อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 16 ฮาคัว ชิราคาวะ และหนัง

ตอนที่ 16 ฮาคัว ชิราคาวะ และหนัง

ชีวิตประจำวันอันใหม่ของฉันเริ่มเข้าที่เข้าทาง

ในช่วงเช้าก็จะออกกำลังแล้วอ่านหนังสือ ในช่วงบ่ายก็จะพูดคุยกับยัยพวกจัสติสครูเซเดอร์ที่วนเวียนกันมาหา

ช่วงที่ว่างก็จะดูหนังละครต่างประเทศที่เรมะกับพวกนักวิจัยแนะนำ….ทว่าวันนี้มันมีอะไรต่างออกไปนิดหน่อย

「นี่ชิราคาวะ」

「หืม? 」

「ทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ」

ไม่รู้เพราะอะไรแต่คุณหมออย่างชิราคาวะมาอยู่ที่ห้องฉันเฉย

ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนโซฟาห่างจากฉันหนึ่งช่วง เส้นผมสีขาวของเธอถูกมัดรวบเป็นมวยเอาไว้ เหมือนเธอตั้งใจจะไปเปิดเครื่องเล่นวิดีโอที่ตั้งไว้ในห้องขังของฉัน

「ก็เพราะมีเวลาว่างเลยมาพักสักหน่อยไง」

「หา……」

「หน้าที่ของฉันคือดูแลคนที่อยู่ที่นี่….แล้วพอดีว่าช่วงนี้พวกเขาทำงานกัน ฉันที่นั่งรอในห้องก็เบื่อ เลยตัดสินใจว่ามานั่งเล่นในนี้ดีกว่าน่ะ」

「ออกไป๊ เดี๋ยวเธอก็โดนไล่ออกหรอก」

「เอาเถอะน่า หน้าที่ส่วนหนึ่งฉันก็ต้องดูแลสุขภาพจิตนาย คงแถๆ ไปได้แหละ อ๊ะฉันเอาพวกขนมมาด้วยนะ สักหน่อยไหม」

คิดเหรอว่าจะล่อฉันได้ด้วยขนม?

แต่ไหนๆ ก็พกมาแล้วถือว่าเป็นน้ำใจคงไม่เป็นไรมั้ง

「นายนี่เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ จังนะ」

「หมายความว่าไง? 」

ชิราคาวะดูอะไรบางอย่างในมือถือแล้วพูดออกมาอย่างสนุกสนาน

เป็นที่ชื่นชอบนี่อะไรฟะ?

「 ไอ้นี่มันคือ ทมิสเตอร์น่ะ ส่วนตรงนี้คือสิ่งที่พวกสาวๆ ทมิสเอาไว้」

@เรด

＃อัศวินดำคุง

วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะ อัศวินดำคุง!

@เยลโล่

＃อัศวินดำคุง

＃ตั้งตี้เรียน

ทั้งที่จะไปสอน กลับถูกสอนแทนซะงั้น ต้องพยายามกว่านี้แล้วสิ

@บลู

＃อัศวินดำคุง

＃อัศวินมะหมาคุง

อัศวินดำคุงวันนี้ U・ω・U

【รูป】

พอเห็นโพสต์ของเรด เยลโล่ บลู ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

「ฟิลเหมือนบันทึกประจำวันสินะ……」

「ก็ประมาณนั้นแหละ มันเป็นสิ่งที่ประชาชนภายนอกต้องการด้วยแหละนะ เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือและความเข้าถึงง่ายขององค์กร แต่รูปน้องหมานี่….ดูคล้ายๆ ใครสักคนนะ ฮ่าๆๆ 」

เรด เยลโล่ก็ไม่อะไรมากหรอก แต่ทำไมบลูมารูปน้องหมาด้วยล่ะ?

น้องหมาหน้าบูดบึ้ง ขนสีขาวดำนั่นมันอะไรกันฟะ

ยัยนี่เลี้ยงเอาไว้เหรอ?

「……ถ้าพวกเธอเห็นว่าดีก็แล้วไป」

「เอ๋ ไม่โกรธเหรอ? 」

「ก็ฉันติดอยู่ข้างในนี้ในฐานะวายร้ายที่แพ้ให้กับจัสติสครูเซเดอร์ หากเรมะสั่งหรือบอกให้ทำอะไรพวกเธอที่เป็นลูกน้องก็คงทำตามแหละ นอกจากนี้ฉันก็ไม่ใช่ประเภทที่จะโกรธกับอะไรแบบนี้สักหน่อย」

「……น่าเบื่อชะมัด เอาเถอะถ้านายว่างั้นก็ช่วยไม่ได้」

ว่าแต่ทมิสเตอร์มันสนุกขนานนั้นเลยเหรอ

เนื่องจากฉันไม่เคยมีโทรศัพท์อะไรกับเขามาก่อน ทมิสเตอร์ก็เลยเป็นแค่สิ่งที่ฉันเคยได้ยินมาเฉยๆ

「นั่นสินะ อยากดูหนังหรือเปล่า? ไหนๆ มาก็มาแล้วถือว่าได้สำรวจชีวิตประจำวันของนายด้วยตาตัวเองเลยละกัน」

「เธอเนี่ยน้า……」

……ช่วยไม่ได้สินะ

ฉันถอนหายใจแล้วเลือกว่าจะดูเรื่องไหนดี

เมื่อวานเรมะกับพวกนักวิจัยเอาหนังมาให้ฉัน 3 เรื่อง

……มีคำอธิบายสั้นๆ ในแต่ละเรื่องให้ฉันอ่านด้วย

ไหนดูซิ?

