อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 24 ทิศทางที่เคลื่อนไป

ทิศทางที่เคลื่อนไป

(มุมฮาคัว)

คัตซึนกับฉันตกอยู่ในสถานการวุ่ยว่ายที่พวกต่างดาวมารุกราน

พวกเราทั้งสองถูกแยกออกจากกันด้วยฝูงชนที่หนีตาย จากนั้นไม่นานก็มีเสียงของผู้คนพูดกันขึ้นมาว่า อัศวินขาวได้ปรากฏตัวขึ้น

「ไม่จริงน่า โผล่มาด้วยเหรอ!?」

「มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว เพราะเมื่อวานเองก็เหมือนกันนี่นา!」

「ทำไมพวกเอ็งเรียกอัศวินขาวกันฟะ ดูยังไงมันก็อัศวินดำคุง!」

　

หากในแง่ของการกู้โลกดูเหมือนอัศวินดำจะมีชื่อเสียงมากกว่าเหล่าจัสติสครูเซเดอร์

หลายคนอยากจะรู้จักเขาให้มากขึ้น ทั้งรูปร่างหน้าตาวิถีชีวิต แต่ก็ไม่มีใครข้ามเส้นที่เหมือนเขาจะขีดเอาไว้มาก่อน

ความวุ่ยวายได้จบลงก่อนที่พวกจัสติสครูเซเดอร์จะมาถึง และอัศวินขาวได้วิ่งหนีฝูงชนกับเหล่าสาวๆที่ไล่ล่าอย่างสุดชีวิต

คัตซึนทำไมยังไม่มาอีกนะ

บางส่วนในใจของฉันยังแอบหวังว่า นั่นจะไม่ใช่เขา

คนที่ถูกเรียกอัศวินขาวต้องไม่ใช่คัตซึน

……ไม่ชอบใจเอาเสียเลย

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด

ฉันไม่อยากให้เขาต่อสู้อีก

จะดีกว่าไหมหากเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขห่างไกลจากการต่อสู้เหมือน 3 เดือนที่ผ่านมา

……ไม่ชอบเลยสักนิด

　

ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว

ฉันไม่อยากหลอกลวงเขา

เขาจะได้รับความทรงจำกลับมาไหมนะ

หากเขาฟื้นความทรงจำได้ เขาจะยังเขากับฉันหรือเปล่า

หรือเขาจะเลือกต่อสู้แม้จะไม่เหลือความทรงจำเก่า

ฉันไม่รู้เลย

ความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นมากมาย ทำฉันกลัวเหลือเกิน

　

「พี่ฮาคัว」

「หือ……」

ฉันหันไปหาเสียงของใครบางคนที่เรียกชื่อของฉัน　

ในมือของเขามีชามกับตะเกียบ แสดงให้เห็นว่าพวกเรากำลังทานข้าวเย็นกันอยู่

มาโบโทฟุสีแดงฉานราดบนข้าวขาว บ่งบอกได้ว่ารสชาติของเต้าหู้นี้เข้ากับข้าวได้ดีขนาดไหน

ฉันนำมันเข้าปากไปเรื่อยๆ โดยที่ใจก็ล่องลอยไปไหนต่อไหน คัตซึนที่เห็นฉันเป็นแบบนั้นจึงแสดงท่าทางกังวลออกมา

　

「พี่ไม่สบายหรือเปล่า? ปกติจะกิน 3 ชามเลยแท้ๆ แต่นี่ยังแค่ครึ่งเดียวเองนะ หรือกลิ่นไม่ก็ความเผ็ดมันแรงไป? ก็จริงนะว่ารอบนี่มันปรุงค่อนข้างจะหนักไปหน่อย…แต่ก็…」

　

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมเขาถึงพูดเหมือนฉันเป็นคนกินจุ

ทารกอย่างฉันกำลังอยู่ในวัยเติบโตแท้ๆ

ว่าแล้วฉันก็ยื่นชามให้กับเขา

　

「ขอเพิ่ม」

「โอ้ส……!」

เขานำชามไปตักข้าวใส่อย่างมีความสุข

เพราะฉันทำอาหารไม่ได้เลย ดังนั้นคัตซึนจึงได้พัฒนาฝีมือในการทำอาหารตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเพื่อดูแลฉัน　

ฉันรับชามที่เต็มไปด้วยข้าวมา ก่อนจะดื่มน้ำนิดหน่อย

　

「……พี่ อันที่จริงแล้ว ผมแปลงร่างได้….」

「อื้อ」

　

　……。

　……、……!?

