อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 37 ความจริง และ การแทรกแซง (มุมของฮาคัว)
ตอนที่ 37 ความจริง และ การแทรกแซง (มุมของฮาคัว)
ฉันรู้สึกกังวลอยู่เสมอเมื่อคัตซึนต้องออกไปต่อสู้
หากเขาไม่กลับมาฉันจะทำอย่างไรดี
ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บล่ะ
ความทรงจำของเขาจะกลับมาหรือเปล่า
ทั้งหมดวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงต้องออกไปต่อสู้อีก
ในตอนที่เป็นอัศวินดำเขาก็ทำมามากพอแล้วแท้ๆ ทว่าถึงจะสูญเสียความทรงจำไป เจตจำนงแห่งการต่อสู้ของเขาก็ไม่ได้หายไปด้วยเลย
『เพื่อพวกมันปรากฏตัว เสียงประหลาดก็จะดังขึ้นในหัวราวกับเรียกให้ผมออกไป』
ผิดปกติ
อย่างน้อยในอดีตเขาก็ไม่เคยมีความสามารถนี้ ตัวตนของเขาในตอนที่ยังเป็นอัศวินดำ ไม่เคยพูดถึงเรื่องเสียงในหัวมาก่อน
มันชวนให้รู้สึกราวกับว่ามีตัวตนลึกลับกำลังผลักดันให้เขาเข้าสู่สนามรบ
「……เฮ้อ」
ฉันถอนหายใจออกมาขณะเอาหัวฟุบไปติดกับโต๊ะ
….หากเป็นทีวีตอนนี้ดู ก็คงจะเห็นรายงานข่าวที่เขากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่
อย่างน้อยฉันก็ควรจะเปิดมันดูเพื่อทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นไร
ในระหว่างที่กำลังจะลุกขึ้นไปเปิดทีวี เสียงอินเตอร์คอมหน้าประตูห้องก็ดังขึ้น
「……ใครกันนะ? 」
หรือจะเป็นพนักงานส่งของ?
เพราะว่าวันก่อนฉันได้สั่งของออนไลน์ไปด้วยนี่นะ
พอคิดได้แบบนั้นฉันก็วางรีโมตในมือลงบนโต๊ะแล้วตรงไปที่ประตู
「ค่ะ」
ฉันเปิดประตูโดยที่ยังมีโซ่คล้องเอาไว้
「ว่าไงชิราคาวะคุง」
「……เอ๋」
คนที่ปรากฏตัวระหว่างช่องว่างของประตูนั้นก็คือเรมะ ประธานบริษัทที่ทำงานเดิมของฉัน
ตัวฉันถึงกับตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่คาดคิดนี้ ทว่าอีกฝ่ายก็พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงสบายๆ
「เธอคงรู้ใช่ไหมว่าฉันมาทำอะไรที่นี่? 」
「……อะ เอ่อ อื้อ……ค่ะ」
ฉันปลดโซ่ที่ประตูออกแล้วพาประธานเข้าไปในห้อง
ในจังหวะที่คิดว่ามีเพียงประธานคนเดียวที่มาหรือเปล่า ก็พบว่ามีอีกคนตามเข้ามาด้วย
เธอเป็นเด็กสาวผมสีดำสุดน่ารัก
ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าเป็นใคร แต่ทันทีที่ฉันสบตากับเธอ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร เพราะคลื่นสัญญาณแห่งชีวิตของเธอและฉันเป็นคลื่นเดียวกัน
「พะ พี่」
「เธอเป็นน้องสาวฉัน……จริงๆ ด้วย」
พวกเรามองหน้ากันและไม่พูดอะไรต่อ
สิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับเธอในตอนนั้นมีเพียงแค่เธอตัวติดกับคัตซึนไม่ห่างไปไหน
อย่างไรก็ตามพลังของฉันมันก็ไม่ได้มีมากพอจะสังเกตเห็นตัวตนของพี่ได้ ในตอนนั้นก็เลยทำได้เพียงทักทายอากาศ….ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมาถึง
「「……」」
「โฮ่ย ฉันเข้าใจนะว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่ชวนอึดอัด แต่รีบเข้าไปในบ้านก่อนดีกว่าไหม」
ประธานพูดดึงสติ ฉันจึงพาทั้งสองเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น
ทำไมต้องตอนนี้?
พวกเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน?
ไปเอาข้อมูลมาจากไหน?
ฉันคิดวนเวียนอยู่ในหัวขณะชงกาแฟให้ประธานและชาพร้อมขนมพี่สาวของตัวเอง
「เอ่อ พี่คะ เอาน้ำตาลกับนมเพิ่มไหม? 」
「งะ งั้น ขอสักหน่อยละกัน」
รู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก
เพราะพวกเราก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าสามสัมพันธ์ของเราจะเรียกว่าพี่น้องกันจริงๆ ก็ไม่ได้อีก
「ถ้างั้นฉันขอด้วยละกัน」
ประธานพูดออกมาโดยไม่ได้สนใจบรรยากาศใดๆ เลย ก่อนจะตักคัสเตลลาเข้าปากตัวเอง
「คัตสึกิ ชิราคาวะ เป็นชื่อของเขาที่ใช่ตอนนี้สินะ」
「……ค่ะ」
「เขาทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่ร้านกาแฟซาร์ซานัส จำนวนลูกค้าก็ดีเยี่ยม กาแฟกับข้าวไข่เจียวก็อร่อย」
อย่าบอกนะว่าก่อนมาที่นี่พวกเขาแวะไปกินข้าวร้านนั้นมา?
จากนั้นพี่ก็มองมาทางฉันก่อนจะพูดขึ้น
「เธอเรียกตัวเองว่าพี่สาวของเขา….ฮาคัว ชิราคาวะ ตัวตนที่แท้จริงของเธอคือใครกันแน่? 」
「!」
ฉันเดาว่าพี่คงตั้งใจจะถามถึงตัวตนที่ผิดแปลกไปจากมนุษย์ปกติของฉัน
เอาเถอะตอนนี้ซ่อนไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
「ฉันคือสิ่งมีชีวิตสุดท้ายที่โอเมก้าสร้างขึ้นค่ะ…ฉันคือซิกม่า」
「พ่อเป็นคนสร้างเหรอ? 」
「ค่ะ เขาตั้งใจสร้างฉันขึ้นมาเพื่อเลียนแบบพี่….ส่วนผสมระหว่างมนุษย์และสัตว์ประหลาด ดังนั้นจะให้ฉันบอกว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันก็คงยาก ให้เรียกว่าเป็นร่างโคลนของพี่จะง่ายกว่า」
「ร่างโคลนของฉัน…」
นอกจากนี้ฉันก็เล่าถึงพลังในการเปลี่ยนแปลงการรับรู้ที่ฉันมีด้วย
ถึงแม้มันจะไม่แกร่งเหมือนพี่ของฉันก็ตาม
「ก็หมายความว่าเธอสามารถเปลี่ยนแปลงการรับรู้ได้นิดหน่อย จนสามารถหลอกลวงได้แม้กระทั่งฉันแล้วเข้าไปอยู่ในสำนักงานใหญ่ของจัสติสครูเซเดอร์นี่เอง」
「เอ่อ คือว่าพลังของฉันมันใช้ไม่ได้ผลกับประธานค่ะ นั่นน่าจะเป็นเพราะคุณไม่สนใจ―――」
「เป็นไปไม่ได้ ที่ฉันพลาดไปก็เพราะพลังของเธอแน่ๆ ……!」
อิตาประธานนี่ไม่ไหว……。
สำหรับประธานที่ต้องพัฒนาชุดสูท ดูแลงานบริหาร และอะไรหลายๆ อย่าง
แค่จัดการประวัติพนักงานคนเดียว เขาไม่มีทางมาตรวจสอบเองหรอก
อันที่จริงแอบตกใจด้วยซ้ำที่ตานี่ดันสามารถจำชื่อของลูกน้องตัวเองได้ทั้งหมด
「อากาเนะกับคนอื่นๆ ล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ? 」
「เธอไม่น่าถามนะ คิดดูสิว่า 3 สาวจะทำอะไรบ้างก็ไม่มีใครรู้ โดยเฉพาะเรด」
「ใช่ โดยเฉพาะเรด」
ประธานกับพี่สาวพูดออกมาพร้อมกัน
