อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 32 ผู้รุกรานยามราตรี

ตอนที่ 34 ผู้รุกรานยามราตรี

ฉันสงสัยจังว่าตัวเองทำอะไรอยู่ก่อนเสียความทรงจำ

ตัวเองเป็นคนแบบไหน ถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนอย่างไร

บางครั้งฉันเกิดความกังวลขึ้นมาภายในใจ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนมีความว่างเปล่าเข้ามากัดกินหัวใจ

สงสัยชีวิตที่ฉันใช้ก่อนหน้าคงจะโดดเดี่ยวพอสมควร

「เอาละ วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน」

「อ่ะ ครับ」

พอเป็นช่วงฤดูร้อนพระอาทิตย์มันก็เลยตกช้ากว่าเดิมนิดหน่อย

ฉันทำความสะอาดร้านพร้อมกับดูแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ก่อนจะสังเกตเห็นกรอบรูปหนึ่งวางอยู่ในครัว ตรงจุดที่ลูกค้ามองกันไม่เห็น

「เอ่อ มาสเตอร์」

「มีอะไรเหรอ? 」

「เมื่อก่อนมาสเตอร์เคยทำงานอยู่กองกำลังป้องกันตัวเองหรือเปล่าครับ? 」

เพราะภาพภายในนั้นเขาสวมชุดและหมวกลายพรางถ่ายคู่กับคนที่น่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเขา

ฉันรู้สึกสนใจขึ้นมาก็เลยถามออกไป เขาก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้าปั้นยาก

「อ้อ ก็เมื่อก่อนน่ะ ฉันออกมาประมาณปีก่อน」

「ทำไมล่ะครับ? 」

「นายยังจะถาม…จริงสิ….ทั้งหมดก็เพราะเรื่องในวันนั้น」

「เรื่องในวันนั้น? 」

ฉันถามต่อแต่เขาเหมือนลังเลที่จะตอบ

หลังเงียบไปไม่กี่วิ เขาก็ส่ายหน้าไปมา

「เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ แล้วพรุ่งนี้งานคนจะหนักน่าดู แกรีบกลับไปบ้านเถอะ」

「อ่า เข้าใจแล้วครับ งั้นไว้พรุ่งนี้เจอกันใหม่」

「…จริงสิ รอเดี๋ยว」

「ครับ? 」

ฉันหยุดเดิน

「พอดีว่ามีคนรู้ชักเขากำลังลำบากน่ะ นายสนใจอยากรับงานเสริมหน่อยไหม」

「งานเสริม? 」

「อ้า มันต้องใช้แรงกายนิดหน่อย ดังนั้นฉันเลยคิดว่านายน่าจะเหมาะ」

「……ไม่ใช่งานแปลกๆ ใช่ไหมครับ? 」

พอฉันถามกลับไป มาสเตอร์ก็หัวเราะออกมา

「ใช่ก็บ้าแล้วไอ้เด็กนี่ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันจะมาบอกแกหรือไง ก็แค่งานใส่ชุดคอสตูมน่ะ」

「งานหนักอย่างที่ว่าเลย……」

「ก็งั้นอยู่แล้ว ฉันเลยอยากได้วัยรุ่นมาช่วยสักหน่อย ฤดูร้อนมันโหดจะตาย」

พอมาคิดก็ไม่ได้แย่อะไรนัก

ความแข็งแกร่งของร่างกายตัวเองก็แอบมั่นใจอยู่พอสมควร

สุดท้ายฉันก็ยังไม่ได้ให้คำตอบแล้วแยกทางกับมาสเตอร์ที่นอกร้าน

ทิวทัศน์ของเมืองกำลังถูกย้อมไปด้วยแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ฉันค่อยๆ เดินไปอย่างสบายอารมณ์

「วันนี้ไม่มีพวกผู้รุกรานด้วยสิ ดีจริงๆ 」

โดยปกติแล้วพวกมันมักจะบุกมากันช่วงกลางวัน

ดังนั้นหากเป็นเวลานี้คงไม่ต้องห่วงอะไรมากนัก

『โฮก』

「ขอโทษทีนะชิโระที่ต้องมาให้อยู่ในกระเป๋าแคบๆ 」

หมาป่าจักรกลโผล่ออกมาจากกระเป๋าของฉัน และส่ายหัวไปมา

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเจ้านี่แสดงอารมณ์ต่างๆ ออกมาได้มากขึ้น

