อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 33 สัตว์ประหลาดยักษ์และความสยองของเรด

ตอนที่ 33 สัตว์ประหลาดยักษ์และความสยองของเรด

โชคดีว่าคนในพื้นที่รอบๆ อพยพกันไปหมดแล้ว แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นที่มันจะเดินทางไปถึงจุดที่คนอยู่กันเยอะ

ในขณะที่ฉันขับรถไล่มันก็เปลี่ยนฟอร์มเป็นร่างบลูและถือปืนไว้ในมือขวา

「หยุดสิเห้ย!」

『CHANGE!!　SHOT　BLUE!!』

『LIQUID　SHOOTER!!』

　

กระสุนพลังงานถูกยิงออกไปขณะที่ฉันขับรถ แต่ผลที่ได้กลับสูญเปล่า

ฉันจึงสรุปได้ว่าหากไม่ใช่พลังของเยลโล่ฟอร์มไม่น่าจะสร้างความเสียหายได้จริงๆ

　

「โฮกกกกกกกก!!」

　

สัตว์ประหลาดยักษ์เตะรถให้ลอยไปยังรถตำรวจที่พยายามช่วยคนในเมืองอพยพไปจุดปลอดภัย ซึ่งภายในนั้นย่อมมีตำรวจอยู่ ฉันจึงใช้ปืนยิงเบี่ยงวิถีของรถให้ไปทางอื่น

　

「ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!?」

　

ฉันหยุดรถและตะโกนเรียกตำรวจ พอเขาเห็นก็พยักหน้าให้ด้วยความตกใจ

「อะ อื้อ……」

「รีบอพยพคนให้ออกจากถนนสายนี้ให้เร็วที่สุดด้วยครับ ว่าแต่มีถนนสายที่คนสัญจรกันน้อยหรือเปล่าครับ?!」

　

หากเป็นตำรวจน่าจะรู้เรื่องเส้นทางดีกว่าฉันแน่นอน

แล้วก็ตามที่คาดตำรวจนายหนึ่งได้ชี้ไปตามถนน

　

「หากตรงไปทางเส้นนี้ 3 กิโลจะมีทางด่วนที่อยู่ระหว่างการก่อสร้างครับ!」

「ขอบคุณครับ!!」

　

อีก 3 กิโล!

ถ้าเร่งสุดน่าจะพอทัน!

ฉันรีบบิดคันเร่งแล้วบินผ่านท้องฟ้าไปยังจุดที่สัตว์ประหลาดยักษ์อยู่

　

「ถ้ามันตรงไปทางนี้…ก็ต้องหาทางล่อให้มันไปจุดที่ปลอดคน แต่จะยังไงดีล่ะ」

　

ฉันพยายามคิดขณะสังเกตสัตว์ประหลาดยักษ์จากบนท้องฟ้า

แค่พลังยิงของปืนไม่น่าจะพอล่อมันได้….

『UPDATE!!』

「หา!?　อะไรอีกล่ะ!?」

　

ฉันได้ยินเสียงจากรถของฉัน

….หรือว่าจะมีของเล่นใหม่ให้ใช้?!

ว่าแล้วชิโระก็สอนวิธีใช้ของใหม่ให้กับฉัน ฉันทำการกดปุ่มสีน้ำเงินที่อยู่ด้านหน้าของคันเร่ง

　

『LUPUS　STRIKER!!　ARMY　BLUE!』

「โหวววว!?」

　

ทันใดนั้นก็มีบางอย่างโผล่ออกมาจากด้านหลังรถและเริ่มประกอบร่างกัน

จนก่อเป็นรูปร่างอุปกรณ์คล้ายกับเครื่องยิงขีปนาวุธ รถก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน

　

「ถ้าไอ้นี่ละก็!」

ฉันหันหัวรถตรงไปทางสัตว์ประหลาดยักษ์และยิงหมดแม็ก

ตรวจสอบเส้นทางและจุดที่จะล่อเรียบร้อยแล้วด้วย

ขีปนาวุธจำนวนมากถูกยิงเข้าไปที่ด้านหลังของสัตว์ประหลาดเต็มๆ

มันบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด พลังทำลายคนละเรื่องกับปืนที่ใช้จริงๆ

「เอาสิฟะ!　จัดไปอีกชุด!!」

『EMPTY!』

「……หา!?」

『PURGE……』

「ถามเจ้ง―――!?」

　

พอลองกดปุ่มยิงอีกครั้ง อุปกรณ์ที่ติดไว้ด้านหลังก็ถูกปลดออก แล้วสีของรถก็กลับมาเป็นปกติด้วย

ไอ้นี่มันของใช้แล้วทิ้งสินะ……?

