อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 38 แผนในอนาคตและผู้อาศัยคนใหม่

ตอนที่ 38 แผนในอนาคตและผู้อาศัยคนใหม่

(มุมของเรด)

ขณะที่พวกเรากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด ดูเหมือนว่าประธานกับอัลฟ่าจังก็มุ่งหน้าไปหาชิราคาวะจัง

จนได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของชิราคาวะจัง คือซิกม่าที่ถูกสร้างมาจากโอเมก้า

โดยเธอได้พบเจอกับคัตสึมิคุงที่ความจำเสื่อมและใช้ชีวิตกับเขาในฐานะพี่สาว หลังคัตสึมิคุงร่วมสู้กับพวกเราเสร็จ เขาก็กลับไปยังอพาร์ตเมนต์ซึ่งมีประธานกับอัลฟ่าจังรออยู่

ในขณะที่อัลฟ่าจังกำลังฟื้นความทรงจำให้เขา ก็เกิดเรื่องขึ้น

「สุดท้าย คัตสึมิคุงก็ถูกส่งกลับมาโดยไม่มีรอยขีดข่วนสักนิด」

「「「……」」」

「นอกจากเรื่องความทรงจำของเขาที่ถูกควบคุมเอาไว้ ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเป็นพิเศษ」

พวกเรานั่งฟังประธานพูดข้อมูลที่น่าเหลือเชื่อมากมายเกินกว่าหัวจะรับไหวอยู่ในห้องประชุม

「แปลว่าศัตรูที่เราต้องฆ่าทิ้งตอนนี้คือยัยผิวฟ้านั่นสินะคะ? 」

「จัดการให้เหี้ยน」

「รุ่นพี่ของฉัน……」

「ดึงสติกันก่อนเรดติมัสพราม เยลโลกุซ่า เบียวรุ่นน้องบลู ศัตรูคราวนี้มีพลังเหนือชั้นเกินไป ถึงขั้นที่สิ่งมีชีวิตบนโลกเป็นเพียงฝุ่นสำหรับเธอ….แต่ว่าไม่รู้ทำไม เธอถึงได้….หื้ม….」

ประธานกอดอกคิดจนปวดหัว

ดูเหมือนว่ามีเรื่องที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน

「ถ้าให้ฉันเดานะ บางทีรูอินผู้นำแห่งองค์กรไร้นามนั่น อาจจะกำลังฝึนฝนคัตสึมิคุงโดยใช้โลกเป็นเวทีก็ได้」

「หา? 」

「เรื่องอะไรกัน? 」

ฉันกับคิราระเอียงหัวสงสัย

เหตุผลที่มีเอเลี่ยนมาบุกโลกเป็นระยะก็เพื่อฝึกฝนเขางั้นเหรอ?

แต่เพื่ออะไรกันล่ะ?

ฉันทำความเข้าใจถึงเหตุผลในการกระทำของเธอไม่ได้เลยสักนิด แล้วอาโออิก็เปิดปากพูด

「เหมือนเกมจำลอง…สร้างเขาขึ้นมาให้เป็นไปตามที่ต้องการ….โดยลบความทรงจำของเขาทั้งหมด…..รวมไปถึงรีเซ็ตสไตล์การต่อสู้ให้เป็นศูนย์เพื่อปูใหม่」

「ความสามารถในการทำความเข้าใจของเธอนี่น่ากลัวจริงๆ บลู」

「แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจ…ทำไม ต้องเป็นรุ่นพี่กัน? 」

อาโออิพยายามจะเล่นบทรุ่นน้องต่อไปอย่างไม่สนสายตาคน

พยายามจะสร้างเขาขึ้นมาใหม่ตามใจชอบงั้นเหรอ

เพื่ออะไรกันล่ะ

แล้วทำไมต้องเป็นคัตสึมิคุงด้วย

「หากจะให้คาดเดาการกระทำของรูอิน ฉันคิดว่า…ไม่สิพลังของเธอที่เหนือกว่าจินตนาการได้ขนาดนั้นจะทำเรื่องนี้แบบนั้นจริงเหรอ….」

「เธอแกร่งสุดๆ เลยเหรอคะ? 」

「เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกลำดับแห่งดวงดารา เพราะมันหาได้จำเป็นสำหรับเธอ ไม่มีผู้ใดในจักรวาลนี้ที่สามารถเอาชนะเธอได้ จุดสูงสุดที่ไม่มีวันเปลี่ยน เทพีแห่งความงามและการทำลายล้าง ผู้ปกครองกาลเวลาและอวกาศ แม้จะเป็นพวกเลขลำดับเดียวก็ไม่มีทางรับมือกับเธอได้เลย」

เรียกง่ายๆ ก็คือเป็นไฟนอลบอส

ผู้ปกครองกาลเวลาและอวกาศงั้นเหรอ แปลว่าความสามารถของเธอรับมือยากสุดๆ เลยไม่ใช่หรือไง

