อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 21 ชายผู้สูญเสียความทรงจำ

ชายผู้สูญเสียความทรงจำ

ดูเหมือนว่าความทรงจำของฉันจะหายไป

เรื่องราวในอดีตไม่หลงเหลือในหัวเลย

อย่างน้อยก็โชคดีที่ว่าสามัญสำนึกของฉันยังทำงานได้ดี จึงสามารถเข้าใจได้ว่าอะไรเป็นเรื่องควรหรือไม่ควรทำ

「คัตซึน หิวแล้วอ้า」

「พี่ฮาคัวเนี่ยน้า รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว」

เสียงดังนั้นมาจากห้องนั่งเล่น

คัตสึกิ ชิราคาว่า

นั่นคือชื่อของฉัน

พี่ฮาคัวทำงานเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้บ้านของพวกเรา โดยเธอเป็นผู้ช่วยชีวิตของฉันในอุบัติเหตุจนสูญเสียความทรงจำเอาไว้

เธอคือผู้มีพระคุณและครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของฉัน

「พี่ฮาคัว ทำตัวเป็นเด็ก 3 ขวบไปได้นะ 」

「อึก…ก็เอาจริงๆ อายุยังไม่ถึง 1 ขวบเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นไม่เป็นไรๆ 」

「เฮ้อ ช่วยไม่ได้สินะ」

ฉันวางข้าวกล่องที่ห่อไว้ด้วยผ้าใกล้กับจุดที่พี่สาวของฉันอยู่ ก่อนจะค่อยๆ เดินไปยังโต๊ะที่เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว

「นี่ครับ ข้าวกล่อง ถึงจะไม่ใช่ของทำเองทั้งหมดก็เถอะ」

「อื้อ ไม่เป็นไรหรอก…ว่าแต่ข้างในมีอะไรบ้างน้อ? 」

ฉันเริ่มเรียนวิธีทำอาหารเมื่อเดือนก่อน

ให้พูดกันตามตรงฝีมือของฉันก็ยังไม่ได้ดีอะไรมากหรอก ครึ่งหนึ่งในนั้นก็เลยเป็นอาหารแช่แข็งเอามาอุ่นเฉยๆ

แม้จะยังไม่เท่าก่อนเสียความทรงจำไป แต่นับจากนี้แหละ ฉันจะค่อยๆ พัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ

「สุดยอดความภูมิใจ ฮิโนมารุ เบนโตะยังไงล่ะ」

「ถามจริงมีแค่ข้าวกับบ๊วยเนี่ยนะ!? 」

「ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าพี่ ไม่ได้หนักขนาดนั้น มากินข้าวเช้ากันเถอะ」

ฉันต้องรีบกินข้าวแล้วไปทำงานำพาร์ทไทม์ด้วย

ถ้าไม่ได้พี่มาช่วยหางานใหม่ให้ฉัน ฉันคงติดอยู่แต่ในบ้านนี้แน่ๆ ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ต้องการเป็นภาระแบบนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงหาได้เร็วขนาดนั้นแต่มันเป็นงานที่ค่อนข้างดีฉันเลยไม่คิดอะไรมาก

「ขอบคุณสำหรับอาหาร」

「ขอบคุณสำหรับอาหาร」

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันกับพี่ก็เตรียมตัวไปทำงาน

「นี่ คัตซึน」

「หือ? 」

「ตอนนี้นายสนุกหรือเปล่า? 」

ขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวไปทำงาน อยู่ดีๆ พี่ก็ถามขึ้น