ราวกับว่ากำลังเรียนรู้สังคมโลกใบนี้ไปเรื่อยๆ

「พี่น่าจะใกล้กลับถึงบ้านแล้วด้วย วันนี้ทำมื้อเย็นเป็นอะไรดีนะ」

ก่อนอื่นต้องลองไปดูของในซูเปอร์สักหน่อย

……。

「วิถีชีวิตแบบนี้จะคงอยู่ไปอีกนานแค่ไหนกันน้อ」

จู่ๆ ฉันก็บ่นกับตัวเอง

มีผู้รุกรานจากต่างดาวมายังโลกด้วยเหตุผลบางอย่าง

ความทรงจำก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาโดยสมบูรณ์

แถมไม่ว่าจะคิดยังไง พวกมันก็เหมือนตั้งใจจะมาหาเรื่องฉันโดยเฉพาะแบบแปลกๆ

ในอนาคตพี่และคนรอบตัวฉันอาจจะโดนทำร้ายเพราะฉันก็ได้

「———อึก」

เสียงกระดิ่งดังก้องขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เป็นเสียงที่ฉันเกลียดสุดๆ

เพราะมันคือสัญญาณของผู้รุกราน

ฉันถอนหายใจออกมาแล้ววิ่งเข้าไปในตรอกพร้อมกับชิโระที่แปลงร่างเป็นหัวเข็มขัด

「วันนี้ก็ต้องลุยอีกรอบ」

『LUPUS DRIVER!!!!』

ผู้รุกรานมันจะมาตอนไหนก็ได้แท้ๆ ฉันคิดง่ายไปเองจริงๆ

ฉันทำการแปลงร่างเป็นอัศวินขาว

จากนั้นก็ขี่ Lupus Striker ไปยังจุดที่เสาแห่งแสงตกลงมา สภาพโดยรอบเรียกว่าพังยับเยิน

รถพลิกคว่ำ พื้นถนนเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว และรอยกรงเล็บขนาดใหญ่

ฉันหยุดรถเพื่อสอดส่องที่เกิดเหตุ ก่อนจะสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังถูกโจมตี

「ฮว้าาาา!!」

「!」

เสียงกระโดดพุ่งมาจากทางด้านหลัง ฉันจึงหมุนรถให้ล้อกระแทกเข้ากับสิ่งที่พุ่งมา

หลังถูกล้อกระแทกไป มันก็พยายามลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมาทางฉันในสภาพน้ำลายไหลยืด

「มนุษย์สัตว์เหรอ? 」

โครงสร้างร่างเป็นมนุษย์แต่รูปร่างของมันคล้ายกับแมว มีขนสีเทาปกคลุมทั้งร่าง

บริเวณ อก ขา แขน มีเข็มขัดรัดเอาไว้อยู่เหมือนเป็นกลไกบางอย่าง และมีตัวเลข 189 สลักเอาไว้ตรงอก

「189? เลขนั่นมันอะไรกัน? 」

ฉันตั้งท่าระวังและคิดถึงความหมายของตัวเลข

คนรอบๆ ดูท่าจะอพยพกันไปหมดแล้ว แต่จะให้วางใจเลยก็ไม่ได้เพราะอาจจะยังเหลือคนที่ตกค้างอยู่

เอาเป็นว่าก็รีบจัดการแมว….มนุษย์แมว? หรืออะไรสักอย่างก่อนละกัน

「เฮี้ยยยย!」

「เร็วชะมัด? 」

มนุษย์แมวพุ่งโจมตีด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ

ฉันหยิบมีดออกมาป้องกัน แต่กรงเล็บของมันที่โจมตีมารุนแรงเสียจนผลักฉันกลับไปได้

「บลู!? ไม่ดีกว่าพลังทำลายไม่น่าพอ! งั้นก็ต้องอันนี้!!」

『RE:BUILD!! SWORD RED!! → OK? 』

ฉันกดหัวเข็มขัดแล้วเปลี่ยนร่างขาวให้เป็นแดง

ศัตรูดูจะประหลาดใจเล็กน้อยที่ร่างของฉันเปลี่ยนไป แต่ไม่นานมันก็บุกเข้ามาต่อทันที

『CHANGE!! SWORD RED!!』

『FLARE CALIBER!!』

ฉันถือดาบที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงฟาดฟันสวนกับอีกฝ่ายที่โหมการโจมตีเข้ามา

ขนาดไอ้นี่ยังตึงมือเลยเหรอ!!

「อึก!!」

「ฮ้าาาาาา!!」

คู่ต่อสู้แข็งแกร่งชะมัด!

ต่างจากศัตรูก่อนหน้านี้ คู่ต่อสู้คราวนี้เหมือนจะใช้แค่สัญชาตญาณดิบในการโจมตีฉันอย่างเดียว

มันไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชังและความโกรธภายในดวงตาของมันเลย!!