พลังทำลายของมันนี่ไม่มีข้อสงสัย…แต่ ขอมันเยอะกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอฟะ!! เอาเถอะอย่างน้อยฉันก็ล่อมันให้ไปถนนเส้นที่ไม่มีคนได้สักที

「เอ้อ ตามฉันมาสิฟะ!」

「โฮกกกก!!」

　

ฉันผ่านเส้นทางที่มีป้ายว่าถนนปิดติดเอาไว้

ฉันเห็นแล้วว่าสัตว์ประหลาดยักษ์มันตามฉันมาจริงๆ

　

「แต่โอกาสก็มีเพียงครั้งเดียว ต้องจัดให้จอดตรงนี้」

――ช่วงเวลาตัดสินได้มาถึงแล้ว

「อื้อ ยังไงก็ต้องลองดู……!」

　

หากพลาดก็จบเกม

ในกรณีเลวร้ายสุดคงต้องใช้วิธีแบบที่เห็นอัศวินดำเคยทำ

ทว่าหากเป็นไปได้ฉันก็อยากจะลดความเสียหายโดยรอบให้ได้น้อยที่สุด ดังนั้นจึงอยากตัดสินกับมันให้จบตรงนี้เลย

「นั่นสินะปลายถนน」

　

เมื่อเห็นแล้วว่ามาถึงปลายจุดก่อสร้างถนน ฉันก็หยุดรถแล้วเปลี่ยนเป็นเยลโล่ฟอร์ม

　

『CHANG!!　AXE YELLOW!!』

『LIGHTNING　CRUSHER!!』

　

「เข้ามาเลย……!」

　

ฉันเตรียมLIGHTNING　CRUSHERพร้อมรับมือกับมันที่ห่างไปประมาณ 200 เมตร

ตอนนี้ไม่มีเวลามาลังเลแล้ว

ไม่ไหวก็ต้องไหวละวะ

ต้องทุ่มสุดตัว ในระหว่างที่ฉันเตรียมจะใช้ท่าพิเศษ เสียงเฮลิคอปเตอร์ที่คุ้นเคย ก็ดังขึ้นเหนือหัวฉัน

「เยลโล่ บลู ทำเหมือนที่ฝึกกันก่อนหน้านี้ได้เลย อื้อ ฝากด้วยนะ」

「หือ?」

　

ตรงหน้าฉันห่างไป 10 เมตร มีคนสวมสูทสีแดงร่อนลงมา

จากรูปร่าง ผู้หญิงสินะ

แต่เพราะสูทที่เธอสวมปกปิดตั้งแต่หัวถึงเท้าฉันเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

เธอหันหน้ามาทางฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ตัดสินใจหันกลับไปแล้วหยิบดาบออกมา

「……」

　

ไม่นานนักก็มีหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเยลโล่ซึ่งฉันเคยเจอมาก่อนแล้ว โดดลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งเป็นจุดที่ใกล้กับสัตว์ประหลาดมาก

เธอหมุนแขนไปมาราวกับกำลังวอมร่างกายให้พร้อมรับมือกับสัตว์ประหลาด แต่เดี๋ยวก่อน ร่างของเธอกับมันคนละเรื่องกันเลยนะเออ

「เดี๋ยว อันตราย!」

「ไม่เป็นไรหรอก」

　

สาวชุดแดงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

ในจังหวะที่สัตว์ประหลาดยักษ์จะโจมตีเยลโล่ แสงสีน้ำเงินก็พุ่งมาจากเฮลิคอปเตอร์ทะลวงแขนของสัตว์ประหลาดไป

หากมองไปยังต้นทางจะเห็นว่ามีคนสวมสูทสีน้ำเงินอยู่ข้างบนนั้นและถืออาวุธที่เหมือนกับไรเฟิลซุ่มยิงไว้ในมือ

พลังและอำนาจในการทะลวงของมันสูงกว่าของเราอีกเหรอเนี่ย?

「เย่」

「หยุดการเคลื่อนไหวของมันได้สำเร็จ ดีมากบลู เยลโล่รับไม้ต่อได้เลย」

「ไว้ใจได้เล๊ย!!」

　

ในขณะที่มันกำลังเสียการทรงตัว เยลโล่ก็เหวี่ยงขวานขนาดใหญ่ของเธอใส่มัน

การโจมตีของเธอปลดปล่อยสายฟ้าจ้า ที่แม้จะยืนตรงนี้ก็เห็นได้ชัด แรงปะทะนั้นทำให้ร่างของสัตว์ประหลาดยักษ์ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

　

「……เชี่ย?」

――โฮ่

　

ฉันเผลอมองตามร่างของมันที่ลอยขึ้นไป

จากนั้นสาวชุดแดงก็กระโดดตามไปโดยเอามือจับดาบไว้ตรงเอว

「ยังอ่อนหัด……!」

　

