อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 128 ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆ

เมื่อเฉินฮวนฮวนกลับถึงบ้าน ก็พบว่านายท่านเฟิงกับเฉินนานาไม่อยู่บ้าน มีเพียงแม่บ้านหลี่ที่กำลังทำความสะอาดห้องรับแขก

เธอทักทายแม่บ้านหลี่และขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บสัมภาระ

เมื่อเธอเปิดกระเป๋าเดินทางออก เห็นเสื้อผ้าเก่าอยู่ข้างใน เธอหันศีรษะและมองไปที่กองถุงช้อปปิ้งที่อยู่มุมห้อง

เธอลืมไปว่าไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ไปห้างสรรพสินค้าตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วลังเลใจว่าจะรับของของเฟิงหานชวนดีไหม

เธอตัดสินใจแล้วว่า หลังจากกลับจากค่ายฝึกเธอจะย้ายออกจากบ้านตระกูลเฟิง เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเฟิงหานชวนมากไปกว่านี้

แต่ว่า ถ้าเธอไม่สวมเสื้อผ้าแบรนด์วีวี่ สวมเสื้อผ้าของตัวเอง เธอต้องทำให้เกาเหวินอับอายแน่ๆ

หลังจากคิดแล้วคิดอีก เฉินฮวนฮวนก็ตัดสินใจหยิบเสื้อผ้าสามชุดใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง แล้วเตรียมของใช้จำเป็น

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พกอะไรไปมาก แต่เธอก็ใช้เวลาจัดกระเป๋าไปสักพัก บวกกับวันนี้ที่เดินทั้งวัน เธอเหนื่อยล้าจนนั่งลงกับพื้น

สิ่งที่เหนื่อยที่สุดไม่ใช่ความเหนื่อยล้าทางกาย แต่เป็นความกลัวทางใจ

ไม่รู้ว่าเธอนั่งไปนานแค่ไหน จนกระทั่งประตูถูกเคาะ เฉินฮวนฮวนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และมองที่ประตูด้วยสายตาที่ตกใจ

เธอไม่รู้ว่าใช่เฟิงหานชวนกลับมาหรือเปล่า เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา…

“ฮวนฮวน มื้อเย็นเสร็จแล้ว คุณเก็บของเสร็จหรือยัง” เสียงที่อ่อนโยนของแม่บ้านหลี่ดังขึ้น

เฉินฮวนฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว เดินไปที่ประตู เปิดประตูและกล่าวว่า: “ฉันเพิ่งเก็บของเสร็จ แม่บ้านหลี่ นายท่านกับนานากลับมาหรือยัง?”

“พวกเขาไม่กลับมาทานมื้อเย็นที่บ้าน คุณชายสามก็เช่นกัน” แม่บ้านหลี่ยิ้ม

“โอเค งั้นเราลงไปทานข้าวพร้อมกันเถอะ” เฉินฮวนฮวนรีบพยักหน้าตอบ

หลังทานเสร็จ เฉินฮวนฮวนช่วยแม่บ้านหลี่ล้างจาน เดินออกจากห้องครัว กำลังจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วพักผ่อน ทันใดนั้นก็เจอเฟิงหานชวนที่กลับมาพอดี

เฉินฮวนฮวนเหลือบมองนาฬิกาในห้องนั่งเล่นอย่างไม่รู้ตัว เพิ่งสองทุ่ม ทำไมเฟิงหานชวนถึงกลับมาแล้ว?

เขาไปงานเลี้ยงตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ? งานเลี้ยงน่าจะกลับมาตอนดึกๆไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเฟิงหานชวนถึงกลับมาอย่างกะทันหัน?

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเฉินฮวนฮวน เธอมองไปที่เฟิงหานชวนที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่นด้วยสายตาตื่นตระหนกและก้าวถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเฉินฮวนฮวน อารมณ์ที่ไม่ดีของเฟิงหานชวนเริ่มโกรธมากขึ้น

ตอนแรกเฉินฮวนฮวนยอมรับเขาแล้ว แต่เมื่อตอนบ่ายไปหาหลี่ซูฉิน พอมาเจอตอนค่ำอีกที ราวกับว่าเธอเปลี่ยนเป็นคนละคน

เธอรู้สึกเสียใจต่อเยี่ยจิ่งเฉินงั้นเหรอ?

เมื่อเฟิงหานชวนนึกถึงเรื่องนี้ ก็เดินไปหาผู้หญิงที่ยืนอยู่บนบันได เฉินฮวนฮวนรู้ว่าเขากำลังเดินเข้ามาหา เธอรีบหดตัวลงด้วยความกลัว

แต่ว่า เท้าทั้งสองข้างดูเหมือนจะแข็ง ไม่สามารถก้าวไปได้สักก้าว ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเฟิงหานชวนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณ… คุณกลับมาแล้วเหรอ?” เฉินฮวนฮวนสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามแกล้งทำเป็นสงบ

เธอรู้เกี่ยวกับความลับของเขา ห้ามให้เฟิงหานชวนรู้ ไม่งั้นเฟิงหานชวนต้องเดาออกว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์เป็นคนบอกเธอ เพราะเฟิงหานชวนรู้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์คือเพื่อนของเธอ อีกอย่างวันนี้คนที่เธอไปเยี่ยมก็คือหลิ่วเยว่เอ่อร์

ดังนั้น เธอต้องห้ามตื่นตระหนก มิฉะนั้นหลิ่วเยว่เอ่อร์จะตกอยู่ในอันตราย

“ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ?” เฟิงหานชวนไม่พูดอะไรมาก และถามอย่างแผ่วเบาเหมือนปกติ

“อืม เพิ่งทานเสร็จ” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะถาม: “คุณไปงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ? ทำไมกลับมาเร็วจัง?”