「อย่างน้อยเท่าที่ฉันรู้ แค่แสดงความสามารถที่ชวนให้ตกใจนิดหน่อย เธอไม่มีทางทุ่มเททำอะไรถึงขั้นนี้แน่นอน คัตสึมิคุงไปทำอะไรให้เธอเห็นกันนะ」

「…เอ่อ…ว่าแต่ประธานรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันคะ? 」

「เมื่อก่อนฉันอยู่ลำดับที่ 61 น่ะ เอ้า กลับเข้าเรื่องต่อ――」

「「「เดี๋ยวๆๆๆ!? 」」」

พวกเราสามคนถึงกับตกใจ

แม้ว่าจะพูดเป็นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่นี่มันเกินไปหรือเปล่า

「เอ้า ก็ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันเป็นเอเลี่ยน ชุดที่ทำให้พวกเธอดีไซน์ก็คล้ายกับเจ้าพวกที่บุกมา มันก็ชัดพอแล้วไหม」

「ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ ลำดับต่างหากลำดับ……!」

「ฉันเป็นฝ่ายวิจัยพัฒนาชุดสูท ตอนอยู่อวกาศถูกเรียกว่าโกลดี้ นักวิทยาศาสตร์ปีศาจ วันหนึ่งสิ่งประดิษฐ์ของฉันดันถูกของก็อปเกรดต่ำไปปล่อยตลาดขายก็เลยหงุดหงิดน่ะ เลยขโมยเอาของติดมือมาเท่าที่ได้เพื่อหนีเอาชีวิตรอดจากองค์กรที่มีรูอินปีศาจสุดอันตรายแห่งกาแล็กซีปกครองอยู่」

「อะอื้อ」

「โชคดีที่ตอนนั้นเธอยังเด็กมากเลยปล่อยๆ ฉันไป แต่มาถึงตรงนี้คงบอกไม่ได้แล้วเหมือนกัน」

ประธานพ่นออกมาอย่างรวดเร็ว

จนข้อมูลที่พวกฉันต้องเก็บมันเยอะเกิดสมองจะจำทัน

「ในจังหวะที่หนีมาก็กดระเบิดชุดสูทของพวกที่ไล่ล่ามาเหมือนกัน จนสุดท้ายเลยมาจบลงที่โลกนี้ ทว่าอาการบาดเจ็บของฉันมันก็ทำให้เป็นเรื่องยากแล้วแหละที่จะออกภาคสนามไหว」

「ไอ้เจ้าตัวขี้เกียจทิ้งลูกน้องทำงานเนี่ยนะ……」

「ก็นั่นมันเรื่องในอดีตไง」

เขาเคยต่อสู้มาก่อน

สภาพอย่างอีตานี่น่ะเหรอ สวมสูทออกไปอัดคน

ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้น―――、

「แล้วพวกเราจะช่วยคัตสึมิคุงได้ยังไงกันคะ? 」

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเอาชนะไฟนอลบอสเหรอ

งั้นคำถามก็คือ จะเอาชนะได้ยังไง

จากนั้นประธานก็ตอบคำถามของฉัน

「เอ่อ อันที่จริงฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีภาพว่าจะเอาชนะได้เลย」

「「「หา? 」」」

「สาเหตุที่โลกใบนี้ยังไม่โดนกวาดล้างก็เพราะมีคัตสึมิคุงอยู่ หากไปทำอะไรผิดแปลกเข้า แค่กระดิกนิ้วรูอินก็สามารถล้างโลกได้สบายๆ 」

ฉันตกใจมากที่ประธานพูดออกมาเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

「ที่ฉันไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยก็เพราะมันเปล่าประโยชน์ไง หากเธอต้องการแค่ดาวเคราะห์ดวงเล็กๆ อย่างโลกจะไปเหลืออะไรล่ะ」

「ยัยนั่นมันฟรีตเซอร์หรือไงกัน……」

ความสามารถในการล้างโลกอย่างง่ายดาย

แล้วจะไปสู้กับเธอได้ยังไงกัน

「แม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ยังไงรูอินก็ชอบคัตสึมิคุงสุดๆ เข้าให้แล้ว แบบว่าค่าความชอบนี้พุ่งฟิ่วๆ ปิ้วๆ เลยแหละ!!」

「ป-ประธานอยู่ดีๆ พูดบ้าอะไรของ….」

「ดังนั้นจากนี้ไป พวกเอเลี่ยนก็คงจะมาบุกเรื่อยๆ เพื่อช่วยให้คัตสึมิคุงเติบโตขึ้น และประเมินโลกว่าสมควรอยู่ต่อไปไหมแน่นอน!!」

ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ประธานยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ

โดยไม่สังเกตเลยว่าพวกเรากำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ

「เราคงไม่สามารถกันให้คัตสึมิคุงออกจากการต่อสู้ได้อีกแล้วเพราะเขาถูกรูอินควบคุมอยู่ อย่างไรก็ตามสิ่งที่รูอินห้ามไม่ให้พวกเราทำคือการฟื้นฟูความทรงจำของเขา ก็นับว่าเป็นเกมที่เจ้าใจง่ายดี!!」

「มันจะเป็นแบบนั้นจริงเหรอคะ……」

「รูอินก็แค่อยากให้คัตสึมิคุงแกร่งขึ้น ดังนั้นหากเราเป็นปัจจัยที่ช่วยพัฒนาเขาใดเธอคงไม่ห้ามหรอก!!」

ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่ายัยนั่นเป็นคนที่น่ารำคาญขนาดไหน

แต่ว่า…

「ถ้าอย่างงั้นถึงคัตสึมิคุงจะร่วมมือกับพวกเราจัสติสครูเซเดอร์ในฐานะอัศวินขาวก็ไม่ใช่ปัญหาสินะ? 」

「ใช่แล้ว หากเราไม่ไปแทรกแซงมากจนเกินไปและทำให้คัตสึมิคุงเติบโตขึ้นเธอก็คงไม่คิดขวางหรอก….มั้งนะ」

อิตานี่จะเอายังไงกันแน่ยะ

เอาเป็นว่าจากนี้พวกเราก็สามารถต่อสู้ร่วมกับคัตสึมิคุงได้อีกครั้ง

「จากนี้ไปการกระทำใดๆ กับเขาที่ไม่ไปยุ่งกับความทรงจำสามารถทำได้หมด ไม่แน่ว่าอาจจะพาเขามาที่สำนักงานใหญ่ของเราเพื่อพัฒนาสูทใหม่ให้เขาได้ด้วย หากสถานการณ์เป็นใจ」

「ทำได้ด้วยเหรอคะ ที่จะไม่ไปแตะเลย……? 」

「การเสียความทรงจำของเขามันไม่ใช่กรณีปกติ เพราะรูอินผนึกความทรงจำของเขาไว้ในกล่องผนึก และมีสิทธิ์ในการนำเข้าออกตามใจอยาก อิงจากที่เธอพูดความทรงจำของเขาคงจะค่อยๆ กลับมาใน หากการต่อสู้รุนแรงขึ้นไปเรื่อยๆ 」

ความเป็นไปได้ที่ความทรงจำของเขาจะกลับมาโดยไม่ทำอะไรเลยคงเป็นศูนย์

นอกจากนี้มันยังบอกได้อีกว่าถึงความทรงจำของเขาจะกลับมา เรื่องราวตอนที่เขาเป็นคัตสึกิ ชิราคาวะ ก็ไม่ได้หายไปไหน

「จริงสิ ฉันมีลิสข้อห้ามเฉพาะเธอคนเดียวด้วยเรด」

「……อึก」

「ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้」

ทุกคนต่างจับจ้องมาทางฉัน

ก็จริงว่าคราวก่อนทำอะไรไม่คิดไปหน่อยจนบลูกับเยลโล่โกรธมากๆ

ไหนจะอัลฟ่าจังอีก―――

「……เอ๋? อัลฟ่าจังหายไปไหนแล้วคะ? 」

「ลองใช้มันสมองของเธอคิดดูสิ」

「เพราะเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ก็เลยไม่สังเกตเห็นหรือว่า….」

ตอนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเธอแล้ว

ไม่สิเหมือนเธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ….

「อ้า อัลฟ่าบอกจะไปอยู่กับชิราคาวะคุงน่ะ」

「「「? 」」」

+++

(มุมของคัตสึมิ)

จำนวนผู้อาศัยเพิ่มขึ้น

พี่สาวของพี่ ชินฟูวะ โคลเอ้ หรือที่เรียกกันว่าอัลฟ่าซัง

ดูเหมือนว่าอายุของเธอจะไล่เลี่ยกับฉันและพี่ โดยเธอตัดสินใจมาอาศัยอยู่กับพวกเราด้วยเหตุผลบางอย่าง

เรมะได้เล่าให้ฉันฟังว่าก่อนหน้านี่เธออยู่กับเขาแบบโฮมสเตย์

ใบหน้าของเธอดูสวยมาก จนสงสัยว่าเป็นดาราอะไรหรือเปล่านะ

「อัลฟ่าซังขอโทษที่ต้องให้มือช่วยด้วยอีกแรกนะครับ」

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นคนมาอาศัยอยู่กับนายด้วยนี่ งั้นให้ไปปลุกฮาคัวด้วยไหม? 」

「อะอื้อ รบกวนด้วยครับ」

ตอนแรกฉันจะเรียกเธอว่าชินฟูวะซัง แต่เธอดูไม่ชอบใจและไม่อยากถูกเรียกแบบห่างเหิน เลยให้ฉันเรียกด้วยชื่อเล่นแทน

