อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 122 ตอแหลทำเป็นคนดีทำไม

เฉินฮวนฮวนจำได้ว่าตอนนั้นหลิ่วเยว่เอ่อร์โกหกว่าแฟนมาส่ง จนกระทั่งตอนที่ไปเรือนจำ เธอถามหลิ่วเยว่เอ่อร์ เธอค่อยตอบว่า……

แค่คนขับรถของลูกค้ามาส่ง

ลูกค้า ลูกค้า เฟิงหานชวนซื้อผู้หญิง หรือว่าเป็นเยว่เอ่อร์?

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงเรื่องบางเรื่อง สีหน้าจึงเปลี่ยนไปทันที

เมื่อกี้ที่เฟิงหานชวนโทรเรียกซูอวี่มารับเธอ ให้พาเธอไปที่เรือนจำสามหนึ่งสาม แต่เธอไม่เคยพูดเลยว่าเพื่อนเธออยู่เรือนจำไหน

เพราะฉะนั้น เฟิงหานชวนรู้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์อยู่เรือนจำสามหนึ่งสาม แล้วรู้ด้วยว่าเพื่อนที่เธอพูดถึง คือหลิ่วเยว่เอ่อร์?

ความสงสัยมากมายเอาแต่วนเวียนอยู่ในหัว จนเฉินฮวนฮวนเริ่มสับสน

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ความสัมพันธ์ของเฟิงหานชวนกับหลิ่วเยว่เอ่อร์จะเป็นแบบนั้น

แล้วอีกอย่าง เฟิงหานชวนโกหกเธอ โกหกเธอจริงๆ

เฟิงหานชวนบอกว่าเคยยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้งนั้น จากนั้นก็ไม่ติดต่อกันอีก แล้วยังเป็นก่อนที่พวกเธอรู้จักกันด้วย

แต่ว่า วันนั้นที่เขาส่งตัวเองไปเรียน เธอเห็นซูอวี่กับหลิ่วเยว่เอ่อร์ งั้นก็แสดงว่าก่อนที่เยว่เอ่อร์จะโดนจับ พวกเขายังติดต่อกันอยู่?

ไม่งั้น ทำไมซูอวี่ถึงส่งหลิ่วเยว่เอ่อร์ไปเรียนล่ะ?

แล้วพอเฟิงหานชวนรู้ความสัมพันธ์เธอกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ แต่กลับไม่พูดถึงเลย!

เฟิงหานชวนที่สั่งการซูอวี่เสร็จ ก้มลงมาจะบอกลากับเฉินฮวนฮวน กลับเห็นว่าเธอนั่งเหม่ออยู่

เขายิ้มมุมปาก แล้วเรียกเสียงเบา “ฮวนฮวน”

เฟิงหานชวนรู้สึกว่า ชื่อฮวนฮวนน่ารักมาก อีกหน่อยเขาอยากจะเรียกเธอว่าฮวนฮวนเพียงคนเดียว คนอื่นห้ามเรียกเด็ดขาด

แต่เขาก็รู้ว่า นี่อาจจะเพ้อฝันไป

เฉินฮวนฮวนยังคิดเรื่องพวกนั้นอยู่ จึงไม่สังเกตว่าเฟิงหานชวนกำลังมองเธอ แล้วเรียกเธอ

เฟิงหานชวนสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เขาจึงเปิดประตูจะไปคุยกับเฉินฮวนฮวน

เพราะแบบนี้ เฉินฮวนฮวนจึงรู้สึกตัว ตอนที่เธอหันไป จึงชนกับปลายจมูกของเฟิงหานชวนพอดี

เธอตกใจแล้วเบิกตากว้าง

“เมื่อกี้ คิดอะไรอยู่?” ตอนนี้เฟิงหานชวนรู้ว่าเธอไม่ใช่แค่เหม่อ แต่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

เฉินฮวนฮวนดึงสติกลับมา แล้วส่ายหน้าเบาๆ “เปล่า กำลังคิดเรื่องฝึกอบรมพรุ่งนี้”

อยู่ๆเธอก็ไม่อยากถามอะไรเลย

ทันใดนั้น เฟิงเฉินเหยี่ยนก็เดินมาหา “อาสามครับ อาอย่าอาลัยอาวรณ์เลยครับ อากับฮวนฮวนอยู่บ้านเดียวกันไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมทำเหมือนจะจากลากันอย่างนั้น!”

เฟิงหานชวนหันไป แล้วจ้องเฟิงเฉินเหยี่ยนตาขวาง

เฟิงเฉินเหยี่ยนจึงรีบอธิบาย “อีกชั่วโมงเดียวพี่อวิ๋นก็จะถึงแล้ว เราไปสนามบินตอนนี้พอดีเลยครับ แล้วฮวนฮวนก็จะไปเยี่ยมเพื่อนด้วย อาสามอย่ารีรอเลยครับ”

เฟิงเฉินเหยี่ยนเอือมกับอาสามตัวเองจริงๆ พอมีภรรยาแล้ว ก็ตัวติดกันเหมือนกาว ไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมงอารมณ์ก็ไม่ดีแล้ว

“คุณรีบไปรับเพื่อนคุณเถอะ ฉันจะไปเยี่ยมเยว่เอ่อร์” เฉินฮวนฮวนดันแขนของเขาออก

“ได้ เจอกันตอนดึก” เฟิงหานชวนก้มลงไปจูบหน้าผากเธอ ค่อยลุกออกไป

เขาปิดประตู แล้วมองไปที่เฉินฮวนฮวนอีกครั้ง จากนั้นค่อยไปเอารถกับเฟิงเฉินเหยี่ยนอย่างอาลัยอาวรณ์