「ฮ้า!!」

ฉันสลับดาบไปที่มือซ้ายแล้วใช้หมัดขวาซึ่งปกคลุมด้วยเพลิงอัดเข้าที่ร่างของมัน

ร่างของมันกระเด็นไป ฉันจึงตั้งใจจะเอาดาบไปฟันซ้ำอีกทีแล้วในจังหวะที่โน้มตัวเข้าไปนั้นเอง

「——กุ ฮ้าาาา!!」

「เชี่ยอะไรวะนั่น!? 」

ทันใดนั้น เข็มขัดที่รัด แขน ขา ของมันก็ถูกปลดออก

จากนั้นร่างของมันก็หายไปจากรัศมีการมองเห็นฉันทันที เพียงเสี้ยววิ ความเจ็บปวดอันรุนแรงก็ส่งมาจากบริเวณแผ่นหลังของฉัน

「อะไรฟะ!? 」

เกิดอะไรขึ้นกัน?!

ความเร็วและพลังของมันสูงขึ้น?!

ฉันหันกลับไปแต่ก็ไม่พบร่างของมันแล้ว

「ยังจะเร็วได้อีกเหรอฟะ!! อึก?!」

ฉันถูกโจมตีอีกทีบริเวณไหล่ ประกายไฟได้เกิดขึ้นจากแรงปะทะ

ไอ้เจ้าตัวบ้านี่มันเร็วกว่ากระต่ายคราวก่อนซะอีก

ก็จริงอยู่ว่าหากใช้บลูฟอร์มจะยิงดักมันได้ แต่พลังทำลายและลักษณะการต่อสู้ในระยะประชิดของมันไม่น่าเอื้ออำนวย

「ไม่มีเวลามาคิดมากแล้ว ยังไงก็ต้องลองดูก่อน」

『NO!』

「หือ? 」

ชิโระส่งเสียงปฏิเสธออกมา

ฉันจึงเอียงหัวสงสัยแต่อีกฝ่ายก็ใช่จะมีเวลาให้ฉันพัก มันทำการฟาดฉันด้วยกรงเล็บจนล้มกลิ้งไปมา

『COMPLETE!! AXE YELLOW!!』

「อีกแล้วเหรอ….ฟอร์มใหม่สินะ?? 」

AXE YELLOW?

แอบไปสร้างฟอร์มนี้มาตอนไหนกันนะ?! ทำไมถึงไม่ยอมบอกฉันตั้งแต่แรกนะ?!

「ช่วยไม่ได้ ลองดูซักตั้งซิ!!」

ฉันเอื้อมมือไปที่หัวเข็มขัด ในขณะใช้มืออีกข้างพยายามป้องกันการโจมตี

สับหัวเข็มขัด 3 ครั้งเพื่อทำการเปลี่ยนฟอร์มใหม่

『RE:BUILD!! AXE YELLOW→ OK? 』

「จัดมาดิ๊!!」

ฉันแตะปุ่มบนเข็มขัดเพื่อยืนยัน จากนั้นก็มีสายฟ้าลงมารอบตัวฉัน

และสายฟ้าดังกล่าวมันก็ได้พัดเอามนุษย์แมวที่พุ่งเข้ามากระเด็นออกมา โดยมีเกราะสีเหลืองได้เข้ามาประกอบร่างของฉันระหว่างนั้น

『CHANGE!! AXE YELLOW!!』

ฉันสะบัดแขนเพื่อปัดเป่าให้สายฟ้ารอบตัวหายไป

——รู้วิธีใช้งานมันแล้ว!!

ที่เหลือก็แค่จำกัดอีกฝ่าย!!

「ฮ๊าาาา!!」

ท่าทางมันจะโมโหจัดเลยพุ่งเข้ามาทันที

เสียงโลหะปะทะกันดังขึ้น แต่คราวนี้ฉันจับความเร็วของมันได้ทัน ก่อนจะสวนหมัดกลับไปหนึ่งดอก

「!? 」

「เอาเรื่องวุ้ย แต่ร่างกายตอนนี้เบาชะมัด!!」

ย่อสะโพกให้ต่ำเล็กน้อย แล้วพุ่งไปข้างหน้า

ก่อนจะชกเข้าไปที่ท้องของมันอีกรอบ มันส่งสายตาประหลาดใจออกมาราวกับไม่เข้าใจว่าได้ยังไงกัน แต่ฉันก็ไม่ให้มันพักหายใจแล้วกระหน่ำต่อยเตะไปทั้งร่าง