「จะว่าไปนายเป็นคนปลุกฮาคัวมาตลอดเลยสินะ? 」

「อ่า? ใช่ครับ ทำไมเหรอ? 」

「หื้มมมม……」

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องที่พี่หลับอยู่

แม้ว่าจะมีคนมาอาศัยเพิ่มด้วยอีกหนึ่งคน มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของฉันเลย

ฉันจึงไม่ติดใจอะไรเป็นพิเศษและยอมรับมันได้อย่างง่ายดาย ราวกับคุ้นเคยเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

『โฮก』

「……ชิโระ」

ชิโระกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ ก่อนส่งเสียงเรียกฉัน

ฉันนั่งเก้าอี้แล้วหลับตาลง

「คุณเป็นตัวอะไรกันแน่นะ」

ฉันจับชิโระขึ้นมาถาม

จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่างขึ้นมาในหัว

――รูอิน

「รูอิน งั้นเหรอ? 」

ฉันเผลอตอบเสียงที่ดังอยู่ในหัว

จนถึงตอนนี้ฉันคงต้องยอมรับแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง

เป็นไปได้ยังไงกันนะ

「ทำไมถึงต้องช่วยฉันเอาไว้ด้วยล่ะ? 」

――เพราะมันเป็นเรื่องที่จำเป็น

「……ขอบคุณนะ เพราะให้คำแนะนำมาโดยตลอดฉันก็เลยมาถึงตรงนี้ได้」

――ฮ่าๆๆ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน แกเอาชนะพวกมันได้ด้วยตัวเองต่างหาก

ฉันไม่สามารถเอาเรื่องนี้ไปบอกใครได้แน่

ว่ากำลังโทรจิตคุยกับสิ่งมีชีวิตลึกลับได้

พี่ยิ่งเป็นคนขี้กังวลด้วยสิ ถ้ารู้เข้าคงลากฉันไปโรงพยาบาลหรืออะไรทำนองนั้นแหง

――แต่จากนี้ไปฉันคงจะค่อยๆ คุยกับแกน้อยลงไปเรื่อยๆ

「หืม ทำไมกันล่ะ? 」

――ฟุฟุฟุ เมื่อถึงเวลานั้นอย่ามาคิดถึงเสียงของฉันละกัน

น้ำเสียงช่างเป็นอะไรที่ปลอบโยนฉันได้มากจริงๆ

「ถ้างั้นก็――」

「คัตซึน! ทำไมถึงกล้ามีทุบตีพี่สาวคนนี้กัน นายกำลังคิดอะไรอยู่!? 」

「ก็แน่อยู่แล้วสิ เธอดันมาพยายามกอดฉันซะได้ เป็นใครก็ต้องตกใจ」

「แน่ใจนะคะว่าไม่มีเหตุผลอื่นแฝง……」

「แล้วมันเหตุผลไหนล่ะ? 」

「เอ่อ! ไม่มีอะไรค่ะ!」

อัลฟ่าซังเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นโดยมีพี่เอามือกุมหัวตัวเองไว้

เสียงในหัวของฉันได้หายไป ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนความสนใจไปทางพวกพี่สาวทั้งสองแทน

「จริงสิ ผมคุยกับมาสเตอร์ให้แล้วนะ」

「เรื่องของอัลฟ่าน่ะเหรอ? 」

「ใช่ครับ ดูเหมือนว่าเขาจะยอมรับแล้วนะ สงสัยคุณประธานจะไปช่วยคุยอะไรไว้ก่อนแล้ว……」

ฉันพูดกับพี่ที่นั่งกวนนัตโตะอยู่

「หา? หือ ทำไมมีชื่อฉันด้วยล่ะ? 」

「อัลฟ่า ไม่ได้ยินเรื่องนี้จากเรมะเหรอ? 」

「ระ เรื่องไหนล่ะ」

ถึงจะยังไม่ใช่วันนี้ แต่บอกให้เธอรู้ก่อนก็คงดี

เพราะมันคือเรื่องที่คนดูแลของอัลฟ่าอย่างเรมะขอมา

「ก็เรื่องที่คุณจะมาทำงานพาร์ทไทม์ที่เดียวกับผมเพื่อเรียนรู้สังคมไงครับ」

「……เอ๋? 」

อัลฟ่าแสดงสีหน้าตะลึงออกมา

เพราะเรมะได้แอบมาขอให้ฉันพาเธอมาศึกษาเรียนรู้สังคมของคนทั่วไปบ้าง ดังนั้นฉันก็ต้องทำให้ดีที่สุดในฐานะคนรับฝากฝัง นอกจากนี้ก็แอบดีใจที่มีเพื่อนร่วมงานด้วยสิ