อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 30 อัศวินดำคลั่ง

อัศวินดำคลั่ง

นักรบทมิฬได้ปรากฏตัวขึ้น

เมื่อฉันเห็นอีกฝ่ายแปลงร่างแล้ว ฉันก็ตั้งใจจะกดสวิตช์ที่อยู่ในมือทันที

「อย่าขยับ! ไม่งั้นระเบิดนี่――」

เดี๋ยวนะ ทำไมในมือของมันถึงมีสวิตช์ได้ล่ะ?

นอกจากนั้น มือในมือของมันเป็นของใครกัน เอาไปตอนไหน?

ฉันมองมือและสวิตช์ในมือของตัวเองซึ่งมันหายไปแล้ว

「หะ หาาาา!? 」

『INVASION START!!』

ฉันรีบแปลงร่างทันที และเตรียมต่อสู้

นักรบทมิฬทำลายสวิตช์ในมือทิ้ง และหันไปดูรอบๆ ด้วยความเย็นชา ก่อนจะแตะไปยังหัวเข็มขัด

『HAZARD １!!!』

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ลูกน้องของฉันคนหนึ่งถูกออร่าสีดำปกคลุมเอาไว้ แล้วลอยไปในอากาศ

「อ อะไรกัน!?ร่างกายมันขยับไม่ได้!! อย่าเข้ามานะ!? 」

「ฮิวร่า!? 」

ร่างของลูกน้องฉันถูกออร่าสีดำล้อมเอาไว้

แย่แน่แบบนี้ ทว่าทุกอย่างมันก็สายเกิดไปแล้ว ลูกน้องของฉันถูกออร่าสีดำพาไปใกล้นักรบทมิฬราวกับว่าถูกดูดเข้าไปหา

「มะ ไม่นะ!?ฉันจะมาตายในที่แบบนี้เหรอ ม่ายยยยย!? 」

『GRAVITY!! FINAL BLOW!!』

ร่างของลูกน้องที่ถูกดึงไป โดนหมัดอีกฝ่ายตกเข้าจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ไปพร้อมกับออร่าสีดำ

เป็นไปได้ด้วยเหรอ ที่ลำดับแห่งดวงดาราที่ 200 จะพ่ายแพ้ง่ายขนาดนี้ ทุกคนเกิดอาการสั่นกลัวนักรบทมิฬตรงหน้า

「คุ!ตายซะแก!!」

มีใครบางคนยิงเลเซอร์ไปใส่นักรบทมิฬ

ทว่าการโจมตีนั้นก็ไปไม่ถึงตัวเขา ราวกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นคอยป้องกันเอาไว้อยู่

「อะ ไอ้นี่มันตัวบ้าอะไรกัน! ทำไมการโจมตีถึงไม่ได้ผลล่ะ」

ร่างของนักรบทมิฬได้ถูกออร่าดำปกคลุมแล้วหายไป

วินาทีต่อมา คนที่ยิงเลเซอร์ก็ถูกตัดหัวทิ้ง พร้อมกับการปรากฏตัวของนักรบทมิฬที่ด้านหลังของเขา

「คึ เทเลพอร์ตเหรอ?!ไม่ ไม่ใช่ของแบบนั้น!!」

สร้างรูหนอน!

นี่มันสามารถสร้างรูหนอนขึ้นมาได้เองงั้นเหรอ?!

จากนั้นทุกคนก็พยายามโจมตีต่อด้วยความหวาดกลัว แต่อีกฝ่ายก็หลบเลี่ยงได้ด้วยการสร้างรูหนอนขึ้นมา แล้วค่อยๆ จัดการลูกน้องของฉันไปทีละคน

「ทำไมแกถึงไม่ยอมตายไปเงียบๆ วะ!」

「……」

「อั๊ค!? 」

มันใช้มือฟาดลูกน้องฉันไปในอากาศ ก่อนจะชกไปบริเวณอกของอีกฝ่ายด้วยหมัด 3 ที แรงปะทะนั้นทำให้กระอักเลือดออกมาทันที แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายแค่กำลังเล่นออมแรง แต่ก็เกือบถึงตาย