จากนั้นประธานก็หยิบรีโมททีวีตรงหน้าขึ้นมา
「ฉันขอเปิดดูทีวีก่อนได้ไหม? พอดีว่าอยากจะเห็นยานใหม่ของพวกสาวๆ ไปจัดการกับสัตว์ประหลาดน่ะ」
「อ่ะ อื้ม เชิญค่ะ」
ประธานชี้รีโมทไปทางทีวี
แล้วมันก็ปรากฏภาพรายการข่าวสด
『ให้ตายสิ ไอ้เจ้ากิ้งก่ายักเขากุดเอ้ย!』
「ตอนนี้ได้เกิดการต่อสู้ขึ้นในขณะที่ฝนตกหนัก หุ่นยนต์ยักษ์สีแดงได้ปรากฏขึ้นจากบนฟ้าแล้วเข้าต่อสู้กับผู้รุกรานจากนอกโลกค่ะ!!」
『กระจอกว้อยยยย!!』
「แม้เลือดของสัตว์ประหลาดได้สาดกระเด็นเต็มหน้าของหุ่นยนต์ ฮีโร่ของพวกเราก็ยังคงโจมตีอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ แม้ดิฉันจะรู้ตัวว่าสายเกินไปแล้ว แต่ขอให้เหล่าผู้ปกครองช่วยดูแลเหล่าเด็กๆ ของท่าน ไม่ให้ดูทีวีในขณะนี้กันด้วยนะคะ!!」
『โฮ่ย เป็นอะไรไปยะ! ลุกขึ้นมาเซ่!!』
「เอ้า อย่างงั้นแหละ เจ้าสัตว์ประหลาดชั่ว ทำไมถึงไม่ลุกขึ้นมาอีกล่ะ! ทำได้แค่นี้อย่าเรียกตัวเองว่าผู้รุนรานแสนชั่วร้ายเลย มีดีก็แค่ตัวใหญ่เท่านั้น จัดการมันเลยค่ะเรด…นั่นแหละยัดหมัดเข้าที่หัว!!」
「เอาเป็นว่าคงไม่ต้องดูต่อละมั้ง」
ในทีวีแสดงให้เห็นว่าหุ่นของเรดกำลังกระทืบสัตว์ประหลาดอยู่และก็มีนักข่าวคอยบรรยายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี ไม่นานนักประธานก็ปิดทีวีไป
ไม่รู้ทำไมแต่ข่าวเกี่ยวกับการต่อสู้ของสัตว์ประหลาดกับพวกเธอเดี๋ยวนี้มันจะเหมือนรายการมวยปล้ำเข้าไปทุกที
「โอโมริคองบอกเรดให้หยุดใช้พลังคลั่งได้แล้ว ใครเห็นก็นึกว่ากลายเป็นเรดแมนไปแล้ว อะไรนะ! คัตสึมิคุงใช้แฟรงค์โจเกอร์ โทษทีนะ แต่ที่เธอพูดฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด! ช่วยอธิบายเป็นภาษาญี่ปุ่นที่คุยกันรู้เรื่องหน่อยได้ไหม!!」
ดูเหมือนว่าเขาจะโทรไปบ่นกับคนที่สำนักงานใหญ่ ก่อนจะวางสายแล้วถอนหายใจออกมา
ความเงียบงันเกิดขึ้นภายในห้องชั่วขณะหนึ่ง
「ว่าแต่เป็นเธอเหรอที่ทำให้คัตสึมิความจำเสื่อม? 」
「เปล่านะคะ!」
ฉันปฏิเสธคำถามของพี่สาว
น่ากลัวอ่ะ ฉันรู้สึกกลัวพี่ของตัวเองอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น
「ตอนที่ฉันเจอกับคัตซึนคือหลังจากที่เขาหายใจไป…เป็นช่วงหลังที่ฉันออกมาจากงานแล้วค่ะ」
「ก็นึกว่าเจอเขาตั้งแต่ยังไม่ได้ลาออกซะอีก」
「ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงฉันคงส่งเขาไปหาพวกคุณแล้วค่ะ …ตอนที่เขาหายตัวไปฉันก็หดหู่จนบอกไม่ถูก ก็เลยตั้งใจว่าจะออกเดินทางท่องโลกเสียหน่อย…แล้วก็บังเอิญไปเจอเขาเข้า」
「เธอนี่มันสภาพสิ้นหวังเหมือนสาวออฟฟิศช้ำรักเลยแฮะ」
ฉันไม่มีแรงเหลือจะไปโวยวายบ่นกับอิตาประธานนี่แล้ว