　

「พร๊วดดด!?」

　

ฉันตกใจมากจนพ่นน้ำออกมาจากปาก

แรงพ่นนั้นมันพุ่งไปยังหน้าของคัตซึนทันที หยดน้ำจำนวนมากได้หยดลงมาผ่านใบหน้าของเขา

　

「……พะพะพะพี่ขอโทษ!」

「เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เข้าใจดีว่าพี่ต้องตกใจ ผ้าเช็ดหน้า….」

「อะ อื้ม! รับไปสิ!」

　

ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ใกล้ๆให้เข้า

　

「ที่บอกว่าแปลงร่างได้…หรือว่าเรื่องเมื่อวานกับวันนี้ก็…」

「อื้อ ผมคิดว่าจะไว้เป็นความลับกับพี่ก็คงไม่ดี ผมเลยตัดสินใจว่าบอกไปดีกว่า」

ดาเมจที่ได้รับมันมากกว่าที่ฉันคิดอีก

พอโดนบอกตรงๆแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกผิดแปลกๆ เพราะคัตซึนในอดีตไม่มีทางจะซื่อตรงและใจดีขนาดนี้หรอก　

ตามที่คัตซึนบอก เหมือนว่าเมื่อวานเขาจะถูกสัตว์ประหลาดที่ไหนไม่รู้มาโจมตี

ชุดที่มันสวมเป็นสีทองคล้ายกับพวกเซนไต ฉันเลยมองว่ามันน่าจะเป็นตัวที่คัตซึนเอาชนะได้เมื่อ 3 เดือนก่อน….แปลว่าตัวที่รอดไปคิดมาแก้แค้นสินะ….

　

「แย่จริงๆ……」

「อื้อ แต่ต้องขอบคุณชิโระที่ทำให้ผมรอดมาได้ จังหวะนั้นอยู่ดีๆก็มีเข็มขัดพันรอบตัวแล้วชิโระก็แปลงร่างเป็นหัวเข็มขัดน่ะ」

　

ไม่รู้ทำไมแต่ฉันดันรู้สึกดีใจที่ความทรงจำของเขาไม่กลับมา

ทว่าเรื่องที่เขาต้องถูกบังคับให้ต่อสู้เพราะไม่มีทางเลือกมันก็น่าเจ็บปวด

ดีใจจริงๆที่เขายังปลอดภัย

　

「ดังนั้น หากมีพวกมันปรากฏตัวขึ้นมาอีก ผมตัดสินใจว่าจะต่อสู้กับพวกมัน」

「ไม่ได้เด็ดขาด!!」

　

ฉันยืนขึ้นพูดทันที

เขาถึงกับสะดุ้งและมองมาทางฉันด้วยความประหลาดใจ

พอฉันได้สติ ฉันก็กลับมานั่งที่เก้าอี้แล้วพูดต่อ

　

「พี่ไม่อยากให้นายต้องไปเจอเรื่องอันตราย….」

「น-นั่นสิ ขอโทษครับ ผมพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบไปจริงๆด้วย….…」

　

ทำไมต้องเป็นคัตซึนที่เข้าต่อสู้เสมอล่ะ

ทั้งเมื่อวาน วันนี้ก็ด้วย

ทำไมกัน…

　

「…พี่ฮาคัว เดี๋ยวผมขอยืมใช้คอมหลังข้าวเย็นได้ไหม?」

「อื้อ แต่จะเอาไปทำอะไรเหรอ?」

　