มองแผ่นหลังของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่

ตอนที่เธอเริ่มรู้สึกพึ่งพาเขา เริ่มเชื่อใจเขา กลับรู้ความจริงอย่างไม่ทันตั้งตัว

……

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เรือนจำสามหนึ่งสาม

สองวันก่อนฮวนฮวนเพิ่งมา ผู้คุมขังรู้จักเธอ จึงพาเธอไปที่ห้องขังของหลิ่วเยว่เอ่อร์

เธอเห็นหลิ่วเยว่เอ่อร์นอนปล่อยผมอยู่ที่พื้น ผมมันมาก แล้วยังมีรังแคอีก เหมือนไม่ได้สระผมมานาน

“เยว่เอ่อร์ ฉันมาแล้ว ฉันเอาพาสต้าที่เธอชอบมาด้วย” เฉินฮวนฮวนเคาะกรงเหล็กจนเกิดเสียงดัง

แต่หลิ่วเยว่เอ๋อร์กลับยิ้มอย่างเย็นชา เธอหันไปแล้วจ้องเฉินฮวนฮวนด้วยสายตาอาฆาต จากนั้นจึงตะคอกเสียงดัง “แกยังมาอีกทำไม!”

“พรุ่งนี้ฉันจะไปอบรมแล้ว ตอนที่เธอออกจากคุกฉันอาจจะไม่ได้มารับ ฉันอาจจะอบรมเสร็จหลังจากที่เธอออกมาสองสามวัน วันนี้ฉันก็เลยมาเยี่ยม” เฉินฮวนฮวนพูดเสียงเรียบนิ่ง แล้วแฝงไปด้วยความจริงใจ

แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์กลับหัวเราะ แล้วพูดกัดฟันว่า “เฉินฮวนฮวน แกจะตอแหลทำเป็นคนดีทำไม? ตอนนี้แกใช้ชีวิตสุขสบาย แกมาเยาะเย้ยฉันเหรอ!”

“เยว่เอ่อร์! ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง แต่จากความเป็นเพื่อนของเรามาปีกว่า แล้วเธอยังให้ฉันยืมเงินรักษาคุณยาย ฉันจำบุญคุณได้ดี ถึงเธอจะทำเรื่องไม่ดีแบบนี้ก็ตาม”

“เธอยังสาว ความผิดที่เคยทำ เธอยังรีบกลับตัวกลับใจได้ ออกจากคุกแล้วตั้งใจเรียน หางานดีๆทำ อย่าทำเรื่องแบบนี้อีก!

ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนที่สนิทกัน เฉินฮวนฮวนทนดูหลิ่วเยว่เอ่อร์ตกอับแบบนี้ไม่ได้

เธอนั่งลง แล้วเปิดกล่องพาสต้าแล้วดันเข้าไป “ไม่ว่าเธอจะกินหรือไม่กิน นี่ก็เป็นของที่ฉันเอามาให้”

หลิ่วเยว่เอ่อร์เหลือบมองกล่อง แล้วมองสำรวจการแต่งตัวของเฉินฮวนฮวน จึงพูดเสียดสีว่า “โอ๊ย ตอนนี้เป็นคุณหญิงตระกูลเฟิงก็ไม่เหมือนเดินแล้ว ใส่เสื้อผ้าแพงขนาดนี้ แต่กลับเอาแค่พาสต้ามาให้เพื่อนที่ตกอับ? แกทำไมไม่เอากุ้งล็อบสเตอร์ ปลาแซลมอนมาล่ะ!”

“หลิ่วเยว่เอ่อร์!” เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง กำลังสงสัยว่าตัวเองหูฝาด

เธอใจดีเอาพาสต้าที่หลิ่วเยว่เอ่อร์ชอบมาให้ แต่เธอกลับพูดอะไรแบบนั้นออกมา

เฉินฮวนฮวนคิดว่าตัวเองทำดีสุดแล้ว แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์กลับไม่แยแส ยังมาแขวะเธออีก เธอทำหน้าอึ้ง แล้วกำลังจะหันเดินไป

“ฮวนฮวน!” เห็นเฉินฮวนฮวนอารมณ์เสียจะไปเพราะตัวเอง แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์ยังมีเรื่องจะถาม จึงเรียกตัวเธอไว้

เฉินฮวนฮวนหันไปด้วยสายตาเย็นชา ในเมื่อหลิ่วเยว่เอ่อร์ทำกับเธอแบบนี้ เธอก็ไม่อยากสนใจเธออีก

“สร้อยคอของแม่ตัวเอง แกไปเอาที่หลิวตงรุ่ยหรือยัง?” หลิ่วเยว่เอ่อร์ลุกขึ้น ดวงตาที่มีเสน่ห์ไม่มีประกายแล้ว เหลือแค่ความเหม่อลอย

“เรื่องของฉัน ไม่จำเป็นต้องรายงานเธอ” เฉินฮวนฮวนไม่อยากพูดอะไรอีก

หลิ่วเยว่เอ่อร์หรี่ตา แล้วยิ้มมุมปากอย่างเสียดสี ดูท่าทางเฉินฮวนฮวนยังไม่รู้สินะ ดูเหมือนว่าเฟิงหานชวนยังไม่ได้บอกความจริงกับเธอ

เฉินฮวนฮวนเหลือบเห็นแววตาของหลิ่วเยว่เอ่อร์ เหมือนกำลังสะใจ เธอจึงอดถามไม่ได้ “วันนั้นลูกค้าที่ให้คนส่งเธอไปเรียน ทำไมเธอไม่ให้เขามาช่วยล่ะ?”