「ในตอนที่เจอกับเขา ฉันถูกอุปกรณ์แปลงร่างที่มีความนึกคิดเป็นของตัวเองลากตัวไป จนพบเขาที่หมดสติอยู่ในป่าใกล้ๆ ค่ะ」
「ดัส…ไม่สิตอนนี้กลายเป็นลูปัสไดรเวอร์ไปแล้วสินะ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมป่าบริเวณนั้นถึงได้มีร่องรอยความเสียหายขนาดใหญ่ เป็นเพราะเขานี่เอง」
ประธานครุ่นคิดด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึง
「….จะบอกว่าเป็นร่องรอยที่เขาต่อสู้กับพวกเวก้าหลังจากวาร์ปเข้ารูหนอนไปก็ไม่น่าใช่เพราะหลายอย่างมันไม่สมเหตุสมผล…..แล้วการที่ข้ากลับมาได้แบบนั้นทั้งที่เข้าไปในรูหนอนซึ่งปลายทางเป็น……ได้ยังไงกัน…? 」
「เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ」
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเขารอดมาได้ยังไงทั้งที่สภาพพื้นที่รอบๆ หนักขนาดนั้น
「อาการบาดเจ็บของเขาล่ะ? 」
「มีรอยฟกช้ำทั่วร่างค่ะ นอกจากนี้ก็มีรอยที่คล้ายกับหมัดถูกสลักเอาไว้ตรงกลางร่างของเขาด้วย」
「……หมัดเหรอ? ขนาดล่ะ? เป็นของชายหรือหญิง? 」
「ดูจากขนาดแล้ว ฉันคิดว่าเป็นผู้หญิงค่ะ」
「อึก―――!? 」
ใบหน้าของประธานซีดไปในทันทีราวกับรู้ถึงสาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น
「ไม่สิ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเธอจริง การจะส่งเขากลับมาโลกก็ไม่น่าใช่เรื่องยาก แต่เพราะอะไรล่ะ….ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นด้วย? 」
「ไอ้โรคจิต? 」
「ประธาน? 」
「หยุดเรียกท่านประธานคนนี้ว่าไอ้โรคจิตได้แล้วว้อย…เอาเป็นว่าช่างมันก่อน กลับมาเรื่องหลัก คัตสึมิคุงที่เสียความทรงจำไป คิดว่าเธอเป็นพี่สาวของเขาตั้งแต่ตอนตื่นมาเลยเหรอ? 」
พอประธานถามแบบนั้น สายตาของพี่สาวที่ดูจะอ่อนโยนก็เปลี่ยนไปราวกับเหยี่ยวทันที
แย่แล้วสิ คำถามนี้ดันเป็นคำถามที่ฉันไม่อยากถูกถามมากที่สุดด้วย ก็เลยเผลอเบือนหน้าหนี
「คือว่า..ฉัน……」
「คงไม่ได้พยายามจะโกหกใช่ไหม? 」
「……อึก」
สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจพูดออกไปด้วยความละอายใจจนหน้าแดงไปหมด
「ฉันบอกว่าตัวเองคือพี่สาวของเขาค่ะ」
「หา เพื่ออะไรน่ะ」
「นั่นสิเธอทำไปเพื่ออะไรกัน? 」
มาถามฉันแบบนี้ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะตอบกลับยังไง
「อยู่ดีๆ ทำไมเธออยากจะรับบทเป็นพี่สาวเฉยเลยล่ะ? หรือว่ามีงานอดิเรกอะไรทำนองนี้อยู่? 」
「นั่นสิน้ำเสียงที่พูดก็ด้วย มันน่าสงสัยออก!!」
「หรือว่าเธอแอบไปทำอะไรแปลกๆ กับเขามาแล้วกัน!!!!」
ฉะฉะฉะฉันจะไปเคยทำอะไรแปลกๆ กับเขาได้ยังไงกัน!
