู่ตลอด ก็เพื่อหาวิธีการ ถ้าอาหน่วนคว้านเลือดจากหัวใจมาสังเวย ข้าจะรักษาชีวิตของนางไว้ได้หรือไม่”

“หลังจากที่ข้าจำศีลภาวนามาสิบปี ผลที่ได้คือ การคว้านเลือดจากหัวใจไม่มีทางรักษาได้ นางจะต้องตายแน่นอน แต่ข้าสามารถใช้พลังที่มีเก็บวิญญาณให้นางได้ เพื่อรอให้นางเกิดใหม่อีกครั้ง”

“เก็บวิญญาณไว้? เก็บไว้ยังไง? นางจะเกิดใหม่อีกครั้งยังไง?”

“วิธีการเกิดใหม่ข้ายังคิดไม่ออก แต่ข้ารับรองว่า ขอแค่ยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกขึ้นไปใช้พลังทั้งหมดและชีวิตของตัวเอง จะต้องเก็บวิญญาณของนางไว้ได้แน่นอน ขอแค่เก็บวิญญาณไว้ได้ นางก็จะมีโอกาสเกิดใหม่อีกครั้ง”