อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 8.5 เนื้อเรื่องเสริม กลยุทธ์พิชิตสัตว์ประหลาดแม็กม่า
ตอนที่ 8.5 เนื้อเรื่องเสริม : กลยุทธ์พิชิตสัตว์ประหลาดแม็กม่า
《เมื่อ 1 ปี 5 เดือนก่อน》
สัตว์ประหลาด วายร้าย ภัยคุกคามที่ปรากฏตัวในอดีตและเป็นที่รู้จักขององค์กรเพียงไม่กี่แห่งบนโลก
สิ่งที่สามารถจัดการได้ด้วยอาวุธปืนหรือระเบิดที่มีอำนาจทำลายล้างสูงเท่านั้น
บัดนี้มันได้กลายเป็นที่รู้จักกันเป็นวงกว้างเรียบร้อยแล้ว มันทำการอาละวาดทำลายบ้านเมือง ทำให้ผู้คนบาดเจ็บ ล้มตาย หายสาบสูญจำนวนมาก จำนวนของพวกมันก็เหมือนจะมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยวัตถุประสงค์เดียวของมันก็คือการทำลายล้างมนุษยชาติ
ปัจจุบันจึงทำให้แม้แต่เด็กประถมก็รู้ว่าพวกมันมีตัวตนอยู่จริงๆ
และในตอนนี้สัตว์ประหลาดที่แสนสุดน่าสะพรึงก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้ว
กลยุทธ์ที่เป็นไปไม่ได้ถูกสร้างขึ้นราวกับจะส่งสมาชิกที่ได้รับเลือกไปตาย
ภารกิจของฉันในคราวนี้คือการใช้เฮลิคอปเตอร์ขนาดใหญ่สุดล้ำสมัยที่สร้างโดยบริษัทคาเนซากิ คอเปอเรชั่น
มันคงจะไม่ใช่ภารกิจที่ลำบากอะไรนักหากของที่ฉันต้องบรรทุกมาคราวนี้เป็นสินค้าทั่วไป ทว่าสิ่งที่ฉันพามาด้วนั้นคือตัวกำหนดชะตากรรมของประเทศญี่ปุ่น
ไม่มีทางที่จะรู้สึกไม่กดดัน
แม้จะได้จับเทคโนโลยีที่สุดล้ำขนาดนี้เป็นวันแรก ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด
ทุกอย่างในวันนี้มันแปลกไปหมด
มันแปลกตั้งแต่ที่บริษัทแห่งหนึ่งซึ่งไม่เคยทำงานกับรัฐมาก่อนได้รับอนุญาตให้เข้ามาร่วมแผนการคราวนี้แล้ว
ทว่าจะให้มาสงสัยเอาป่านนี้ก็เปล่าประโยชน์
สัตว์ประหลาดตัวใหม่ที่ปรากฏนั้นมีลักษณะคล้ายกับแม็กม่า ไม่ว่าจะกระสุน ระเบิดหรืออาวุธปืนใดๆ ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้
จากความเห็นของนักวิชาการชั้นนำ ดูเหมือนว่ามันจะสามารถดูดซับพลังงานจากผืนดินมาเปลี่ยนเป็นพลังของมันได้
ดังนั้นแม้ร่างกายจะสลายไปจากการโจมตีมันก็สามารถงอกกลับมาใหม่ได้ไม่มีที่สิ้นสุด
มันคือสัตว์ประหลาดที่ไม่มีวันโค่นลงได้
รัฐบาลที่เห็นสถานการณ์ร้ายแรงจึงตัดสินใจดำเนินแผนที่ไม่มีใครคาดคิด
พวกเขาได้ทำการติดต่อชายสวมหน้ากากปริศนาที่เอาชนะสัตว์ประหลาดมากมายภายในประเทศตลอดช่วงที่ผ่านมา―――ใช้แล้วพวกเขาขอให้อัศวินดำช่วยจัดการกับสัตว์ประหลาดตัวนี้
「ระยะทางที่จะถึงเป้าหมาย สามศูนย์ศูนย์ศูย์!!」
มหาสมุทรอันกว้างใหญ่อยู่เบื้องล่างของฉัน
เสียงโอเปอเรเตอร์ได้ถูกส่งมา ทำให้รู้ว่าฉันบินมาไกลพอสมควรแล้ว
ในที่สุดจุดตัดสินกลยุทธ์นี้ก็ใกล้เข้ามา
หากพลาดอะไรขึ้นมาตรงนี้ ทั้งความพยายาม เงิน และทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกันมาจะสูญเปล่า