แน่นอนว่ามันไม่ปล่อยให้จบแค่นี้ มันทำการเตะลูกน้องฉันซ้ำ แล้วพุ่งลงมาขยี้หัวทิ้งอีกที

「ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ……!」

ไหล่ของมันสั่น ไปด้วยความยินดี มันค่อยๆ เหยียบย่ำศพของลูกน้องฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โดยไม่แม้แต่จะพูดคำใดๆ ออกมา

แม้เห็นว่าพวกเราทั้งหมดสูญเสียความตั้งใจสู้ไปแล้ว มันก็ไม่ได้คิดจะหยุดลงและเลือกเป้าหมายใหม่ทันที

「ฮิ๊!? 」

มันใช้รูหนอนเคลื่อนที่ไปหาอีกคนที่กำลังพยายามหนีแล้วบดขยี้ขาทั้งสองนั้นทิ้งทันที

「ยะ หยุดนะ ไม่เอาแล้วววว!!」

「ฮ่าๆๆๆๆ!! อ๊าคคคคค!!」

จากนั้นก็ทำการกระชากแขนกลทั้งสองออกแล้วเหวี่ยงหมัดใส่ร่างนั้นไปมาอย่างเพลิดเพลิน

ฉันขนลุกจนแทบอ้วกออกมา ในขณะที่มองมันทำลายสิ่งต่างๆ ด้วยความสนุกสนาน

「จะ เจ้าสัตว์ประหลาด……」

ไม่ได้แล้ว จะมายอมแพ้แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ในขณะที่มือของฉันถูกรักษาเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ใช้อุปกรณ์บนมือเพื่อเรียกอาวุธออกมา

「ปืนใหญ่ย้อนแรงโน้มถ่วง……! สัตว์ประหลาดแบบแกจงถูกมันบดขยี้ไปซะ!!」

ฉันพาดปืนใหญ่เอาไว้บนไหล่แล้วยิ่งไปทางมันทันที ทว่านักรบทมิฬกลับไม่ใช้รูหนอนในการหลบหลีก แต่แตะไปยังหัวเข็มขัด 2 ครั้งแทน

『HAZARD２!!』

แต่ก็ไม่เป็นไร มันลบไม่พ้นแน่

กระสุนแรงโน้มถ่วง ที่จะบดขยี้ร่างของอีกฝ่ายให้แหลกเป็นชิ้นๆ

ทว่าทันทีที่เขายกมือขวาขึ้น―――กระสุนแรงโน้มถ่วงก็ได้หายไป มันไม่ได้เกิดแรงปะทะใดๆ มันเพียงแค่ถูกกลืนหายไปเท่านั้น

『GRAVITY! FINAL IMPACT!!』

「หา? 」

———เป็นไปไม่ได้ นี่มันสามารถทำลายกระสุนแรงโน้มถ่วงได้เหรอ

หรือพลังของมันจริงๆ แล้วคือการคุมแรงโน้มถ่วงกัน?

เมื่อฉันมองมันด้วยความสงสัย มันก็มุ่งหน้าไปจัดการลูกน้องคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันต่อ

「ตะ ต้องรีบหนี……」

ชายคนนี้ไม่ใช่ศัตรูที่เราจะรับมือได้

หรือว่าท่านผู้นั้นจะรู้อยู่แล้ว!?

ฉันฟังเสียงกรีดร้องของลูกน้อง แล้วเปิดใช้งานอุปกรณ์เคลื่อนย้ายมวลสาร

「เอาละ ทีนี้ก็——」

ระหว่างที่ฉันพยายามจะเปิดใช้งาน ก็พบว่ามือของตัวเองได้หายไปแล้ว

ฉันถึงกับสั่นอีกครั้ง แม้มันจะเป็นแขนจักรกลแต่ความรู้สึกที่ขาดหายไปก็ใช่ว่าจะไม่มี

「……」

「อะ……อ้าาาา……」

นักรบทมิฬมองดูฉัน ในขณะมันมันหักขาซ้ายของฉันทิ้งไป

ดวงตาสีดำที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ นั้นมันทำให้ฉันกรีดร้องออกมา

จากนั้นเขาก็ยกแขนขึ้น พร้อมกับมีออร่าสีดำห้อมล้อมเอาไว้

ตาย ฉันตายแน่ๆ!!

