อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 109 เขาเป็นสามีของฉัน

“เอ่อใช่ ฮวนฮวน เฟิงซื่อกรุ๊ปได้หยุดลุงทุนให้กับเฉินซื่อกรุ๊ปแล้ว เงินทุนก่อนหน้านี้ที่ให้ไปไม่มีทางจะเก็บกลับมาได้แล้ว”

เฟิงเหลยถิงเหมือนมีความละอายใจอยู่บ้าง ตอนนั้นเขาได้ไปขอลูกสาวตระกูลเฉินแต่งงาน ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเฉินฮวนฮวนและคนในบ้านว่าเป็นแบบนั้น

ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรก จะไม่ให้เงินทุนให้กับเฉินเจี้ยนหมินผู้ชายที่ชั่วร้ายแบบนี้

“พ่อค่ะ ขอบคุณ คุณพ่อนะคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่สนับสนุนเงินทุนให้กับพวกเขาต่อก็พอแล้ว เฉินเจี้ยนหมินก็ไม่มีความสามารถในบริหารงานของบริษัทได้” เฉินฮวนฮวนพูดถึงพ่อผู้กำเนิดตัวเองคนนั้นขึ้นมา เธอก็รู้สึกเกลียดจนกัดฟัน

เธอไม่เคยเห็นคนที่ชั่วร้ายแบบนี้มาก่อนเลย ยังมีเฉินเหม่ยเจวียนกับเฉินซินโหรวที่อยู่ข้างกายของเขา ล้วนเป็นพวกที่มีความร้ายกาจ

“ได้ นอกจากนี้คฤหาสน์แม่ของเธอ ฉันคิดว่าจะซื้อจากเฉินเจี้ยนหมินมาลงทุน หลังจากนั้นถ้าเธอยังอยากจะกลับมาอยู่ เธอก็ย้ายกลับมาอยู่กับเจ้าสาม” เฟิงเหลยถิงสอบถามความคิดเห็นของฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนนิ่งไป ในใจของเธอมีความซาบซึ้งใจอย่างไร้ขีดจำกัดเกิดขึ้นมา

ไม่ยอมรับไม่ได้เลยว่านายท่านของตระกูลเฟิงดีกับเธอมาก มองออกว่าเขาคาดหวังให้ตัวเองเป็นลูกสะใภ้ของเขาจริงๆ

ในระยะเวลาสั้นๆ เฉินฮวนฮวนเหมือนจะตั้งหน้าตั้งตารอ ให้ตัวเองอยู่ก่อนแต่งกับเฟิงหานซวนได้อย่างราบรื่น

แต่ไม่นานความคิดนี้ก็ถูกเธอยกเลิกไป

ความสัมพันธ์การแต่งงาน เป็นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงหานซวน แม้ว่าเฟิงเหลยถิงจะดีกับเธอ แต่ถ้าเธอเข้ากันได้ไม่ดีกับเฟิงหานซวน งั้นคงจะไม่ได้

ถ้าเฟิงหานซวนไม่ต้องการเธอ งั้นเธอก็ทำได้แค่ถอยออกมาจากบ้านตระกูลเฟิง

“คุณพ่อไม่ต้องช่วยหนูซื้อกลับมาหรอก คฤหาสน์นั้นควรจะเป็นของของหนู หนูจะให้พวกเขาคายออกมาด้วยตัวเอง” ตอนที่เฉินฮวนฮวนพูดคำพูดนี้ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

แม้ว่านายท่านของตระกูลเฟิงจะดีกับเธอ อยากจะเอาคฤหาสน์กลับมาให้เธอ แต่เธอไม่อยากจะใช้วิธีการเช่นนี้ ไม่อยากให้พวกเฉินเจี้ยนหมินเอาเงินไปอย่างเปล่าๆและขายคฤหาสน์ไปอย่างเบิกบานใจ

เธอไม่อยากจะคิดอย่างนี้

ดังนั้น เธอยอมไม่เอาคฤหาสน์ของแม่กลับมาในตอนนี้ และไม่หวังให้ตระกูลเฟิงส่งเงินให้กับมือของเฉินเจี้ยนหมิน

“ฮวนฮวน ถ้าพ่อของเธอล้มละลายแล้ว ก่อนที่ธนาคารจะตรวจสอบและระงับ เขายังคงจะต้องขายคฤหาสน์ทิ้ง ตอนนี้เป็นสังคมที่ถูกกฏหมาย พวกเราไม่มีวิธีการที่จะแย่งมา จึงได้แค่ใช้วิธีการซื้อขายเท่านั้น คนแบบเขา ไม่อาจจะเป็นฝ่ายส่งให้กับเธอได้” เฟิงเหลยถิงถอนหายใจ

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเฉินฮวนฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เป็นสังคมที่ชอบด้วยกฎหมาย จะโอนบ้านก็ต้องดำเนินการตามขั้นตอนของกฎหมาย ถ้าเฉินเจี้ยนหมินไม่ได้เงินจะยอมโอนได้อย่างไร

“ใครบอกว่าไม่อาจจะเป็นฝ่ายส่งให้กับคุณได้?”