บางทีเธออาจจะเป็นห่วงที่ฉันเสียความทรงจำในอดีตไป

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่กังวลหรอก

「ฮ่าๆ พี่นี่ก็ถามแปลก อื้อผมสนุกกับการใช้ชีวิตดี ถึงแม้จะจำอะไรไม่ได้เลยก็เถอะ!」

「……โอะ อื้อ ถ้าเป็นแบบนั้น…ก็ดีแล้ว…ดีแล้ว」

สีหน้าของพี่ดูเศร้าๆ ไป

พอเห็นแบบนี้ใจฉันก็อยากจะรีบฟื้นความทรงจำให้เร็วละสิ

ฉันทำการหยิบกระเป๋าออกไปทำงานด้วยความมุ่งมั่นนั้น

「เอาละ ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ」

『โฮก!』

「โอ๊ะ เกือบลืมนายไปเลยชิโระ」

สิ่งที่แอบมุดเข้ามาในกระเป๋าของฉันก็คือสุนัขจักรกล ชิโระ

ส่วนชื่อก็มาจากร่างกายที่เป็นสีขาวของมัน เหนือสิ่งใดมันน่ารักและเป็นมิตร

แต่ฉันก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่หุ่นยนต์ธรรมดาหรอก ฉันจึงบอกเขาว่าอย่าให้คนอื่นเห็นตัว

「ไปดีมาดีล่ะ」

「ไปละนะครับ」

ฉันตอบพี่แล้วออกประตูบ้าน

ผ่านมาสามเดือนแล้วตั้งแต่ที่ฉันเสียความทรงจำ

ถึงจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่ฉันก็มั่นใจว่านี่คือวิถีชีวิตของฉันที่เคยใช้มาในอดีตแน่นอน

—

สถานที่ที่ฉันทำงานคือร้านกาแฟที่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนต์ที่ฉันอาศัยอยู่

ร้านดูเป็นสไตล์คลาสสิกเรียบง่ายที่เสิร์ฟเพียงกาแฟทั่วไปและของหวานปกติที่หาได้ในร้านกาแฟ ทว่ามันก็ดึงดูดลูกค้าเข้าร้านได้มากพอสมควร

「ยินดีต้อนรับครับ คุณลูกค้ามากันกี่ท่านครับ? 」

「2 ค่ะ」

「2 คนสินะครับ เชิญทางนี้เลยครับ ผมจะพาไปที่โต๊ะ」

หลังจากพา 2 สาวไปยังโต๊ะแล้ว ฉันก็นำเมนูไปให้พวกเธอดูและรอออเดอร์จากลูกค้าโดยการทำนั่นนี่ไปก่อน

บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างสบายๆ ไม่ดูวุ่นวาย ระหว่างนั้นลูกค้าทั้งสองก็คุยกันระหว่างดูเมนู

「ดูเหมือนว่าจะยังหาตัวอัศวินดำคุงกันไม่เจอเลย」

「เขาเป็นเพียงแค่เด็กมอปลายเองใช่ไหมล่ะ? พอเห็นแบบนี้แล้วก็น่าสงสารจริงๆ 」

「ถ้าพวกเอเลี่ยนมันบุกมาอีกจะยังไงกันดีน้า……」

อัศวินดำเหรอ

ฉันหยุดเช็ดโต๊ะทันที

ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นก่อนที่ฉันจะได้สติ แต่ก็ได้คนที่ถูกเรียกว่าอัศวินดำจัดการไปแล้ว

จากที่ได้ยินหลังเหตุการณ์นั้นเขาได้สูญเสียความทรงจำไปและหายสาบสูญ เอาเถอะฉันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ก็ได้แค่หวังว่าจะยังมีชีวิตอยู่นะ

「ขอโทษนะคะ」

「ครับ」

พอได้ยินเสียงเรียกของลูกค้า

ฉันก็มุ่งหน้าไปยังโต๊ะทันที

ในฐานะคนทำงานแล้วก็ต้องตั้งใจเสียหน่อย

ช่วงค่ำนั้นจะต่างจากตอนกลางวันตรงแทบไม่มีลูกค้าเลย

พอทำงานเสร็จฉันก็มาเช็ดจาน

「ตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะจ้างนายหรอกนะ」

อยู่ดีๆ มาสเตอร์ผู้เจ้าของร้านก็เดินมาพูดกับฉัน

ฉันจึงหยุดมือแล้วหันไปมองเขาที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ใกล้กับพัดลมระบายอากาศ