ฉันถามเป้าหมายของเขา เขาจึงกอดอกคิดก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

　

「ผมอยากจะลองหาข้อมูลเกี่ยวกับอัศวินดำน่ะ」

　

คำพูดดังกล่าวเป็นเหมือนมีดเข้ามากรีดแทงใจของฉัน

เขาอยากจะรู้ถึงตัวตนของอัศวินดำที่เป็นอดีตของเขา

ฉันมองว่ามันจะกลายเป็นกุญแจสำคัญในการฟื้นฟูความทรงจำของเขาอย่างแน่นอน

　

『เห้ย ไอ้สารเลวนี่!! อย่ามาล้อกันเล่นนะเว้ย!!』

　

อัศวินดำต่อยพวกสัตว์ประหลาดด้วยความโกรธแค้น

　

『หุบปาก!!』

　

อัศวินดำกระโดดเตะหน้าของโลกา

　

『คุคุคุ แกมาได้แค่นี้แหละโว้ย!!!』

　

อัศวินดำหัวเราะขณะเอาหัวเขกอัดสัตว์ประหลาด

　

『ถ้าเอ็งยิ้มไม่ออก เดี๋ยวฉันช่วยยิ้มให้เอง!!』

　

อัศวินดำใช้มือแทงทะลุร่างของเจ้าตัวยิ้ม

『ฮ่าๆๆ ! ฉันว่าแกไม่ต้องใช้แขนพวกนี้แล้วแหละ!』

　

อัศวินดำกระชากแขนของสัตว์ประหลาดมือจับ

　

『เลเซอร์เชี่ยไรเนี้ย เอาคืนไป๊!!』

　

อัศวินดำจัดการเลเซอร์ที่พุ่งมาก่อนจะสะท้อนมันกลับไป

　

「……」

　

เขากำลังนั่งดูวิดีโอที่หน้าคอม

มันเป็นวิดีโอที่รวมมิตรฉากอัศวินดำกระทืบสัตว์ประหลาดอย่างโหดร้าย

นั่นคือสิ่งที่อัศวินดำหรือเขาทำในอดีต

เมื่อเขาได้มาเห็นอะไรแบบนี้ความทรงจำของเขาก็คง―――

　

「หื้ม…นี่นะเหรอคนที่พวกนั้นพูดถึงกัน….」

「ค-คัตซึน?」

　

เขาละสายตาจากจอแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

「ผมจะไปเป็นเจ้าหมอนี่ได้ยังไงกัน」

　

หะ นั่นนายนะ ทำไมถึงบอกแบบนั้นล่ะ

ฉันเริ่มสับสนกับท่าทีของเขา

　

「จะบอกว่าผมเป็นพวกป่าเถื่อนพูดจารุนแรงขนาดนั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว」

「อ่ะ เอ่อ……」

「ดูวิธีการต่อสู้ของเขาสิพี่ มันป่าเถื่อนเกินไปหรือเปล่า ทำไมถึงต้องพยายามเอาชนะศัตรูด้วยหมัดเพียวๆกันล่ะ ….คือก็เข้าใจนะว่าเขาช่วยเหลือผู้คน แต่มันก็แบบว่า….」

　

มันเหมือนเป็นความย้อนแย้งในตัวเองแปลกๆ

พอฉันเห็นว่าเขาต่อว่าตัวเองในอดีตแบบดูถูกหน่อย ฉันก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง

　

「น้ำเสียงก็ไม่เห็นจะเหมือนผมเลยเนอะพี่?」

「เอ่อ ฉันก็..ว่างั้นแหละ……」

「ใช่ไหมล่ะ」

「……อะ อื้อ」

　

ฉันแพ้ให้กับความต้องการของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้!!

คือไม่ว่าจะฟังจากดาวอังคารฉันก็รู้ว่าเป็นเสียงของเขาอ่ะ แล้วทำไมเขาถึงฟังเสียงตัวเองไม่ออกกันล่ะ แปลกเกินไปไหม?!