ตอนนี้ ประตูเปิดออกด้วยความรุนแรง ใบหน้าของเฟิงหานชวนเย็นชาก้าวเท้ายาวเข้ามา

ตอนที่อยู่ในห้องนอน เขารออยู่นานมาก แต่เฉินฮวนฮวนไม่กลับมาสักที เขายังคิดว่าผู้หญิงคนนี้หนีไปแล้วและไม่ยอมที่จะช่วยเขาทายา

ตอนที่เขาลงจากห้องไปหาเธอ แม่บ้านหลี่บอกว่าเธอถูกนายท่านเรียกเข้าไปในห้องหนังสือแล้ว เขาถึงรีบมาที่ห้องหนังสือ เมื่อกี้ยังไม่ได้เข้าไป ก็ได้ยินคำพูดนั้นของนายท่านดังออกมาจากด้านใน

“เจ้าสาม เฉินเจี้ยนหมินคนแบบนั้น ไม่ได้รับเงินจะโอนให้กับฮวนฮวนอย่างไม่เห็นแก่ตัวเหรอ? นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” เฟิงเหลยถิงไม่สนใจเงิน และไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่คิดจะใช้เงินเพื่อจัดการทุกอย่างให้สงบ

“ผมจะให้เขาโอนมาอย่างไม่เห็นแก่ตัว” คำพูดนี้มีความเย็นชา เฟิงหานชวนดึงแขนของเฉินฮวนฮวน แล้วดึงเธอออกไปจากห้องหนังสือ

เฉินฮวนฮวนถูกดึงลงมาจากชั้นบนตลอดทั้งทาง หลังจากนั้นก็ดึงเข้าไปในห้อง หลังจากที่เฟิงหานชวนได้ใช้เท้าเตะประตู ก็พูดออกคำสั่งว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ห๊ะ?” เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าเฟินหานชวนจะทำอะไรกันแน่

บทสนทนาของเธอกับนายท่านยังไม่เสร็จสิ้นเลย เขาก็จูงเธอออกมาแล้ว แบบนี้คงจะไม่ค่อยมีมารยาท

“คุณอยากจะไปบ้านตระกูลเฉินแบบนี้นะเหรอ?” เฟิงหานชวนชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เก่าและขาดบนตัวของเธอ ถามกลับด้วยคิ้วที่ขมวดว่า “ผมไม่เคยบอกเหรอว่าไม่ให้คุณสวมเสื้อผ้าเก่าและขาดแบบนี้อีก?”

“ฉัน……ฉันแค่หยิบเสื้อมาด้วยความรีบร้อนและใส่เสื้อคลุมทับเอาไว้” เฉินฮวนฮวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองจะหยิบถุงมือมา สีหน้าในเวลานั้นก็เก้กังขึ้น

เธอสวมชุดกระโปรงนอน ค่อนข้างที่จะเปิดเผย ไม่สะดวกจะเดินไปเดินมา ดังนั้นจึงต้องใส่เสื้อคลุมไว้ด้านนอก

และเธอแค่จะลงมาจากห้องเพื่อเอาถุงมือ ทำไมถึงต้องใส่ชุดอย่างเป็นทางกันด้วย เฟิงหานชวนให้ความสำคัญกับเกียรติและหน้าตาเกินไปแล้วหรือเปล่า?

เดี๋ยวก่อน

ในสมองของเธอเมื่อกี้นี้คิดอยู่แต่กับเรื่องสวมเสื้อผ้า แต่ละเลยคำพูดแรกของเฟิงหานชวนไป

คุณอยากจะไปบ้านตระกูลเฉินแบบนี้นะเหรอ?

“คุณ คุณ คุณ…คุณจะไปบ้านตระกูลเฉินเหรอ? คุณจะพาฉันไปบ้านตระกูลเฉินเหรอ?” เฉินฮวนฮวนถามออกมาด้วยความตื่นตะลึง

“อยากจะได้คฤหาสน์ของแม่คุณหรือเปล่า?” เฟิงหานซวนถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“อยากสิ” นี่เป็นคำพูดในใจของเฉินฮวนฮวน

“แต่งตัวให้ดีๆ ผมจะพาคุณกลับไปที่ตระกูลเฉินอย่างเฉิดฉาย

……..