「ปกติเค้าพูดกันตรงๆ แบบนี้เหรอครับ」

「ก็ตอนแรก คนมันคิดแบบนั้นจริงนี่ เจ้าเด็กนี่」

มาสเตอร์สวมเสื้อผ้าสีดำและมีผ้าโพกหัวกำลังพ่นควันบุหรี่ออกมาระหว่างคุย

「เหมือนกับผมเลยที่รู้สึกว่ามาสเตอร์นี่เป็นมาสเตอร์จังนะ ก็เพราะบุหรี่ที่คุณสูบนี่แหละ」

「ไอ้เด็กบ้า แค่บุหรี่มันจำไปทำกาแฟดีๆ ได้ที่ไหนเห้ย ฝีมือกาแฟของฉันมันก็ต้องดีด้วยสิ ไม่งั้นคนมันจะมาเข้าร้านหรือไง」

「ครับๆ รู้แล้วครับ」

ฉันยิ้มออกมาแล้วก็กลับไปขยับมือต่อ

「…ตอนคุณพี่สาวชิราคาวะมา สภาพของแกเหมือนเด็กน้อยที่ตัวติดกับพี่สาวจนห่างกันไปได้เลยนี่นะ สภาพตอนนั้นฉันมองยังไงแกก็ไม่น่ารอดได้ เลยกะว่าจะเอารับมาทำงานแล้วเนี่ย」

「คนมันรู้สึกกังวลเพราะเสียความทรงจำนี่ครับ」

อันที่จริงฉันกลัวการที่ต้องออกไปข้างนอกด้วย

กลัวการเจอใครสักคน

ถ้ามีคนที่รู้จักฉันมาทักจำทำยังไงดี

สิ่งเหล่านี้มันน่ากลัวเหลือเกิน

「สูญเสียความทรงจำสิน้า…นึกภาพไม่ออกเลยวุ้ยว่ามันรู้สึกยังไง」

「ผมเองก็อธิบายไม่ถูก แต่ว่า…มันเหมือนมีช่องว่างภายในใจที่ปิดไม่ได้สักที」

แม้จะทำอะไรกับมันไม่ได้ แต่ก็ต้องพยายามกัน่ตอไป

「แม้จะต้องพยายามนึกอะไรให้ออก แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องนึกเรื่องอะไรดีหรือเพราะอะไรถึงจำอะไรไม่ได้เลย มันเหมือนกับมีเมฆหมอกคอยปกคลุมให้ความทรงจำมันคลุมเครือตลอดเวลาครับ」

「……รู้สึกลำบากใจไหม? 」

「ไม่หรอกครับ เพราะพี่ฮาคัวกับมาสเตอร์คอยดูแลเป็นอย่างดีนี่นา」

「ฮ่าๆ ทำไงได้ก็แกมันเป็นคนความจำเสื่อมที่มีฝีมือ」

มาสเตอร์ยิ้มออกมาก่อนจะดับบุหรี่ในมือ

จากนั้นก็เดินไปนั่งเก้าอี้ที่เคาน์เตอร์แล้วคุยกับฉันต่อ

「ประหลาดใจกับคนแบบแกจริงๆ …แต่เอาเถอะ หากว่าจำอดีตไม่ได้ก็แค่ปล่อยมันให้เป็นอดีตต่อไปเถอะ」

「……ครับ? 」

ฉันเอียงคอสงสัย

「แกก็คือแกนั่นแหละ เอ้าบอกมาสิแกชื่ออะไร? 」

「เอ๋? 」

「ถามก็ตอบมาสิ」

มาสเตอร์จี้ฉัน

ชื่อของฉันเหรอ

จากที่พี่บอกชื่อของฉันคือ

「คัตสึกิ ชิราคาวะ」

「ใช่ไหมล่ะ มันก็แค่นั้นเอง ไม่จำเป็นต้องไปฝืนนึกถึงอดีตหรอก แกก็เป็นตัวของแกเองเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว」

