อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 118 คุณเกลียดผม

“ใช่ บอกว่าครั้งนี้จะไม่ไป เธอจะอยู่ในประเทศ ดูแลรับผิดชอบหลีซื่อกรุ๊ป”

เฟิงเฉินเหยี่ยนกล่าวต่อ: “อาช่วยโทรกลับหาเธอหน่อย เธอยังไม่ได้ขึ้นเครื่องบิน”

“อืม” เฟิงหานชวนตอบและโทรหาหลีซืออวิ๋น

เฉินฮวนฮวนจ้องไปที่อากับหลาน ทั้งสองยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอไม่รู้จักผู้หญิงที่พวกเขากำลังพูดถึง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็สั่นพอดี เฉินฮวนฮวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเกาเหวินที่โทรมา

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือและรีบออกจากห้องรับรอง

หลังจากที่เดินไปสักพักก็ถึงมุมที่ไม่มีใคร เฉินฮวนฮวนรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“พี่เหวิน”

“ฮวนฮวน ซื้อเสื้อผ้าหรือยัง? จัดกระเป๋าเดินทางเสร็จหรือยัง? การลาของเธอ ฉันคุยกับคณบดีแล้วและท่านอนุมัติ ไม่ต้องห่วง” เสียงของเกาเหวินเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเฉินฮวนฮวน และรู้สึกว่าเมล็ดพันธุ์ที่ดีอย่างเฉินฮวนฮวน จะเติบโตและเปล่งประกายในการแสดงอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเธอกับจางฟานต้องทำเงินได้อย่างมหาศาล

“พี่เหวิน เสื้อผ้าซื้อแล้ว ฉัน… ฉันจะรีบเก็บกระเป๋าเดินทาง ขอบคุณนะคะ!” เฉินฮวนฮวนรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอยังอยู่ข้างนอกและยังไม่ได้จัดกระเป๋า

“อืม รีบๆนะ อย่าลืมของที่จำเป็น พรุ่งนี้ฉันจะเอาชุดฝึกมาให้” เกาเหวินเตือนแล้วถามว่า: “พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอเอง เธออาศัยอยู่ที่ไหน?”

“ใช่สิฉันจำได้แล้ว บ้านเธอเหมือนจะเป็นคฤหาสน์ในระแวกเมืองซูหลิง ยังอาศัยอยู่ที่นั่นไหม?”

ตอนที่เฉินฮวนฮวนสมัครงานที่ร้านชานม เธอกรอกที่อยู่ในใบสมัครเป็นที่อยู่ของบ้านตระกูลเฉิน

“ไม่ ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่นแล้ว” เฉินฮวนฮวนปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธออยากเปลี่ยนคำพูด มันก็สายไปแล้ว

“เธอบอกที่อยู่ตอนนี้มาเลย พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอด้วยตัวเอง ฉันต้องไปคุยกับพวกเขาที่นั่นให้เข้าใจ” น้ำเสียงของเกาเหวินวิตกกังวล เห็นได้ชัดว่าคาดหวังในตัวเธอสูงมาก

เฉินฮวนฮวนไม่กล้าปกปิดอะไรมากนัก ดังนั้นเธอจึงบอกที่อยู่บ้านตระกูลเฟิง และถามว่า: “พี่เหวิน พรุ่งนี้ประมาณกี่โมง?”

“เจ็ดโมงครึ่ง” เกาเหวินไม่รู้ว่าที่เฉินฮวนฮวนบอกคือที่อยู่บ้านตระกูลเฟิง เธอคิดว่าเป็นที่อยู่ใหม่ของบ้านตระกูลเฉิน จึงไม่ได้ถามอะไรมาก

“โอเคค่ะ พี่เหวิน เมื่อถึงเวลาฉันจะไปรอพี่ที่หน้าประตู”

หลังจากนัดหมายกับเกาเหวินเสร็จ ขณะที่เฉินฮวนฮวนกำลังจะหันกลับมา เธอก็เห็นเฟิงเฉินเหยี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเธอ

“อาเหยี่ยน ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” เฉินฮวนฮวนถามโดยไม่รู้ตัว

“ฮวนฮวน คุณกับอาสามทะเลาะกันใช่ไหม?” เฟิงเฉินเหยี่ยนถามอย่างสงสัย

เมื่อกี้ตอนที่เขาอยู่ในห้องรับรอง เขาพบว่าบรรยากาศนั้นไม่ใช่บรรยากาศที่คลุมเครือ แต่เป็นอารมณ์ที่ฉุนเฉียว

ยิ่งกว่านั้น เมื่อกี้สีหน้าของอาสามก็ดูแย่มาก แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่มีความสุข

“เปล่า ฉันกับเขาไม่ได้ทะเลาะกัน” เฉินฮวนฮวนส่ายหัวและปฏิเสธ

เธอกับเฟิงหานชวนไม่ได้ทะเลาะกัน แต่…

“ฮวนฮวน ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณไม่มีความสุข? หรือว่า คุณไม่อยากแต่งงานกับอาสาม?” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเฟิงเฉินเหยี่ยนแสดงท่าทางประหลาดใจ ลดเสียงลงเป็นพิเศษ เข้าหาเฉินฮวนฮวน และถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา

คำถามที่เฟิงเฉินเหยี่ยนถาม ทำให้เฉินฮวนฮวนตกตะลึง

ไม่อยากแต่งงานกับเฟิงหานชวนเหรอ?

เธอเองก็ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่ พูดตามตรง ตอนนี้ในหัวของเธอวุ่นวายไปหมด เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่เฟิงหานชวนถึงทดลองอยู่ก่อนแต่งกับเธอ

แม้ว่าเฟิงหานชวนจะอธิบายว่าเป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี แต่เฉินฮวนฮวนก็นึกถึงการประพฤติของเฟิงหานชวนในวันนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดมาก

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากแน่นและไม่ตอบเขา เฟิงเฉินเหยี่ยนรู้สึกว่าเธอยอมรับว่าใช่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างตรงไปตรงมา: “ฮวนฮวน ถ้าคุณไม่ชอบอาสามและไม่อยากแต่งงานกับเขา คุณก็บอกตรงๆเลย อาสามไม่บังคับคุณหรอก”

“ห้ะ?” เฉินฮวนฮวนมองขึ้นไปที่เฟิงเฉินเหยี่ยน เขาสูงกว่าเธอ ในหัวของเธอสับสนไปหมด ไม่รู้จะตอบอย่างไร

ไม่เชิงว่าไม่ชอบเฟิงหานชวน แต่เธอรู้สึกขอบคุณ รู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่ชอบเขา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับเฟิงหานชวน แต่ตอนนี้พวกเขาแค่เพียงทดลองอยู่ก่อนแต่ง จะแต่งหรือไม่แต่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ

“พวกคุณมาทำอะไรตรงนี้?”

ในขณะนี้ เสียงที่เย็นยะเยือก ขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งสองคน

เฟิงเฉินเหยี่ยนตัวแข็งทันที หันหลังกลับ หันหลังให้เฉินฮวนฮวน และเผชิญหน้ากับเฟิงหานชวน เขาทำหน้าบึ้ง เหยียดมือออกและเกาหลังศีรษะ ราวกับเด็กหนุ่มที่ทำอะไรผิด

“อาสาม อากำลังคุยโทรศัพท์กับพี่อวิ๋น ผมก็เลยออกมาหาฮวนฮวน” เฟิงเฉินเหยี่ยนอธิบายทันที

“ทำไมจู่ๆถึงออกมา? โกรธเหรอ?” เฟิงหานชวนเดินผ่านเฟิงเฉินเหยี่ยน และยืนอยู่หน้าเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะถามตัวเองเช่นนี้ เธอแค่ส่ายหัวแล้วตอบว่า: “เมื่อกี้รุ่นพี่ของฉันโทรมา คุยเกี่ยวกับเรื่องที่จะมารับฉันไปค่ายฝึกพรุ่งนี้เช้า คุณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างใน ฉันก็เลยออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก”

“คุณบอกอาเหยี่ยนว่าไม่ชอบผม ไม่อยากแต่งงานกับผมเหรอ?” ในขณะที่เฟิงหานชวนเดินมา เขาได้ยินเฟิงเฉินเหยี่ยนพูดเช่นนี้

“ฉัน…ฉัน…” เฉินฮวนฮวนรู้สึกถึงการกดดัน เธออ้าปากและหันไปมองเฟิงเฉินเหยี่ยน เธอหันกลับมาและมองไปที่เฟิงหานชวน พูดไม่ออกสักคำ

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

“ไม่ใช่ครับอาสาม ฮวนฮวนไม่ได้บอก ผมเป็นคนถามเธอเองว่าอยากแต่งงานกับอาไหม ถ้าหากเธอไม่ชอบอา ไม่อยากแต่งงานกับอา อาเองก็คงไม่บังคับเธอ” เฟิงเฉินเหยี่ยนอธิบายอยู่ข้างๆ

แม้ว่าเขาจะรู้ บางทีในวินาทีถัดมา เฟิงหานชวนอาจจะโมโหขึ้นมา

“ไปให้พ้น!”

แน่นอนเป็นไปตามที่เขาคิด อาสามของเขาโมโหจริงๆ

เขารู้ว่าเขาซวยแล้ว จึงพูดอย่างตรงไปตรงมา: “อาสาม บอกตามตรง วันนี้ผมรู้สึกว่าฮวนฮวนไม่มีความสุขเลย ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร ก็เลยถามไปสองสามคำ”

“นี่เป็นเรื่องของสามีภรรยา ผมจะไม่ยุ่งมาก ผมกลับห้องไปสั่งอาหารก่อนนะครับ”

พูดจบ เฟิงเฉินเหยี่ยนกะพริบตาให้เฉินฮวนฮวน และรีบเดินจากไป

ทิ้งความยุ่งเหยิงให้เฉินฮวนฮวน เมื่อมองไปที่เฟิงหานชวน ที่มีใบหน้าที่บูดบึ้ง ท้อแท้ในใจ

เธอรู้สึกว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนไม่ได้กำลังจะช่วยเธอ แต่กำลังหาเรื่องมาให้เธอ

“ฉัน…ฉันไม่ใช่ไม่มีความสุข วันนี้คุณช่วยฉันลงโทษพวกเขา และช่วยฉันเอาบ้านคืนมาได้ ฉันมีความสุขมาก!” เฉินฮวนฮวนอธิบายอย่างกังวล

ในเรื่องนี้ เธอรู้สึกขอบคุณเฟิงหานชวนจริงๆ และรู้สึกโล่งใจมาก

“แต่ผมไม่เห็นท่าทางมีความสุขของคุณเลย” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วและขยับเข้าไปใกล้เฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนอยู่ที่มุมของกำแพง เธอเอื้อมมือออกไป ผลักหน้าอกของเฟิงหานชวน และกระซิบ: “นี่คือร้านกาแฟ ถ้ามีใคร…”

“ฮวนฮวน คุณไม่ชอบผมจริงๆใช่ไหม? ไม่อยากแต่งงานกับผม?” เฟิงหานชวนก้มศีรษะลง ใบหน้าที่หล่อเหลาของของเขาอยู่ตรงหน้าเฉินฮวนฮวน

เสียงของเขาดูเยือกเย็นเล็กน้อย: “คุณเกลียดผม?”