「———ข้างล่างนั่นเป็นยังไงบ้างครับ….! นี่คุณอัศวินดำ ได้ยินหรือเปล่าครับ….!!」
คอนเทนเนอร์ทรงสี่เหลี่ยมดูแขวนเอาไว้ด้วยสลิงซึ่งติดอยู่ข้างล่างของเฮลิคอปเตอร์
หากจะให้วัดขนาดพื้นที่ภายในก็อยู่ที่ประมาณ 6 เสื่อทาทามิ ซึ่งนับว่าเล็ก โดยรอบถูกคลุมไปด้วยเกราะหนาแน่น ซึ่งแข็งแรงพอจะต้านทานการโจมตีจากทั้งภายในและภายนอก
ทว่าเป้าหมายคราวนี้ไม่ใช่ป้องกันสิ่งที่มาจากภายนอก
ตึง!! เสียงเหมือนกับคนกำลังต่อสู้กันดังขึ้น แล้วคอนเทนเนอร์นั้นก็เกิดการสั่นสะเทือนจนโยกไปมา
「หา……!」
สายสลิงที่ยึดกับเครื่องเกิดการสั่นจากแรงกระแทก
ตอนนี้เพื่อนร่วมทีมของฉันกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมสถานการณ์ หากฉันทำพลาดขึ้นมา สายสลิงก็จะขาด คอนเทนเนอร์ก็จะพลิกกลับ
เกิดเสียงการปะทะกันอย่างต่อเนื่องภายในคอนเทนเนอร์
「ให้ตายสิ ทั้งที่ไม่ควรเหลือแค่พวกเราสองคนแท้ๆ …!」
ภารกิจในครั้งนี้ควรจะถูกดำเนินไปด้วยกำลังคนมากระดับหนึ่ง
ทว่าไอ้เจ้าแม็กม่าระยำนั่นมันทำให้สมาชิกทีมที่ควรจะนั่งเฮลิคอปเตอร์มาด้วยกันบาดเจ็บสาหัสจนเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่สามารถขับเฮลิคอปเตอร์ไหว
ถึงจะเป็นแบบนั้นภารกิจก็ต้องดำเนินต่อไป
「เขาจะเอาอยู่ไหมนะ?!」
「ฉันก็ไม่รู้หรอก!! แค่ถูกจับยัดใส่คอนเทนเนอร์เพื่อกันไม่ให้ไอ้บ้านี่หนีออกไปเขาก็เต็มกลืนแล้วมั้ง! 」
หากไปอยู่ในพื้นที่เดียวกับตัวแบบนั้น ฉันจะไม่แปลกใจเลยหากเขากลายเป็นถ่านไปในพริบตา
ทว่าการต่อสู้ก็ยังดำเนินต่อไปภายในคอนเทนเนอร์
หลังจากปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า เปลวไฟก็พวยพุ่งออกมาจากภายในนั้นเป็นครั้งคราว
ฉันไม่แน่ใจว่าที่เขายังรอดมาได้เป็นเพราะสูทที่ใส่หรือเปล่า
แต่มันช่างผิดแปลก
การต่อสู้คราวนี้มันเหนือจินตนาการฉันไปแล้ว
「ถึงจุดเป้าหมายแล้วครับ!!」
「รับทราบครับ!!」
ฉันปลดฝาครอบสวิตซ์ที่อยู่ใกล้มือออกและตรวจสอบคอนเทนเนอร์ที่อยู่ด้านล่าง
การต่อสู้ยังไม่จบ
ฉันแจ้งสถานการณ์กับเขาในขณะนับถอยหลัง เพื่อกดสวิตซ์ในมืออย่างเต็มแรง
「———ปล่อยได้!!」
เมื่อจังหวะเหมาะสม ก้นของคอนเทนเนอร์จะถูกเปิดออกด้วยสวิตซ์ที่ฉันกด สัตว์ประหลาดก็จะถูกปล่อยลงไปสู่ผิวน้ำ
「กร้อกกกกกกก!!」
เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับบางสิ่งที่ห่อหุ้มไปด้วยควันตกลงสู่ทะเล
จากที่เห็นเกิดการกระแทกบริเวณผิวน้ำแค่จุดเดียว
เขาอยู่ไหนกันนะ?! หรือตกลงไปพร้อมกับสัตว์ประหลาดนั่น!? ไม่สามารถยืนยันได้เลย
แล้วก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ฉัน
「หมอนั่น ร่วงลงไปพร้อมกันหรือเปล่านะ?!」
「ฉันก็ไม่แน่ใจ คงต้องดูกันต่อ!!」
「ดูต่อสิน้า」
มากันไกลขนาดนี้แล้วจะมาทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ตลกนะเห้ย!