แบบนั้นก็ได้สินะ

นั่นสิ หากทำได้คงดี

ฉันนึกภาพพี่ที่กังวลได้มา

「แต่จะให้พี่ฮาคัวมากังวลเกี่ยวกับผมตลอดก็คงไม่ดี….」

「งั้นเหรอ? แต่จากที่ฉันเห็นความทรงจำของนายน่าจะกลับ…ไม่สิ ช่างมันเถอะ」

「? 」

หลังเขาพูดอะไรบางอย่างคนเดียว เขาก็ยืนขึ้นราวกับบอกว่าหมดเวลาคุยแล้ว

ฉันก็เช็ดจานเสร็จพอดี จึงเตรียมตัวจะกลับ ก็พบว่ามาสเตอร์กำลังหยิบอาหารออกมาจากตู้เย็น

「เอ้า รับไปสิ แล้วก็เอาไปฝากคุณพี่สาวชิราคาวะด้วย」

「เอ๋ จะดีเหรอครับ? 」

เอาอาหารเย็นมาให้กันแบบนี้?!

แถมยังมีส่วนของพี่อีก ใจดีจริงๆ!!

「……ทำหน้ามีความสุขเชียวนะ」

「ครับ!! อาหารที่บ้านก็จะหมดแล้วด้วย! เพราะพี่ฮาคัวเขากินเยอะมากเลย!!」

「ไอ้เด็กนี่พูดยังกับจะบอกให้ให้ฉันขึ้นเงินเดือนให้แกมากกว่านี้เลยนะ!!」

ฉันรับอาหารมาและขอบคุณเขาที่เตรียมอาหารมาให้กับฉัน

แม้จะเริ่มทำงานมาได้แค่ 2 เดือนแต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะกับฉันจริงๆ

—

「พี่ฮาคัวคงชอบน่าดู」

หลังทำงานเสร็จ ฉันก็เดินไปตามท้องถนนที่มืดมิด

ไม่มีใครอยู่รอบๆ นี้เลยในขณะที่เดินไปตามแสงไฟอันน้อยนิด โดยปลายทางคืออพาร์ตเมนต์ที่พี่สาวของฉันกำลังรออยู่

「ฉันก็คือฉันเหรอ」

ฉันนึกถึงสิ่งที่มาสเตอร์บอก

ยังไงตัวฉันตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่

ถึงจะจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ และไม่รู้ว่าความทรงจำจะกลับมาเมื่อไหร่

แต่จะให้กังวลต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์

「……เอาละ พรุ่งนี้ก็มาพยายามกันต่อ!」

ฉันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

มีเจ้านายที่ใส่ใจ มีพี่สาวที่รักและคอยดูแลเป็นครอบครัวที่ดี

การใช้ชีวิตของฉันก็สงบสุข

「เอ๋? 」

มีใครอยู่ตรงหน้าฉันกันนะ?

ฉันสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ใต้แสงไฟของเสาตรงถนน ที่กะพริบไปมาราวกับจะพังแหล่มิพังแหล่

หากสังเกตให้ดีๆ แล้ว เธอกำลังสวมชุดอะไรบางอย่างที่คลุมปิดทั้งตัวและหัวเอาไว้ เป็นสาวคอสเพลเหรอ?

จากนั้นสิ่งที่ดูเหมือนนาฬิกาสีทองบนข้อมือของเธอก็เริ่มเกิดความผิดปกติขึ้น

「———หึ กำลังหาตัวอยู่พอดี」

หญิงสาวคนนั้นคงเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนรู้จักและโบกมือให้กับฉัน

ทุกคนผิด?

อย่างน้อยเท่าที่จำได้ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อน หรือจะเป็นคนรู้จักของฉันก่อนเสียความทรงจำ

「ค -คุณเป็นใครเหรอครับ? 」

「……ลืมกันซะแล้วเหรอ? ฉันคนนี้อ่ะน่ะ? ทั้งที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของฉันไปแท้ๆ? 」

「ทำลาย เอ๋!? 」

ดะดะดะเดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉันเคยไปทำอะไรแย่ๆ กับเธอไว้เหรอ?!

อยู่ดีๆ เธอคนนั้นก็พูดอย่างหัวเสียออกมา ก่อนจะหัวเราะแล้วถอดหน้ากากที่คลุมทั้งหัวออก

「เอา ฉันไง แอ็กซ์จังผู้นี้นี่เอง! แกลืมใบหน้าที่เคยเจอเมื่อ 3 เดือนก่อนไปแล้วหรือไง」

ใบหน้าของภายหน้ากากนั้น ชวนให้รู้สึกขนลุก

คำวาตุ๊กตาที่มีชีวิตดูจะเหมาะสมกับการอธิบายตัวเธอในตอนนี้ เธอจ้องฉันโดยไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ

แม้บรรยากาศจะทำตัวสบายๆ แต่ดวงตาและท่าทางที่แสดงออกมาฉันรู้สึกว่าเธอเป็นตัวอันตราย

「หือ? ที่เค้าบอกว่าแกสูญเสียความทรงจำไป เป็นเรื่องจริงเหรอ? 」

「เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมเสียความทรงจำไปจริงๆ ถ้าไม่รังเกียจช่วยเล่าให้ฟังทีได้ไหมว่าผม―――」

ก่อนที่ฉันจะพูดพบ ก็มีบางอย่างผ่านหน้าฉันไป

ข้าวกล่องที่เต็มไปด้วยอาหารซึ่งมาสเตอร์ให้มา ถูกผ่าออกเป็นสองส่วนและตกลงกับพื้น

「ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้แกไม่ได้เด็ดขาด ลืมไปแล้วงั้นเหรอ? อย่างมาล้อกันเล่น….」

น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไป

อะไรกัน? เสียงนั่น แต่ฉันรู้แล้วว่ามันไม่ปกติแล้ว!

ในขณะที่ฉันเตรียมตัวจะวิ่งหนี หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าแอ็กซ์ก็เงยหน้าขึ้น

「แกกล้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขทั้งที่ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน!!」

หลังตะโกนออกมาภาพโฮโลแกรมที่ปกคลุมร่างของเธอเอาไว้ก็หายไปเผยให้เห็นถึงอวัยวะภายในของเธอ

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอไม่หลงเหลือผิวหนังอยู่และถูกแทนด้วยเครื่องจักร ส่วนท้องก็เหมือนกับการนำเศษชิ้นส่วนต่างๆ เข้ามาประกอบกัน ความกลัวได้แล่นเข้ามาในใจฉันทันที

「โฮโลแกรมหายไปแล้วงั้นเหรอ หึช่างหัวมันเถอะ ยังไงฉันก็ไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป!!」

「คึก」

「ฉันจะฆ่าแก ฆ่าแกให้ได้」

『INVASION START!!』

ดวงตาจักรกลของเธอจ้องมายังฉัน ก่อนจะเอามือไปสัมผัสกับนาฬิกาตรงมือซ้ายของเธอ

ทันใดนั้นร่างของเธอก็เปลี่ยนไป――สูทสีทองได้ปกคลุมร่างของเธอ

ทว่ามันกลับยิ่งน่าขนลุกกว่าเดิมเพราะชิ้นส่วนต่างๆ ของสูทได้ยื่นออกมาอย่างผิดรูปร่าง ดวงตาของเธอก็ไม่ได้ถูกหน้ากากปิดเอาไว้ ฉันจึงมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของเธอชัดเจน

สัตว์ประหลาด

แม้รูปร่างจะเหมือนพวกเซ็นไต แต่ยังไงก็เป็นสัตว์ประหลาดวายร้ายแน่นอน

「ตายซ้าาาาาา!!」

มีบางอย่างพุ่งออกมาจากมือของสัตว์ประหลาดร่างทอง

เมื่อฉันตกใจจนก้าวขาไม่ออก ชิโระก็กระโดดออกมาจากกระเป๋าเพื่อปกป้องฉัน

「ช-ชิโระ!」

『โฮก!!』

「ตะ ต้องหนี!!」

「แกจะหนีไปหนายยยยย」

ฉันวิ่งโดยมีชิโระอยู่ในอ้อมแขน ทว่าแขนอีกข้างของฉันก็โดนคว้าเอาไว้

ก่อนที่แขนของฉันจะถูกแรงบีบบนขยี้ ร่างกายของฉันก็ตอบสนองกลับไปเอง

「ย้ากกกก!!」

ฉันเตะเข่าของเธอให้เสียการทรงตัว ก่อนจะใช้เข่ากระแทกเข้าที่หน้าอีกที

มือของเธอหลุดออกจากแขนฉัน ในระหว่างที่เธอกำลังร้องเสียงหลงออกมา ฉันก็รีบวิ่งหนีทันที

「ทั้งที่ไม่เคยต่อยตีกับใครมาก่อนแท้ๆ …ได้ยังไงกัน!」

ฉันวิ่งหนีต่อด้วยความประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวของตัวเอง

เส้นทางที่ฉันหนีไปไม่ใช่อพาร์ตเมนต์ของพี่สาวตัวเอง

ทางที่ฉันเลือกคือสวนสาธารณะที่คนไม่ค่อยผ่านและน่าจะมีที่ซ่อน แถมไม่ไกลจากตรงนั้นมีป้อมตำรวจ ดังนั้นคงต้องหาที่หลบดีๆ ในนั้นเสียก่อน

「แฮก แฮก แฮก」

『โฮก』

「ไม่เป็นไร..ฉันไม่เป็นไร……」

ฉันนั่งพักหายในในเครื่องเล่นตรงสนามเด็กเล่น

แม้จะว่าด้วยความเร็วสุดแรงเกิด แต่แปลกใจที่ฉันไม่ได้เหนื่อยเท่าที่คิดไว้

「ว่าแต่ไอนั่นมันตัวอะไรกัน…สัตว์ประหลาดงั้นเหรอ? 」

ทำไมเธอถึงเล็งฉันกันล่ะ

ไม่เข้าใจเลยสักนิด

「ทำไมกัน……」

――จงสู้

「หา!? 」

――จงสู้

อยู่ดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

พอหันไปรอบๆ ก็ไม่มีใครอยู่

มันคือเสียงที่ดังก้องในหัวของฉัน

「ค-ใครกัน……」

「เจอตัวแล้ว」

「คึก!? 」

ในระหว่างที่ฉันได้ยินเสียงแปลกๆ อีกฝ่ายก็เจอตัวฉันแล้ว ฉันถูกคว้าหน้าอกแล้วโยนไปที่กลางสวน

ในขณะที่ฉันถูกแรงกระแทกซัดเข้าที่ร่าง อีกฝ่ายก็เอามือจับคอของฉันยกให้ลอยขึ้น

「อุก……」

「เกิดอะไรขึ้นกับแกที่สูญเสียความทรงจำไปกันนะ? ทำไมช่างดูกระจอกงอกง่อยขนาดนี้!!!!」

『โฮกกก!!』

ชิโระพยายามกระโดดใส่อีกฝ่ายเพื่อช่วยฉันที่ถูกจับเอาไว้ แต่มันก็ถูกฟาดจนร่วงลงกับพื้น