　

「ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมผมถึงได้ถูกเอาไปเทียบกับอัศวินดำคนนี้ แต่คราวหน้านี่แหละผมจะ――」

「คัตซึน」

「จริงสิ ขอโทษด้วยครับ……」

　

เขาไม่ควรจะต่อสู้อีก

เขาสู้มามากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง

แค่เอเลี่ยนพวกนั้น ยังไงจัสติสครูเซเดอร์ก็รับมือได้

「อื้ม……」

　

และเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือ

ฉันไม่อยากจะอยู่คนเดียวอีก

แม้จะเป็นเพียงความสัมพันธ์อันจอมปลอม แต่สำหรับฉันมันมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด

—

(มุมเรด)

ฮีโร่คนใหม่ปรากฏตัว อัศวินขาว

ตัวตนของเขาได้สร้างความตกใจให้กับพวกเราเหล่าจัสติสครูเซเดอร์

　

ครั้งแรกที่ปรากฏตัวเขาได้จัดการเอเลี่ยนสวมชุดสีทอง โดยการเตะทะลุร่างผ่านแสงจันทรา

จากนั้นเขาก็ปรากฏตัวในเมืองแล้วเอาชนะเอเลี่ยนที่บุกมา

　

ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร

แม้สไตลน์การต่อสู้และรูปลักษณ์ของสูทจะต่างกันมาก แต่ท่าทางที่ไม่ลังเลและใช้ร่างของตัวเองเข้าปกป้องเด็กชายที่หนีไปไม่ทัน ไม่มีทางจะเป็นใครไปได้นอกจากคัตสึมิคุง

「เราได้ทำการยืนยันถึงตัวตนของอัศวินขาวผู้ลึกลับนั่นแล้ว สูทของเขาถูกสร้างมาจากองค์กรแน่นอน นอกจากนี้โครงสร้างแกนพลังงานภายในยังคล้ายกับแกนพลังงานของโปรโตสูทอีกด้วย」

　

ที่สำนักงานใหญ่ของจัสติสครูเซเดอร์ พวกเรานั่งอยู่ในห้องประชุม

ตรงหน้าของเรามีเหล่าเจ้าหน้าที่มากมายนั่งอยู่ โดยตรงกลางมีประธานกำลังชี้ไปยังอัศวินขาวที่ฉายบนโปรเจ็กเตอร์ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ภาพต่อมาเป็นภาพที่เขาใช้มีดในมือผ่าเอเลี่ยนออกเป็นสองส่วน

「ความสามารถของเขาจัดว่าสูงมาก เขาสามารถจัดการอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายราวกับปลอกกล้วย　」

「「「……」」」

　

ทุกคนนิ่งเงียบไป

รูปร่างของเขาหลังแปลงร่างนั้นคือ มีเขาอยู่บนหัวด้วยกัน 3 เขา เข็มขัดก็ต่างออกไปจากเดิม แถบ 3 สีที่อยู่บนร่างเหมือนกับการต่อสู้ชี้ขาดคราวก่อนก็หายไป ราวกับถูกลบออก

　

「ดังนั้นไม่ว่าจะมองยังไง ไอ้หมอนี่มันก็คัตสึมิคุงชัดๆ!!」

　

ผ่ามผ๊ามมม ประธานพูดออกมาขณะบ่นถึงสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า

ก็จริง ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนนั่นก็คือคัตสึมิคุง

จะมีใครนอกจากเขาไปได้อีกล่ะ

　

「แค่เสียงก็ชัดแล้วไหมคะ?」

「รูปร่างท่าทางของเขาก็ด้วย」

「สัมผัสที่6 บอกว่าเป็นเขา」

　

「บอกตามตรงนะ บางครั้งฉันก็แอบเสียวสันหลังเพราะนิสัยของพวกเธอจริงๆ」

　