ขณะที่ฉันจ้องมองไปยังพื้นผิวของทะเลด้วยความหงุดหงิด มือสีดำก็ปรากฏขึ้นบริเวณใต้เท้าของฉันขณะที่ฉันเปิดประตูเฮลิคอปเตอร์เพื่อโน้มตัวหาร่องรอยของเพื่อนร่วมทีม
「นั่นมัน!? 」
ชายในสูทสีดำคนนี้พยายามปีนขึ้นเฮลิคอปเตอร์มา ใช่แล้วเขาคืออัศวินดำ
ร่างกายของเขาปล่อยควันจำนวนมากออกมาขณะที่เขาล้มตัวลงกางขาออกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
「ชิบผาย คิดว่าจะตายแล้วซะอีก」
「อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้สิ โถ่」
หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมานั่งข้างๆ อัศวินดำ
ฉันเองก็รู้สึกโล่งใจที่ตัวเองสามารถทิ้งไอ้สัตว์ประหลาดระยำนั่นลงท้องทะเลลึกได้สำเร็จ
「งานช้างเลยใช่ไหมล่ะ? แต่นายก็ทำมันสำเร็จอยู่ดี」
….นั่นสินะ คงต้องตรวจสอบอาการของเขาก่อน
ฉันมองสลับเขากับอีกคนหนึ่งไปมา จากที่เห็นภายนอกก็เหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติอะไร
「เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? 」
「……อ๋อ ไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อยนะ สำหรับเราทั้งคู่เลย………」
——————น้ำเสียงนี่มัน? เด็กมอต้นหรือเปล่านะ?
เมื่อพิจารณาจากท่าทางและเสียงของเขาแล้ว ฉันก็รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก
พวกเบื้องบนรู้เรื่องนี้ไหมนะ?
พวกเขาจะรู้หรือเปล่าว่าอัศวินดำเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง?
