อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 106 ขอบคุณนายที่ให้เกียรติฉัน

“วันที่สอง พวกเราควรฝ่าฟันให้ได้ถึงจะถูก”

เฟิงหานชวนยกมุมปาก น้ำเสียงมีความกระตุ้นอยู่เล็กน้อย

“ฝ่า ฟัน ?” เฉินฮวนฮวนมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

เป็นอย่างที่คิดไว้ ศีรษะของชายหนุ่มก้มลงเรื่อย ๆ ริมฝีปากเซ็กซี่นั้นเหมือนใกล้ถึง

เฉินฮวนฮวนอยากหันหน้าหนี แต่กลับถูกมือของเฟิงหานชวนบีบคางไว้ ศีรษะของเธอขยับไปไหนไม่ได้เลย

ตอนที่เธอคิดว่าเฟิงหานชวนจะจูบเธอ บนหน้าผากรู้สึกถึงความอุ่นวงหนึ่ง เธอเงยหน้าไปมอง

เฟิงหานชวนเพียงแค่จูบบนหน้าผากเธอเบาๆ

ไม่ได้จูบที่ปากของเธอ

“คุณ…” เฉินฮวนฮวนมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนจะทำอะไรต่อจากนี้ไหม ดวงตาใสจ้องผู้ชายตรงหน้าอย่างสับสน

“ฮวนฮวน นี่คือฝ่าฟันที่ผมบอก” เฟิงหานชวนยื่นมือลูบผมของเธอ ยิ้มแล้วพูดว่า “ วางใจ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ก่อนที่จะได้รับการยินยอมจากคุณ ผมจะไม่ทำเรื่องเกินเลยกับคุณ”

คำพูดนี้ของชายหนุ่ม ทำให้เฉินฮวนฮวนนิ่งไป แต่ในใจกลับมีความอบอุ่นไหลเข้าไปอย่างประหลาด เหมือนมีความสุขนิดๆ

“ขอบคุณคุณที่ให้เกียรติฉัน” เฉินฮวนฮวนกะพริบตา พูดอย่างเขินอาย

ตั้งแต่เมื่อคืนเขาไม่ได้บังคับให้เธอทายาให้ ถึงตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยไป อย่างมากก็คือกอด ถึงแม้จะจูบหน้าผากของเธอ แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

ดูออกว่าเฟิงหานชวนจริงจังกับเรื่องทดลองแต่งงานนี้มาก และเมื่อคืนเขายังบอก ไม่มีประสบการณ์ในด้านความรักมาก่อน

มันยืนยันว่าตัวเธออาจเป็นผู้หญิงคนแรกของเฟิงหานชวนใช่หรือเปล่า?

อันที่จริง เฟิงหานชวนบอกว่าไม่มีประสบการณ์ในด้านความรัก คงจะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องด้านนั้นด้วยมั้ง ?

แต่ว่าความคิดนี้ถูกเฉินฮวนฮวนปัดทิ้งไป

ใครบอกว่าไม่เคยมีแฟน ก็ต้องเป็นผู้ชายบริสุทธิ์คนหนึ่ง ?

อีกทั้งสถานการณ์ก่อนหน้านี้ของเฟิงหานชวน ดูแล้วเหมือนชำนาญอยู่ ไม่เหมือนเด็กหนุ่มบริสุทธิ์ แม้เฟิงหานชวนไม่เคยคบใคร แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นหนุ่มบริสุทธิ์

อย่างไรก็ตามตัวเธอเองก็ไม่ได้สะอาด เธอไม่สนเรื่องพวกนี้หรอก

เฟิงหานชวนกลับไม่พูดอะไร เพราะตกใจกับคำพูดเมื่อกี้ของเฉินฮวนฮวน

ก่อนหน้านี้เขาไม่ให้เกียรติเธอจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่เธอขอยืมเงินเขา ถูกเขาดูถูกแบบนั้น