หลังจากนั้นสองชั่วโมง ณ ประตูใหญ่ของบ้านตระกูลเฉิน

เฉินฮวนฮวนตั้งใจที่จะสระผม เป่าอย่างเรียบง่ายแล้วม้วนเป็นทรง บนร่างกายสวมใส่เสื้อผ้าแบบสากลของVivi แบบสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ รูปทรงร่างกายของเธอดีมากๆ

มองดูทั้งตัวเหมือนกับคุณผู้หญิงที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มั่งคั่งและร่ำรวย

ก่อนมาที่บ้านตระกูลเฉิน เธอส่องอยู่ด้านหน้ากระจก เหมือนมีความมั่นใจขึ้นมา คล้ายกับตัวเองย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน

เธอในตอนนั้น เป็นของล้ำค่าที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ เป็นลูกสาวที่มีความสุขที่สุดบนโลก

เห็นคฤหาสน์ที่เคยอยู่อาศัยตั้งแต่เด็กนี้อีกครั้ง ความโกรธก็ปะทุขึ้นมาที่หัวใจ

เฉินฮวนฮวนหายใจเข้าลึกๆ เดินมาด้านหน้าของประตู ยื่นมือออกแรงกดกริ่งประตู

“มาแล้ว ใครกัน” เสียงที่คุ้นหูนั้นดังขึ้นมา

ตอนที่แม่บ้านหลิวออกมา ก็เจอเฉินฮวนฮวนพอดี และรีบหันตัววิ่งกลับไป ร้องตะโกนเสียงดังว่า “คุณนาย เฉินฮวนฮวนมาอีกแล้ว”

ได้ยินเสียงของแม่บ้านหลิวร้องเรียก เฉินฮวนฮวนก็ตัดสินใจทันที ตอนนี้เฉินเจี้ยนหมินกับเฉินเหม่ยเจวียนก็อยู่ในบ้าน

เฟิงหานซวนเห็นแม่บ้านหลิวตอบสนองแบบนี้ จึงขมวดคิ้วเอาไว้แน่น

อยู่ในบ้านหลังนี้ แม่บ้านเรียกชื่อของเฉินฮวนฮวน แม้แต่ “คุณหนู” คำเดียวก็ไม่พูดออกมา เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ที่เฉินฮวนฮวนอยู่ในบ้านหลังนี้ใช้ชีวิตอยู่อย่างลำบาก

ก่อนหน้านี้ เฉินฮวนฮวนยังถูกแม่เลี้ยงตบตีต่อหน้าผู้คน ถ้าไม่ใช่หรงจิ่นซิวช่วยเธอเอาไว้ ผลลัพธ์ที่ตามมาก็ยากที่จะคาดคิด

เขาเอ็นดูเฉินฮวนฮวน หัวใจเจ็บปวดมาก

ก่อนนี้ เขาอยากจะจัดการแก้ไขด้วยตัวเองลับหลังเฉินฮวนฮวน แต่วันนี้เขาเป็นฝ่ายพาเธอมา เพราะว่าเขาอยากจะให้เฉินฮวนฮวนเห็นด้วยตาของตัวเองถึงความดีที่เขามีให้ต่อเธอ

เขาสามารถช่วยเธอจัดการเรื่องราวต่างๆได้ เขาสามารถเป็นที่พึ่งของเธอได้

“ออกมาสิ เฉินเจี้ยนหมิน เฉินเหม่ยเจวียน พวกแกไสหัวออกมานะ” เฉินฮวนฮวนตะคอกไปยังในคฤหาสน์

ตอนนี้ เฉินเหม่ยเจวียนเดินเข้ามาอย่างช้าๆ สีหน้าที่เหยียดหยามได้เปลี่ยนไปทันที

เธอชี้ไปที่เฟิงหานชวน ถามไปยังเฉินฮวนฮวนว่า “ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? มาจากไหน? เป็นผู้ช่วยที่แกพามาเหรอ? คงไม่ใช่ผู้ชายป่าเถื่อนของแกใช่ไหม”

เฉินเหม่ยเจวียนเคยเห็นเฟิงเฉินเหยี่ยนในข่าวมาก่อน เธอรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ด้านหน้านี้ไม่ใช่เฟิงเฉินเหยี่ยน แต่ออร่าของผู้ชายคนนี้เต็มเปี่ยมมาก ทำให้เฉินเหม่ยเจวียนเกิดความหวาดกลัว

“เขาเป็นสามีของฉันเอง จะเป็นผู้ชายป่าเถื่อนได้อย่างไรกัน?” เฉินฮวนฮวนควงแขนของเฟิงหานชวนเอาไว้ แล้วใช้ศีรษะพิงไว้บนไหล่ของเขา