เสี้ยววินาทีที่ฉันกำลังจะปลดปล่อยท่าพิเศษเพื่อช่วยพวกเธอ สายโลมกระโชกก็พัดอย่างรุนแรง โดยมีสาวสูทแดงเป็นศูนย์กลาง

การโจมตีที่ไม่สามารถมองเห็นได้เกิดขึ้นบนท้องฟ้า

แม้จะยังตามสถานการณ์ไม่ทัน

แต่มันต้องเป็นท่าพิเศษอะไรสักอย่างแน่ๆ

เพราะเพียงชั่วพริบตา ดาบของเธอก็ได้ถูกเหวี่ยงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

「การกิจเสร็จสิ้น」

　

สิ้นเสียงนั้นร่างของสัตว์ประหลาดก็ถูกฟันเป็นชิ้นๆ แล้วร่วงลงมาจากฟ้า

ก้อนเลือดได้ละเลงร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า การมองเห็นของฉันเป็นสีแดงไปชั่วขณะ

　

「หะ?　ห…า?」

　

ฉันรีบขยี้ตาแล้วมองสภาพพื้นที่รอบๆ จะเห็นว่าชิ้นส่วนร่างกายของสัตว์ประหลาดร่วงหล่นไปทั่วบริเวณ กองเลือดเศษของเสียจากร่างของมันกระจายเต็มไปหมด แค่นึกสภาพคนที่ต้องเก็บกวาดก็หัวจะปวดแล้ว

「ทำไมพวกเธอถึงได้น่ากลัวขนาดนี้กัน……」

นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกสุดสยองของฉันเลย

ความรุนแรงระดับที่ฉายออกทีวีไม่ได้ เหนือสิ่งอื่นใดเรดที่ร่อนลงมากับพื้นก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและอาบฝนเลือดสุดสยองนั่น

เธอเป็นตัวอะไรกัน

ถ้าฉันฝึกใช้ดาบจะทำได้แบบเธอในสักวันไหนนะ?

ไม่ใช่ว่าชาติก่อนเธอเป็นยอดจอมดาบ ขุนพล ฮิโตะคิริอะไรหรอกเหรอ

ความสามารถและบรรยากาศรอบตัวมันไม่ใช่ของจะหาได้จากคนยุคนี้เลยนะเห้ย

「ฟุฟุฟุ!」

「อึก……」

　

เรดหันหน้ามาทางฉันก่อนจะ เริ่มวิ่ง

ทำไมถึงทำท่าเหมือนมีความสุขขนาดนั้นล่ะเห้ย เมื่อเห็นดาบยาวในมือและร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอวิ่งเข้ามาหาแล้ว ฉันก็ขนลุกจนแทบจะร้องไห้ออกมา

「ยินดีที่ได้รู้จักนะ!　ฉันเรด!」

「……」

――……ยัยนี่ โหดชะมัด

　

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเรดซึ่งพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอันสดใสดี

นี่ฉันจะถูกกะซวกเป็นรายถัดไปไหมนะ?

แย่แล้ว ถ้าฉันตายไปพี่จะใช่ชีวิตต่อยังไงดีล่ะ!!

แค่อาหารก็ทำเองไม่เป็นแล้ว! ไหนจะเรื่องทำความสะอาดบ้านอีก!!

ขืนไม่รีบกลับไป พี่คงไม่รอดแน่ในหลายๆความหมาย!

　

「ฉันอยากเจอนายมาตลอดเลย」

「บะแบบนี้นี่เอง……」

「ฉันดีใจนะที่ได้พบกับนาย!!」

　

เอ๋ จะขอจับมือเหรอ?

หรือว่าเป็นสัญญาณท้าสู้?

สภาพจิตใจของฉันตอนนี้บอกเลยว่าสู้ไปก็มีแต่แพ้

――สภาพแกตอนนี้ กลัวจนหลอนแล้วนะ

――หนีกันดีกว่าไหม?

　

ถ้าชิโระว่างั้นฉันก็เห็นด้วย รีบหนีดีกว่า

แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่านจะยอมหรือเปล่าน่ะสิ

「เอ่อ…หรือว่า รีบกลับบ้านเหรอ?」

「ตะ-ต้อง ขอโทษด้วยนะครับ!」

「อื้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันได้ยินมาจากเยลโล่แล้ว จะรีบกลับไปหาพี่สาวสินะ?」

　

ชิบละ นี่ฉันถูกสืบเรื่องครอบครัวเหรอ!?

