อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 126 ลูกชายคนเล็กของตระกูลเยี่ย

เฉินฮวนฮวนออกมาจากลิฟต์ แล้วเดินตรงไปทางประตูใหญ่ของโรงพยาบาล แต่กลับพบหรงจิ่นซิวเข้าโดยบังเอิญพอดี

เธอจึงนึกขึ้นได้ว่า โรงพยาบาลรุ่ยเอินก็คือโรงพยาบาลของหรงจิ่นซิว หรงจิ่นซิวคือรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลของที่นี่

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า โรงพยาบาลรุ่ยเอินที่ใหญ่โตขนาดนี้ ก็ยังจะมาเจอกันได้

“เฉินฮวนฮวน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?” หรงจิ่นซิวรีบเลิกงาน ไปเตรียมตัวเข้าร่วมงานเลี้ยง เพื่อต้อนรับหลีซืออวิ๋น

เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะได้พบกับเฉินฮวนฮวนที่นี่

“เฮียสามไม่ได้พาคุณไปที่บลูส์คลับเหรอครับ?” เขาถามขึ้น

เดินทีเขาคิดว่าวันนี้เฟิงหานชวนจะพาเฉินฮวนฮวนไปร่วมงานเลี้ยง จากนั้นก็แนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก

“บลูส์ บลูส์คลับ?” ได้ยินชื่อนี้ เฉินฮวนฮวนก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ถึงแม้จะได้สร้อยคอของคุณแม่กลับมาแล้ว แต่คนอย่างหลิวตงรุ่ย ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังไม่ได้รับการลงโทษใด ๆ เลย

เรื่องคืนนั้นยังเป็นเงามืดในใจของเธอ

“ใช่ครับ เฮียสามไม่ได้บอกคุณเหรอ? เขามีห้องส่วนตัวพิเศษอยู่ที่บลูส์คลับ วันนี้มีเพื่อนคนหนึ่งของพวกเรากลับมาจากต่างประเทศ ก็เลยนัดกันที่บลูส์คลับ” หรงจิ่นซิวรู้สึกแปลกใจขึ้นมา

ตามหลักแล้ว ตอนนี้เจ้าสามดีกับเฉินฮวนฮวนเป็นอย่างมาก ทำไมถึงไม่พาเฉินฮวนฮวนไปบลูส์คลับนะ?

เฉินฮวนฮวนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที สีหน้าดูแย่เป็นอย่างมาก

เธอได้ยินหรงจิ่นซิวพูดว่า เฟิงหานชวนมีห้องส่วนตัวพิเศษที่บลูส์คลับ ดูท่าแล้วหลิ่วเยว่เอ่อร์ไม่ได้โกหก

คนที่โกหกจริง ๆ นั้นก็คือ เฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนเป็นคนที่ชอบเรื่องแบบนั้นจริง ๆ และหลิ่วเยว่เอ่อร์ยังพูดอีกว่า เฟิงหานชวนกับพรรคพวกของเขา ทำแบบนั้นกับเธอพร้อมกัน…

ในพรรคพวกของเขา ก็คงจะรวมหรงจิ่นซิวด้วย?

เฉินฮวนฮวนมองไปที่หรงจิ่นซิวด้วยสายตาหวาดกลัว เธอรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรง จนเดินเซถอยหลังไปสองก้าว

“เฉินฮวนฮวน คุณเป็นอะไรครับ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” หรงจิ่นซิวประคองเธอไว้

เธอเห็นท่าที่อ่อนโยนของหรงจิ่นซิว แต่ภาพแบบนั้นก็ปรากฏขึ้นในหัวเธอ มือเธอสั่นโดยไม่รู้ตัว

ความกลัวแบบนั้น

“คุณไม่สบายหรือเปล่า? ทำไมจู่ ๆ ถึงมาโรงพยาบาล? ไปครับ ผมพาคุณไปตรวจดูหน่อย” หรงจิ่นซิวค่อนข้างเป็นห่วงเฉินฮวนฮวน

ถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ก็เปรียบเหมือนดอกท้อที่เบ่งบานเพียงดอกเดียวอยู่ในใจของคุณชายสาม หลังจากที่โสดมานานหลายปี

ในฐานะเพื่อนสนิทของเฮียสาม และก็เป็นหมอที่ช่วยกอบกู้โลก เขามีความจำเป็นต้องพาเฉินฮวนฮวนไปตรวจ