เฟิงหานชวนนึกขึ้นมาตอนนี้ก็รู้สึกเสียใจเป็นหมื่นเท่า

“หลังจากนี้ ผมจะไม่ให้เรื่องก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอีก” เฟิงหานชวนจ้องตาคู่นั้นของหญิงสาว พูดอย่างจริงจัง “คุณเป็นภรรยาของผม ผมให้เกียรติคุณเป็นสิ่งที่ควรทำ ไม่ต้องพูดขอบคุณผม”

“อืม” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปาก แต่มุมปากกลับมีองศาของรอยยิ้มอยู่

เธอรู้สึกเหมือนเฟิงหานชวนเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เมื่อคืนยังทำตัวอันธพาลแท้ๆ วันนี้เหมือนเป็นสุภาพบุรุษมาก

เห็นชัดว่าเฉินฮวนฮวนมีความสุขเพราะตัวเอง ตอนนี้อารมณ์ของเฟิงหานชวนก็ดีขึ้นเหมือนกัน ดูแล้ววิธีการนี้ของเขา ได้รับการชื่นชมจากเฉินฮวนฮวนมาก

“สิ่งนั้น คุณ…ตรงนั้นของคุณ…ยังดีใช่ไหม?” จู่ ๆ เฉินฮวนฮวนก็รู้สึกเมื่อคืนตัวเองใจร้ายไปหน่อย

เฟิงหานชวนได้รับบาดเจ็บแท้ๆ อยากขอร้องให้ช่วยก็มีเหตุผล เธอกลับรู้สึกว่าเขาเล่นลูกไม้ ทำท่าทางแย่ๆ กับเขา

“ตรงนั้น ? คุณหมายถึง…” เฟิงหานชวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยขึ้นมาทันที เขาคิดไม่ถึงว่า

เฉินฮวนฮวนจะห่วงเรื่องนั้น

“ก็คือ ก็คือ…” เฉินฮวนฮวนหน้าแดง หลบสายตา พูดเสียงเบา “ก็คือตรงนั้นของคุณที่โดนฉันเตะ คุณไม่ทายาไม่เป็นไรใช่ไหม ? ”

เธอรู้สึกเฟิงหานชวนดีกับเธอมาก เพราะฉะนั้น เธอเลยถามสภาพของเขาด้วยความเป็นห่วง ยิ่งไปกว่าหากตรงนั้นของเฟิงหานชวนเจ็บเพราะเธอเป็นคนทำ

“จู่ ๆ ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผม ?” เฟิงหานชวนมองเธอ เอ่ยถามออกไปตรงๆ

เขาอยากได้ยินเฉินฮวนฮวนพูดออกมาเอง

“ฉัน…ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณนะ” เฉินฮวนฮวนเขินไม่กล้ายอมรับตรงๆ เพราะเธอก็ไม่รู้ตัวเองว่าเป็นห่วงเฟิงหานชวนหรือเปล่า

เป็นห่วง หรือว่าเพราะไม่สบายใจและรู้สึกผิดกันแน่ เฉินฮวนฮวนเองก็ไม่รู้

“ผมไม่มีปัญหาอะไร มากสุดก็แค่เจ็บนิดหน่อยแค่นั้น” เฟิงหานชวนพูดอย่างไม่แยแส เหมือนไม่ใช่เรื่องตัวเอง

แต่ตอนนี้ เฉินฮวนฮวนกลับตกใจ เธอเบิกตากว้าง จี้ถาม “อะไร ! เจ็บ ? ยังเจ็บเหรอ? ”

“ไม่ต้องตกใจ ไม่เป็นอะไร” เฟิงหานชวนหัวเราะออกมาเบาๆ แสร้งทำตัวนิ่ง ๆ

ความจริงแล้ว เขากำลังล่อปลาติดเบ็ด

เดิมเขาไม่ได้คิดจะวางเบ็ด เป็นเฉินฮวนฮวนลูกปลาตัวน้อยตัวนี้ว่ายมาก่อนเอง ไปๆ มาๆอยู่ข้างเบ็ดตกปลา

“แต่ว่า คุณยังบอกว่าเจ็บอยู่ จะไม่เป็นไรได้ยังไง ? และถ้าหากคุณไม่เป็นไร คุณหรงจิ่นซิวคงไม่จ่ายยาให้คุณหรอก เพราะฉะนั้น…คุณรีบทายาเถอะ” น้ำเสียงของเฉินฮวนฮวนดูกังวลมาก

ตอนนี้เธอรับรู้ได้ถึงคำโบราณคำหนึ่ง อะไรเรียกว่า จักรพรรดิไม่กังวลขันทีกับกังวล

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เฟิงหานชวนปฏิเสธเหมือนเดิม

“ไม่ได้ ทำยังไงคุณถึงจะยอมทายา ? เป็นเรื่องง่ายเรื่องหนึ่งแท้ๆ ทำไมคุณไม่ยอมทำ ?” ผู้ชายคนนี้ทำเฉินฮวนฮวนโมโหจริงๆ

ทำไมถึงไม่คิดถึงร่างกายตัวเองบ้าง ? ถึงแม้จะพูดว่าเป็นปัญหาด้านนั้น แต่ก็อยู่ในขอบเขตของความแข็งแรงของร่างกายเหมือนกัน

“เพราะมันกระอักกระอ่วน” เฟิงหานชวนตอบเรียบ ๆ คำหนึ่ง พร้อมปล่อยเฉินฮวนฮวน นอนราบอยู่ข้างตัวเธอ

คำตอบนี้ เขาไม่ได้โกหก รู้สึกว่าผู้ชายแมน ๆ คนหนึ่งอย่างตัวเอง ทายาตรงนั้นให้ตัวเอง เขาทำใจไม่ได้จริงๆ

“กระอักกระอ่วน?” เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นนั่ง หันไปมองเขา เกาศีรษะ พูดอย่างหมดคำพูด “เรื่องสำคัญแบบนี้ คุณยังสนใจเรื่องกระอักกระอ่วนไม่กระอักกระอ่วน”

เดิมเธอยังเป็นห่วงเฟิงหานชวน ตอนนี้โดนเฟิงหานชวนทำให้โมโหสุดขีด

“คุณไม่ใช่ไอดอลที่ไหน คุณยังมีเก๊กฟอร์มอะไรอยู่? อีกอย่างคุณทายาให้ตัวเอง ไม่มีใครเห็น คุณ…” เฉินฮวนฮวนหมดคำพูดจริงๆ

เฟิงหานชวนโดนเฉินฮวนฮวนตำหนิสักพัก เขาพลิกตัวหันหลังให้เฉินฮวนฮวน แสดงความต่อต้านของตัวเอง

เห็นเฟิงหานชวนมีทิฐิสูงแบบนี้ เฉินฮวนฮวนเองกลับกังวลมาก เพราะได้ยินเฟิงหานชวนบอกว่าเจ็บ เธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องแก้ไข

“ฉันช่วยคุณทายา คุณก็ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนแล้วใช่หรือเปล่า ?” ภายใต้ความร้อนใจ เธอเหมือนยอมพูดออกมา

เฟิงหานชวนที่ถูกเฉินฮวนฮวนหันหลังให้ ยกมุมปากขึ้นมาแวบหนึ่ง และกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปหลายวินาที ยังคงไม่ได้รับคำตอบ

“คุณเงียบทำไม ?” เฉินฮวนฮวนจี้ถามอย่างร้อนใจ

“หากผมบอกใช่ คุณคงด่าผมเล่นลูกไม้สกปรกอีก” เฟิงหานชวนพูดเหมือนน้อยใจเล็กน้อย เฉินฮวนฮวนได้ยินก็หน้าแดงขึ้น

เธอไม่สนอะไรมาก ลงจากเตียงหยิบเสื้อกันลมที่วางอยู่บนกระเป๋ามาสวม บอกกับเฟิงหานชวนว่า “ฉันไปเอาถุงมือใช้แล้วทิ้งในห้องครัว”

ตอนเดินถึงหน้าประตู เฉินฮวนฮวนหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง เรียกความกล้าแล้วเปิดประตูห้อง

ได้ยินเสียงเดินลงชั้นล่างของหญิงสาว อารมณ์ของเฟิงหานชวนก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เรื่องเมื่อคืนที่ทำไม่สำเร็จ คิดไม่ถึงว่าวันนี้เฉินฮวนฮวนจะฝ่ายเริ่มเอง