แม้ว่าฉันจะพูดความจริงออกมา แต่การกระทำที่เรียกตัวเองว่าเป็นพี่สาวของเขามันก็น่าสงสัยจริงๆ นั่นแหละ
ฉันจึงพยายามต่อเหมือนตกอยู่ในสภาพของผู้ต้องหาให้คำรับสารภาพ
「คะ คือว่าทั้งหมดเป็นเรื่องบังเอิญที่ช่วยไม่ได้ค่ะ……」
ชิบ…พูดยังไงให้ดูน่าสงสัยกว่าเดิมนะตัวฉัน!!
แต่มาถึงตรงนี้จะถอยก็ไม่ได้แล้ว
「คือว่า ตัวฉันไม่ค่อยรู้จักสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวสักเท่าไหร่ ตอนเกิดมาพ่อกับแม่ก็จับฉันไปขังเอาไว้ทันทีและไม่ได้เจอหน้ากันอีก….แม้แต่พี่สาวก็ไม่เคยเห็นหน้า ฉันก็เลย…」
「หื้ม……」
ฉันไม่รู้เลยว่าครอบครัวมันคืออะไร
สิ่งที่ฉันมีก็เพียงความรู้ที่ได้จากหนังสือ
「เดี๋ยวก่อนนะ เธอบอกว่าตัวเองถูกโอเมก้าสร้างขึ้นมาสินะ? นี่เธออายุเท่าไหร่กันเนี่ย? 」
「น่าจะประมาณ 10 เดือน….ละมั้งคะ」
ทันทีที่ฉันพูดออกไป ประธานกับพี่ก็มองฉันด้วยใบหน้าที่ปั้นยาก
「บะ แบบนี้นี่เอง ฉันเกิดก่อนเธอได้ประมาณสองปีเศษๆ ดังนั้นก็ไม่ต่างกันมากหรอก」
「ฮ่าๆๆ นั่นสินะ อย่าไปคิดมาก ฉันก็อายุแค่ 1546 ปีเอง ก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่」
อิตานี่พูดออกมาได้ยังไง เอ็งนี่แหละที่เรียกว่าห่างแบบปีแสง
สายตาของพวกเขาในตอนนี้ไม่ใช่สายตาแห่งความสงสัย แต่เป็นสายตาที่มองเด็กน้อยผู้น่าสงสารแทน
「ตอนที่เขาเสียความทรงจำไป ฉันก็มีความคิดว่าจะช่วยให้ความทรงจำเขากลับมาอยู่หรอกค่ะ….แต่พอคิดว่าถ้าปล่อยเอาไว้เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปสู้อีกมันก็….」
「นั่นสินะ เธอเองก็รู้อดีตของคัตสึมิคุงดีด้วย ถึงการโกหกจะไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชม แต่สำหรับเขา การเสียความทรงจำไปอาจจะมีความสุขกว่าก็ได้」
「……」
「……แต่ฉันก็ไม่ได้จะบอกว่าสิ่งที่เธอทำมันถูกนะ เพราะสุดท้ายเธอควรให้คัตสึมิคุงเป็นคนตัดสินใจจะดีกว่า」
ประธานหันไปมองพี่ที่นั่งเงียบไม่พูดอะไร
「ฉันก็แค่ไม่อยากจะให้คัตซึนต้องไปสู้……」
「แล้วทำไมตอนนี้ เขาถึงอยู่ตรงนั้นล่ะ……」
ฉันจึงบอกประธานกับพี่ถึงสถานการณ์ของเขาตอนนี้
ทั้งเรื่องที่เขารับรู้ถึงตัวตนของผู้รุกรานราวกับว่าใครเรียกหาอยู่
บางครั้งเขาก็หันไปคุยกับเข็มขัดตัวเอง ซึ่งตั้งชื่อให้ว่าชิโระ
สายตาของประธานดูเปลี่ยนไปอย่างน่าสงสัยขณะที่ฉันเล่าเรื่องให้เขาฟัง
「ฉันพอจะเข้าใจแล้ว ทางทีดีฉันว่าควรรีบฟื้นความทรงจำให้เขาโดยเร็วที่สุดน่าจะดีกว่านะหากเป็นแบบนี้」
「……มีวิธีเหรอคะ? 」
「เป็นไปได้นะ ด้วยพลังของอัลฟ่าน่าจะไหว ใช่ไหม? 」
「ก็ทำได้อยู่หรอก…แต่ว่าต้องให้คัตสึมิอนุญาตนี่สิ」
ประธานพยักหน้าให้กับพี่
「ก็ตามนั้นแหละ สุดท้ายอย่างที่ฉันบอก มันขึ้นอยู่กับเขาว่าอยากจะให้ความทรงจำของตัวเองกลับมาไหม แม้มันจะเป็นเรื่องที่พูดยาก แต่เธอคงต้องเป็นคนถามเขาเองแล้วแหละ」