＞1นักบัญชีสายเทพ!!『อัจฉริยะคนบัญชีเพชฌฆาต』

2 บวกให้ยับๆ 『ดราก้อนบอล ซูเปอร์: โบรลี่』

3 เรื่องราวอบอุ่นหัวจายยยย 『เดดพูล』

แนวอัคชั่นบู้งั้นเหรอ

เรื่องแรกแนะนำโดยเรมะ ส่วนอันอื่นเป็นของพวกนักวิจัย

1นักบัญชีสายเทพ!!『อัจฉริยะคนบัญชีเพชฌฆาต』

＞2 บวกให้ยับๆ 『ดราก้อนบอล ซูเปอร์: โบรลี่』

3 เรื่องราวอบอุ่นหัวจายยยย 『เดดพูล』

อนิเมะสินะ

ถ้าเป็นดราก้อนบอลก็พอรู้จักอยู่บ้าง

ไอ้ที่มันดังเพราะพลังคลื่นเต่าหรือเปล่านะ?

「เอ๋? ไอนี่แปลกๆ นะ? 」

พอฉันเอาเรื่องที่ 3 ออกมาดู ฉันว่าคำอธิบายกับเรื่องมันแปลกๆ นะ

อะไรเนี่ย『ไอแลน』……?

ดูจากชื่อเรื่องฉันว่าคงใส่มาผิดแน่ๆ ……。

「งั้นเอาอันนี้แล้วกัน」

ฉันเลือกเรื่องนั้น แล้วกดเล่น

แสงจากหน้าจอฉายออกมา ราวกับเป็นสัญญาณว่าหนังจะเริ่มแล้ว

「เลือกอะไรไปเหรอ? 」

「เรื่องที่เขียนว่าไอแลนน่ะ」

ไม่รู้ว่าเป็นหนังแบบไหนเหมือนกัน

แต่ดูท่าจะเป็นหนังเก่า เอาเถอะถ้าพวกนั้นแนะนำมาก็คงดีระดับหนึ่งแหละ

「ถ้างั้น ฉันขอนั่งอยู่ข้างๆ นายละกัน」

***

「นี่ คัตซึนนายจะรู้สึกยังไงเหรอถ้ารู้ว่าตัวเองมาร่างโคลน? 」

อยู่ดีๆ ชิราคาวะก็ถามกับฉันระหว่างหนังกำลังถึงช่วงไคลแม็กซ์

「อยู่ดีๆ ก็ถาม อะไรของเธอ」

「ก็แบบ พอดูหนังเรื่องนี้แล้วอยากถามขึ้นมาน่ะ」

「……」

ก็จริงว่าหนังมันมีธีมของการสร้างร่างโคลนขึ้นมา

นั่นสินะ เนื้อหาที่มันอยากจะชูก็ชวนให้คิดเล่นๆ เหมือนกันว่าจะเป็นแบบไหนกัน

「เธอนี่ก็ถามอะไรแบบนี้ได้เนอะ คิดง่ายๆ เลยนะ หากร่างโคลนมีความคิดแบบเดียวกับฉัน ฉันว่ามันต้องจ้องจะมาแทนที่ฉันแน่นอน」

「ฮ่าๆ นั่นสิเนอะ」

ดังนั้นฉันจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อจัดการมัน

「อย่าบอกนะว่าที่ถามนี่คือการตรวจสอบอาการทางจิตของฉัน? 」

「ไม่หรอก แค่อยากถามเฉยๆ 」

ชิราคาวะกำลังจับจ้องไปยังหนังที่เข้าฉากสะเทือนอารมณ์

สายตาของเธอไม่ได้จ้องมาทางฉัน

「ถ้าฉันอยู่ในตำแหน่งนั้น ฉันคงรู้สึกเสียใจพอสมควรเลยหากรู้ว่าตัวเองจะถูกกำจัดออกไป」

「เธอเป็นร่างโคลนหรืออะไรทำนองนั้นหรือไง?!」

「อรรถรส……」

อะไรของหล่อน

มาพูดให้ชวนเข้าใจผิดซะได้

「……」

「……」

「ที่จริงแล้วฉันมีพี่สาวอยู่น่ะ」

เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

ฉันเลยอดไม่ได้ที่ต้องหันไปมองหน้าเธออีกรอบ แววตาของเธอดูจะเปลี่ยนไปแบบแปลกๆ

「ถ้าจะให้พูด ต้องบอกว่าเป็นพี่สาวต่างแม่น่ะ……แต่เธอประสมความสำเร็จในชีวิตแบบเหนือขั้นเลย」

「เธอเองก็อายุพอๆ กับพวกฉันแถมยังเป็นหมอได้ แค่นี้ก็สุดยอดแล้วไหม」

「อันที่จริงฉันโกหกเรื่องอายุ」

「หา!? 」

「เก็บไว้เป็นความลับด้วยล่ะ」

เธอเอานิ้วชี้ไปที่ปากของเธอพร้อมกับรอยยิ้ม

นี่เธอโกหกเรื่องอายุของเธอเหรอ หมายความว่าเธอแก่กว่าฉันสินะ?