ประธานพูดต่อโดยแสดงท่าทีหวาดกลัวหน่อยๆออกมา

「แล้วทำไมเขาถึงไม่กลับมาหาพวกเราล่ะคะ?」

「ในเวลาแบบนี้ หรือเขาอยากจะเคลื่อนไหวอย่างอิสระไปอีกสักพัก?」

「….ไม่นะ ถึงแม้เขาจะเป็นพวกสมองกล้าม แต่ก็ยังมีหัวคิดพอที่จะรู้ว่าการกระทำของตัวเองมันไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรได้เลย สำหรับเหล่าผู้คนที่รู้อยู่แล้วว่าตัวตนจริงๆของเขาคือใคร」

　

ประธานส่ายหน้าไปมา

นั่นคือเขาจริงๆ ดังนั้นเขาก็ควรจะกลับมาได้แล้วสิ

แต่นี่มัน3เดือน…..ตั้ง3เดือนแล้วนะ ทำไมเขาถึงยังเอาแต่ไปไหนมาไหนมากลับมาสักทีล่ะ

　

「มาฟังคำพูดสุดท้ายของเขาสิ」

　

「เอ่อ คือผมไม่ใช่ได้อัศวินดำนะครับ พวกคุณสับสนกับใครหรือเปล่า?!」

　

　

ภาพกับเสียงได้ฉายขึ้น

เป็นคำพูดของเขาที่บอกกับคนที่เข้ามาทัก

「หากเขาปฏิเสธมันด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นสักหน่อยก็น่าจะพอพูดถึงเรื่องว่าเป็นร่างโคลนอะไรทำนองนั้นได้อยู่หรอก แต่ดันไม่ใช่นี่สิ」

「ดูยังไงนั่นก็คือคัตสึมิคุงค่ะ……」

　

แค่เสียงมันก็ชัดมาพอแล้วว่านั่นคือเขา

　

「การจากตรวจด้วยเครื่องคำนวณ รูปร่าง น้ำเสียง และท่าทางที่แสดงออกมา ระบุได้ว่า 93% คือเขาแน่นอน」

「……แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่กลับมา」

「อย่างที่เธอพูด ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดก็น่าจะ….」

　

ประธานแสดงสีหน้าปั้นยากออกมา

「เขาสูญเสียความทรงจำไปเรียบร้อยแล้ว」

「「「……คึก」」」

「นอกจากวิธีการต่อสู้ที่เปลี่ยนไปแล้ว ประสิทธิภาพของสูทที่แสดงออกมาได้ก็ลดลงไปด้วย นั่นก็หมายความว่าปัจจัยต่างๆในตัวเขาไม่ได้เป็นดั่งเดิม เพราะพลังของสูทพวกนี้จะเปลี่ยนพลังภายในให้ออกมาเป็นรูปร่างที่ชัดเจนตามเจตจำนงด้วยสิ」

　

เขาลืมเรื่องของพวกเราไปแล้ว

นั่นคือความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

เจ็บปวดเหลือเกิน

เขาลืมเรื่องในวันวานของพวกเราจนสิ้น….

「หัวหน้า! ฉันว่าแล้วเชียวเขาน่ะแค่สูญเสียความทรงจำ แต่เดี๋ยวอีกไม่นานตัวเขาก็จะตื่นขึ้นอีกครั้ง ด้วยพลังที่มากกว่า――」

「เจ้าหน้าที่!　รีบพาโอโมริคุงที่คลั่งออกไปก่อน!」

「ไม่นะ!　ปล่อยฉัน!　ปล่อยฉันปายยยยย!」

　

….คุณโอโมริดิ้นไปมาเหมือนกับปลาขาดน้ำเลย

ก็เข้าใจได้แหละว่าเธอคือคนที่ชอบเอาขนมไปให้คัตซึมิคุงบ่อยๆ ดังนั้นจึงทำใจไม่ค่อยได้ที่ต้องมาสูญเสียเขาไป

……แต่ว่า….ใช่แล้วยังไงคัตสึมิคุงก็ยังมีชีวิตอยู่

แค่นั้นมันก็เพียงพอให้พวกเราก้าวต่อไปแล้วไม่ใช่เหรอ

「อัลฟ่าเป็นยังไงบ้าง?」

「เธอมีอาการซึมๆไปบ้างค่ะ แต่พอได้ข่าวของเขา เธอก็กลับมาดีขึ้น」

「หากเป็นเธอ อาจจะใช้พลังเปลี่ยนการรับรู้แล้วแอบหนีออกไปข้างนอกก็ได้ แต่ถ้าทำแบบนั้นพวกผู้รุกรานก็คง….」

　

ฉันส่ายหัวให้กับคำพูดของประธาน

　

「ก็จริงค่ะ แต่ก่อนที่เธอจะทำแบบนั้นได้ฉันได้ใช้สันมือฟาดคอของเธอจนสลบไปแล้ว」

「นี่หล่อนเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย……?」

　

ไม่ใช่แค่ประธานแต่สายตาของพวกเจ้าหน้าที่ก็ไม่ต่างกัน

「การรับรู้ของฉันเปลี่ยนไปชั่วขณะหนึ่งค่ะ จนฉันลืมไปเลยว่าอัลฟ่าจังเป็นใคร แต่เพราะจังหวะนั้นฉันเชื่อสัญชาตญาณตัวเองก็เลย…」

「ถามจริง……?」

　

จากนั้นการรับรู้ของฉันก็กลับมา จนฉันตกใจกับสิ่งที่ทำลงไป

ไม่รู้ว่าเพราะผลของการบิดเบือนมันยังอยู่หรือเปล่า

เพราะถ้าอาโออิกับคิราระไม่ตามเข้ามาทีหลัง ฉันลืมไปแล้วว่าตัวเองทำอัลฟ่าหมดสติไปแล้วออกมาจากห้องทั้งอย่างนั้น

　

「ตอนนี้เซนเซอร์ตรวจการมาของผู้รุกรานยังไม่สมบูรณ์คงต้องรีบหาทางรับมือเอาหน้างานแทนล่ะนะ…เพราะยังไงพวกมันก็ต้องมาอีกแน่นอน」

「การต่อสู้ครั้งใหม่สินะคะ?」

「อ้า ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจหรอกว่าพวกมันต้องการอัลฟ่าอยู่หรือยังไง แต่พอลองถอดรหัสแปลภาษาที่ผู้บุกรุกคนนี้พูด ก็พบกับเรื่องน่าสนใจเข้า」

「เรื่องน่าสนใจ?」

　

ฉันเอียงหัวสงสัย จากนั้นประธานก็เปิดเทอมินัลในมือมาให้ฉันดู

เอเลี่ยนที่รูปร่างคล้ายไซบอร์กกำลังพูดกับคัตสึมิคุงในร่างอัศวินขาว

　

「ลำดับแห่งดวงดารา 458 อากอส ซาคัล」(ผ่านเครื่องแปล)

　

「ลำดับแห่งดวงดารา?」

「มันคือลำดับความแข็งแกร่งขององค์กรที่ฉันเคยอยู่นะ องค์กรบ้านั่นมันไม่มีชื่อเรียกจริงๆ แต่มันก็เป็นองค์กรที่รวบรวมเอานักรบสุดแกร่งจากทุกเผ่าในอวกาศมารวมกันไว้ ไอ้หมอนี่มันบอกว่าตัวเองอยู่ลำดับที่ 458 บางทีเวก้าที่บุกพวกเราคราวก่อนอาจจะเป็นหนึ่งในพวกมันด้วยก็ได้ห」

　

องค์กรที่ประธานเคยอยู่……。

คู่ต่อสู้ของพวกเราคราวนี้สินะ?