ความทรงจำของคัตซึนจะกลับมา
แค่คิดฉันก็รู้สึกหนาวสั่นแล้ว
เขาจะทำสีหน้าแบบไหนกันนะ ถ้ารู้ว่าคืนวันที่ผ่านมามันเป็นเพียงเรื่องโกหก
แค่ฉันถูกเขาเกลียดน่ะไม่เท่าไหร่หรอก
แต่เขาจะรู้สึกยังไงกับตัวของเขาเองกัน
「อย่าไปคิดมากน่าชิราคาวะคุง ด้วยพลังของอัลฟ่า ความทรงจำตลอด 4 เดือนนี้ของเขาก็ไม่หายไปด้วยหรอก…..ถึงเขาจะโกรธเธอที่ปล่อยให้เขาเสียความทรงจำ แต่เขาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดจะเกลียดเธอหรอกนะ」
『กลับมาแล้วครับ พี่อยู่หรือเปล่า? 』
「อึก」
「เสียงนี้มัน คัตสึมิ」
เสียงของพี่ดูสดใสขึ้นมาทันที
เขากลับมาแล้ว
ความทรงจำของเขากำลังจะกลับมาด้วย
ฉันทำตัวไม่ถูกกับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น ฉันพยายามฝืนยิ้มทักทายเขาที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
「ยะ ยินดีต้อนรับกลับนะ คัตซึน……」
「กลับมาแล้วครับ เอ่อ……พี่ฮาคัว」
「พี่? ฮาคัว? แบบนี้นี่เอง……」
ฉันมองไปยังพี่สาวที่ส่งเสียงออกมาอย่างน่ากลัวแปลกๆ
***
「แบบนี้นี่เอง คุณอัลฟ่าเป็นพี่สาวของพี่ ส่วนผู้ปกครองของเธอตอนนี้ก็คือคุณคาเนะซากิ」
ฉันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้คัตซึนฟัง
ว่าสองคนนี้คือคนที่รู้เรื่องราวในอดีตของเขา และมีวิธีในการฟื้นฟูความทรงจำของเขาด้วย
โดยปกติแล้วเขาคงทำใจเชื่อไม่ได้หรอก แต่สำหรับโลกที่มีอุปกรณ์แปลงร่างและเอเลี่ยนบุกโลกทุกวัน ของแบบนี้มันก็ต้องเป็นไปได้แหละเนอะ
「จะเรียกว่าพี่อัลฟ่าก็ได้นะ」
「ส่วนฉันแค่เรมะก็พอ」
ฉันถึงกับสั่นสะท้านที่พี่สามารถเรียกตัวเองว่าพี่กับเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
คัตซึนถึงกับทำตัวไม่ถูกแล้วพยายามเรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยความเขิน
「เอ่อ คือว่า พี่อัลฟ่า….จะดีเหรอครับ…ผมแอบเขินๆ นิดหน่อยด้วยสิ…」
「……」
「หยุดเลยนะอัลฟ่า ฉันรู้นะเห้ยว่าเธอแอบมีใจอยากจะปล่อยไว้แบบนี้!」
พี่เองก็พ่ายแพ้เหมือนกันสินะ
เมื่อเห็นสภาพของเธอแบบนี้ ประธานก็ทำได้เพียงถอนหายใจแล้วหันมาคุย กับคัตซึน
「พวกฉันมีวิธีในการฟื้นความทรงจำของนาย」
「……ครับ」
「หากนายต้องการ ฉันก็ยินดีจะช่วยเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับอดีตทั้งหมดของนายก่อนจะเสียความทรงจำไป แต่ถ้า――」
「รบกวนด้วยครับ」
เขาพูดออกมาอย่างไม่ลังเล จนทำให้ฉันรู้สึกมวนท้อง
「เพราะอาจจะมีคนที่กำลังทุกข์ใจเพราะผมเสียความทรงจำไปด้วยสิ ดังนั้นผมจึงอยากจะทำให้มันกลับมาครับ」
「แน่ใจเหรอ? เพราะอดีตของนายมัน……」
「ผมมีพี่อยู่ทั้งคน ถึงจะเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะออกมาดีเอง」
「——แต่ว่านะ คัตซึน……!」
ฉันไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ ของนายเสียหน่อย นายก็รู้ดีนี่ แล้วทำไมยัง……สายตาของเขาที่ส่งมามันทำให้ฉันพูดคำเหล่านี้ไม่ออก
ดวงตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
อ้า นั่นสินะ
สุดท้ายถึงจะเป็นของปลอมแต่เขาก็ยังยอมรับฉันว่าเป็นพี่สาวของเขา
เมื่อรู้ถึงความตั้งใจนี้ ฉันก็ยอมปล่อยให้เขาทำตามที่ตัวเองต้องการ
「ถึงนายจะเสียความทรงจะไปแต่โดยพื้นฐานนายไม่ได้เปลี่ยนไปเลยจริงๆ …ฝากด้วยนะอัลฟ่า」
「อื้อ เข้าใจแล้ว」
อัลฟ่าลุกขึ้นยืนแล้วตรงไปหาคัตซึน
เธอสบตากับเขาก่อนจะเอามือวางไว้บนหัวของเขา
「……คัตสึ……อึก ช่วยยอมรับการแทรงแซงของฉันที」
「เอ๋? 」
「พยักหน้ารับซะ」
「อะ เอ่อครับ ผมยอมรับ」
เมื่อพลังของอัลฟ่าถูกใช้งาน
ความทรงจำของเขาก็จะกลับมา
หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะกลัวจนตัวสั่น แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่ามันคงจะไม่เป็นไร
หลังจากผ่านไป 30 วิ อัลฟ่าก็เอามือออกจากหัวของเขา แล้วแสดงสีหน้าปั้นยาก
「———ทำไมได้……」
「หา」
「ฉันเอาความทรงจำของเขากลับมาไม่ได้….มีใครบางคนกำลังแทรงแซงฉันอยู่!」
「ใครกัน!? ใครมันทำ―――」
ประธานยืนขึ้นแล้วตรงไปหาอัลฟ่าที่แสดงใบหน้าสิ้นหวังออกมา ก่อนที่อัลฟ่าจะตะโกนลั่นห้อง
「แกเป็นใครกัน!! แกกำลังทำอะไรกับคัตสึมิ!!」
「อัลฟ่าใจเย็นๆ!! เป็นอะไรปน่ะ มีวิญญาณร้ายกำลังสิงเขาอยู่งั้นเหรอ?!」
「แกคิดจะทำอะไรกับคัตสึมิกันแน่!! บอกมาเดี๋ยวนี้เลย!!」
อัลฟ่าร้องไห้ออกมาขณะพูด ทว่าคัตซึนกลับก้มหน้าเงียบไม่พูดจาใดๆ
ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปคุยกับคัตซึน มือของเขาก็ขยับ แล้วคว้าคอของอัลฟ่าขึ้น
「อะ อึก……」
「คัตซึน!? นายทำอะไรน่ะ!!」
「อย่ามาขวาง」
พี่ที่ถูกคว้าคอถูกโยนทิ้งไป
「ดูเหมือนว่าอัลฟ่าของโลกนี้จะมีพลังที่น่าสนใจจริงๆ แต่มันก็ไม่น่าสนใจมากเท่าชายคนนี้」
ดวงตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีฟ้า
เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้พร้อมกับรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหล ซึ่งฉันคิดว่าไม่มีทางจะเห็นได้จากเขาแน่ๆ
「ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องดีในการฟื้นความทรงจำของเขากลับมา แต่มันยังไม่ถึงเวลานะ」
นั่นไม่ใช่เขา
มีใครบางคนกำลังควบคุมร่างของเขาอยู่
ฉันกับพี่สาวถึงกับพูดอะไรไม่ออก แต่ที่หนักสุดคือประธานซึ่งแสดงสีหน้าตกใจออกมา
「ไม่น่าเชื่อ…! นี่แก…ทำอะไรกับความทรงจำของเขากัน…!」
「ดีใจที่ได้พบนะ อดีตดวงดาราลำดับที่ 61 โกลดี้ นักวิทยาศาสตร์ปีศาจ ต้องขอบคุณแกจริงๆ ที่ทำให้ฉันเจอสิ่งที่ตามหามาทั้งชีวิต」
『โฮกกกก!!』
ชิโระแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายก่อนจะกระโดดเข้าไปโจมตี