「คิดจริงเหรอว่าอุปกรณ์ชีวมวลจะเอาชนะฉันที่แปลงร่างแล้วได้? 」

「ชิโระ……!」

「เอาละ จากนี้จะขอเอาคืนทบต้นดอกให้สาแก่ใจสักที!!」

ฉันถูกฟาดลงกับพื้นอีกครั้ง

ฉันจะมาตายแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

สายตาที่พร่ามัวของฉันเห็นชิโระที่พยายามเข้ามาช่วยฉัน

แม้ว่าร่างของมันจะเกิดประกายไฟและมีรอยแตกร้าวขึ้น มันก็ยังเป็นห่วงฉัน…

「จะปล่อยให้สูญเสียอะไรไปแล้วอีกไม่ได้เด็ดขาด」

―――ใช่แล้ว

เสียงนั้นดังก้องขึ้นในหัวของฉันอีกครั้ง

และราวกับมันเป็นพลังให้ฉันลุกขึ้นยืนได้อีก

―――จงสู้

「เออ ถึงไม่บอกก็จะทำอยู่แล้ว」

―――ตะโกนมันออกมา

「ฉันจะสู้!!」

ฉันตะโกนสุดเสียงใส่สัตว์ประหลาดที่ใกล้เข้ามา

ทันใดชิโระก็ตอบสนองต่อเสียงตะโกนของฉันและคำรามออกมา

ดวงตาของมันเปล่งประกายแสงสีเหลืองออกมา แล้วแสงนั้นก็ส่องมายังเอวของฉันแล้วกลายเป็นสายเข็มขัด ร่างของชิโระได้เปลี่ยนไปกลายเป็นอุปกรณ์บางอย่างที่พอดีมือ

―――สำหรับแกน่ะ แบบนี้ดีแล้ว

ฉันมองดูชิโระในมือสลับกับสัตว์ประหลาด

ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันเข้าใจได้ทันทีว่าต้องทำอะไรต่อ

ความสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นพลันหายไปทั้งหมด

「…ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงมุ่งเป้ามายังฉัน หรืออยากจะฆ่าฉัน!!」

「หึ ป่านนี้แล้วยังจะมาพูด―――」

「แต่ว่า―――」

ฉันนำชิโระไปประกบกับหัวเข็มขัดเบาๆ ก่อนจะกดปุ่มที่อยู่ข้างๆ

「ฉันก็รู้แล้วว่าต้องทำยังไงกับเธอดี!!」

『AWAKENING!!』

เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นฉันทำการปัดหัวเข็มขัดไปทางด้านซ้ายทันที

สนามพลังงานลึกลับก่อตัวขึ้นรอบๆ หัวเข็มขัด

『DUST→→→LUPUS DRIVER!!!!』

ร่างกายของฉันขยับราวกับรู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อ ฉันแตะส่วนด้านบนของหัวเข็มขัดอีกที

「แปลงร่าง!!」

『FIGHT FOR RIGHT!!』

ทันใดนั้นนสูทสีดำก็ปกคลุมร่างกายตั้งแต่ส่วนคอของฉันลงไป ก่อนที่ชุดเกราะสีขาวจะก่อตัวขึ้นในสนามพลังงาน

มันค่อยๆ เข้ามาประกบร่างของฉันทีละชิ้นๆ จนสุดท้ายก็มีหน้ากากที่สามารถปิดทั้งหัวของฉันได้มาประกอบที่หัว

『SAVE FORM!!! COMPLETE……』

เสียงนั้นบอกราวกับเป็นสัญญาณแห่งการสิ้นสุดการแปลงร่างแล้ว

ไรเดอร์ชุดเกราะสีขาวพร้อมเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดสีทองแล้ว

***

Dust Driver ถูกเปลี่ยนเป็น Lupus Driver เนื่องจากความผูกพันและเจตจำนงแห่งการต่อสู้ที่เกิดขึ้นในตอนต่อสู้กับเวก้านั้นมันได้หายไป ตัวเขาตอนนี้ไม่ได้มีพวกเรดอยู่เคียงข้าง พลังที่สามารถดึงออกมาได้จึงไม่เต็มร้อย อีกทั้งความทรงจำของเขาก็หายไปอีกด้วย