ฉันกอดคองอเข่าแล้วร้องไห้ออกมา

「……」

ทว่าความตายก็ไม่ได้มาถึงฉัน

ทำไมกันล่ะ พลาดงั้นเหรอ?

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าภาพที่เห็นมันได้เปลี่ยนไป

「หา? 」

สถานที่ที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

ตรงเท้าของฉันมีพรมสีแดงถูกปูเอาไว้อยู่ และปลายทางของที่แห่งนั้นคือบัลลังก์

「อะ อาาาา……」

ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ได้ทันที

ท่านผู้นั้นได้ช่วยฉันเอาไว้

เลอโฉม ผู้งดงามเหนือสิ่งอื่นใด

「มหัศจรรย์」

ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ให้กับคำเยินยอของท่าน

แม้จะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดก็ตาม

แต่การที่บุคคลซึ่งปกครองทั้งจักรวาล

สิ่งมีชีวิตที่เหนือเหตุและผล

กำลังชื่นชมฉันอยู่ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

「ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าแกจะเลียนแบบพลังของฉันได้」

「หา? 」

「ตามพวกเรามาจากโลกถึงนี่ได้เลยสินะ」

ฉันเงยหน้าขึนและพบว่า

ท่านผู้นั้นหาได้สนใจฉัน

แต่สายตากลับจับจ้องไปทางด้านหลังของฉัน ราวกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่แต่แรกด้วยซ้ำ

「……」

「คุ……อึก……」

นักรบทมิฬที่อยู่อยู่ข้างหลังของฉัน ได้ใช้ฝ่ามือชี้มาหาฉันที่กำลังคลานอยู่กับพื้น ทันใดนั้นเอง ร่างของฉันก็ถูกดึงไปหามัน

「อ่ะ!? 」

ฉันถูกคว้าคอเอาไว้และลอยในอากาศ

ทำไมมันถึงตามมาได้กัน แถมยังเป็นสถานที่นี้อีก?!

「เอาเถอะ รีบจัดการมันให้เสร็จๆ ไปซะ หลังจากนั้นพวกเราจะได้มาสนุกกันเสียที」

เสียงของท่านผู้นั้นกล่าวออกมาด้วยความยินดี

ในขณะที่ฉันพยายามขยับตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดเพราะหายใจไม่ออก มันก็แตะหัวเข็มขัดไป 1 ที

『HAZARD 1!!』

ครั้งแรกผ่านไป

『HAZARD 2!!』

ครั้งที่สองผ่านไป

『HAZARD 3!!』

แล้วก็ครั้งที่ 3

ทุกครั้งที่หัวเข็มขัดเรืองแสงออกมา กระแสไฟฟ้าสีแดงก็พวยพุ่งออกมาด้วย

สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียงแค่เฝ้ารอ

『BLACKHOLE!!』

เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ได้ดังออกมาจากหัวเข็มขัด

ร่างของฉันลอยขึ้นเพราะแรงโน้มถ่วงที่เปลี่ยนไป แต่ก็ไม่สามารถขยับอะไรได้อยู่ดี

『DEADLY! LIMIT OVER!!』

ออร่าสีดำและกระแสไฟฟ้าสีแดงได้ออกมาจากร่างของเขา และรวมตัวกันที่ขาขวา

แค่มองก็รู้ว่าพลังงานตรงนั้นมันน่าสะพรึงขนาดไหน

นักรบทมิฬได้ใช้พลังนั้นโดยมีปลายทางคือร่างของฉัน―――

『BLACKHOLE!!』

「อุ……อะ……」

『FEVER!! CRASH!!!』

เขาปล่อยลูกเตะสีแดงดำออกมาทันที

การเตะที่ทำให้พื้นที่รอบๆ บิ้วเบี้ยวไปมา ร่างของฉันก็ค่อยๆ แหลกสลาย

สติของฉันก็ค่อยๆ เลือนหายตามไปด้วย

「เอาล่ะ ในเมื่อเสร็จแล้ว เราก็มาต่อกันเลย」

สติที่ลงเหลือมีเพียงภาพของท่านผู้นั้นกำลังลุกขึ้นยืน

ทว่านักรบทมิฬก็ไม่ได้พูดอะไรกับท่านที่อ้าแขนรับแล้วกับกำลังเรียกเพื่อนของตนให้เข้ามาหา อีกทั้งออร่าสีดำนั้นกลัวมืดมิดเสียยิ่งกว่าเดิม