「สมกับเป็นอัศวิศดำของฉัน ให้มันได้แบบนี้สิ」
「อัลฟ่า พูดมากชะมัด น่ารำคาญเฟ้ย」
「หุหุหุ～」
พอเห็นว่าทั้งสองคุยกันได้อย่างสบายใจหลักการต่อสู้อันดุเดือดฉันก็โล่งอก
ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะฉันรู้สึกเหมือนยกภูเขาจากอก ก็เลยลองทักอีกฝ่ายไปดู
「ดูสนิทกันมากเลยนะครับ เหมือนกับเป็นแฟนกันเลย」
「ก็เป็นแฟนกันจริงๆ นี่นา เคยบอกไปแล้วนี่? 」
「———อ้อ นั่นสินะครับ ทั้งคู่เป็นแฟนกันนี่นา จริงด้วยหัวหน้าก็บอกเอาไว้นี่เนอะ」
ฮ่าๆๆ ถามอะไรแปลกๆ ไปซะได้
หลังจากผ่านเรื่องนี้มาฉันก็อดยิ้มด้วยความโล่งอกไม่ได้จริงๆ
「อัลฟ่า หยุดเลยนะ」
「จ้าๆ ขอโทษละกัน ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ เพราะงั้นก็เลยติดตามกันมาจนถึงตรงนี้ไม่ใช่เหรอ? 」
「อ้อ พอคิดดูมันก็ใช่นะครับ ต้องขอโทษด้วยที่ผมลืมไปเสียสนิท」
ฉันพยักหน้าให้กับหญิงสาว
จากที่หัวหน้าบอกหญิงสาวคนนี้กับอัศวินดำคือ “เพื่อน” กัน
ความจำพักหลังของฉันนี่ไม่ไหวเลยแฮะ
มักจะลืมแต่เรื่องที่สำคัญบ่อยๆ
「แล้วนายเอาชนะเจ้าแม็กม่านั่นได้หรือเปล่า? 」
อัศิวนดำจ้องไปยังหญิงสาวหลังถูกถามว่าเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ไหม
「ไม่อ่ะ ฉันคงจัดการมันตอนนี้ไม่ไหว」
「งั้นก็หมายความว่า……」
「ถึงตอนนี้จะยังจัดการไม่ได้ แต่ครั้งถัดไปนี่แหละได้รู้กัน ดังนั้นหากมันกลับมาอีกครั้งได้โปรดบอกกับผมด้วยละกัน ส่วนตัวผมก็ไม่อยากให้ประเทศที่ตัวเองอยู่ล่มสลายด้วยสิ」
เขามีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัวขนาดนี้อีกรอบเหรอ
เจ้านั่นแค่อยู่ใกล้ๆ ฉันยังกลัวจนขนลุกไม่ไหวแล้ว
「แต่ก็ขอบคุณสำหรับคราวนี้นะครับ พวกเรารอดแล้ว」
「……ช ช่างมันเถอะน่า ฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันจะออกมาหน้านี้แต่แรกด้วย」
「เอ๋อย่าบอกนะว่ากำลังเขินอยู่ เขินอยู่สินะ? 」
「……คึก」
เขาผลักหญิงสาวที่เข้ามาแหย่เขาออกไปด้วยมือขวา
แล้วฉันก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างติดมากับมือขวาของเขาด้วย
มันเป็นแขนสีดำที่มีรอยแตกเต็มไปหมด―――
「แขนนั่นมัน!? 」
「อ้อ แขนของเจ้านั่นนะ….มันหลุดติดมาด้วยตอนที่มันพยายามจะคว้าฉันลงไปด้วยน่ะ ทำไมเหรอ? 」
มันคงจะเป็นวัตถุดิบสำคัญในการตรวจสอบสัตว์ประหลาดตัวนั้นเป็นอย่างมากแน่ๆ
แปลว่าก่อนจะร่วงลง เขาสามารถกระชากแขนของแม็กม่านั่นให้หลุดไปด้วยด้วยสินะ
จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและโยนแขนที่ติดมานั้นทิ้งไป ก่อนจะลดสายตาลงไปยังผิวน้ำด้านล่าง
「……ขอโทษนะ แต่ช่วยรออีกสักหน่อยได้ไหม? 」
「เอ๋ ทำมะ――」
「ดูเหมือนว่าจะยังไม่จบน่ะ」
「หา!!」
ฉันมองไปด้านลงทันที
『กรู้ววววว กร้อกกกกกก!!!!』
มันพยายามกระเสือกกระสนขึ้นมาบนผิวน้ำเหมือนกับคนจมน้ ร่างของมันถูกห่อห้อมไว้ด้วยเปลือกหอยสีดำที่ย้อมมาจากลาวา
มันพยายามฝืนขึ้นมางั้นเหรอ?!