“ไม่ ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่น้ำตาลในเลือดต่ำนิดหน่อยค่ะ” เฉินฮวนฮวนโบกมือ พยายามแกล้งทำเป็นปกติ แล้วพูดปฏิเสธ

เธอไม่ได้ไม่สบาย ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่กล้าที่จะอยู่กับขยะสังคมแบบนี้ตามลำพัง เธอกลัวจริง ๆ ว่าเธอจะประสบเหตุร้ายเหมือนกับหลิ่วเยว่เอ่อร์

หรงจิ่นซิวที่ไม่รู้ความจริงอะไรเลย เมื่อรู้ว่าเฉินฮวนฮวนน้ำตาลในเลือดต่ำ สถานการณ์สอดคล้องกัน เขาจึงไม่ได้บังคับให้เธอไปพบแพทย์อีก

เพียงแต่ หรงจิ่นซิวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นด้วยความสงสัย “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้?”

“ฉัน…ฉันมาเยี่ยมผู้ป่วย ฉันต้องรีบกลับแล้วค่ะ” เฉินฮวนฮวนตอบอย่างคลุมเครือ แล้วโบกมือลาหรงจิ่นซิว จากนั้นก็รีบเดินออกไป

เขามองดูแผ่นหลังของเฉินฮวนฮวนที่รีบร้อนออกไป หรงจิ่นซิวขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าวันนี้เฉินฮวนฮวนแปลกประหลาดนิดหน่อยนะ?

ดูเหมือนไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ ท่าทางหวาดระแวงเหมือนทำความผิดมายังไงยังงั้น?

หรงจิ่นซิวรู้สึกว่าเรื่องมันแปลก ๆ เดิมทีเขาตั้งใจจะออกจากโรงพยาบาลไป ก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ ขอให้พยาบาลที่แผนกต้อนรับตรวจสอบบันทึกการเยี่ยมชมของเฉินฮวนฮวน

จากการตรวจสอบ เขาพบว่าคนที่เฉินฮวนฮวนมาเยี่ยมชื่อหลี่ซูฉิง เขาบังเอิญรู้สถานะของหลี่ซูฉิงคนนี้พอดี

ค่ารักษาพยาบาลและค่าผ่าตัดของหลี่ซูฉิน เป็นพ่อบ้านของตระกูลเยี่ยที่มาจ่ายเงิน เขาบังเอิญพบกับพ่อบ้านเข้าพอดี พ่อบ้านคนนั้นพูดปากพล่อยอยู่สองสามประโยค

หรงจิ่นซิวรู้ว่า หลี่ซูฉิงคือแม่แท้ ๆ ของคุณชายเล็กตระกูลเยี่ย

เพียงแต่ว่า จู่ ๆ เฉินฮวนฮวนมาเยี่ยมหลี่ซูฉิงนี่มันเรื่องอะไรกัน? ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน?

หรงจิ่นซิวครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบคอบ แต่ก็ไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่ดี เขางุนงงไปหมด จึงไม่ได้คิดอะไรมากมาย เขาออกจากโรงพยาบาลไป แล้วขับรถตรงไปยังบลูส์คลับ

…

เฉินฮวนฮวนนั่งรถเมล์กลับคฤหาสน์ตระกูลเฟิง

ตลอดทาง เธอสีหน้าหมองคล้ำ ดูแล้วไร้เรี่ยวแรง และรู้สึกว่าแผ่นหลังมีลมเย็น ๆ พัดมาตลอดเวลา

เธอกำลังหวาดกลัวอยู่ กลัวว่าตัวเองจะตกอยู่ในมือของปีศาจ

“ครืดครืดครืด…”

ในตอนที่เธอเหม่อลอยอยู่นั้น จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นสายของเฟิงหานชวน มือก็สั่นโดยไม่รู้ตัว เกือบจะจับโทรศัพท์ไว้ไม่นิ่ง

เฉินฮวนฮวนไม่อยากรับสายของเฟิงหานชวน แต่ว่าโทรศัพท์สั่นไม่หยุด

เธอกลัวว่าหากตัวเองตั้งใจไม่รับสายเฟิงหานชวน กลับจะทำให้เฟิงหานชวนเกิดความสงสัย จึงฝืนรับสายโทรศัพท์