「ปัญหามันอยู่ต่อจากนี้นี่แหละ」

　

「หากฆ่าแกได้ลำดับของข้าก็จะสูงขึ้น」(ผ่านเครื่องแปล)

　

ถ้าเขาฆ่าคัตสึมิคุงได้ ลำดับจะสูงขึ้นงั้นเหรอ?!

หมายความว่ายังไงกัน?! หากเป็นการแก้แค้นก็พอเข้าใจหรอก แต่นี่เพื่อลำดับที่สูงขึ้น!!

　

「บอกตามตรง ฉันเองก็สับสนเหมือนกัน ในองค์กร มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถเลื่อนลำดับให้กับคนในองค์กรได้」

「เป็นหัวหน้าของคนพวกนี้ทั้งหมดเหรอคะ?」

「จะบอกว่าเป็นหัวหน้าก็ยังไงอยู่ เอาเป็นว่าคนคนนั้นเป็นผู้ที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง สิ่งที่สร้างความสิ้นหวังให้กับทุกชีวิตเป็นไปได้ก็อย่าคิดเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเลย เพราะตรงปลายทางมีแค่ความตายเท่านั้นแหละ」

　

น้ำเสียงของประธานบอกได้เลยว่าเขากลัวขนาดไหน

อีกฝ่ายเป็นใครกันนะถึงทำให้เขากลัวขั้นสุดได้

　

「อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ก็บอกได้แล้วว่าโลกกลายเป็นเป้าหมายของพวกมันที่จะเข้ามารุกรานนับจากนี้」

　

ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่าบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กำลังค่อยๆเคลื่อนไหว

แต่นั่นมันก็เป็นเส้นทางที่เราต้องเข้าไปเผชิญ

　

「ไม่เป็นไร พวกเรายังมีหวัง สูทเวอร์ชั่นปรับปรุงของพวกเธอกำลังจะเสร็จในไม่ช้านี้!!」

「!」

「ฉันจะไม่ยอมให้สูทของฉันต้องแปดเปื้อนอีก ใช่..ฉันจะไม่แพ้อีกแล้ว!!」

ดูเหมือนการถูกปลดการแปลงร่างออกไปในคราวก่อนจะสร้างแผลใจให้ประธานมากทีเดียว

หลังจากนั้นเขาจึงเค้นพลังสร้างสูทใหม่แบบเอาเป็นเอาตาย

「นีโอจัสติสเชนเจอร์ ที่ฉันจะมอบให้กับพวกเธอมันต่างจากของเก่าที่แบ่งพลังหนึ่งส่วนให้ออกเป็นสามส่วน ตอนนี้พวกเธอทุกคนจะถือคอร์พลังงานกันคนละชิ้นไปเลย แน่นอนว่ามันสามารถนำมารวมกันเป็นหนึ่งได้ ดังนั้นประสิทธิภาพที่พวกเธอจะนำพลังออกมาใช้ก็จะมากกว่าโปรโตสูท 3 เท่า」

「คงไม่ได้มีปัญหาอะไรแปลกๆตามมาใช่ไหมคะ」

「แน่นอนสิ นอกจากนี้หากได้อาวุธเสริมเข้าไปอีก พวกเธอก็ไร้พ่าย」

เขากล่าวออกมาอย่างมั่นใจ

แต่ไม่นานนักเขาก็กลับมาทำหน้าเศร้าอีกครั้ง

　

「…ทั้งหมดก็เพราะข้อมูลที่ได้จากโปรโตเชนเจอร์….」

「ประธาน……」

「ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากให้เขากลับมาโดยเราที่สุด สหายของฉัน ชายที่ทำให้ภาพในอุดมคติของฉันเป็นจริงขึ้นมาได้」

「……นั่นสินะคะ」

　

เพื่อจะทำแบบนั้นได้จำเป็นต้องหาตัวเขาให้พบ

แม้จะต้องใช้วิธีที่รุนแรงหากจำเป็นก็ตาม

….เหมือนฉันได้กลับไปอยู่ในยุคที่อัศวินดำต้องต่อสู้เพียงลำพังเลย