อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 104 คุณช่วยผม

หนึ่งนาทีต่อมา เฟิงหานชวนเดินไปที่ข้างเตียงของเฉินฮวนฮวน

จากนั้นเขาก็โยนยาขี้ผึ้งลงตรงหน้าเธอ

เฉินฮวนฮวนก้มศีรษะลงและมองอย่างตั้งใจ แต่เธอไม่รู้ว่าคำที่เขียนอยู่ในฉลากหมายความว่าอะไร

“นี่คือยาขี้ผึ้งที่จิ่นซิวให้ผม สำหรับทาภายนอก” เฟิงหานชวนมองลงมาที่เธอและพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา

เฉินฮวนฮวนเกาหัวของเธอด้วยความงุนงง ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนว่าเรื่องนี้มันร้ายแรง?

“ทาแล้วจะรักษาได้เหรอ?” เธอถามอย่างรวดเร็ว

ในเย็นวันนั้น ในห้องรับรองของบริษัท ตอนนั้นเธอใช้แรงมากไปจริงๆ ตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกผิดเล็กน้อย

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เธอจะต้องรับผิดชอบ

แต่ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอก็จะยังคงทำเช่นนั้น ยังไงสถานการณ์ในตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนเป็นสามีของเธอ

“ได้” เฟิงหานชวนซ่อนรอยยิ้มในดวงตาของเขาและกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ถึงแม้ว่าจะรุนแรง แต่ถ้าใช้ทุกวัน ก็จะหายภายในสองสามวัน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหานชวน ทันใดนั้นเฉินฮวนฮวนก็รู้แจ้ง เงยหน้าขึ้นมองเขาและพยักหน้า: “ได้ก็ดี ได้ก็ดี ถ้ารักษาไม่ได้ ฉันซวยแน่”

เมื่อตอนที่เฟิงหานชวนไปเอายาในห้องน้ำ ทำเธอประหม่าไปหมด คิดว่ามันเรื่องร้ายแรงมากจริงๆ

“ถ้างั้นก็ช่วยผมทาดีๆ” เฟิงหานชวนยืนอยู่ท่าเดิมข้างๆเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนยังคงรู้สึกโล่งใจอยู่ในขณะนี้ เมื่อเธอได้สติ เธอก็ตระหนักสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดนั้นไม่ถูก

ช่วยผมทาดีๆ?

เขาขอให้เธอช่วยทายา?

“ตอนที่คุณอยู่ในห้องน้ำ คุณยังไม่ได้ทาเองเหรอ?” ดวงตาของเฉินฮวนฮวนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

เรื่องแบบนี้จะให้เธอทำได้ยังไง?

น่า…น่าละอายเกินไป!

“เอื้อมไม่ถึง” ชายคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้านิ่ง: “คุณช่วยผม”

เฉินฮวนฮวน: “???”

นี่คือบังคับซึ่งๆหน้าเลยงั้นเหรอ?

“เปิดฝา” เฟิงหานชวนสั่งต่อไป

เฉินฮวนฮวนกัดฟัน เอื้อมมือไปหยิบยาขี้ผึ้งที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นทาลงมือของเฟิงหานชวน

“คุณไปทาเองในห้องน้ำ ฉันกลัวแสบตา” เฉินฮวนฮวนกัดฟันพูดและจ้องไปที่เฟิงหานชวน

เธอแค่ป้องกันตัว ไม่ได้เตะเขาโดยเจตนา ดังนั้นเฟิงหานชวนจึงไม่มีสิทธิ์ขอให้เธอช่วย เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเขา

“…” เฟิงหานชวนพบว่าใจของเฉินฮวนฮวนยังคงโหดร้ายมาก

จะทำให้เธอเชื่องดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก

เขาไม่พูดอะไรอีก หันกลับไป เดินไปปลายเตียง นอนตะแคง จากนั้นก็ห่มผ้านอนลงบนเตียง

“คุณไม่ไปทายาเหรอ?” เฉินฮวนฮวนหันศีรษะไปอีกฝั่งอีกครั้ง มองเฟิงหานชวนและถามด้วยความสงสัย

“ไม่ไปห้องน้ำ” เฟิงหานชวนพูดอย่างใจเย็น

“คุณ…เฟิงหานชวน ถ้าฉันไม่ทาให้ คุณก็จะไม่ทา? คุณตั้งใจแบบนี้ใช่ไหม? ถ้าคุณไม่ทาแล้วแผลอักเสบขึ้นมา ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!” เฉินฮวนฮวนรู้สึกหดหู่อย่างมาก

เธอเคยคิดว่าเฟิงหานชวนนั้นไร้ความรู้สึก โหดร้าย และน่าขยะแขยงมาก่อน แต่ตอนนี้เธอพบว่าเฟิงหานชวนยังเป็นคนหน้าด้าน!

เฟิงหานชวนหันศีรษะมองเธอ ขดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วถามว่า: “ผมบอกไม่ทาเหรอ?”

“คุณเพิ่งบอกไง” เฉินฮวนฮวนมั่นใจมาก

“ผมบอกไม่ไปห้องน้ำ ไม่ได้บอกไม่ทา” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนยังคงนิ่ง

“ถ้าคุณไม่ไปห้องน้ำ คุณจะทายังไง…” เฉินฮวนฮวนยังพูดไม่จบ เธอก็หยุดพูด

จากนั้นดวงตาของเธอมองไปที่ใบหน้าของเฟิงหานชวนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็หยุดนิ่งอยู่ที่ไหนสักแห่ง

หรือว่าเฟิงหานชวนหมายถึง จะทายาตรงนี้?

เมื่อตระหนักว่าในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็เข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง เฟิงหานชวนยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย หยิบยาขี้ผึ้งขึ้นและเปิดบางสิ่งออก

“กรี๊ด!!! อุจาดตา–”

เฉินฮวนฮวนกรี๊ดออกมา กระโดดลงจากเตียงและรีบไปที่ห้องน้ำ

เฟิงหานชวนที่อยู่ในห้องนอนก็เขินอายพูดไม่ออกทันที

สิบนาทีต่อมา

เฉินฮวนฮวนหลับตา เปิดประตูห้องน้ำ โผล่หัวออกมา แล้วถามเบาๆว่า: “เฟิงหานชวน คุณทาเสร็จหรือยัง?”

“ยัง” เฟิงหานชวนตอบอย่างเย็นชา

อันที่จริง ในขณะนี้ เขากำลังนอนพิงอ่านเอกสารในมืออย่างสบายๆบนเตียง

เมื่อเฉินฮวนฮวนได้ยิน เธอก็รีบปิดประตูอีกครั้ง เธอนั่งอยู่ในห้องน้ำครู่หนึ่ง ประมาณสิบนาที

เธอโผล่หัวออกมาอีกครั้งและถามต่อไปว่า: “เฟิงหานชวน ทาเสร็จหรือยัง?”

“ยังเลย” เฟิงหานชวนมองเฉินฮวนฮวนในขณะที่เธอหลับตา ราวกับขโมย ท่าทางดูไม่สบายใจ

ผู้หญิงคนนี้ทำราวกับว่าเขาเป็นสิ่งชั่วร้าย ทำให้เขารู้สึกแม้แต่ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายก็ไม่มีแล้ว

เมื่อเฉินฮวนฮวนได้ยินสองคำนี้อีกครั้ง เธอก็ขมวดคิ้วทันที ตั้งนานแล้ว ทำไมเฟิงหานชวนยังทาไม่เสร็จอีก?

หรือว่า…เขาจะทาเองไม่ได้จริงๆ?

“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? นี่มันตั้งนานละนะ!” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากของเธอและถามออกไป

เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว จะบอกผู้หญิงคนนี้ดีไหม?

ในขณะที่เฟิงหานชวนกำลังคิดที่จะเปิดปากบอกยังไงดี เฉินฮวนฮวนได้ลืมตาขึ้นเล็กน้อยแล้ว

จากนั้นเธอก็พบว่าเฟิงหานชวนนอนสบายๆ ไม่ได้มีท่าทางกำลังทายาเลย แสดงว่าเขาทาเสร็จนานแล้ว?

แต่เขาโกหกตัวเองว่ายังมาได้ทา!

“เฟิงหานชวน!” เฉินฮวนฮวนรีบวิ่งไปอย่างโกรธจัด ชี้ไปที่เขาแล้วถามว่า: “คุณบอกว่ายังทาไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ?”

เฟิงหานชวนปิดเอกสาร วางลงบนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นหยิบยาขี้ผึ้งที่โต๊ะข้างเตียงส่งให้เฉินฮวนฮวน

“ผมยังไม่ได้เปิด” น้ำเสียงเขาพูดอย่างไม่แยแส

อันที่จริง เขารู้สึกว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว ดังนั้นเรื่องที่น่าอึดอัดใจแบบนี้เขาไม่ทำหรอก ถ้าเขาต้องการจะทายาจริงๆ เขาคงไม่รอถึงตอนนี้

เฉินฮวนฮวนหยิบยาขี้ผึ้งขึ้นมา และพบว่าไม่มีวี่แววของการบีบยาเลย

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า เฟิงหานชวนไม่ได้ทายาขี้ผึ้ง

“ทำไมคุณไม่ทายา? คุณอยากให้มันอีกเสบเหรอ?” เฉินฮวนฮวนเริ่มวิตกกังวลโดยไม่รู้ตัว และพูดอย่างเคร่งขรึม: “คุณแค่ก้มลง บีบยาออกมาแล้วทาลงบนแผล! เรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำไมถึงทำเองไม่ได้?”

“เฉินฮวนฮวน สิ่งที่คุณก่อไว้ แต่ให้ผมรับผิดชอบคนเดียว?” เฟิงหานชวนเงยหน้าขึ้นมองเธอและถามด้วยรอยยิ้ม

“ฉันไม่ได้ปล่อยให้คุณรับผิดชอบคนเดียว เรื่องนี้มันง่ายมากแต่คุณทำให้มันยุ่งยาก ฉันช่วยคุณเปิดฝาออกแล้ว คุณก็…”

ขณะที่เฉินฮวนฮวนพูดก็กำลังเปิดฝายาขี้ผึ้ง แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ จู่ๆข้อมือของเธอก็ถูกดึงออก แล้วเธอก็ถูกดึงไปข้างหน้า

โดยไม่ทันตั้งตัว เธอก็ล้มลงบนตักของเฟิงหานชวนอย่างกะทันหัน