“ฮัลโหล” เสียงของเธอเบามาก เผยความเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากออกมา

“กลับบ้านแล้วยัง?” ตอนที่เฉินฮวนฮวนออกมาจากคุก ซูอวี่ได้รายงานกับเขาแล้ว

ตอนนั้นเฉินฮวนฮวนบอกว่าจะไปที่ที่หนึ่ง ให้ซูอวี่กลับไปก่อน ดังนั้นเฟิงหานชวนจึงโทรศัพท์มาตอนนี้ เพื่อที่จะถามสถานการณ์ “ค่ะ ใกล้ถึงแล้ว ฉันนั่งรถเมล์อยู่ค่ะ” เฉินฮวนฮวนตอบตามความจริง

“ทำไมไม่ให้ซูอวี่ไปส่งคุณ?” เฟิงหานชวนตั้งใจถามขึ้น

“ฉันไปเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาล ไม่อยากให้ซูอวี่รอนานเกินไป อีกอย่างกลางวันแสก ๆ ฉันไม่มีทางเจอคนโรคจิตได้หรอก” เฉินฮวนฮวนไม่ได้พูดอะไรเยอะ

เธอไม่อยากบอกเฟิงหานชวนว่าเธอไปเยี่ยมหลี่ซูฉิง

“ญาติของคุณป่วยเหรอ?” เฟิงหานชวนอดที่จะถามไม่ได้ เขาอยากรู้ว่าเฉินฮวนฮวนไปเยี่ยมใคร

“ไม่ถือว่าเป็นญาติ เป็นคุณน้าท่านหนึ่งที่เมื่อก่อนดูแลฉันเป็นอย่างดี” เฉินฮวนฮวนอธิบายอย่างคลุมเครือ จากนั้นก็พูดขึ้น “ฉันใกล้ถึงป้ายแล้ว วางสายก่อนนะคะ คุณไปเลี้ยงฉลองดี ๆ ล่ะ”

พูดจบ ไม่ได้รอให้เฟิงหานชวนตอบกลับ เธอก็วางสายไป

มองดูหน้าจอที่มืดไป เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

ถ้าหากไม่ได้รู้ความจริงจากหลิ่วเยว่เอ่อร์ ไม่แน่เธออาจตกหลุมพรางความอ่อนโยนที่เฟิงหานชวนถักทอขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้

ในตอนที่เฟิงหานชวนวางโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ทำไมเขารู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนเล่นละครตบตาเขาอย่างมาก? ทำเหมือนกับไม่อยากคุยกับเขา!

หรือว่าเขาคิดผิดไปเหรอ?

ในตอนนี้เอง ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก หรงจิ่นซิวเดินพุ่งตรงเข้ามาหาเฟิงหานชวน แล้วนั่งลงข้างเขา

“เฮียสาม นายทายสิว่าฉันเจอใครเข้าที่โรงพยาบาล?” หรงจิ่นซิวหันหน้ามาเลิกคิ้วใส่เฟิงหานชวน

“ฮวนฮวน” เฟิงหานชวนตอบโดยตรง

“นายรู้ว่าเธอไปโรงพยาบาล? ฉันนึกว่านายไม่รู้นะเนี่ย! เพราะว่าท่าทางของเฉินฮวนฮวนเหมือนกับกำลังหลบฉันอยู่” หรงจิ่นซิวนั่งไขว่ห้าง เบ้ปาก แล้วพูดขึ้น “หลี่ซูฉิงคนนี้ นายรู้จักไหม?”

“หลี่ซูฉิง?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“นายไม่รู้ว่าเฉินฮวนฮวนไปเยี่ยมใครเหรอ? เป็นหลี่ซูฉิงคนนี้แหละ แม่แท้ ๆ ของคุณชายเล็กตระกูลเยี่ยฉันกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเฉินฮวนฮวนของนายกับตระกูลเยี่ยอยู่ ว่ามีความสัมพันธ์อะไรกัน?” หรงจิ่นซิวใช้นิ้วลูบคาง

เฟิงหานชวนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

ลูกชายคนเล็กของตระกูลเยี่ย ก็คือเยี่ยจิ่งเฉินไม่ใช่เหรอ?

ผู้เขียนพูดนอกเรื่อง : 5 บทจบไปแล้ว เหนื่อยมากเหนื่อยมาก ขอทุกคนเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ พรุ่งนี้ลุยกันต่อ!