แต่จากที่เห็นอีกไม่นานมันก็น่าจะจมลงไปเหมือนเดิม
「ถึงจะปล่อยมันไว้เฉยๆ เดี๋ยวมันก็คงจะจมลงไปที่ก้นสมุทรเองแต่ว่า…..」
「หุหุหุ ดูเหมือนจะรู้สินะว่านายต้องทำอะไร」
「……น่ารำคาญชะมัดที่อะไรก็เป็นไปตามที่เธอหวัง……」
เขาจ้องมองไปยังทะเลข้างล่าง
ฉันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยจึงพยายามจะพูดกับเขา แต่อีกฝ่ายก็ทำการคว้าแขนของสัตว์ประหลาดที่ติดมาด้วยอีกครั้ง
「เห็นทีว่ายกถัดไปคงต้องเริ่มแล้วสินะ……」
「ก็แบบนั้นแหละ นายใช้แขนของมันดูสิ หากเป็นสิ่งนี้คงไม่มีทางละลายหรอก」
เขาจ้องมองไปยังแขนของสัตว์ประหลาดในมือ
จากนั้นเขาก็หันใบหน้าที่สวมหน้ากากเอาไว้มาทางฉัน
「หากผมไม่กลับมา ขอให้กลับไปได้เลยนะ」
เขายังจะกลับไปสู้เหรอ
แม้ว่าจะสู้จนหมดแรงไปเมื่อกี้น่ะเหรอ
ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ลึกลับเหลือเกิน
ทว่าฉันมั่นใจว่าเขาไม่ใช่สัตว์ประหลาดหรือวายร้ายอะไรแน่นอน
เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กชายใจดีที่เงอะงะนิดหน่อยเท่านั้นเอง
「ไม่ครับ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่!! ดังนั้นกลับมาให้ได้นะครับ!!」
เป็นคำพูดที่ไม่สมกับตำแหน่งของฉันตอนนี้เสียเลย
เพราะด้วยตำแหน่งของฉันไม่ได้มีอำนาจการตัดสินใจเลยสักนิด แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะประหลาดใจเช่นเดียวกันกับคำพูดของฉันแม้จะมีหน้ากากปิดบังเอาไว้
「ไปก่อนนะครับ!」
「……แล้วพบกันครับ」
「ตอนไปโรงเรียนไม่เห็นจะเคยพูดอะไรแบบนี้แท้ๆ ….พัฒนาขึ้นแล้วสินะเด็กคนนี้」
「……ไม่ได้พูดกับหล่อนเฟ้ย……」
เขาบ่นออกมาก่อนจะกระโดดลงเฮลิคอปเตอร์
ร่างของเขากระแทกเข้ากับสัตว์ประหลาดที่กำลังอาละวาดบนผิวน้ำและใช้แขนของสัตว์ประหลาดฟาดร่างของอีกฝ่ายไปมา
ไม่นานนักทั้งสองฝ่ายก็เริ่มจมลงไปที่ใต้ทะเล
แรงกระแทกของการต่อสู้ได้ส่งมาถึงผิวน้ำตลอดเวลา
ฉันทำได้เพียงแค่จ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ
「สุดท้ายถึงท้ายสุด ก็ไม่มีใคร….นอกจากนายจริงๆ 」
ฉันได้ยินเสียงคำพูดของหญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆ
เธอพูดอะไรกันนะ
บนเฮลิคอปเตอร์ขนาดใหญ่ลำนี้ควรจะมีเพียงฉันกับคุณอัศวิน
แล้วทำไมหญิงสาวคนนี้ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้กันนะ
ไม่สิเพราะเธอคือเพื่อนของคุณอัศวินดำนี่นา
คงไม่แปลกอะไรหรอก
「……นั่นมัน? 」
「———นี่! เขาอยู่ตรงนั้น!! เร็วเข้าสิ!!」
「อะ เอ่อ นั่นสินะ ต้องรีบดึงเขาขึ้นมาแล้ว!!」
เมื่อฉันเห็นเขาขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ฉันก็รีบไปหยิบบันไดเชือกมาทันที
「——ฮึบ」
และแล้วภารกิจที่แสนยากลำบากในคราวนี้ก็สิ้นสุดลง
แม้ข้อเท็จจริงที่ว่าอัศวินดำและรัฐบาลร่วมมือกันนั้นจะไม่สามารถประกาศให้โลกได้รู้ได้ แต่ฉันก็เชื่อว่าการต่อสู้ในคราวนี้มันมีความหมายสำหรับมนุษยชาติมากจริงๆ
—————
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