อยู่ต่อไม่ได้แล้ว

หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดดบีบอยู่

ไม่ได้แล้ว

คนพวกนี้สามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวเมื่อกี้ได้เลยนะ

สภาพจิตใจของฉันที่กลัวสุดๆ ไม่มีทางรับมือพวกเธอไหวแน่

ไม่สิตอนนี้ฉันก็แค่เท่านั้นเอง ถ้าคิดดูดีๆ หากได้พูดคุยกันปกติเธอก็ไม่น่าจะใช่คนเลวระ―――

「ฝากทักทายพี่สาวของนายหน่อยนะ!」

　

「……」

　

ฉันกระโดดขนรถทันที

ไม่รู้ทำไม แต่ฉันกลัวจนน้ำตาจะไหลแล้วเนี่ย

　

『เอ๋ ทำไมเขาถึงหนีไปละ?! โอ๊ย เดี๋ยวสิ พวกเธอมาเตะฉันทำไมเล่า?!』

『ยัยผีบ้านี่! จอมเชือดเลือดสาดเอ้ย!! ไผเห็นเธอในสภาพเลือดอาบท่วมตัวแบบนี้ก็ต้องหนีกันหมดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!! โง่แท้!!』

『เธอมันเกินเยียวยา เรด เราห่างกันสักพักดีกว่า』

　

『โอ๊ยยยย!? ทำไมล่ะ หยุดตีฉันได้แล้ว!』

　

ฉันได้ยินเสียงร้องออกมาจากข้างหลังฉัน แต่ฉันไม่หันกลับไปดูหรอกนะ

ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด ตอนที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเธอ หัวใจของฉันกลับรู้สึกอบอุ่นและสบายใจแบบบอกไม่ถูก

　

「เพราะความทรงจำที่หายไปเหรอ……?」

　

หรือในอดีตฉันเคยโดนพวกเธอทำร้ายกันนะ?

ความรู้สึกพวกนี้เลยหวนกลับมา

ถึงไม่อยากจะนึกเรื่องก่อนหน้านี้ แต่บางทีพวกเธออาจจะรู้เรื่องในอดีตของฉันก็ได้

หลังล้างชิโระให้สะอาดแล้ว ฉันก็กลับไปยังอพาร์ทเมนต์แล้วเปิดประตูห้องเข้าไปในสภาพเหนื่อยล้า

พี่ที่เห็นก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที

「ยินดีต้อนรับกลับนะ! เอ๋คัตซึนเป็นอะไรไปน่ะ?!…ทำไมสภาพถึงได้ดูโทรมขนาดนั้นกัน?!」

「พี่ฮาคัว……」

　

นอกจากเหนื่อยกับการสู้สัตว์ประหลาดแล้ว จิตใจของฉันก็ยังได้รับผลกระทบในหลายๆความหมาย

ปกติฉันไม่ค่อยดูทีวีนักหากไม่ใช่พวกข่าวสั้นๆหรือหนัง แต่พวกเธอ 3 คนนั้นคงเป็นคนดังน่าดู จากฝีมือที่เห็น

***

「งั้นก็มาเริ่มทำอาหารเย็นกันเลยดีกว่าครับ」

「ไหวหรือเปล่า ถ้านายไม่ไหวจริงให้พี่ทำ…」

「พี่ คนเรามันก็มีเรื่องที่เหมาะและไม่เหมาะกับตัวเองอยู่นะ ดังนั้นให้ผมทำเถอะ」

「พูดแบบนั้นจะไม่โหดร้ายกับน้ำใจของพี่เกินไปหน่อยเหรอ?」

　

ในระหว่างที่หยิบของออกจากตู้เย็น

ฉันก็เล่าเรื่องที่เรดพูดให้กับพี่ได้ฟัง

หวังว่าเธอจะไม่มีเจตนาแปลกๆจากคำพูดนี้หรอกนะ….มั้ง

　

「อันที่จริง ผมเจอคนที่เรียกตัวเองว่าเรดด้วยแหละ」

「อื้อ……แล้วเธอคนนั้นทำไมเหรอ?」

「ก็ไม่อะไรหรอก แต่เหมือนเธอฝากคำทักทายมาให้พี่ฮาคัวน่ะ พี่รู้จักพวกเธอด้วยเหรอ」

「เชี้ย!?」

「?」

　

เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ?

พอฉันมองไปทางพี่ก็เห็นเธอแสดงสีหน้าปกติไม่ต่างจากเดิม

「เอ่อ ก็ไม่นะ 」

「แบบนี้นี่เอง ขอโทษที่ผมพูดถามอะไรแปลกๆไป」

「……ยะ แย่แล้วววว ฉันจะทำยังไงดี ตายๆๆๆๆ」

ความกังวลของฉันหายไป แล้วมุ่งสนใจทำอาหารต่อ