ทว่าอีกฝ่ายกลับคว้าชิโระไว้ด้วยมือเดียว ก่อนจะปล่อยพลังอะไรบางอย่างใส่มัน จากนั้นเข็มขัดก็ปรากฏขึ้นที่เอวของคัตซึน
「เห้อ เอาเถอะ」
『DOMINATE……』
เขาเอาชิโระเสียบลงไปที่หัวเข็มขัดช้าๆ พร้อมกับเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น
『WARNING!! WARNING!! WARNING!!』
เสียงเตือนดังลั่นห้อง ก่อนที่ตัวล็อกจะทำงานโดยไม่ได้สนใจเสียงเตือนนั้น
ควันสีดำได้ลอยไปรอบตัวของเขามากขึ้นเรื่อยๆ
『ENDLESS RAGE!! WEAR DEATH WARRIOR!!』
「นั่นมัน คัตสึมิเหรอ….」
「ร่างบ้าอะไรกัน……!? 」
เสียงเตือนจากเข็มขัดชวนให้ขนลุก ร่างของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน
เสียงที่เต็มไปด้วยความสยอง กับชุดสูทที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นปิดดวงตาสีฟ้าของเขาให้หายไป ก่อนที่แสงจะสว่างจ้าออกมา แม้จะมีควันสีดำปกคลุมทั่วตัวจากนั้นร่างของเขาก็หายวับไป
『EVIL BLACK!! → HAZARD FORM!! 』
วินาทีต่อมา เกิดรูหนอนขึ้นที่กลางห้องพร้อมกับร่างของนักรบทมิฬซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งลางร้าย
『POWER IS JUSTICE……』
「แบบนี้นี่เอง ถ้าฉันควบคุมเองจะได้ประมาณนี้สินะ ฟุฟุฟุ น่าสนใจจริงๆ 」
ทันทีที่อีกฝ่ายดูกลายเปลี่ยนแปลงของตัวเอง เธอก็หัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนาน
จากนั้นจึงค่อยๆ โบกมือไปในอากาศ แล้วบางสิ่งที่คล้ายกับหลุมดำก็ถูกสร้างขึ้นมา
ปลายทางของหลุมดำนั้น เป็นพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ซึ่งปลายทางมีบัลลังก์ที่ส่องสว่างจ้าอยู่ พร้อมกับร่างของหญิงสาวผิวสีฟ้ากำลังหลับตาและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
「「「อุ」」」
จากนั้นเธอก็ลืมตาตื่นขึ้น ฉันกับพี่ถึงกับล้มลงกับพื้นราวกับต้องยอมจำนน
จะมีก็แต่ประธานที่ตกอยู่ในสภาพคุกเข่าเพียงเท่านั้น
「「ไว้จะตอบแทนในความสำเร็จนี้」」
คัตซึนและเธอคนนั้นพูดกับประธานพร้อมๆ กัน
「「ฉันมีนามว่า รูอิน จงสลักนามนี้ไว้บนจิตวิญญาณของพวกแกเสีย」」
「เดี๋ยวสิ! นี่แกจะพาเขาไปไหนกัน……!!」
เธอไม่ได้สนใจเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของประธานเลย กลับกันเธอตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแจ่มใส
「「ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะส่งเขากลับมาให้——แต่นั่นก็หลังจากจัดการอะไรกับความทรงจำของเขานิดหน่อยนะ」」
ร่างของคัตซึนก้าวเข้าไปในรูหนอนหาผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าลูอินก็โบกมือทักทายเขา ก่อนที่รูหนอนนั้นจะปิดลง
「อึก คัตสึมิ……」
「คัตซึน……」
「ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันมาก่อนมันจะเกิดขึ้นจริง……」
พวกเรามีแต่ต้องยอมรับและเข้าใจถึงสิ่งที่ยากจะเชื่อได้ แม้จะทำใจไม่ได้ก็ตาม