แอบตกใจเลยวุ้ย….

「ฉันน่ะแตกต่างจากกับพี่คนละโลกเลย เมื่อเทียบกับเธอแล้วความสามารถของฉันมีแต่จะถดถอยลงทุกวันๆ …พ่อกับแม่ของฉันก็เลยรู้สึกผิดหวังในตัวฉันน่ะ」

「……แล้วนี่พวกเธอไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ……? 」

「……ไม่เลย ฉันยังไม่เคยเจอเธอตรงๆ มาก่อนเลยสักครั้ง และทั้งชีวิตนี้คงไม่มีทางได้เจอแล้วมั้ง」

ครอบครัวเธอจะซับซ้อนไปไหม……!?

「แย่เลยนะ ต้องมาเจออะไรแบบนี้……」

「ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า พวกเขาไม่ได้สนใจถึงการดำรงอยู่ของตัวฉันด้วยว้ำ แบบนี้คงจะดีกว่ามั้ง ยังไงครอบครัวมันก็มีประเภท」

「……อ้า เรื่องนั้นฉันเห็นด้วย」

พอนึกมาถึงตอนนี้ ฉันยังไม่รู้เรื่องราวของยัยนี่เท่าไหร่

ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ก็มาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เรียกชื่อฉันด้วยวิธีแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร

อย่างน้อยๆ ก็เป็นคนที่ฉันอยากพูดคุยด้วยอ่านะ….

「ต้องบอกว่ายังไงดีล่ะ ใจฉันอยากจะเจอกับพี่ที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่สุดท้ายคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ」

「……ถ้าสักวันได้เจอกันคงจะดี」

「คิดงั้นเหรอ? ทว่าถึงได้เจอกันจริงๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าต้องทำตัวยังไงดีจะไหวเหรอ? 」

「ไม่เป็นไรหรอก ถึงตอนนั้นเดี๋ยวเธอก็รู้เอง」

ไม่รู้ทำไมชิราคาวะถึงหัวเราะกับคำพูดของฉัน

มันไม่ได้เป็นการเย้ยอะไร ก็แค่เธอหัวเราะเพราะสนุกเฉยๆ

「ฮ่าๆๆ! เฮ้อแปลกจริงๆ ทำไมฉันถึงพูดมากขนาดนี้กันนะ หรือจะเป็นเพราะได้ดูหนังเรื่องนี้…ฺฮ่าๆๆ 」

「ชิราคาวะ……? 」

ชิราคาวะปาดน้ำตาขณะหัวเราะ ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาอย่างหมดแรง

「นายรู้ไหมว่าที่จริงแล้ว ฉันได้มาประจำอยู่ที่นี่ในจังหวะเดียวกับที่นายโดนจับมาเลยนะ」

「อ้าวเหรอ? ฉันก็นึกว่าเธออยู่นี่มานานแล้วซะอีก」

「ฉันน่ะเด็กใหม่แกะกล่องกว่าที่นายคิดไว้อีกนะเออ」

เรดกับคนอื่นๆ ก็แสดงท่าทีเป็นมิตรกับเธอออกมา

มันก็เลยชวนให้ฉันสับสน จริงสิที่เธอเรียกชื่อฉันแบบนั้นตั้งแต่เจอกันครั้งแรกก็อาจจะเป็นความสามารถในการเข้าหาคนละมั้ง

ไม่นานนักหนังก็จบลงและเอ็นเครดิตก็เริ่มเล่น

「ดูเหมือนจะจบซะแล้วสิ….แอบชวนให้รู้สึกขนลุกนิดหน่อยนะ ชวนให้เราได้คิดว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง อะไรคือของจริงของปลอม」

「จะกลับแล้วเหรอ? 」

「อ้า แอบมาพักนานไปหน่อย ถ้าไม่รีบกลับคงโดนโกรธเอาแย่」

ชิราคาวะยืนขึ้นและเดินไปตรงประตู

「พูดตามตรงฉันยังสงสัยตัวเองอยู่เลยว่าทั้งที่ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตแท้ๆ แต่ก็ยังเลือกมาที่นี่」

「ชิราคาวะ……」

「อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคัตซึน อย่างน้อยฉันก็ชอบที่ได้อยู่กับนายนะ นอกจากนี้ ไว้เจอกันนะคะ…พี่」

「หา!? เดี๋ยวเธอ……」

คำพูดสิ้นท้ายของเธอมันเป็นเพียงการขยับปากโดยไม่ส่งเสียงออกมา

เธอก้มหัวให้ก่อนจะออกจากห้องขังไปด้วยรอยยิ้ม

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือเสียงเพลงของเอ็นเครดิตในหนัง