「เรดคือความสมดุล บลูคือพลิกแพลง เยลโล่คือพลังและความเร็ว」

แต่ฟอร์มนี้ไม่น่าจะเหมาะกับการใช้ในที่ที่มีคน

เพราะหากสังเกตดีๆ ทุกครั้งที่ฉันเคลื่อนไหวจะเกิดประกายไฟฟ้ารอบๆ ซึ่งมันมีพลังทำลายในตัวมันอยู่ด้วย

「หากเป็นร่างนี้จะเคลื่อนไหวแค่ไหนก็สบาย!!」

『LIGHTNING CRUSHER!!』

ขวานยักษ์คมเดียวได้ปรากฏขึ้นบนมือขวา

จากนั้นฉันจึงจับมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเคลื่อนตัวโดยใช้ความเร็วสูงสุดอีกที

「ย้ากกกก!!」

「ฮว้าาาา!!」

เราทั้งสองเคลื่อนไหวพร้อมกันสลับกันรุกรับ

แต่ด้วยฟอร์มใหม่นี้จึงทำให้ทั้งพลังโจมตีแล้วความเร็วของฉันสูงกว่าอีกฝ่าย สุดท้ายขวานของฉันก็ได้กระแทกเข้ากับร่างของมันจังๆ

「อ้าาาา!? 」

「ยังไม่หมดเฟ้ย!!」

ฉันเร่งความเร็วต่อและใช้ขวานเพื่อตัดกำลังมันไปเรื่อยๆ

สุดท้ายพอเห็นว่ามันเริ่มหมดสภาพแล้ว ฉันก็ทิ้งขวานแล้วเตรียมใช้ท่าพิเศษ

「แล้วแกจะต้องร่ำไห้……!!」

『DEADLY!! AXE YELLOW!!』

ทันทีที่มันถูกเปิดการใช้งาน กระแสไฟฟ้าทั้งร่างของฉันก็ไปอัดแน่นอยู่ตรงขาขวา

ฉันพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเตะไปยังลำตัวของมัน

「อุก!? 」

แรงเตะนั้นทำให้มันกระเด็นขึ้นไปบนท้องฟ้า

จากนั้นฉันก็รวมพลังไว้ตรงเท้าเพื่อกระโดดขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นก็เตะมันลงพื้น แล้วสลับเตะเสยขึ้นไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่ว

「「「โอ้ววววว!!」」」

『LIGHTNING!! FULL CRASH!!』

ฉันพุ่งเตะใส่ร่างของมันอย่างต่อเนื่อง

จนเกิดเป็นภาพลวงตาของร่างฉันสิบกว่าร่างกำลังพุ่งเข้าเตะร่างของมนุษย์แมวทั้งจากบนล่างซ้ายขวาพร้อมๆ กัน

「……เอาล่ะแค่นี้ก็……เอ๋? 」

ไม่เกิดการระเบิดขึ้น?

พอฉันหันกลับไปก็พบกับความแปลกประหลาดบนร่างของมัน ร่างของมันค่อยๆ ปล่อยความร้อนออกมา

จากนั้นร่างของมันก็ค่อยๆ บวมขึ้น จนทำให้เข็มขัดที่รัดอกมันไว้แตกออก

「เชี่ยอะไรวะนั่น!? 」

「กุ โฮกกกกกกก!!!」

「ชิบ!!」

เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้น มนุษย์แมวถูกแสงขนาดใหญ่ห่อหุ้มเอาไว้

ลมร้อนได้พวยพุ่งออกมา ก่อนที่มันจะขยายร่างจนใหญ่ยักษ์

「โฮกกกกก……!」

「ทำไมมันขยายร่างได้ฟะ……」

ร่างของมันใหญ่ขึ้นจนเท่ากับรถบัสแบบใหญ่พิเศษ

ฉันละอดตกใจไม่ได้ที่จากลูกแมวกลายเป็นสิงโตยักษ์ไปซะแล้ว

「โฮกกกกก!!」

「เห้ย เดี๋ยวสิวะ นั่นแกจะไปไหน ไอ้เวรนี่!!」

『CHANGE SAVE FORM!!!』

มันวิ่งตรงไปทางตัวเมืองโดยไม่สนใจเสียงฉันเลย

หากเป็นร่างนี้ ความเสียหายที่มันก่อได้คงสูงกว่าเดิมหลายเท่า

หลังกลับมาเป็นร่างปกติ ฉันก็เรียกLupus Strikerมาแล้วขับตามมันไปทันที โดยคิดว่าจะเอาชนะมันยังไง