「HAZARD３!!」

「อ๊า อย่างที่ฉันคิดเอาไว้ แกนี่แหละผู้ท้าชิงที่คู่ควร ผู้ที่ฉันเฝ้ารอมาเนิ่นนาน……」

นักรบทมิฬผู้โผล่มาจากรูหนอน

และท่านผู้นั้นที่กำลังสร้างพื้นที่พิเศษบางอย่างขึ้นมา

ทั้งสองกำลังจะเริ่มปะทะกันแล้ว

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันสัมผัสได้

***

ฉันได้หลับตาลงราวกับว่าจิตสำนึกของตัวเองกำลังตกลงไปในห้วงลึก

「คัตซึน ตื่นแล้วเหรอ? 」

และเมื่อลืมตาตื่นขึ้น ฉันก็พบกับพี่ของตัวเองอยู่ตรงหน้า

ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอกำลังวางมือไว้บนหน้าผากของฉันด้วยความกังวล

「พี่ฮาคัว? 」

ฉันรีบลุกขึ้นยืน

เห็นได้ชัดว่าพี่กำลังให้ฉันนอนหนุนตักขณะหลับไป

น่าอายชะมัด ในฐานะน้องชายแล้วพอมาโดนอะไรแบบนี้

「มันน่าอายนะพี่ อย่ามาทำอะไรกันแบบนี้สิ……」

「โถ่ เจ้าเด็กคนนี้นี่」

ฉันยิ้มออกมาให้กับพี่ของตัวเองพี่แหย่ศอกมาทางฉัน

มองไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าชิโระกำลังหลับอยู่เหมือนกัน…หุ่นยนต์ก็หลับกับเขาได้สินะ….

「แล้วทำไมถึงมาอยู่ในสวนสารณะได้….」

「พี่สิต้องถามว่าทำไม เห็นว่านายยังไม่กลับสักทีก็เลยออกตามหา แล้วก็มาเจอนอนอยู่ตรงม้านั่งในสวนนี่ไง ทำเอาตกอกตกใจหมดรู้ไหม? 」

「……อ้อ คือว่าเหมือนอยู่ดีๆ จะรู้สึกง่วงน่ะ……」

จำอะไรก่อนหลับไปไม่ได้เลย

จริงสิ ชายคนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่านะ? ว่าแต่พวกเราจะคุยเรื่องอะไรกันหว่า?

「……」

รู้สึกเหมือนมีทั้งเรื่องร้ายดีปนกันไปหมด

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่นั่นคือสิ่งที่วนเวียนในหัวฉัน

「คัตซึน? 」

「…ตอนนี้คงต้องไปขอโทษมาสเตอร์ก่อน」

「ไม่เป็นไรหรอก ตอนที่นายสลบไปฉันไปบอกกับเขาเรียบร้อยแล้ว」

「……」

ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ

ไว้พรุ่งนี้คงต้องไปทำงานให้หนักขึ้นแทน!

「ไว้ไปซื้อของระหว่างทางกลับบ้านด้วยละกัน」

「นั่นสินะ」

พี่สาว ครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน

นั่นคือสิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

「คัตซึน? 」

「อ่ะ อื้อ」

พี่มองมาทางฉันที่หยุดเดิน

แม้แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงหยุด

「พี่ฮาคัวเป็นพี่สาวของผมใช่ไหม พวกเรายังเป็นครอบครัวเดียวกันสินะ? 」

「……อื้อ…แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง」

「นั่นสินะ……แบบนี้น่ะดีแล้ว」

แม้ว่าความทรงจำบางส่วนของฉันจะกลับมา…แต่สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เพราะตลอดช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา พวกเราก็คือครอบครัวจริงๆ ของกันและกัน

มันไม่ใช่สิ่งที่จะมีใครมาบิดเบือนได้