“ผมรีบกลับมาอยู่กับคุณ ดีใจไหม?” เขารู้ว่าเฉินฮวนฮวนไม่ดีใจ

“ห้ะ?” เฉินฮวนฮวนตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างกะทันหันเพราะความกลัว และใบหน้าก็ซีดลง

ถ้าเฟิงหานชวนพูดกับเธอแบบนี้ก่อนที่เธอจะรู้ความจริง เธอคงจะเขินอายจนหน้าแดง แต่ตอนนี้ ความหมายของคำว่า “อยู่กับเธอ” เธอไม่กล้าคิดไปไกล

“ทำไม ไม่ดีใจเหรอ?” เฟิงหานชวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาที่เย็นชา

เธอมีความสุขตอนอยู่กับเยี่ยจิ่งเฉินที่โรงพยาบาล? เขากลับมาแต่เร็วพื่ออยู่กับเธอ เธอกลับปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้?

“ไม่ ไม่ใช่ ฉันแค่กลัวว่าจะทำให้คุณเสียเวลา คุณกลับมาดึกๆก็ได้ ฉันโตขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องมีคนอยู่ด้วยหรอก” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างตะกุกตะกะ ในคำพูดเต็มไปด้วยความห่างเหิน

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วและจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา

เฉินฮวนฮวนถูกจ้องจนขนลุก เธออยากหนีจากบรรยากาศแบบนี้ รีบถามว่า: “คุณ…คุณทานมื้อเย็นหรือยัง?”

“ยัง” เฟิงหานชวนตอบอย่างเย็นชา

เขาจะมีอารมณ์ทานข้าวได้อย่างไร? เขาดีกับเฉินฮวนฮวนขนาดนี้ แต่ในใจผู้หญิงคนนี้ยังคงคิดถึงแต่เยี่ยจิ่งเฉิน!

“ฉันเพิ่งทานพร้อมแม่บ้านหลี่ คุณอยากทานอะไรไหม? เดี๋ยวฉันไปทำให้” เฉินฮวนฮวนถามอย่างระมัดระวัง

“ผมไม่หิว” เฟิงหานชวนยังคงมีน้ำเสียงเย็นชา

“ถ้างั้น…ถ้างั้น…” เฉินฮวนฮวนไม่รู้จะพูดอะไรเลย

“ขึ้นไปข้างบนเถอะ” เฟิงหานชวนมองเธออย่างเฉยเมย จากนั้นเดินผ่านเธอและเดินขึ้นบันได

เฉินฮวนฮวนมองไปที่แผ่นหลังของเฟิงหานชวน หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เมื่อนึกถึงพวกเขาสองคนต้องอยู่ในห้องเดียวกัน เธอกลัวเฟิงหานชวนจะทำอะไร…

แต่ว่า เธอไม่สามารถแสดงสิ่งที่เธอรู้สึกได้ เธอต้องไม่แสดงความกลัวออกมา เพราะพวกเขากำลังเข้ากันได้อย่างกลมกลืน เธอสงบสติอารมณ์

ที่นี่คือบ้านตระกูลเฟิง ไม่ใช่บลูส์คลับ ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะนายท่านเฟิงอยู่ เฟิงหานชวนจึงไม่กล้าทำอะไรเธอ ไม่งั้นคงมาพูดถึงการทดลองอยู่ก่อนแต่ง

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เฉินฮวนฮวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและสาวเท้าขึ้นบันได

เมื่อเธอเข้าไปในห้องและปิดประตู ทันใดนั้นเงาสีดำก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ จากนั้นก็ถูกต้อนไปที่ประตู ความรู้สึกกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอในทันที

“เฟิงหานชวน คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?” เสียงของเฉินฮวนฮวนสั่น

ในขณะนี้ หน้าอกที่ร้อนระอุของผู้ชายได้แนบแผ่นหลังของเธอแน่นโดยไม่มีช่องว่างใดๆ แก้มของเธอถูกกดลงที่ประตู รู้สึกทรมานมาก

เกือบจะหายใจไม่ออก

“เฉินฮวนฮวน ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆ!” เฟิงหานชวนแทบจะกัดฟันพูด

เดิมทีคิดว่าเฉินฮวนฮวนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเยี่ยจิ่งเฉินมานานแล้ว ไม่ต้องพูดถึงความเกลียดชัง อย่างน้อยก็ไม่มีความรู้สึกใดๆแล้ว เขาเป็นคนขี้ขลาดที่นอกใจผู้หญิง

แต่คิดไม่ถึง เฉินฮวนฮวนยังคงปล่อยเยี่ยจิ่งเฉินไปไม่ได้

“ไม่…ไม่เข้าใจ? คุณ…คุณหมายความว่าอะไร?” เฉินฮวนฮวนหน้าซีดด้วยความตกใจ

หรือว่าเรื่องที่หลิ่วเยว่เอ่อร์บอกเธอ เฟิงหานชวนรู้แล้ว?

เขารีบกลับมาจากงานเลี้ยง เพื่อจะมาลงโทษเธอ?

“ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ถึงแม้จะเป็นการทดลองอยู่ก่อนแต่ง ผมเคยบอกแล้วว่าระหว่างเราจะไม่มีความลับต่อกัน ทำไมคุณต้องโกหกผม?” เฟิงหานชวนจับไหล่ของผู้หญิง จับเธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา